ทวีหรือเอ พบเทวบิดร เป็นครั้งแรก

"เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่เคยมีความรู้สึกอยากเห็นเลย แต่มันก็ชินซะแล้วบางทีก็แยกไม่ออกด้วยซ้ำ ว่านี่คนหรือเปล่า "

 " เหมือนในหนังป่ะ หน้าเละ แล้วโผล่มาตุ้งแช่ ฮ่ะฮ่าๆๆๆ "เอพูดขำๆใส่เพื่อนหลิ่วตาล้อเลียน

"โอ๊ย..อีบ้ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เป็นแค่ความรู้สึก ล่องลอยไร้ร่างกาย บางร่างที่ดูเข้มข้นจะแยกไม่ออกว่าคนหรือผีเพราะว่าเขาอาจจะยังไม่รู้ตัว ว่าจะไปแล้วในบางคนก็มีความเป็นห่วงอย่างสาหัสจนผูกพันเป็นสัญญา ก็มุ่งมั่นอยู่แต่เรื่องเดียวนั่นแหละ ส่วนบางคนก็สับสน ยังหาทางออกไม่ได้ ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะไปทางไหนแต่ส่วนใหญ่จะเสียใจนะ เคยดูป่ะข่าวคนผีเข้าอ่ะ ส่วนใหญ่ก็ร้องไห้ร้องไห้หาพ่อหาแม่ร้องไห้เสียใจที่ตอนยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้ทำสิ่งที่ควรทำ" บอสพูดพลางถอนหายใจ

"แล้วถ้าเราไม่เห็นน่ะดีแล้ว เพราะอย่างฉันที่เห็นก็ทำเป็นไม่เห็นเอาไว้ก่อนไม่งั้นเขาก็จะมาขอให้ช่วยกันอยู่นั่นแหละอย่าไปคิดอยากเห็นเลยแก ทำบุญเถอะ นั่งสมาธิสวดมนต์กัน จะได้แผ่กุศลไปให้พวกเขา หนักจะได้เป็นเบา ที่ทำอยู่นี่ก็ไม่ได้ช่วยเหลือคนอื่นนะหลักๆก็ช่วยตัวเองเนี่ยแหละ"

บอสพูดยาวเหยียด ถามไปแค่คำเดียว มันคงรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก เพราะทุกวันนี้บางทีก็เห็นมันยืนคุยคนเดียว เพื่อนๆก็ค่อยๆถอยห่างไม่ค่อยกล้าคบหา ไม่ได้กลัวว่ามันบ้า แต่กลัวจะเห็นเหมือนมันขึ้นมาวันไหนจะยุ่งล่ะสิ

ส่วนเอก็คบบอสเพื่อผลประโยชน์เหมือนกัน

"เออยากเจอพ่อ" วันนึงบอสจะเห็นพ่อไหมแล้วจะบอกพ่อ ได้ไหม

เค้าว่าคนฆ่าตัวตายต้องไปนรกหรือไม่ก็ต้องฆ่าตัวตายซ้ำๆถึง 500 ชาติ ทุกครั้งที่เอมีโอกาสถือศีลภาวนาหรือเรียนกรรมฐาน สิ่งแรกที่เอจะทำตอนกรวดน้ำก็คือพูดชื่อพ่อแล้วก็อุทิศถึงพระยายมราชและเหล่านายนิรยบาล ผู้คุมกฎในนรก เผื่อว่าบุญกุศลที่ส่งไปท่านจะเมตตาไปกระซิบบอกพ่อเราบ้าง

 เอไม่เคยเห็นผีเหมือนบอส ถ้ามีความรู้สึกขนลุกพองบ้าง เวลาเดินผ่านสุสาน หรือยามดึกลมพัดใบไม้ไหว หนุ่มหัวใจสาวแบบเอ ก็ตื่นเต้นหูตาเหลือกไม่ต่างจาก หญิงสาวเต็มตัว

 ที่นี่เป็นโรงเรียนคริสเตียน ด้านหลังโรงเรียนเป็นสุสานขนาดใหญ่มหึมา ที่ชาวคริสทั้งหลายในจังหวัดนี้ นิยมมาฝังร่าง เกือบ 50 ปี สุสานได้เพิ่มขนาดจนใหญ่โต

 ความเชื่อแต่ละศาสนาไม่เหมือนกัน ถ้าคนพุทธเราเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด ส่วนคนคริสต์ เขาเชื่อว่า บาปได้รับการอภัยได้หากสารภาพกับพระเป็นเจ้า ครีมก็ไม่รู้นะว่าพวกเขายังรอพระเป็นเจ้า อยู่ที่หลุมศพไหม

