ไม่รู้เพราะยังมีอาการเมาค้างหรือเพราะเจ้านายขับรถนิ่มมาก รมิดาผล็อยหลับไปตั้งแต่ขึ้นรถได้ไม่นานนัก จนเมื่อถูกปลุกก็พบว่ารถมาจอดที่สนามพารามอเตอร์แล้ว รมิดารู้ว่าบอสของเธอชอบกีฬาแนวๆนี้ ทั้งรถแข่ง เจ็ทสกี้และพารามอเตอร์ แต่เธอเป็นเลขา ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มของเขา มีไม่กี่ครั้งที่เขาลากเธอมาด้วยความจำเป็นเพราะมีงานติดพันที่จัดการ “ลงมาซิ” หัสวีร์เรียกเพราะเห็นหญิงสาวยังนั่งทำหน้างงอยู่ “ยังไม่ตื่นหรือไง” “ตื่นแล้วค่ะ” ปล่อยให้เจ้านายขับรถแล้วตัวเองหลับก็น่าอายพอแล้ว รมิดาสลัดความคิดวุ่นวายในหัวออกแล้วคว้ากระเป๋าสะพายลงจากรถก้าวเร็วๆ ตามแผ่นหลังกว้าง “ว่าไงไรอัน” เสียงทักทายจากผู้ชายสามสี่คนที่เหมือนรออยู่ก่อนแล้ว หัสวีร์ยกมือทักทายแล้วทิ้งรมิดาไว้ด้านหลัง ลมแรงจนเธอต้องยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้ม ‘ไรอัน’ เป็นชื่อเล่นที่กลุ่มเพื่อนและลูกค้าหรือผู้ร่วมทุนที่สนิทสนมในระดับหนึ่ง ส่วน ‘วีร์’ คือชื่อเล่นที่เรียกเฉพาะคนในครอบครัว สำหรับรมิดาที่เป็นแค่เลขาก็เรียกชื่อเขาเต็มๆ หรือเรียกบอสหรือเจ้านายหรือท่านประธาน เธอยังไม่ไ
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลใดแต่รมิดาสนุกกับเรื่องในวันนี้มาก ระหว่างเธอกับเขาไม่เหมือนลูกน้องกับเจ้านาย เมื่อเขาขับรถมาถึงบ้านพักตากอากาศ เขาก็ให้เธอไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน “ไม่ให้ฉันช่วยหรือคะ” “อย่างคุณจะช่วยอะไรผมได้” เขาหัวเราะแล้วผลักศีรษะเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อ “ผมโทรบอกให้แม่บ้านทำความสะอาดไว้ก่อนแล้ว ห้องคุณอยู่ทางซ้ายมือ จะหลับสักงีบก็ได้นะ” “ฉันนอนเยอะแล้วค่ะ”“ถ้างั้นคุณช่วยล้างผักก่อนก็แล้วกัน” เขาพยักหน้าไปทางถุงผักที่ซื้อมาเตรียมทำสลัด “แค่ล้างผักคงทำได้นะ”“ค่ะ” หญิงสาวหัวเราะร่า วางถุงเสื้อผ้าและของใช้แล้วสาวเท้าเข้าไปยืนด้านข้างของเขา แล้วหยิบถุงผักไปแยกออกแล้วใส่ตะกร้าล้างผัก หัสวีร์รู้ดีว่าเลขาของเขาไม่ใช่คนชอบเข้าครัวแต่ท่าทางเธอก็ไม่เลวนัก หยิบจับอะไรก็คล่องแคล่ว คงจะเป็นลูกมือจนชินเสียมากกว่า“บอสจะทำอะไรคะ”“ทำอะไรกินง่ายๆ”“ถ้าจะตอบแบบนี้สู้ไม่ตอบเสียยังดีกว่า”“ว่าอะไรนะ”“เปล่าคะ” เธอส่ายหน้าไปมาหัสวีร์ได้ยินชัดแต่แกล้งเธอไปอย่างนั้น รมิดาล้างผักจัดใส่ตะกร้าส่วนเขาก็เอาเนื้อมาหมักเครื่องเทศ เธอเห็นแบบนี้แล้วค
