ทวีแอบรักพี่เลิศ

"พี่เลิศ"  เลิศศักดิ์ชัย  ปลื้ม

ชายหนุ่มชื่อยาวนามสกุลพยางค์เดียว ผอมสูง ผิวสีน้ำตาลไหม้    นัยน์ตาสีสนิมเหล็ก  ผมสั้นเกรียน ไถแบบให้เป็นลานเครื่องบินลงจอด เหมือนว่าจะไปเป็นนักเรียนทหารอย่างไงอย่างนั้น อายุ16 รุ่นพี่ม. 5 ลูกชายคนเดียวของภรรยาน้อยคนโปรด ผู้มีอิทธิพล

เหตุผลที่อยู่ที่นี่ ถูกส่งมาไว้ในโรงเรียนประจำบนแห่งนี้  เพราะโดนเขม่นจากเหล่าพี่ชายลูกภรรยาหลวง โทษฐาน หล่อกว่า  หุ่นดีกว่า ผลการเรียนดีมาก ดูเหมือนจะเป็นผู้ช่วยพ่อได้ดีเมื่อโตขึ้น  พ่อรักมากกว่านั่นแหละ

"เรียนในประเทศก็ได้ค่ะท่าน ที่นั่นก็มีครูฝรั่ง ไม่ต่างอะไรจากคุณโตคุณเล็กที่ไปเรียนในต่างประเทศ"  เสียงแม่พูดแกมน้อยใจ เมื่อสามี สั่งว่า ภรรยาใหญ่ แนะนำ ให้ส่งลูกชายไปเรียนโรงเรียนประจำ ซึ่งคงไม่พ้นต้องทำตาม  ถึงสามีจะเป็นผู้มีอิทธิพล และภรรยาใหญ่ปล่อยให้มีภรรยาเล็กๆได้ แต่เมื่อภรรยาใหญ่หรือแม่ใหญ่สั่งอะไร สามีก็ทำตามอยู่เสมอ เพราะที่อยู่ได้ทุกวันนี้ เนื่องจากเงินสินเดิมของแม่ใหญ่ทั้งนั้น

แม่วาดโชคดี  ถึงแม้จะเป็นภรรยาน้อยแต่สามีก็เปิดกิจการให้ทำ เป็นเจ้าของห้องอาบน้ำ ในเขตชายหาดในจังหวัดชลบุรี มีรายได้เลี้ยงตัวเอง  ส่วนแม่ใหญ่ก็ถือซะว่านางเล็กๆพวกนี้ก็ยังเป็นมือเท้าช่วยหารายได้และอยู่ในโอวาทสามีก็ยังเชื่อฟังแถมไม่ไปหาซื้อกินให้ติดโรคกลับมาก็คงต้องปล่อยไปก่อน

สำหรับแม่วาดและลูกชายเจ้าเลิศ ก็คงต้องปล่อยไป เพราะลำพังตัวเอง จะต่อกรกับแม่ใหญ่คงไม่ไหว แม่ใหญ่ครองอำนาจ เบื้องหลังอย่างเบ็ดเสร็จ ผัวฉันพอแบ่งให้เธอดูแลได้  แต่หากใครไม่เชื่อฟังก็อย่าหวังได้อยู่อย่างเป็นสุข  นางเคยตีภรรยาน้อยที่ดื้อด้าน ของสามีด้วยด้ามร่มชายหาดจนยับเยิน แล้วก็ส่งไปรักษาจนหาย  เหมือนหนังตัวอย่าง จากนั้นมาก็ไม่มีใครกล้า แม้แต่จะออกเสียง

พี่เลิศจึงต้องจากพ่อจากแม่มาอยู่ที่โรงเรียนตามคำสั่งนั้น 

นโยบายของหอพัก Master จะจัดให้ รูมเมทในห้องมี ตั้งแต่ มอต้นจนถึงมอปลาย เพื่อให้ฝึกเข้าสังคม เด็กทั่วไป จะต้องอยู่ห้องรวม ห้องละ 10 คน แต่สำหรับเด็กที่พ่อแม่จ่ายมาพิเศษจะได้อยู่ห้องละ 4 คน ซึ่งพี่เลิศ ก็เป็นหัวหน้าห้องที่เอมาอยู่นี้

