All Chapters of สัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน : Chapter 21 - Chapter 30

หัสดินเดินเข้าในบริษัทของครอบครัวด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนมาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า เขายิ้มทักทายพนักงานทุกคนแล้วมาหยุดที่โต๊ะทำงานของรมิดา “มาส่งขนมครับ” รมิดาเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม เธอจำน้ำเสียงของหัสดินได้เป็นอย่างดี จึงไม่ต้องกังวลว่าจะยิ้มให้ผิดคน “วันนี้เค้กลอดช่องครับ ลองชิมดูนะ” “ฝีมือคุณดินอร่อยทุกอย่างอยู่แล้วค่ะ คุณหัสวีร์อยู่ด้านในให้ฉันเรียนท่านประธานก่อนไหมคะ” หัสดินเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนยิ้มกลบเกลื่อน “ไม่ต้องหรอกครับ ผมเข้าไปเลยดีกว่า” เชฟหนุ่มผู้ถนัดทำขนมหวานเดินไปเคาะประตูห้องท่านประธานสองสามครั้ง เมื่อประตูประตูเข้าไปก็พบพี่ชายนั่งก้มหน้าเซ็นชื่อในเอกสารอยู่ “เพิ่งกลับจากฮันนีมูนไม่ใช่เหรอ ทำไมทำหน้าเครียดจัง” “ฮันนีมูนอะไร” คำพูดของน้องชายเรียกความสนใจจากหัสวีร์ หัสดินขมวดคิ้วแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งลงหน้าพี่ชายต่างมารดา “ไม่ได้เข้าบริษัทสองวัน หายไปกับเรนนี่สองต่อสองไม่ได้ไปฮันนีมูนตามประสาคู่รักเพิ่งจดทะเบียนสมรสหรือไงครับ” “ก็แค่ไปพ

“บอสค่ะ! ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง” รมิดาส่งเสียงถามไม่เกรงใจซ้ำยังบุกถึงห้องนอนของท่านประธานอีกด้วย ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัสวีร์ไว้ใจรมิดาถึงขนาดให้รู้รหัสเปิดประตูห้องชุดสุดหรูนี้ได้ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอก้าวเข้ามาในห้องของเขาแต่ทุกครั้งเพราะเขาเรียกเธอจึงมา แต่ครั้งนี้แตกต่างกัน อาจเพราะSMSแจ้งเงินเข้าบัญชีทำให้เลขาสาวเดือดดาลบุกมาถึงที่เช่นนี้ หัสวีร์ยืนเปลือยแผ่นอกที่มีรอยสักเด่นชัด และนุ่งเพียงผ้าขนหนูกำลังเช็ดเส้นผมสีอ่อนที่เปียกชื้น เขาปรายตามองเธอเล็กน้อยและเห็นสีหน้าโกรธจัดแล้วจึงกลั้นยิ้มหันไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผม “บอส!” “เรื่องอะไร” เขาถามทั้งที่เดาได้ไม่ยาก รมิดายื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้เขาดู ชายหนุ่มก็แค่พยักหน้ารับ “ยอดเงินก็ถูกแล้วนี่ เข้าบัญชีคุณหนึ่งล้านบาท” “แล้วนี่มันค่าอะไรคะ จู่ๆ โอนเงินมาทำไม เห็นบัญชีของฉันเป็นบัญชีม้าเหรอ!” “ก็คุณเรียกค่าจูบ ผมก็โอนให้แล้วไง” ตอนนี้รมิดาไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย เธอพูดเพื่อให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาจะเอาจริง “บอส

“พรุ่งไม่ต้องมาทำงานก็ได้ ผมให้เรนนี้หยุดงาน” ถ้อยคำของเขาเรียกสติของหญิงสาว รมิดาเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องของตนแล้ว นี่เธอคงเหม่อลอยออกจากโรงพยาบาลจนกลับมาถึงห้องพัก ดวงตาแดงก่ำช้อนตาขึ้นมองเขา เธออ้าปากอยากจะส่งเสียงแต่กลับพูดไม่ออก หัสวีร์ถอนสายตาจากหญิงสาวแล้วเป็นฝ่ายเปิดประตูห้องให้เธอ จากนั้นมือใหญ่ก็ประคองไหล่พาคนใจลอยเข้าไปด้านใน “ผมไม่รู้อาการป่วยของหลานชายคุณ แต่โรงพยาบาลนั้นก็มีแพทย์เฉพาะทางอยู่ ตอนนี้คุณคงต้องรอฟังผลตรวจของคุณหมอให้แน่ชัดก่อนค่อยจัดการขั้นต่อไป” “ค่ะ...ขอบคุณค่ะ” เธอนั่งลงปลายเตียง แล้วถอนหายใจเบาๆ “น้องโมกข์ไม่แข็งแรงมาตั้งแต่กำเนิดคลอดก่อนกำหนดและโรค G6PD ที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม กว่าจะผ่านมาแต่ล่ะปีล้วนยากเย็น เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น พี่ลาวัลย์ต้องคอยดูแลใกล้ชิดจึงทำงานได้ไม่เต็มที่ และ...สามีไม่รับผิดชอบชีวิตน้อยๆที่เกิดขึ้น พวกเราสามคนพี่น้องช่วยเลี้ยงน้องโมกข์กันมาค่ะ ปีนี้เห็นแข็งแรงดีขึ้นได้ไปโรงเรียนได้มีเพื่อนเล่น ก็คิดว่าเขาน่าจะมีชีวิตที่เป็นปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่ไม่คิ

