All Chapters of พระยายมราชกับฉ้น: Chapter 1 - Chapter 10

ชัช ไชนานนท์ ลืมตาอีกครั้งเขาอยู่บนบัลลังก์สีทอง บนตักของชายคนนึง ทั้งร่างคนผู้นั้นเปล่งประกายสีทอง ผิวกายดำแดง กำยำ สวมมงกุฎ ถอดเสื้อพาดเพียงสายสังวาลสีทองประดับอัญมณีสุดอลังการ นุ่งผ้าแดงทอสอดดิ้นละเอียดนุ่มเขาตื่นขึ้นสำรวจตัวเองมองเห็นเป็นในร่างผู้ชายโตเต็มวัย ผมยาว ผิวพรรณ ละเอียด เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เพียงก้มมองร่างก็พบว่าตนเองก็อยู่ในชุดละม้ายคล้ายชายผู้นั้น เพียงแต่แสงรอบกายไม่ได้มีประกายสว่างไสว ด้วยความตกใจจึงกระโดดลงจากตักชายผู้นั้นเทวบุตรอุบัติแล้ว เสียงดังก้องไปทั่วบริเวณเขากวาดตามองไปโดยรอบก็พบว่า คล้ายอยู่ในท้องพระโรง รอบตัว นอกจากตักชายบนบัลลังก์ที่เขาเพิ่งกระโดดลงมาแล้ว ทุกสิ่งก็ยังปูลาดไปด้วยพรมสีทองสลับแดง สัมผัสอ่อนนุ่มอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ลวดลายบนต้นเสาและผนัง วิจิตรบรรจงยิ่งนักที่แปลกกว่าคือคนรอบตัวล้วนจ้องมองมาที่เขาทั้งสิ้น ด้านซ้ายและด้านขวา มีตั่งที่นั่งขนาดใหญ่ พร้อมโต๊ะทำงาน บนโต๊ะมีสมุดปกหนังเล่มใหญ่หนาหนักกางออก คนที่นั่งอยู่บนฝั่งนั้น ก็มีรูปร่างใหญ่โต ถอดเสื้อ ประดับกายด้วย เครื่องประดับอัญมณี งดงาม มองผิวเผินนึกว่าเป็นฝาแฝดกันทั้งซ้ายและขวา คน

พาดหัวข่าววันนี้ สาวคาบาเรต์ โดนบุกบ้านทำร้ายสาหัส ตำรวจแจ้งเรื่องนี้อาจมีชู้สาวเกี่ยวข้อง เพื่อนบ้านเผยอาจเป็นฆาตกรรมมากว่าชิงทรัพย์ วันที่14 กุมภา ร.ต.อ. ชัยวุธ รัตนชัย รองสารวัตรสอบสวน สน.ห้วยขวาง พร้อมเจ้าหน้าที่กู้ภัยเข้าตรวจสอบเหตุทำร้ายร่างกายมีผู้บาดเจ็บสาหัส หน้าอาคารพาณิชย์หลังหนึ่ง ที่เกิดเหตุ พบสาวประเภทสอง ชื่อนายเอ(นามสมมุติ)อายุ30ปี ถูกตีด้วยเหล็กเกี่ยวประตูม้วน อาการสาหัส ข้าวของในบ้านกระจุยกระจาย และในบ้านพบนางเกรซและนายแป้ง(นามสมมุติ)มารดาและพี่ชาย โดนมัดและปิดตาอยู่ในห้องน้ำ เจ้าหน้าที่กู้ภัย ได้ช่วยเหลือนำผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาล และ แก้ไขมารดาและพี่ชาย ซึ่งอยู่ในอาการตกใจ พอให้การเบื้องต้นได้ส่วนนายเอ (นามสมมุติ)หลังจากนำส่งโรงพยาบาลแล้วเสียชีวิตในเวลาต่อมา ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเขตห้วยขวางกรุงเทพฯ ประเทศไทยไร้เสียง เหมือนโลกโดนดูด เสียง ออกไปทั้งหมด การเต้นของหัวใจช้าและเงียบงัน ปากและคอแน่นเต็มไปด้วยท่อ หัวปวดจนแทบระเบิด ตาลืมได้แค่ครึ่งข้าง แขนและขาไม่ต้องพูดถึง กระดิกกระดิกปลายนิ้วได้ก็บุญแล้ว มองเห็นชายผ้าม่าน ขยับไหว อยากจะส่งเสี