ชีวิตของฉัน ไม่มีสายตาจะมองใคร นอกจากพี่เลิศ  เตียงของพี่เลิศอยู่มุมฝั่งในไกลจากประตูทางออกจากห้อง ส่วนเอได้เตียงที่ติดประตูที่สุด เด็กใหม่จะได้เตียงติดประตูเสมอ เพราะคนเก่ารำคาญคนเดินผ่านเข้าออก ทุกเช้าฉันจะคอยเอาผ้าห่มคลุมโปงเปิดช่องออกมานิดนึง แอบมอง พี่เลิศถอดเสื้อนุ่งผ้าเช็ดตัว เดินออกไปอาบน้ำ

 วันนี้พี่เลิศตื่นเช้ามาก เดินออกไปคนทั้งห้องยังไม่มีใครตื่น ขากลับย่องเข้ามาในกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียวหยาดน้ำเกาะพราวเต็มตัว  ผ้าขนหนูหายไป

เอนอนแอบมองใจคอสั่น ซิกแพคเป็นลอน กับผิวสีนั้นและยังเป้ากางเกงนั่นอีก โอ๊ย!!!อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกใน  เขาทำเสียงกุกกักอยู่แถวตู้เสื้อผ้า บ่นงึมงำว่า "มีผืนเดียวซะด้วยไม่น่าตกน้ำเปียกเลย"

เอกลั้นอกกลั้นใจ หยิบผ้าเช็ดตัวที่พับไว้อย่างเรียบร้อยบนหัวเตียง "พี่ฮะเอให้เอาไว้ใช้เลย"

เขินไม่รู้จะทำอย่างไรดีสุดท้ายเลยเขวี้ยงผ้าขนหนูไปให้พี่เขารับผ้าขนหนูเจ้ากรรมแทนที่จะหล่นใส่มือดันกางครอบหัวเขาซะมิด

เวรแล้ว!! จะโกรธไหมเนี่ย...

เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาจากใต้ผ้าขนหนู "โอ๊ยถึงขั้นคลุมถุงชนกันเลย   หึๆๆ "

 ขอบคุณนะน้อง เจ้าตัวเดินมาขอบคุณถึงเตียง เอามือลูบหัวแล้วขยี้ เป้ากางเกงห่างปากไปแค่คืบเดียว  กลิ่นสบู่ และภาพตรงหน้า.  ถึงขั้นต้องกลืนน้ำลายเอื้อก ในขณะที่พี่เลิศ กลับไปที่เตียงตัวเองและกำลังลงมือแต่งตัว ทั้งที่มีผ้าขนหนูคลุมอยู่บนหัวนั่นแหละ  เอนั่งสตั้นท์นิ่งอยู่บนเตียงใจคอสั่นไหวผีเสื้อ 1000 ตัวกระพือปีก พร้อมกันในท้อง  

สายๆวันถัดมาหลังจากรับประทานอาหารเช้าเอพบผ้าขนหนูของตัวเองพับอย่างดี หอมกรุ่นกลิ่นสบู่กลางเตียงพร้อมโน๊ตเล็กๆ  "ขอบคุณครับซักแล้ว"

วั้ยวั้ยว๊ายยยยย..... เหล่าภูตจิ๋วในหัวหนึ่งหมื่นตัวปรบมือพร้อมกันเป็นทำนอง  We Will Rock You  บรรจงกอดหอมผ้าขนหนูผืนนั้นแล้วเอาไปห่อหมอนหนุนเอาไว้  เอาหน้าซุกแนบสูดกลิ่นสบู่  

เมื่อค่ำหลังจากเลิกนมัสการ  ตามประเพณีของโรงเรียนคริสเตียนแล้ว  ทุกคนกลับเข้าห้องพักผ่อนพี่เลิศเดินผ่านเตียงของเอเห็นผ้าขนหนูไปห่อหมอนอยู่ก็ทำหน้าแปลกๆ  ส่วนเอก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา เอาผ้าห่มคลุมโปงเขินจนหน้าชา