สีหน้าประธานหนุ่มไม่ค่อยพอใจนัก ทำไมรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเลขาสาวแต่งหน้าแต่งตาเติมแป้งเติมลิปสติก เธอยังคงรักษาระยะห่างไม่ใกล้เขามากเกินไปและไม่ได้ห่างจนเหมือนห่างเหิน หัสวีร์เดินเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีสบายๆ เช่นทุกครั้ง เขาก้าวนำเธอไปที่ร้านอาหารที่อยู่ในบัตรเชิญ เพราะเป็นเลขาข้างกายประธานหนุ่มมานานเกือบห้าปี รมิดาที่สมัยเรียนเธอแทบไม่แต่งหน้าแค่ใช้ครีมบำรุงผิวแบบซอง เพราะต้องประหยัดทุกอย่าง เมื่อทำงานเป็นเลขาจะปล่อยให้ตัวเองจืดชืดก็ไม่ได้ ก็ยังดีที่เธอมีไลลาช่วยสอนทั้งเรื่องแต่หน้าทำผมและการแต่งตัว หลังเติมลิปสติกเพิ่มสีสันให้ริมฝีปากและแปรงผมให้เรียบร้อยแล้ว รมิดาสำรวจตัวเองอีกครั้งแล้วก้าวเท้ามาจากห้องน้ำของบริษัท ทิ้งเรื่องซุบซิบนินทาไว้ด้านหลังและเชิดใบหน้าขึ้นเหยียดแผ่นหลังตั้งตรงก้าวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนในแผนก คนอื่นอยากตีสนิทกับเธอก็เพราะผลประโยชน์ เธอคือคนที่ใกล้ชิดหัสวีร์ที่สุด และตอนนี้ทุกคนในแผนกได้ยินเรื่องที่เธอ ‘แต่งงานแล้ว’ ต่างก็อยากรู้อยากเห็นว่าใครเป็น ‘สามี’ ของเธอ “ลงทุนเหมือนกัน

“น้าฝนกินขนมกัน” “เอ่อ...จ๊ะ” รมิดาตื่นจากภวังค์เห็นเห็นหลานชายตัวน้อยยื่นขนมจ่อถึงปาก หญิงสาวอ้าปากให้หลานชายป้อนให้ “อร่อยจัง” “ขนมของน้าฝนอร่อยที่สุด” เด็กชายโมกข์ยิ้มกว้างแล้วยื่นมือไปเช็ดมุมปากให้น้าคนสวย เขาทำเลียนแบบแม่ของตน “ใช่ๆ อะไรของน้าฝนก็ดีที่สุดนั้นแหละ” ธาตรีหัวเราะแล้วหิ้วตะกร้าผ้าเดินผ่านเผื่อเทในเครื่องซักผ้าเครื่องใหม่ ความเป็นอยู่ของบ้านดีขึ้นก็เพราะน้ำพักน้ำแรงของพี่สาวคนกลาง “โมกข์ไปช่วยน้าตรีซักผ้าก่อนนะลูก” “ครับคุณแม่” เด็กน้อยรับคำแข็งขันแล้ววิ่งถลาไปด้านหลังบ้าน ลาวัลย์มองแผ่นหลังของลูกจนลับตาแล้วจึงเอ่ยกับน้องสาว “พี่กลัวเรื่องผ่าตัดเหลือเกิน เราลองหาวิธีอื่นดีไหม” “แต่หมอบอกว่ายิ่งรักษาเร็ว โอกาสที่จะเป็นปกติก็สูงขึ้น เราไม่รู้ว่าสมองของโมกข์จะได้รับผลกระทบมากแค่ไหนถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ที่สำคัญเราไม่รู้ว่าเขาจะชักอีกตอนไหน ถ้าเขาชักตอนที่ไม่มีใครอยู่ด้วยจะทำยังไง” “พี่รู้...แต่ว่า...” “เรื่องค่ารัก