17

ถึงบ้านหรือยัง ทำไมไม่โทรบอก?

“แค่เนี้ยเนี่ยนะ ยังอุตส่าห์ไลน์มา คนอะไรจุกจิกจริง” ไม่รู้ว่ากลายเป็นพวกพูดบ่นกับตัวเองได้ตั้งแต่เมื่อไร รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนวงหน้าหวาน แตะโทรศัพท์ไว้ที่คางด้วยด้วยท่าทางครุ่นคิด

สรุปว่าเขาห่วงเธอ... หรือว่ายังไง...?

ความคิดหลายอย่างวิ่งเข้ามาในหัวสมอง ยังมีความรู้สึกดีใจไร้เหตุผลอยู่เล็กน้อย หญิงสาวตรงไปหยิบเสื้อยืดเข้ารูปสบาย ๆ กางเกงยีนสีซีดมาสวมอย่างอารมณ์ดี ตบแป้งทาลิปสติกมันวาว ในสภาพสวยพร้อม จึงรีบหยิบเอกสารรายงาน และโน้ตบุ๊คออกจากห้อง

-------------------------------

ธามไทดื้อดึงจะมาหาที่คอนโดมิเนียมให้ได้ โดยที่เธอไม่ทันได้ออกไปไหนไกลกว่าคอฟฟี่ช็อปใต้ตึก เป็นไปได้ว่าเขาอาจอยู่ละแวกนี้แต่ทีแรก

“ปริมบอกว่าไม่อยากให้มาหาที่ห้องพุด พี่ธามพูดไม่รู้เรื่องเลยนะ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ มือดึงเก้าอี้บาร์ตัวสูงยกตัวขึ้นนั่ง วางโน้ตบุ๊คและเอกสารที่กอดแนบอกอยู่ลงบนโต๊ะ ข้างกาแฟร้อนและเย็นทั้งสองแก้ว

ร่างสูงในเชิ้ตสีครีม กางเกงสแล็คสไตล์คนวัยทำงาน ไม่ได้แต่งตัวเสื้อผ้างานแบรนด์เนมเซ็ตผมหล่อ ๆ อย่างคนดูแลตัวเองให้ดูดีในสายตาสาว ๆ เสมอมักทำ นัชชาคิดว่