ระหว่างที่รมิดาทำหน้าที่ล้างจานซึ่งหัสวีร์บอกเธอแล้วให้กองไว้พรุ่งนี้แม่บ้านจะมาทำความสะอาดเอง แต่เธอก็อยากช่วยบ้างตามประสาคนไม่ได้ทำกับข้าวอย่างน้อยก็ต้องล้างจาน “อะไรนะ จะดูเน็ตฟริก” หัสวีร์ทำหน้าไม่เชื่อเมื่อเขาถามรมิดาว่าจะทำอะไรต่อหลัง นี่เพิ่งหัวค่ำปกติก็ยังไม่ถึงเวลานอนและเบียร์ในตู้ยังเหลืออีกหลายกระป๋อง “ค่ะ” รมิดายืนยัน “คุณไม่เคยดูหรือไง” เขาเดินนำไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วจัดการเปิดโทรทัศน์จอใหญ่ขนาด 97 นิ้ว ในห้องปูพื้นด้วยพรมหนานุ่ม ทั้งสองเลือกจะเอกเขนกที่พื้นแทนนั่งบนโซฟา “ลืมไป คุณคงไม่ยอมเสียเงินจ่ายค่าสมาชิกแน่ๆ” “ก็ตามนั้นแหละค่ะ” เธอยักไหล่เก๋ๆ ดวงตากลมจ้องกระป๋องเบียร์ที่เขายื่นให้ “ช่วยผมดื่มหน่อย” “ดื่มไม่หมดก็เอาไว้ในตู้เย็นก็ได้นี่คะ” “ของแบบนี้ใครเขาเหลือไว้กันล่ะ กินให้หมด” “ก็...ได้ค่ะ” เธอยื่นมือไปรับมาจิบ “กลัวผมมอมเหล้าหรือไง” เขาหัวเราะแล้วเอนหยิบหมอนโยนใส่เลขาแล้วหยิบหมอนมาพิงหลังตัวเอง “บอสฉันดื่มเองน
มือเล็กทุบแผ่นอกอีกฝ่ายหวังให้เขาหยุดก่อนที่เธอจะไม่อาจต้านทานจูบร้อนแรงของเขาได้ แต่เขากลับกดข้อมือสองข้างไว้ข้างตัวไม่อาจขยับได้อีก รมิดายังไม่ลดล่ะความพยายามสองขาขยับดิ้นรนแต่เหมือนว่าจะทำให้สองร่างสัมผัสกันมากยิ่งขึ้น เขาผละริมฝีปากสวยทำให้เธอได้สูดอากาศหายใจ ใบหน้าแดงก่ำ แววตาของเขาร้อนแรงดุจลูกไฟ ในขณะที่ดวงตากลมโตเต็มเป็นด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว หัสวีร์หัวเสีย เขาไม่ต้องการให้เธอมองเขาอย่างนี้ รมิดาเหมือนได้ยินเสียงเขาสบถและปรายตามองไปยังปลายเท้าของเธอ หญิงสาวอ้าปากค้างก่อนเค้นเสียงออกมาอย่างรีบร้อน “ห้ามมองนะ!” เพราะการดิ้นรนของเธอทำให้กระโปรงร่นขึ้นมาจนเห็นกางเกงชั้นในวับแวบ หญิงสาวพยายามขืนแรงที่กดข้อมือเธออยู่เพื่อปัดกระโปรงให้ลงปิดส่วนที่ไม่ควรให้ใครเห็น มือแกร่งคลายการเกาะกุมเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเจ็บแต่ยังไม่คืนอิสรภาพให้ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ทำให้เธอรีบเบือนหน้าหนีเพราะกลัวจะถูกจูบอีก “หลบทำไม” เสียงแหบพร่าถามที่ริมใบหูที่แดงก่ำ “มันก็แค่เซ็กส์” ถ้อยคำของเขาเรียกสติให้หญิงสาว รมิดา
หัสดินเดินเข้าในบริษัทของครอบครัวด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนมาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า เขายิ้มทักทายพนักงานทุกคนแล้วมาหยุดที่โต๊ะทำงานของรมิดา “มาส่งขนมครับ” รมิดาเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม เธอจำน้ำเสียงของหัสดินได้เป็นอย่างดี จึงไม่ต้องกังวลว่าจะยิ้มให้ผิดคน “วันนี้เค้กลอดช่องครับ ลองชิมดูนะ” “ฝีมือคุณดินอร่อยทุกอย่างอยู่แล้วค่ะ คุณหัสวีร์อยู่ด้านในให้ฉันเรียนท่านประธานก่อนไหมคะ” หัสดินเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนยิ้มกลบเกลื่อน “ไม่ต้องหรอกครับ ผมเข้าไปเลยดีกว่า” เชฟหนุ่มผู้ถนัดทำขนมหวานเดินไปเคาะประตูห้องท่านประธานสองสามครั้ง เมื่อประตูประตูเข้าไปก็พบพี่ชายนั่งก้มหน้าเซ็นชื่อในเอกสารอยู่ “เพิ่งกลับจากฮันนีมูนไม่ใช่เหรอ ทำไมทำหน้าเครียดจัง” “ฮันนีมูนอะไร” คำพูดของน้องชายเรียกความสนใจจากหัสวีร์ หัสดินขมวดคิ้วแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งลงหน้าพี่ชายต่างมารดา “ไม่ได้เข้าบริษัทสองวัน หายไปกับเรนนี่สองต่อสองไม่ได้ไปฮันนีมูนตามประสาคู่รักเพิ่งจดทะเบียนสมรสหรือไงครับ” “ก็แค่ไปพ
หัสวีร์เปิดประตูรถให้เลขาสาวที่วันนี้รับบทเป็นภรรยาหมาดๆของเขา รมิดาก้าวลงจากรถไร้ความประหม่าเพราะซักซ้อมมาอย่างดีราวกับว่าเธอกำลังจะไปสอบสัมภาษณ์งาน ยกเว้นก็แต่รองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่ในเวลานี้ เธอควรชินกับมันเสียทีเพราะเวลาออกงานกับเจ้านาย เธอก็สวมรองเท้าส้นสูงแต่แอบหิ้วเอารองเท้าส้นเตี้ยไปเปลี่ยนเมื่อเสร็จงาน “เป็นไงบ้างคะคุณวีร์” รมิดาฉีกยิ้มประจบเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองแบบสำรวจ ทั้งที่ก่อนออกจากคอนโด เธอก็แต่งตัวเดินไปให้เขาตรวจสอบก่อนจะออกมาพร้อมกัน “คุณวีร์...” ได้ยินเสียงเรียกสนิทสนมแล้วหัวใจเขาพลันหวั่นไหวอย่างประหลาด แต่กระนั้นก็ยื่นมือไปให้เธอจับเพื่อเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน รมิดาจับมือเขาแล้วก้าวเดินเคียงข้าง ไม่ใช่ตามหลังเช่นทุกครั้ง “ก็ตามที่เราตกลงกันไงคะ” เธอพูดเสียงเบาแล้วก้าวขึ้นบันไดหน้าคฤหาสน์ “หรือจะเรียกพี่วีร์ดีค่ะ เพราะบอสเกิดก่อนตั้งหลายปี พี่วีร์...” ‘พี่วีร์’ น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกชื่อเขาทอดเสียงออดอ้อน หัสวีร์ปรายตามองคนด้านข้างพลันคิดไปไกล หากได้ยินเสียงหวานครางเรียก ‘พี่วีร์’
“บอสค่ะ! ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง” รมิดาส่งเสียงถามไม่เกรงใจซ้ำยังบุกถึงห้องนอนของท่านประธานอีกด้วย ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัสวีร์ไว้ใจรมิดาถึงขนาดให้รู้รหัสเปิดประตูห้องชุดสุดหรูนี้ได้ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอก้าวเข้ามาในห้องของเขาแต่ทุกครั้งเพราะเขาเรียกเธอจึงมา แต่ครั้งนี้แตกต่างกัน