Semua Bab สัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน : Bab 11 - Bab 20

สัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน ตอนที่ 11. อยากอุ้มเหลนแล้ว คฤหาสน์ตระกูลศาตนันท์ในบ่ายวันนี้ หลานชายสองคนผู้สืบทอดกิจการศาตนันท์กำลังนั่งจิบน้ำชาในสวนหย่อมอันแสนรื่นรมย์ของคฤหาสน์ แต่ใบหน้าของหัสวีร์บึ้งตึงเพราะความอดทนของเขากำลังจะหมดลง “ถ้าไม่ชอบหนูลิลลี่ก็ลองดูหนูมิ้นต์ก็ได้ ลูกหลานเพื่อนปู่ชาติตระกูลดี รับรองว่า...” “พอเถอะครับปู่” หัสวีร์พูดขึ้นน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที่ อุตส่าห์กลับมาบ้านทั้งที ปู่ก็ยังพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ “ปู่ไม่เบื่อหรือครับ พูดเรื่องพวกนี้ทุกครั้งที่เจอหน้าผม” “เบื่อสิ” ปู่ทำหน้าเบื่อหน่ายจริงๆ หัสดินกลั้นหัวเราะแล้วตัดเค้กชิ้นขนาดพอดีส่งให้ปู่กับย่า “เค้กน้ำผึ้งครับ เป็นเค้กนึ่งนะครับเหมาะกับผู้สูงอายุที่รักษาสุขภาพ กินกับน้ำชาเข้ากันมากเลย” คุณย่ารับจานเค้กมาแล้วตัดกินคำเล็กๆ แล้วพยักหน้ารับ “อร่อย ตาดินทำขนมอร่อยขึ้นทุกวัน” “ถ้าทำขนมไม่อร่อยก็ไปปิดร้านดีกว่า เสียชื่อเชฟเปล่าๆ” หัสวีร์ไม่ชอบกินขนมจึงไปไม่สนใจแม้น้องชายต่างแม่จะตัดแบ่งให้เขาด้วย “ปู่ไม่หาเมียให้ไอ้ดินบ้างล่ะ ทำไมวุ

รมิดาใช้เวลาหนึ่งคืนกับหนึ่งวันในการร่างสัญญาการทำงานเป็นภรรยาของหัสวีร์ อันที่จริงเธอใช้เวลาในการตัดสินใจไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ เงินสิบล้านทำให้เธอไม่ต้องคิดมากเลยด้วยซ้ำ มันเป็นการทำงานชนิดหนึ่งเท่านั้น เขาเองก็คงเชื่อใจและไว้ใจเธอถึงได้ยอมจ้างเธอจดทะเบียนสมรสแบบนี้ จะว่าไปก็ไม่ใช่แค่เธอที่เสียเปรียบ เพราะเขาก็เองก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอเหมือนกัน เธอจึงทำร่างสัญญาให้รัดกุมที่สุด หัสวีร์เองก็ใช้เวลาอ่านเอกสารที่เธอทำให้โดยใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เซ็นชื่อโดยมีหัสดินที่ถูกโทรตามตัวมาเป็นพยานอย่างกระทันหัน “เอาจริงด้วย” หัสดินอ่านสัญญาแล้วลงนามลงไป “มาถึงขั้นนี้แล้วก็ไปจดทะเบียนสมรสเลยเถอะ แค่เอาบัตรประชาชนไป อ้อ ทะเบียนบ้านไปคัดเอาที่สำนักงานเขตก็ได้” “ต้องรีบร้อนขนาดนี้เลยหรือคะ” รมิดาเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง “ไม่อยากใช้เงินหรือไง” หัสวีร์ลุกขึ้นยืน “จากนี้ไปสำนักงานเขตแค่สิบห้านาที ตอนนี้พยานก็มีก็ลากไปด้วยจะได้ทำทุกอย่างให้มันเรียบร้อย” “ใช่ๆ ทำทุกอย่างให้เสร็จแล้วก็ปาร์ตี้ฉลอง” “ฉลองบ้าบออะไร” หั

สัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน ตอนที่ 15. ยัยเลขาบ้า! “ใคร...อ่อ...ท่านประธานพันล้านนี่เอง” เสียงอ้อแอทักคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ชายหนุ่มขมวดคิ้วที่เห็นสภาพของเลขาสาวในขณะนี้ "เธอ...เป็นอะไร เปิดประตูให้ผมเข้าไปเดี๋ยวนี้” “แค่เป็นเจ้านาย ก็สั่งเอาสั่งเอาได้เหรอ” พูดไม่จบประโยคดีก็ได้ยินเสียงเรอออกมา มือเล็กยกขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก หัสวีร์ได้ยินคำเรียกแปลกประหลาดนั้นชัดเจน แต่ไม่คิดเอามาใส่ใจในเวลานี้ ประตูแง้มเล็กน้อยแค่โผล่ใบหน้าหวานแดงก่ำ เขาใช้แรงไม่มากก็ดันประตูให้เปิดกว้างเพื่อแทรกตัวเข้าไปด้านใน รมิดาไม่ทันตั้งตัวก็เซถอยหลังจวนเจียนจะล้มแต่ฝ่ามือแกร่งโอบแผ่นหลังเธอไว้ได้ทันในขณะที่มือเรียวเล็กยื่นไปหาหลักยึดเหนี่ยวทำให้เกี่ยวคอของเขาไว้อย่างช่วยไม่ได้ ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ถือกล่องขนม “ท่าน...ประธาน...” “เป็นอะไรของคุณ” เขาขมวดคิ้วงุนงง ไม่เคยเห็นรมิดาเป็นอย่างนี้มาก่อน แต่เพราะอยู่ใกล้กันมากจนเขาได้กลิ่น...กลิ่น... “คุณดื่มเหล้า?” “ม่ายยยย” รมิดาหัวเราะร่วนพยายามทร

ไม่รู้เพราะยังมีอาการเมาค้างหรือเพราะเจ้านายขับรถนิ่มมาก รมิดาผล็อยหลับไปตั้งแต่ขึ้นรถได้ไม่นานนัก จนเมื่อถูกปลุกก็พบว่ารถมาจอดที่สนามพารามอเตอร์แล้ว รมิดารู้ว่าบอสของเธอชอบกีฬาแนวๆนี้ ทั้งรถแข่ง เจ็ทสกี้และพารามอเตอร์ แต่เธอเป็นเลขา ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มของเขา มีไม่กี่ครั้งที่เขาลากเธอมาด้วยความจำเป็นเพราะมีงานติดพันที่จัดการ “ลงมาซิ” หัสวีร์เรียกเพราะเห็นหญิงสาวยังนั่งทำหน้างงอยู่ “ยังไม่ตื่นหรือไง” “ตื่นแล้วค่ะ” ปล่อยให้เจ้านายขับรถแล้วตัวเองหลับก็น่าอายพอแล้ว รมิดาสลัดความคิดวุ่นวายในหัวออกแล้วคว้ากระเป๋าสะพายลงจากรถก้าวเร็วๆ ตามแผ่นหลังกว้าง “ว่าไงไรอัน” เสียงทักทายจากผู้ชายสามสี่คนที่เหมือนรออยู่ก่อนแล้ว หัสวีร์ยกมือทักทายแล้วทิ้งรมิดาไว้ด้านหลัง ลมแรงจนเธอต้องยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้ม ‘ไรอัน’ เป็นชื่อเล่นที่กลุ่มเพื่อนและลูกค้าหรือผู้ร่วมทุนที่สนิทสนมในระดับหนึ่ง ส่วน ‘วีร์’ คือชื่อเล่นที่เรียกเฉพาะคนในครอบครัว สำหรับรมิดาที่เป็นแค่เลขาก็เรียกชื่อเขาเต็มๆ หรือเรียกบอสหรือเจ้านายหรือท่านประธาน เธอยังไม่ไ

ระหว่างที่รมิดาทำหน้าที่ล้างจานซึ่งหัสวีร์บอกเธอแล้วให้กองไว้พรุ่งนี้แม่บ้านจะมาทำความสะอาดเอง แต่เธอก็อยากช่วยบ้างตามประสาคนไม่ได้ทำกับข้าวอย่างน้อยก็ต้องล้างจาน “อะไรนะ จะดูเน็ตฟริก” หัสวีร์ทำหน้าไม่เชื่อเมื่อเขาถามรมิดาว่าจะทำอะไรต่อหลัง นี่เพิ่งหัวค่ำปกติก็ยังไม่ถึงเวลานอนและเบียร์ในตู้ยังเหลืออีกหลายกระป๋อง “ค่ะ” รมิดายืนยัน “คุณไม่เคยดูหรือไง” เขาเดินนำไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วจัดการเปิดโทรทัศน์จอใหญ่ขนาด 97 นิ้ว ในห้องปูพื้นด้วยพรมหนานุ่ม ทั้งสองเลือกจะเอกเขนกที่พื้นแทนนั่งบนโซฟา “ลืมไป คุณคงไม่ยอมเสียเงินจ่ายค่าสมาชิกแน่ๆ” “ก็ตามนั้นแหละค่ะ” เธอยักไหล่เก๋ๆ ดวงตากลมจ้องกระป๋องเบียร์ที่เขายื่นให้ “ช่วยผมดื่มหน่อย” “ดื่มไม่หมดก็เอาไว้ในตู้เย็นก็ได้นี่คะ” “ของแบบนี้ใครเขาเหลือไว้กันล่ะ กินให้หมด” “ก็...ได้ค่ะ” เธอยื่นมือไปรับมาจิบ “กลัวผมมอมเหล้าหรือไง” เขาหัวเราะแล้วเอนหยิบหมอนโยนใส่เลขาแล้วหยิบหมอนมาพิงหลังตัวเอง “บอสฉันดื่มเองน