เรียนจบและไปเรียนต่อ

ชัชเทวบุตรจ้องมองลงไปในบันทึกความทรงจำของนายทวี มันสนุกมาก มันคือทีวี หรือ n*****x ของ ชาว เทวดา นี่ เอง เมื่อก้มหน้าลงอ่านในบันทึก ก็ถูกดูดลงไปในเวลานั้นทันที ได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เหมือนอยู่ร่วมในเหตุการณ์นั้นด้วย เพียงแต่สัมผัสแตะต้องปรับเปลี่ยนแก้ไขไม่ได้ และไม่มีใครเห็นว่ามีตัวตนยืนอยู่ มองอยู่ ทุกอย่างมันฉายชัดยิ่งกว่าหนัง3D

แว๊บเดียวพยายมราชคนใหม่ล่าสุดก็ไปยืนอยู่ท่ามกลางพิธีจบการศึกษาชั้นม.6ซะแล้ว

วันฉลองจบการศึกษารับประกาศนียบัตร ฉันจำได้ดี เป็นวันที่มีความสุข ที่สุดในชีวิตนักเรียน

นายทวี บุญอารักษ์ ชั้นม. 6 เกรด 3.97

เสียงมาสเตอร์ประกาศดังลั่นไมโครโฟน ชั้นลุกขึ้น เพื่อเดินขึ้นไปรับประกาศ เอามือจับกลีบกางเกงเล็กน้อย ลูบผมให้เรียบแปล้ วันนี้ห้ามติดกิ๊บ ครูเขาขอไว้ ทำตัวให้ ดูธรรมดา ที่สุด ก็จะมีผู้ปกครองคนอื่นมาจำนวนมาก แม่ก็ไม่มาเหมือนเคยแต่ก็ใครสนกันล่ะ ชินแล้ว ครูไม่ประสงค์จะให้ใครรู้ว่าที่นี่มีแก๊งค์นางฟ้า ทำตัวให้แมนที่สุด เพื่อที่จะได้ถ่ายรูป ปี 2552 มันก็แบบนี้ ใครจะไปรู้ว่าอีก 10 ปีต่อมาเขาจะมีสมรสเท่าเทียม และไม่มีใครรังเกียจชายใจหญิงอย่างพวกเราแล้ว

ใจหายเหมือนกันนะเรียนจบ เรื่องเรียนต่อยังไม่ได้คิดแต่วันนี้ ต้องเดินขึ้นไปรับ ประกาศ แบบเชิดเลิศสง่า

หลังจากจบพิธี บ้านไหนที่มาดูพิธีของลูกก็ทยอยพากันขึ้นรถกลับ ที่นี่มีแต่ลูกคนรวยคนที่มาก็มีแต่รถหรูบ้านไหนไม่มีใครมา ร่วมพิธีแต่ก็ต้องส่งรถมารับลูก นายทวีบุญอารักษ์เดินคอตกกลับไปที่หอนอน ทั้งห้อง เหลือเขาคนเดียว พี่เลิศ โดนย้ายโรงเรียนไปเมื่อปีที่แล้ว เจอกันครั้งสุดท้ายก็ตอนนั้น แล้วก็ไม่ได้พบและติดต่อกันอีกเลย คนที่พักในห้องเดียวกันถ้าไม่จบการศึกษาพร้อมกันก็พ่อแม่มารับกลับบ้าน

เมื่อเขาหย่อนก้นลงบนเตียง เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่า มาสเตอร์มาเกาะอยู่ที่ขอบประตูหัวตัวเข้ามาครึ่งหนึ่งพร้อมโบกซองขาวหยอยๆ

เอลูกมาเอาเงินไป อันนี้ก้อนสุดท้ายนะ ที่หนูไปแข่งครั้งล่าสุด เก็บกระเป๋า แล้วกลับบ้านนะ เดี๋ยวจะมีนักการมาทำความสะอาดห้องรับเด็กใหม่

เมื่อยื่นมือรับซองแล้ว Master ก็ดูรีบร้อนแบบสุดๆเขาวิ่งลงบันไดไปทันที มือปาดน้ำตาบนหน้า ไม่หันกลับมามอง เขาก็คงรู้ว่าลูกศิษย์คนนี้ ไม่มีที่ไปไม่ได้รับการต้อนรับจากครอบครัว ตลอดระยะเวลา 6 ปีไม่เคยกลับบ้านเลย จะไม่ให้ไปก็ไม่มีหนทางอื่นเพราะหมดวาระเวลา ของเด็กคนนี้กับที่นี่แล้ว ได้แต่ต้องบีบให้เขากลับบ้านไป มีเด็กอีกมาก ที่จะต้องดูแล เขาจะมัว มารับเด็กเป็นภาระอีกไม่ได้

เอ ก็ทราบดีเขาไม่ได้ดึงรั้งมาสเตอร์เอาไว้

เปิดซองขาวดู ข้างในมีแบงค์ 500 อยู่ 4 ใบ นี่เป็น ต้นทุนชีวิตของเขาหรือไง

คนอื่นเอ็นทรานซ์ไปเรียนต่อส่วนฉันกลับบ้านไม่ได้  2,000 บาทสุดท้าย ต้องอยู่ให้ได้ ทำไงดีนะ

เย็นนั้นเองเขาลากกระเป๋าออกจาก หอนอน เดินดุ่มตรงไปขึ้นรถทัวร์ ไม่ได้กลับไปสุรินทร์แต่ไปพัทยา สิ่งแรกที่เอมี คือสติปัญญาไง อย่างน้อยฉันก็พูดภาษาอังกฤษได้ดีทีเดียว นี่แหละต้นทุนที่ดีที่สุดที่ฉันจะไปตักตวง