อาจเพราะSMSแจ้งเงินเข้าบัญชีทำให้เลขาสาวเดือดดาลบุกมาถึงที่เช่นนี้ หัสวีร์ยืนเปลือยแผ่นอกที่มีรอยสักเด่นชัด และนุ่งเพียงผ้าขนหนูกำลังเช็ดเส้นผมสีอ่อนที่เปียกชื้น เขาปรายตามองเธอเล็กน้อยและเห็นสีหน้าโกรธจัดแล้วจึงกลั้นยิ้มหันไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผม “บอส!” “เรื่องอะไร” เขาถามทั้งที่เดาได้ไม่ยาก รมิดายื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้เขาดู ชายหนุ่มก็แค่พยักหน้ารับ “ยอดเงินก็ถูกแล้วนี่ เข้าบัญชีคุณหนึ่งล้านบาท” “แล้วนี่มันค่าอะไรคะ จู่ๆ โอนเงินมาทำไม เห็นบัญชีของฉันเป็นบัญชีม้าเหรอ!” “ก็คุณเรียกค่าจูบ ผมก็โอนให้แล้วไง” ตอนนี้รมิดาไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย เธอพูดเพื่อให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาจะเอาจริง “บอส
ธาตรีนั่งข้างลาวัลย์พร้อมกับยื่นยาดมให้พี่สาวที่ร้องไห้จนดวงตาบวมช้ำ รมิดาสูดลมหายใจลึกๆ ตั้งสติก่อนค่อยๆ เดินเข้าไปหาด้วยฝีเท้ามั่นคง “อย่าเอาแต่ร้องไห้สิ” รมิดาดุพี่สาวทำให้น้องชายเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มออกมาได้ “พี่ฝนมาแล้ว” “เวลานี้ไม่ควรร้องไห้ เราต้องเก็บแรงและตั้งสติไว้ก่อน” เธอเป็นลูกคนกลางแต่เหมือนเป็นคนโตที่แบกรับทุกอย่างในครอบครัว รวมทั้งในเวลาแบบนี้ “มันเกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ว่างหน้าห้องฉุกเฉิน “โมกข์แข็งแรงดีไม่ใช่เหรอ ยาประจำตัวก็กินครบไปหาหมอไม่ขาด แล้วตรวจครั้งล่าสุดหมอก็บอกว่าคือโรค G6PD ไม่ได้น่ากลัวไม่ใช่เหรอ” “ครับ” ธาตรียกหลังมือเช็ดจมูกแล้วสูดน้ำมูกอีกครั้ง “วันนี้เล่นอยู่ในบ้าน อยู่ดีๆ ก็ชัก ตาลอยไม่ได้สติ พวกเรารีบพามาส่งโรงพยาบาล” รมิดาปรายตามองพี่สาวคนโตแล้วก็อ่อนใจ นี่ถ้าธาตรีไม่อยู่บ้าน สงสัยว่าหลานชายจะมาไม่ถึงโรงพยาบาลแน่ ไม่กี่นาทีต่อประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก “ญาติน้องโมกข์ค่ะ” พยาบาลสาวส่งเสียงเรียก “ค่ะ/ครับ” สามพี่น้องรีบสาวเท้
ใบหน้าเจ้าสาวแดงก่ำ หัวใจยังเต้นแรงจากสัมผัสที่เขามอบให้ ใบหน้าหล่อเหลายังคงยิ้มและทำเป็นใจเย็นทั้งที่ความเป็นชายพร้อมรบ เจ้าบ่าวจับเอวคอดยกร่างเธอลงมาจากอ่างล้างหน้า พลิกร่างเธอหันไปเผชิญกับกระจกเงา ใบหน้าเธอยิ่งเห่อร้อนเมื่อเห็นเงาตัวเองในกระจก เขาช่วยสางผมให้เธออย่างเบามือในขณะที่สิ่งที่ใหญ่โตนั้นดุนดันร่องก้นเธออยู่ มือใหญ่นวดไหล่ต้นคอแล้วเลื่อนมาที่ไหล่ก่อนจะใช้ฝ่ามือนวดคลึงทรวงอกงดงามของเธอ รมิดาหลับตาไม่กล้ามองภาพตัวเองในกระจก มันวาบหวามเกินไปจนจนสั่น