All Chapters of สัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน : Chapter 51 - Chapter 60

มือใหญ่หยิบคุกกี้ส่งเข้าปากเคี้ยวคำโตหน้าตาไร้อารมณ์แต่ก็หยิบกินต่อเนื่อง เชฟหนุ่มเห็นแล้วก็ขัดใจแย่งขนมในมือพี่ชายต่างแม่แล้วพูดขึ้น “ช่วยกินขนมเกรงใจคนทำหน่อยได้ไหม กว่าจะได้สูตรนี้มามันต้องทดลองหลายครั้ง พี่วีร์ช่วยละเอียดชิมความอร่อยหน่อยได้ไหม” “คุกกี้ก็คือคุกกี้นั้นแหละ” หัสวีร์เคี้ยวคำโตก่อนยกกาแฟขึ้นดื่ม “พูดแบบนี้ ไม่คิดว่าผมจะน้อยใจบ้างเหรอ งานวันเด็กก็ไปสั่งขนมร้านอื่นทั้งที่รู้ว่าผมทำขนมขาย” “ก็ให้คนอื่นได้เงินบ้างจะเป็นไรไป” “เห็นคุณปู่กับคุณย่าบอกว่าอร่อยดีจะสั่งไปแจกอีก” หัสดินทำหน้าไม่พอใจนัก ปกติทำขนมแจกงานการกุศลต่างๆ คุณปู่คุณย่าเรียกใช้บริการหลานชาย แต่ครั้งนี้ซื้อจากร้านอื่น “กลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่” หัสวีร์เลิกคิ้วแล้ววางถ้วยกาแฟลง สายตาหยุดไปที่เด็กเล็กๆ วัยสี่ห้าขวบในร้านขนมที่หัวเราะเสียงใสอยู่กับผู้ปกครองที่มาพร้อมกัน หัสดินมองตามสายตาของพี่ชายแล้วเอ่ยถาม “ยังคิดถึงเรนนี่อยู่เหรอ” “คิดแล้วยังไง” เขาตอบเสียงเรียบ ไม่อาจบอกได้ว่าผ่านมาสี่ปีเข

ชายหญิงชราสองคนแต่งกายภูมิฐานเดินเยี่ยมชมห้องผู้ป่วยเด็ก โดยมีผู้อำนวยการคอยอธิบายสถานการณ์ต่างๆ อย่างละเอียดและเข้าใจง่าย “เรื่องเงินบริจาคไม่มีปัญหาอะไรเลย ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนก็จริง แต่ถ้ามีเคสยากจนเดือดร้อนเรื่องเงิน ก็บอกไปทางหลานชายฉันได้เลย” คุณย่าพูดด้วยรอยยิ้มแล้วปรายตามองไปยังหัสวีร์ที่เดินตามหลังปู่กับย่าที่วันนี้มามอบเงินบริจาคซื้อเครื่องมือแพทย์และยังช่วยเหลือผู้ป่วยที่ยากจนอีกด้วย ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลเดียวแต่มีอีกหลายแห่งที่ทั้งสองช่วยเหลือไม่ออกสื่อ โดยมักให้หลานชายเป็นคนจัดการเรื่องเงินบริจาค แต่ก็มีนานๆครั้งที่เขามาเยี่ยมและแจกของขวัญให้เด็กๆที่พักรักษาตัวที่โรงพยาบาล เช่นครั้งนี้“ไอ้วีร์ ไม่ชอบเด็กหรือไง ทำหน้าตึงเชียว” ปู่ถามหลานชายพลางหัวเราะในลำคอ“เปล่าครับ”หัสวีร์ตอบแล้วถอนหายใจ เขาแค่รู้สึกไม่ดีที่เห็นเด็กๆ เจ็บป่วย ไม่รู้ทำไมจิตใจอ่อนไหวง่ายชะมัด อาจเพราะตั้งแต่ที่เขาสัมผัสความเจ็บป่วยโมกข์ หลานชายของรมิดา ตอนนั้นเด็กชายอายุแค่ห้าขวบต้องผ่าตัดใหญ่ ตอนนั้นเองที่ได้เห็นน้ำตาของรมิดาทำให้เขารู้ว่าเธอแบกภาระหนักแค่ไหน “ปู่กับย่าเห

ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว รมิดาได้แต่ส่งเสียงประท้วงอู้อี้เพราะเขาตะโบมจูบอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาเธอแทบหายใจไม่ทัน มือเล็กพยายามดันเขาออกแต่นั้นกลับยิ่งเหมือนยั่วยุให้เขาโกรธยิ่งขึ้น ใช่! หัสวีร์โกรธและโกรธมาก มันเป็นความรู้สึกเหมือนวันที่รู้ว่าเธอตั้งใจไปจากเขาโดยไม่บอกลา เธอทำให้เขารู้สึกเป็นคนโง่ที่จะปั่นหัวยังไงก็ได้ เธอยังคงยิ้มหัวเราะได้อย่างปกติผิดเขาที่แทบกลายเป็นคนบ้า เขาไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาที่ห้องนี้อีกจนกระทั่งแม่บ้านโทรมาบอกเขา นั้นทำให้เขาตัดสินใจมารอที่ห้องนี้ เหมือนที่เคยทำมาหลายต่อหลายครั้งที่คิดว่าเธอจะกลับมา “อ๊ะ!” รมิดาร้องเสียงหลงเมื่อถูกเขากัดริมฝีปาก และถอนจูบทำให้เธอหอบหายใจจนตัวโยนเสียงสั่น เขาโกรธและนั้นเธอเข้าใจได้ อาจเพราะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีที่เธอเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปก่อนที่เขาจะทิ้งเธอ บรรยากาศในห้องเร่าร้อนขึ้นทันที หัสวีร์หงุดหงิดไม่ทันใจจนเป็นฝ่ายกระชากเสื้อของเธอจนขาด หน้าอกอวบอิ่มปรากฏอยู่เบื้องหน้า ดูเหมือนว่า...มันจะใหญ่ขึ้นกว่าตอนที่อยู่กับเขา หรืออยู่กับเขามันลำบากจริงๆ พอไม่มีเขาอยู่...

สายตาของลาวัลย์กับธาตรีมองเลยรมิดาไปยังผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เดินตามหลังมา เมื่อวานคิดว่ารมิดาคงไปค้างกับไลลาจึงไม่ได้เซ้าซี้ถามให้มากความ แค่ได้รับข้อความว่าคืนนี้ไม่กลับห้องพัก ทั้งสองก็ไม่คิดว่าเช้านี้ผู้ชายคนนั้นจะมาปรากฏตัวที่นี่ด้วย “เอ่อ...คุณหัสวีร์ขอตามมาเยี่ยมน้องโมกข์ค่ะ” รมิดาพูดเสียงเบาไม่กล้าสบตากับพี่สาวและน้องชายที่อ้าปากค้างอยู่ “สวัสดีครับ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเขาจำเด็กผู้ชายคนนั้นได้ หัสวีร์ก้าวไปด้านหน้าแล้วยกมือวางบนศีรษะของโมกข์อย่างเอ็นดู “ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลย” “สวัสดีครับคุณลุง” โมกข์ยกมือไหว้ เด็กชายก็จำได้เพราะคุณลุงคนนี้เป็นคนช่วยเรื่องเข้ารับการรักษาโรงพยาบาลแห่งนี้ หัสวีร์ชื่นชมที่ครอบครัวเลี้ยงเด็กชายได้มีมารยาท สายตาเขาไปสะดุดกับเด็กชายตัวเล็กที่ยืนเกาะเสื้อของโมกข์อยู่ แววตากลมวาวจ้องมองครู่หนึ่งก่อนฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาหยีเล็ก “คุณลุงโลมา” “ลุงโลมา?” หัสวีร์ถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้ เขาค่อยๆ นั่งลงบนส้นเท้าทำให้มองเด็กน้อยได้ถนัดเต็มสองตา “เรียกลุงเหรอ” “อื้ม..

“นี่คือแม่ฝน ไม่ใช่เรนนี่ แม่ฝน...ฝน ลองพูดสิครับ แม่...ฝน พูดตามนะครับ แม่...ฝน” รมิดาถึงกับหลุดหัวเราะพรืดออกมา เธอเคยพาลูกชายไปเดินเล่นพร้อมกับโมกข์และพี่ลาวัลย์ เด็กๆมันจะพูดว่า “นี่แม่ลาวัลย์ นี่แม่ฝน” เพราะเด็กทั้งสองมีแม่สองคน เด็กคนอื่นบางทีก็จำชื่อเธอกับพี่สาวสลับกัน เด็กน้อยจึงสอนคนอื่นๆ ว่า “นี่แม่ฝน นี่แม่ลาวัลย์” หัสวีร์ยิ้มเก้อแล้วก็ยอมพูดตามลูกชาย “ครับๆ แม่ฝน” “ดีมาก” รวิศตบแขนกำยำของผู้เป็นพ่อเลียนแบบจากในละครที่คุณยายเปิดให้ดู สองหนุ่มสาวต่างส่งยิ้มให้กัน เรื่องที่เข้าใจผิดยังต้องคุยกันให้เข้าใจอีกมาก แต่จะไม่มีการหนีปัญหาอีกแล้ว ภาพคนสามคนที่เดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มทำให้ลาวัลย์และธาตรีระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ส่วนโมกข์ยังนั่งอยู่บนรถเข็น หวังว่า...ทุกอย่างจะราบรื่นด้วยดี เหมือนเสียงหัวเราะของรวิศในเวลานี้ “โมกข์ตรวจเสร็จแล้วหรือคะ”รมิดาถามหลานชายที่นั่งอยู่บนรถเข็น สายตาของโมกข์มองไปที่น้องชายที่อยู่ในวงแขนของ ‘ลุงโลมา’ โมกข์ก็แค่เด็กอายุแปดขวบ เขาก็อยากมีคนอุ้มแบบนั้น แต่รู้ว่าทุกครั้งที่พูดหรือถา