 หลังโรงเรียนยามราตรีดินแดนต้องห้าม นอกจากมีรั้วกั้นถึงสามชั้น รั้วลวดหนาม รั้วโลหะ และรั้วคอนกรีต แต่มันก็ไม่สามารถกั้นสายลม ที่พัดหวีดมาจากฝั่งนั้นได้

 ถัดจากสุสานมาเป็นโบสถ์ ลานกว้าง และหอนอนที่อยู่ชิดกำแพงฝั่งขวา ตัวโรงเรียนอยู่ทางด้านหน้า สถาปัตยกรรม คล้ายเป็น ขั้นบันได มีลานกว้างเป็นจุดศูนย์กลาง

 ลมพัดจาก สุสานแทรกตัวผ่านลานกว้างปะทะแนวต้นอโศก จะว่าหนาวก็ไม่มากแต่ความรู้สึกมันเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ หลังจาก อ่านจดหมายนัดพบของพี่เลิศและซ่อนซุกตัวรอริมกำแพงนาน รอจนเมื่อยตัวแข็ง พี่เลิศก็โผล่มา เอ แทบคลั่งตายในอ้อมอกคนรัก นี่อาจจะเป็น กอดสุดท้ายก่อนจาก หรือจูบสุดท้ายก็ได้ ขณะที่กำลังพัวพันกันอยู่นั้นเองก็มีเสียง กระโดดลงจากกำแพงและเสียง ฝีเท้า

ขยับตัวก็ไม่ได้ ถ้าขยับใบร่วงของอโศกจะส่งเสียงแกรกกราก ตอนนี้ไม่ต่างจากยืนบนดงระเบิด ทั้งสองได้แต่นิ่งพิงกายกันและกัน เหงื่อเย็นเยียบซึมบนฝ่ามือ ทำไมเราต้องซ่อนล่ะ แต่จะให้ใครเห็นก็ไม่ได้เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่ทั้งๆที่คนที่เดินผ่านเราไปนั้นคือ

พี่โบว์ หัวหน้าแก๊งนางฟ้า

อ้าวก็คนที่เรารู้จักนี่นา ไม่ใช่หัวหน้านักเรียนซะหน่อย ในใจเอคิดอย่างนั้น สามัญสำนึกมันก็บอกว่าให้เสียงตุ๊บ 2 ตุ๊บที่ได้ยินน่ะ เสียงมันหนัก ทะมึนน่ากลัว และไม่ใช่ เอคนเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น พี่เลิศ แหล่งพักพิงทางใจของเอก็รู้สึกเช่นกัน เขาตัวแข็งนิ่งสนิท ไม่มีเสียงลอดผ่านไรฟันใดๆ

 เอนึกถึงบอสขึ้นมาทันที ความรู้สึกผุดขึ้นมาเอง

 พี่โบว์เดินผ่านแนวต้นไม้ที่เอซ่อนตัวอยู่ ตรงไปที่หอนอน พร้อมคนอีกคนที่เอไม่กล้าจะมองตรงๆ ไม่ใช่นักเรียนแน่ ตัวสูง  แต่งตัวแปลก. ผมยาว ไม่สวมเสื้อ นุ่งผ้าเหมือนอยู่ในหนังโบราณ ดูเหมือนจะมีแสง สว่างออกมาจากตัวด้วย

ลมพัดมาอีกวูบ พี่โบว์กอดอก เร่งฝีเท้าเร็วจี๋

 หนุ่มกล้ามโต ผิวกายดำแดง มองมายังจุดที่ เอกับพี่เลิศซ่อนอยู่ แล้วยิ้มมุมปาก แว๊บหนึ่ง. จึงหันตัวรีบเดินตาม พี่โบว์ไป เอใจตกไปที่ตาตุ่ม สายสังวาลย์ที่เขาสวมสะท้อนแสงวับวาว ในใจของเอบอกว่านั่นไม่ใช่ ชุดแต่งกายหรือการซ้อม ละครเวทีของโรงเรียน

นั่นมัน มันเป็นแค่ข้อสันนิษฐาน แต่ความรู้สึกมันคือใช่!!!

นั่นใครก็ไม่รู้เหมือนจะเป็น ยมทูตมารับวิญญาณ ไม่เหมือนในหนัง หรือในการ์ตูนที่เคยอ่านเคยดู ไม่มีมงกุฎเขาควายไม่มีคฑารูปเคียว สง่างามและดูสูงศักดิ์ ผิดกับชายใดๆในโลกมนุษย์

คิดได้อย่างนั้น ใจก็ตกวาบลงไปที่ข้อเท้า พี่โบว์!!!