ร่างอ่อนระทวยแทบไม่มีแรงยืน “ชอบที่พี่ทำให้หรือเปล่า” เสียงทุ่มต่ำถามที่ริมหูก่อนจะขบมเม้มติ่งหูและส่งลิ้นเข้าไปตวัดเลียใบหู หญิงสาวขนลุกชันไปหมด ร่องสาวเปียกแฉะขึ้นมาอีกระลอก “พี่วีร์...” เธอครางเรียกชื่อเขาด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ต้องการให้เขาทำมากกว่านี้ “อยากได้อะไรครับ เราผัวเมียกันแล้วนะ อยากให้พี่ทำแบบไหนก็บอก” รมิดากัดริมฝีปากแต่ฝ่ามือของเขาที่นวดเคล้นหน้าอกเธออยู่เหมือนยิ่งอยากให้เธอพูดเรื่องน่าอายออกมา ก็จริงนะ เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่เธอก็ยัง...ไม่กล้าพ
งานแต่งงานสไตล์มินิมอลตามที่เจ้าสาวต้องการผ่านพ้นไปด้วยดี แม้ใช้เวลาเตรียมงานเพียงแค่สิบวันแต่เพราะเจ้าบ่าวทุ่มไม่อั้น จึงเนรมิตงานแต่งงานตามที่เจ้าสาวต้องการได้ แม้ในใจของหัสวีร์อยากจัดงานเลี้ยงหรูหราเพื่อประกาศว่ารมิดาคือเจ้าสาว-ภรรยา-แม่ของลูกชายของเขา แต่รมิดากลับเสนอให้จัดงานเล็กๆ ที่บ้านของเขาแทน ‘บ้านหลังนั้น ฝนยกให้พี่ลาวัลย์ค่ะ พี่ลาวัลย์อยู่กับแม่และน้องโมกข์ ฝนมาจัดงานแต่งที่บ้านพี่วีร์ ไม่ใช่บ้านเจ้าสาว ครอบครัวพี่วีร์คงไม่รังเกียจนะคะ’ ‘เรื่องจัดงานที่นี่ ครอบครัวพี่ไม่มีปัญหาอะไรหรอก’ หัสวีร์มองไปรอบตัวแล้วก็ยิ้มบางๆ ‘ก็อาจจะดีก็ได้ บ้านหลังนี้เงียบเหงามานาน งานแต่งงานของเราจะได้ช่วยสร้างให้บ้านอบอุ่นขึ้นอีกครั้ง’ ความคิดของว่าที่เจ้าสาวในตอนนั้นทำให้ทุกคนประหลาดใจ เพราะคาดไม่ถึงว่ารมิดาจะอยากจัดงานในบ้านนี้มากกว่าโรงแรมหรูที่อยู่ในเครือของตระกูลศาตนันท์ แต่ทุกคนก็เห็นด้วยกับความคิดของรมิดา เมื่อไม่มีใครคัดค้าน งานแต่งงานเล็กๆ ที่เต็มไปด้วย ‘คนในครอบครัว’ และเพื่อนสนิทจึงเกิดขึ้น เด็กชายโมกข์สวมชุดสูทหรูทำให้เขากลายเป็นคุณช
ชายวันกลางคนเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่เสียงเด็กหัวเราะร่าทำให้สองเท้าหยุดเดินแล้วมองไปตามเสียงที่ได้ยิน เพียงแค่พริบตา ร่างเล็กๆของเด็กวัยสามขวบก็โผเข้ามาเกาะขาของเขาแล้วแหงนหน้าขึ้น ดวงตาวาววับจ้องมองก่อนจะหัวเราะออกมา “คุณหนูรวิศ” แม่ของหัสดินเดินมาพร้อมกับสาวใช้ที่แทบจะวิ่งตามเด็กน้อยทรงพลังคนนี้ “รวิศ? เด็กคนนี้เหรอ” อัศวินมองเด็กน้อยแล้วก็ค่อยๆ นั่งลงเพื่อจ้องมองใบหน้าน้อยๆ ได้เต็มตา “อืม ก็เหมือนเจ้าวีร์ตอนเด็กๆอยู่นะ” “พ่อลูกกันก็ต้องหน้าตาเหมือนกันสิคะ” “ได้ข่าวว่าพาเมียกับลูกกลับมาบ้านก็เลยรีบมาดู” “ขอโทษนะคะ” รมิดาที่แถบจะวิ่งตามมารีบพูดขึ้นทันที “เด็กตื่นเต้นไปหน่อย เที่ยววิ่งเล็กไปทั่ว หนูจะสอนลูกให้ระวังกว่านี้” “อย่าไปดุเด็กนะ” อัศวินพูดกับรมิดา เขารู้ว่าเธอเคยเป็นเลขาของลูกชายมาก่อนและเขาเป็นคนหาทางขับไล่เธอไป “เด็กๆ ซนถึงจะดี จะได้ฉลาดและแข็งแรง” “รวิศเป็นเด็กดี!” เด็กน้อยพูดเสียงใส ทำให้คนรอบข้างต่างพากันหัวเราะชอบใจ อัศวินเองเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ บ้านหลังใหญ่ท
