ตอนที่ 25. ใครสักคน

“พรุ่งไม่ต้องมาทำงานก็ได้ ผมให้เรนนี้หยุดงาน”

ถ้อยคำของเขาเรียกสติของหญิงสาว รมิดาเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องของตนแล้ว นี่เธอคงเหม่อลอยออกจากโรงพยาบาลจนกลับมาถึงห้องพัก ดวงตาแดงก่ำช้อนตาขึ้นมองเขา เธออ้าปากอยากจะส่งเสียงแต่กลับพูดไม่ออก

หัสวีร์ถอนสายตาจากหญิงสาวแล้วเป็นฝ่ายเปิดประตูห้องให้เธอ จากนั้นมือใหญ่ก็ประคองไหล่พาคนใจลอยเข้าไปด้านใน

“ผมไม่รู้อาการป่วยของหลานชายคุณ แต่โรงพยาบาลนั้นก็มีแพทย์เฉพาะทางอยู่ ตอนนี้คุณคงต้องรอฟังผลตรวจของคุณหมอให้แน่ชัดก่อนค่อยจัดการขั้นต่อไป”

“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ” เธอนั่งลงปลายเตียง แล้วถอนหายใจเบาๆ “น้องโมกข์ไม่แข็งแรงมาตั้งแต่กำเนิดคลอดก่อนกำหนดและโรค G6PD ที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม กว่าจะผ่านมาแต่ล่ะปีล้วนยากเย็น เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น พี่ลาวัลย์ต้องคอยดูแลใกล้ชิดจึงทำงานได้ไม่เต็มที่ และ...สามีไม่รับผิดชอบชีวิตน้อยๆที่เกิดขึ้น พวกเราสามคนพี่น้องช่วยเลี้ยงน้องโมกข์กันมาค่ะ ปีนี้เห็นแข็งแรงดีขึ้นได้ไปโรงเรียนได้มีเพื่อนเล่น ก็คิดว่าเขาน่าจะมีชีวิตที่เป็นปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่ไม่คิ