คนเลวเห็นผีคนดีเห็นเทวดา

  เรื่องวุ่นวายยังไม่จบ อีก 2 ชั่วโมงหลังจากนั้นก็มีเสียงรถพยาบาล วิ่งเข้ามาที่หอนอน และเสียงประกาศสั่ง จากมาสเตอร์ ว่าให้ทุกคนอยู่แต่ในห้องห้ามออกมาวุ่นวาย และเมื่อเช้าถัดมาเสียงเล่าลือซุบซิบไปทั่วว่า  พี่โบว์อกหัก กินยาเกินขนาด ตอนนี้โคม่าอยู่โรงพยาบาล

เอดักพบบอส ก่อนทางเข้าโรงอาหาร 

"บอสเรามีอะไรจะคุยด้วย"

ได้สิ แต่เรายังไม่ว่างนะ แม่เรา อยากให้เราไปช่วยก่อน

แม่ของบอส ประมูลร้านอาหารในโรงอาหารของโรงเรียน ได้ทุกปี ร้านของแม่บอสก็จะเป็นอาหาร แบบพวกข้าวแกงตามสั่ง และถ้าเพื่อนคนไหนสนิทสนมกันก็จะแอบเอาอาหารที่พ่อกับแม่ให้จากบ้านมาฝากในตู้เย็นของร้านนี้ อย่างเช่นไอ้โจที่ชอบเอาเป็ดไก่มาฝากไว้เป็นประจำ

ช่วง ประมาณ11.45 หน้าที่ของบอสก็คือ ช่วยหยิบนั่นจับนี่ส่งแม่ในครัวจนกว่าจะถึงเวลา 12:45 น ซึ่งเขาจะต้องไปกินอาหารและเตรียมตัวเข้าชั้นเรียนต่อไป

 เอรอ 45 นาทีนั้นอย่างกระวนกระวาย จนกระทั่งบอสยิ้มแผล่ออกมาจากครัวพร้อมข้าวผัด 2 จาน

"มีอะไรลับนักหนาอะไรด่วนถึงขนาดรอที่โต๊ะนางฟ้าไม่ได้..ฮึอีเอ  " จีบปากจีบคอกะแหนะกะแหนเพื่อน

 บอสไม่ได้เป็นสาวสองเขาเป็นชายหนุ่มเจ้าเนื้อตัวกำยำผิวเข้มผมหยักศกดำสนิท  เจ้าของแววตาวับวาว

ถ้าใครไม่รู้ว่าเอไปเรียนสวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิกับเพื่อนคนนี้ เขาก็คงคิดว่านี่คือแฟนเบอร์ 2 ในลิสต์ของหนุ่มของเรา

"เราว่าวันก่อนเราเจอ... เอหันหน้าหันหลังมองซ้ายขวา ก่อนจะพูดเบาๆว่า แต่นายห้ามบอกใครนะ"  

หลังจาก สาธยายเรื่องราวยาวเหยียด บอสตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย  พยักหน้ารับฟังและ ถามแทรกขึ้นเป็นระยะระยะ

"แต่งตัวยังไงนะ"

แปลกๆอ่ะว่าลิเกก็ไม่ใช่ เป็นผ้านุ่งนะ ผืนยาว ไม่ใส่เสื้อด้วย กล้ามแน่นมาก  เครื่องประดับมาเต็ม มีสังวาลย์สะพายเฉียงด้วยนะ

"อืม.... ใส่เครื่องประดับด้วยเหรอ งั้นคงไม่ใช่เลเวลชั้น ธรรมดา"

"หือ...คืออะไรล่ะแกร"

"เขาเดินตามคนในข่าวเมื่อเช้าที่เขาซุบซิบกันทั้งโรงเรียนใช่ไหม" บอสถามย้อน

"อือ...ใช่แปลกนะ ปกติน่ะ เขาจะมารับเฉพาะคนพิเศษคนมีบุญมาก ไม่งั้นก็จะให้ลูกน้องมา"

"โอ๊ยเลิกอมพะนำได้แล้วบอกมาเดี๋ยวนี้ นี่เครียดจะตายอยู่แล้ว ยิ่งตอนเขาหันมามองนะ ฉันนี่ขนลุกทั้งตัวเลย"