ผลการตรวจร่างกายของโมกข์ค่อนข้างดี แม้มีบางส่วนที่คุณหมอเป็นกังวลอยู่บ้างแต่ไม่นับว่าเป็นอันตรายนักจึงสามารถเดินทางกลับบ้านได้ แต่กลับบ้านครั้งนี้หัสวีร์ขับรถตามกลับมาด้วย และเผื่อไม่ให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ เขาขอร้องกึ่งบังคับให้รมิดานั่งรถคันเดียวกับเขา ส่วนรวิศอยู่กับโมกข์ “ก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้” เธอบ่นไม่จริงจังนัก “ให้พี่ขับรถคนเดียวไม่เป็นห่วงเหรอ” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ที่บริษัทจะไม่มีปัญหาแน่นะคะ” “ระดับหัสวีร์แล้ว รู้จักใช้คนให้ถูกกับงาน” เขาหัวเราะในลำคอ สายตายังคงมองไปที่ถนนที่ออก “พี่ไม่ทำให้ลูกกับเมียต้องลำบากหรอก” จากที่เคยร่วมงานกัน เธอเชื่อว่าเขาทำได้ตามที่พูดจริง “พี่วีร์ขับรถเหมือนชำนาญเส้นทาง” “อื้ม คุณปู่กับย่าย้ายอยู่บ้านพักต่างอากาศนะ พี่มาหาท่านทุกเดือน พี่ชอบขับรถมาเอง” “เอ๊ะ แถวนี้...ใกล้บ้านฝนเลยค่ะ” “หือ? แปลกจริง หรือว่าจะเคยเป็นลูกค้าขนม จริงสิ น่าจะเป็นร้านขนมของฝนนะที่คุณย่าสั่งไปเลี้ยงเด็กๆ ที่งานวันเด็ก พี่ก็เลยได้เจอรวิศที่นั้น”
“นี่คือแม่ฝน ไม่ใช่เรนนี่ แม่ฝน...ฝน ลองพูดสิครับ แม่...ฝน พูดตามนะครับ แม่...ฝน” รมิดาถึงกับหลุดหัวเราะพรืดออกมา เธอเคยพาลูกชายไปเดินเล่นพร้อมกับโมกข์และพี่ลาวัลย์ เด็กๆมันจะพูดว่า “นี่แม่ลาวัลย์ นี่แม่ฝน” เพราะเด็กทั้งสองมีแม่สองคน เด็กคนอื่นบางทีก็จำชื่อเธอกับพี่สาวสลับกัน เด็กน้อยจึงสอนคนอื่นๆ ว่า “นี่แม่ฝน นี่แม่ลาวัลย์” หัสวีร์ยิ้มเก้อแล้วก็ยอมพูดตามลูกชาย “ครับๆ แม่ฝน” “ดีมาก” รวิศตบแขนกำยำของผู้เป็นพ่อเลียนแบบจากในละครที่คุณยายเปิดให้ดู สองหนุ่มสาวต่างส่งยิ้มให้กัน เรื่องที่เข้าใจผิดยังต้องคุยกันให้เข้าใจอีกมาก แต่จะไม่มีการหนีปัญหาอีกแล้ว ภาพคนสามคนที่เดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มทำให้ลาวัลย์และธาตรีระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ส่วนโมกข์ยังนั่งอยู่บนรถเข็น หวังว่า...ทุกอย่างจะราบรื่นด้วยดี เหมือนเสียงหัวเราะของรวิศในเวลานี้ “โมกข์ตรวจเสร็จแล้วหรือคะ”รมิดาถามหลานชายที่นั่งอยู่บนรถเข็น สายตาของโมกข์มองไปที่น้องชายที่อยู่ในวงแขนของ ‘ลุงโลมา’ โมกข์ก็แค่เด็กอายุแปดขวบ เขาก็อยากมีคนอุ้มแบบนั้น แต่รู้ว่าทุกครั้งที่พูดหรือถา