ทวี หรือ เอ อายุสิบสอง เข้าเรียนม.1ที่โรงเรียนกินนอนชายล้วนแห่งหนึ่งที่จังหวัดชลบุรี เป็นโรงเรียนคริสเตียนเชิงเขา ในโรงเรียนมีโบสถ์คริสต์นิกายโรมันคาทอลิกที่มีรูปแบบสถาปัตยกรรมเรเนซองส์ ซึ่งภายในประดับไปด้วยกระจกสีจากฝรั่งเศสและอิตาลี และนอกจากนี้ภายในยังมีประติมากรรมปูนปั้นที่ทำมาจากหินอ่อนและเพดานโค้งที่ตกแต่งอย่างวิจิตร ในห้องนอนได้สี่คน สนับสนุนโดยเงินประกันชีวิตก้อนใหญ่ของบิดาถือเป็นลูกคุณหนูทีเดียว สำหรับหอนอนนี้มีสี่ชั้นแต่ละชั้นมีหกห้องใหญ่ ห้องน้ำแยก ในห้องแต่ละห้องแบ่งสี่มุมด้านซ้ายของเตียงมีตู้เก็บเสื้อผ้าแบบบานเลื่อน ด้านขวาข้างเตียงเป็นโต๊ะอ่านหนังสือพร้อมโคมไฟ ด้วยความเรียบร้อยน่ารักผิวขาวหน้าหวานผิดผู้ชาย ก็เลยมีรุ่นพี่ชวนเข้าแกงค์เจ็ดนางฟ้าตั้งแต่ปีแรก เป็นเรื่องปกติของกลุ่มกระเทยที่จะต้องรวมตัวกันเพื่อไม่ให้โดน เด็กหนุ่มทะโมนรังแก แกงค์เจ็ดนางฟ้า พวกเรามี7คน เวลาเดินต้องมาแบบหน้ากระดาน กอดกระเป๋าใบแบนแนบอก เอในฐานะน้องเล็กของกลุ่มก็เลยได้ติดกิ๊บชมพูน่ารัก มีคาแรคเตอร์ทั้งกลุ่มเดินไปไหนก็ไม่พ้นเสียงเป่าปากวี๊ดวิ้วจะหนุ่มในโรงเรียน (นึกภาพการเดินแบบหน้ากระดานขอ

จากที่บอกในตอนที่แล้ว พี่เลิศเรียนม.5 และเวลาความรักของเรา ก็ดำเนินล่วงเลยมา 1 ปีโดยทุกอย่างเป็นความลับสุดยอด พี่เลิศเป็น ประธานนักเรียน ในชั้นม 6 และแอบคบหากัน มีเฉพาะแก๊งนางฟ้าเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ เอยังเป็นเด็ก เรียนเก่งกิจกรรมเด่น สอบชิงทุนการศึกษาได้มาก สะสมเงินรางวัลซึ่ง Master ช่วยดูแลให้ เกือบห้าหมื่นแล้ว ซึ่ง Master มองการณ์ไกลว่า ควรเก็บเงินนี้ไว้ใช้ตอนเข้ามหาวิทยาลัย เนื่องจากดูแล้วเด็กคนนี้จะไม่เป็นที่ต้องการของครอบครัว ถ้าหมดเงินก้อนที่จ่ายไว้แล้วนี่ ก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะหาเงินอื่น มาจ่ายเพิ่มได้ไหม จึงพยายามหา โครงการให้แข่งชิงเงินรางวัลอยู่เป็นประจำ ซึ่งเอก็ทำได้ดี ส่วนในด้านความรัก เราสองคนก็แอบมานอนกอดกันตอนคืนศุกร์เสาร์ มาโดยตลอด อย่าถามเรื่องอย่างว่านั้น มันก็เป็นไปตามครรลองของมันนั่นแหละ แต่มันก็เป็นแบบ อ่อนโยนของผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่ง ในความรู้สึกของเลิศศักดิ์ชัย ในอ้อมกอดเขา เอคือ เด็กน่ารักอ่อนโยนบอบบางหวั่นไหว ที่ซุกหัวบนแผ่นอกอย่างน่าถนุถนอม การที่ เลิศศักดิ์ชัย ปฏิเสธกลับบ้านมากว่า 1 ปี หัวหน้าตระกูลปลื้มย่อมไม่ชอบ เพราะต้องห่างเหินกับการทำกิจกรรมกับลูกชา

"เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่เคยมีความรู้สึกอยากเห็นเลย แต่มันก็ชินซะแล้วบางทีก็แยกไม่ออกด้วยซ้ำ ว่านี่คนหรือเปล่า " " เหมือนในหนังป่ะ หน้าเละ แล้วโผล่มาตุ้งแช่ ฮ่ะฮ่าๆๆๆ "เอพูดขำๆใส่เพื่อนหลิ่วตาล้อเลียน"โอ๊ย..อีบ้ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เป็นแค่ความรู้สึก ล่องลอยไร้ร่างกาย บางร่างที่ดูเข้มข้นจะแยกไม่ออกว่าคนหรือผีเพราะว่าเขาอาจจะยังไม่รู้ตัว ว่าจะไปแล้วในบางคนก็มีความเป็นห่วงอย่างสาหัสจนผูกพันเป็นสัญญา ก็มุ่งมั่นอยู่แต่เรื่องเดียวนั่นแหละ ส่วนบางคนก็สับสน ยังหาทางออกไม่ได้ ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะไปทางไหนแต่ส่วนใหญ่จะเสียใจนะ เคยดูป่ะข่าวคนผีเข้าอ่ะ ส่วนใหญ่ก็ร้องไห้ร้องไห้หาพ่อหาแม่ร้องไห้เสียใจที่ตอนยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้ทำสิ่งที่ควรทำ" บอสพูดพลางถอนหายใจ"แล้วถ้าเราไม่เห็นน่ะดีแล้ว เพราะอย่างฉันที่เห็นก็ทำเป็นไม่เห็นเอาไว้ก่อนไม่งั้นเขาก็จะมาขอให้ช่วยกันอยู่นั่นแหละอย่าไปคิดอยากเห็นเลยแก ทำบุญเถอะ นั่งสมาธิสวดมนต์กัน จะได้แผ่กุศลไปให้พวกเขา หนักจะได้เป็นเบา ที่ทำอยู่นี่ก็ไม่ได้ช่วยเหลือคนอื่นนะหลักๆก็ช่วยตัวเองเนี่ยแหละ"บอสพูดยาวเหยียด ถามไปแค่คำเดียว มันคงรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก เพราะทุก