คือฉันไม่ได้ตามแกรไปเห็นเองอ่ะนะ ฉันก็แค่ประมาณการ คือปกติถ้าเราไปโรงพยาบาลน่ะ จะเจอพวกตัวสูงใหญ่ผิวดำทมึน นุ่งผ้าหยักรั้งสีแดง เดินขวักไขว่กันบ่อยๆนะ พวกนี้หน้าตา โกรธอยู่ตลอดเวลาเลย ส่วนที่จะเห็นแต่งตัวหล่อ ใส่เครื่องประดับหรูหรา ฉันก็เห็นแค่ครั้งเดียว ตอนป๊ากำลังจะจากไป ป๊าฉันน่ะ เขาป่วยติดเตียง อยู่ตั้งสองสามปี เขาคิดว่าตัวเองจะตายอยู่ตลอดเวลาเลย เขาก็เลยเตรียมพาน แล้วก็พระนาคปรก พระประจำ วันเกิด ของเขา วันเสาร์ ตั้งไว้บนหัวนอนตลอด ตอนป๊ามีชีวิตอยู่หน้าที่ฉันก็คือ ยกพานบนหัวนอนลงมาให้ป๊าจบ ก่อนนอนทุกวัน ป๊าก็จะสมาทานศีล 5 แกกลัวว่าจะ ตอนเช้าจะไม่ตื่น ขึ้นมาอีกน่ะ ตอนนั้นฉันก็อายุซัก10ขวบได้มั้งยังไม่มาเรียนที่นี่เลย

วันนั้นฉันหลับ ตั้งแต่ 6 โมงเย็น ลืมไปยกพระให้ป๊า รู้สึกตัวอีกทีสัก 4-5 ทุ่มได้มั้ง ก็เลยรีบวิ่งไปหาป๊าที่ห้อง ปกติป๊าจะเปิดทีวีไว้ปลายเท้า แล้วก็นอนดูอะไรเล่นทั้งวัน ทีวียังเปิดอยู่แสดงว่าป๊ายังไม่นอน ฉันก็เลยจะเข้าไปทำหน้าที่ยกพระเหมือนเดิม แต่เห็นป๊ามีแขกมาหา ฉันก็ไม่กล้าเข้าไปได้แต่แอบมองอยู่ตรงหน้าประตู

ผมพร้อมแล้วครับท่าน รอท่านอยู่นานทีเดียว ไม่มีอะไรให้ห่วงแล้วครับ ประกันชีวิตก็ทำแล้ว ลูกก็เริ่มโตแล้ว เมียก็มีงานทำ ขอบคุณท่านมากครับเราไปกันเลยเถอะ อยากอัพเกรดร่างกายไม่อยากนอนติดเตียงแล้วครับ

เสียงป๊าแว่วออกมา สำหรับฉันก็คือ เห็นป๊าลงจากเตียง กระปรี้กระเป่า ป๊าเดินได้!!! ใบหน้าอิ่มเอิบมีรอยยิ้มเหมือนไม่เคยป่วย

แขกของป๊าเดินนำหน้า ใส่ผ้านุ่งแดง เครื่องประดับจัดเต็มเหมือนในละคร หล่อเหลากำยำ ผมยาวมุ่นเป็นมวย หันมาสบตาบอสซึ่งยืนนิ่งอยู่ข้างประตูแป๊บนึง  ก่อนยิ้มอ่อนอ่อนให้แล้วหายแว๊บไป

ตอน 10 ขวบไม่ทันได้รู้อะไรหรอก เล่าให้แม่ฟัง แม่โกรธเอาอีกด้วย ตอนนั้นก็ยังไม่รู้นะว่าป๊าตาย ก็เห็นหลับ เลยกลับไปนอนต่อ มารู้ตอนเช้า

สันนิษฐานจากการที่พี่โบว์ป่วยหนักโคม่า  ฉันคิดว่าคนที่แกรน่าจะเจอน่าจะเป็น "พญายมราช" สิ้นคำเล่ายาวเหยียด

"หา!!!!  " เอแทบกรี๊ด ออกมาเสียงดังต้องรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ใครรู้เรื่องนี้ต้องว่าเราบ้า

อย่าคิดมากน่ะคนดีเท่านั้นนะถึงจะเห็นเทวดา ผีน่ะคนหลาบคนก็เห็นได้ แต่เทวดาน่ะเห็นได้ยากมากเลยนะ