“เด็กคนนี้...” “ค่ะ” หญิงสาวกอดลูกชายแน่นขึ้น “ตามสัญญา ฝนจะท้องไม่ได้” “พี่นึกว่าเรนนี่กินยาคุม” หญิงสาวค้อนเข้าให้ แล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง “ค่ะ เรื่องทั้งหมดฝนผิดเอง ฝนไม่ได้ต้องการให้พี่วีร์รับผิดชอบเรื่องนี้” “เรนนี่!” เขาทั้งโมโหและเสียใจ “ที่ไปจากพี่เพราะท้องและคิดว่าพี่ไม่ต้องการเด็ก!” เขาเผลอตะคอกเสียงดังทำเอาหลายคนหันมามอง รมิดาเห็นท่าไม่ดีเลยอุ้มลูกเดินหลบออกมา หัสวีร์เสยผมอย่างหงุดหงิดแล้วสาวเท้าเดินตาม “คิดจะหนีอีกแล้วเหรอ” “เปล่าค่ะ พี่วีร์เสียงดังนี่คะ” รมิดาอุ้มลูกไว้แนบอกตั้งใจเดินออกมาด้านนอกที่เป็นสวนหย่อมสามารถเดินเล่นรับลมได้ แต่หัสวีร์กลับคิดว่าเธอจะหนีจึงก้าวเข้ามาดักหน้าขวางไว้ก่อน “ขอซื้อได้ไหม! ไอ้นิสัยพูดไม่ทันรู้เรื่องแล้วเดินหนีแบบนี้” “ก็บอกว่าไม่ได้หนี” รมิดาขึงตาโต้กลับ “แล้วขอซื้อได้ไหมคะ ไอ้นิสัยชอบเสียงดังใส่คนอื่นแบบนี้” หัสวีร์พยายามขมโทสะที่มีแล้วหันไปสบถหัวเสีย เขาหันหน้ากลับมาอีกทีก็เห็นแววตาของเด็กน้อยมีหยาดน้ำเอ่อคลอ หัวใจข
สายตาของลาวัลย์กับธาตรีมองเลยรมิดาไปยังผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เดินตามหลังมา เมื่อวานคิดว่ารมิดาคงไปค้างกับไลลาจึงไม่ได้เซ้าซี้ถามให้มากความ แค่ได้รับข้อความว่าคืนนี้ไม่กลับห้องพัก ทั้งสองก็ไม่คิดว่าเช้านี้ผู้ชายคนนั้นจะมาปรากฏตัวที่นี่ด้วย “เอ่อ...คุณหัสวีร์ขอตามมาเยี่ยมน้องโมกข์ค่ะ” รมิดาพูดเสียงเบาไม่กล้าสบตากับพี่สาวและน้องชายที่อ้าปากค้างอยู่ “สวัสดีครับ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเขาจำเด็กผู้ชายคนนั้นได้ หัสวีร์ก้าวไปด้านหน้าแล้วยกมือวางบนศีรษะของโมกข์อย่างเอ็นดู “ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลย” “สวัสดีครับคุณลุง” โมกข์ยกมือไหว้ เด็กชายก็จำได้เพราะคุณลุงคนนี้เป็นคนช่วยเรื่องเข้ารับการรักษาโรงพยาบาลแห่งนี้ หัสวีร์ชื่นชมที่ครอบครัวเลี้ยงเด็กชายได้มีมารยาท สายตาเขาไปสะดุดกับเด็กชายตัวเล็กที่ยืนเกาะเสื้อของโมกข์อยู่ แววตากลมวาวจ้องมองครู่หนึ่งก่อนฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาหยีเล็ก “คุณลุงโลมา” “ลุงโลมา?” หัสวีร์ถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้ เขาค่อยๆ นั่งลงบนส้นเท้าทำให้มองเด็กน้อยได้ถนัดเต็มสองตา “เรียกลุงเหรอ” “อื้ม..
หลังจากอยู่ในห้องเพื่ออาบน้ำอุ่นล้างคราบรักออกจากร่าง รมิดาก็มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบกาย ตอนที่ย้ายออกไปเธอเก็บเสื้อผ้าของตนไปเกือบหมด เหลือชุดที่ปักชื่อบริษัทอยู่สองสามตัวที่ไม่ได้เอาไป ขณะที่กำลังก้มๆ เงยๆ หาเสื้อผ้าชุดใหม่เพราะชุดที่ใส่ก่อนหน้านี้ถูกเขาฉีกออกจนสภาพกลายเป็นผ้าขี้ริ้ว ร่างเนียนนุ่มก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง เธออุทานเบาๆ แม้จะรู้ว่าเป็นใครแต่ก็อดตกใจไม่ได้ จะทำเป็นใจแข็งไม่ถาม แต่ก็ทำไม่ได้ แค่มองเห็นรอยแดงช้ำจากน้ำมือเขา ใจก็อ่อนยวบลงไปทันที “กลับมาอยู่ข้างกายผม” “คะ” เธอเอี้ยวใบหน้าหันไปมอง แม้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าแต่แววตาของคนพูดจริงจัง “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” เขาคงใช้น้ำเสียงเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งทำให้เธอนึกฉุนขึ้นมา “ไม่ได้ค่ะ” เธอพยายามขยับตัวออกแต่เขารัดวงแขนแน่นขึ้นร่างกำยำยังไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวทำให้หญิงสาวหน้าแดงเรื่อขึ้นมาเมื่อมีบางสิ่งกำลังแข็งขันดุนดันร่องก้นอยู่ “พี่วีร์!” เสียงหวานดุแต่เหมือนไม่ต่างจากเสียงครางนัก เขาพลิกร่างเธอมาเผชิญหน้าและตรึงเ
ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว รมิดาได้แต่ส่งเสียงประท้วงอู้อี้เพราะเขาตะโบมจูบอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาเธอแทบหายใจไม่ทัน มือเล็กพยายามดันเขาออกแต่นั้นกลับยิ่งเหมือนยั่วยุให้เขาโกรธยิ่งขึ้น ใช่! หัสวีร์โกรธและโกรธมาก มันเป็นความรู้สึกเหมือนวันที่รู้ว่าเธอตั้งใจไปจากเขาโดยไม่บอกลา เธอทำให้เขารู้สึกเป็นคนโง่ที่จะปั่นหัวยังไงก็ได้ เธอยังคงยิ้มหัวเราะได้อย่างปกติผิดเขาที่แทบกลายเป็นคนบ้า เขาไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาที่ห้องนี้อีกจนกระทั่งแม่บ้านโทรมาบอกเขา นั้นทำให้เขาตัดสินใจมารอที่ห้องนี้ เหมือนที่เคยทำมาหลายต่อหลายครั้งที่คิดว่าเธอจะกลับมา “อ๊ะ!” รมิดาร้องเสียงหลงเมื่อถูกเขากัดริมฝีปาก และถอนจูบทำให้เธอหอบหายใจจนตัวโยนเสียงสั่น เขาโกรธและนั้นเธอเข้าใจได้ อาจเพราะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีที่เธอเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปก่อนที่เขาจะทิ้งเธอ บรรยากาศในห้องเร่าร้อนขึ้นทันที หัสวีร์หงุดหงิดไม่ทันใจจนเป็นฝ่ายกระชากเสื้อของเธอจนขาด หน้าอกอวบอิ่มปรากฏอยู่เบื้องหน้า ดูเหมือนว่า...มันจะใหญ่ขึ้นกว่าตอนที่อยู่กับเขา หรืออยู่กับเขามันลำบากจริงๆ พอไม่มีเขาอยู่...