All Chapters of A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO: Chapter 91 - Chapter 100

Nasa likod ng isa sa mga makukulay na pader ng Singapore, nakatayo si Maria na tila isang nabigong ibon na naiiwan sa rehas ng kanyang mga alaala. Ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan ni Kean sa ospital ay nakataga sa kanyang puso. Hindi niya maiwasang maiyak habang naaalala ang mga nakaraang araw na puno ng ligaya at pag-asa, na unti-unting naglaho sa kanyang paningin. Ngayon, ang tanging natitira sa kanya ay si Harry, ang kanilang anak, na walang kamalay-malay sa hirap ng pinagdaraanan ng kanyang mga magulang.“Mama, bakit umiiyak ka?” tanong ni Harry, na nakatingin sa kanya ng puno ng pag-aalala habang hawak-hawak ang pisngi niya.“Wala, anak. Nag-iisip lang si Mama,” sagot niya, pinipilit ang ngiti sa kanyang mga labi. Ngunit sa loob niya, tila may isang bagyong rumaragasang puno ng sakit at lungkot.Hindi nagtagal, pinili ni Maria na umuwi sa Pilipinas. Hindi na niya kayang tiisin ang sakit na dulot ng pag-alis ni Kean sa kanilang pamilya. Sa kanyang isipan, nagdesisyon si

Naglakad si Maria palabas ng mansyon ng mga Ambrosio, tahimik na inaakap si Harry habang pinipigil ang bawat patak ng luha sa kanyang mga mata. Ang bigat ng kanyang puso ay parang bumibigat sa bawat hakbang na kanyang ginagawa, at tila ba ang bawat metro ng distansya sa mansyon ay isang pagputol sa mga alaala, pangarap, at mga pangako na minsan niyang inakala na magtatagal."Anak, simula na ito ng bago nating buhay," mahina niyang sabi kay Harry habang humigpit ang kanyang yakap sa anak. "Tayong dalawa lang. Wala na ang Papa mo. Nakalimutan na niya tayo, at kailangan nating tanggapin iyon." Mahina ang boses ni Maria, puno ng sakit at pangungulila, pero pilit niyang pinalalakas ang kanyang sarili para sa kanilang dalawa.Napansin ni Maria ang mga mamahaling gamit na iniwan niya sa mansyon—mga bagay na minsan ay nagdala ng aliw sa kanya pero ngayon ay nagiging paalala lamang ng mga panahong sinaktan siya. Iniwan niya ang lahat ng mamahaling alahas, damit, at kahit ang mga kasangkapang mi

Sa likod ng makulay at masayang tanawin ng kanilang bahay, isang tahimik na kuwarto ang puno ng mga alaala. Sa gitna ng silid, nakaupo si Maria, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakayakap sa kanyang anak na si Harry. Ang liwanag mula sa bintana ay tumatama sa kanilang mga mukha, ngunit sa kabila ng liwanag, tila nagbabadya ang dilim ng takot at lungkot sa kanilang mga puso.Pagkatapos ng kanilang pag-uusap, ang mga alaala ng nakaraan ay nagbalik sa isip ni Maria. Ang tawanan nila ni Kean sa harap ng bintana, ang mga yakap, at ang mga simpleng sandali na nagbigay kulay sa kanilang buhay. Ngunit ang bawat ngiti ay sinasabayan ng luha. Mahirap para sa kanya na bitawan ang mga alaala, ngunit kinakailangan.Maya-maya, dumating ang pagkakataon nilang lumipad. Kinabukasan, maaga silang nagising upang ihanda ang kanilang mga gamit. Napaka-espesyal ng umagang iyon, ngunit sa kanyang puso ay may pangambang sumisiksik. “Minsan lang ito, at napakalayo ng ating pupuntahan,” bulong niya sa sari

Sa tahimik na silid ng ospital, palihim na nagbabadya ang kakaibang lungkot sa puso ni Kean. Ilang linggo na ang lumipas simula ng huling makita niya si Maria at si Harry. Kahit hindi pa bumabalik ang lahat ng kanyang alaala, alam niyang may kakaibang puwang sa kanyang puso, isang kirot na tila nagpapaalalang may mahalagang bagay na nawawala sa kanyang buhay.Isang umaga, pumasok ang doktor sa kanyang silid, dala ang magandang balita."Mr. Kean, it looks like all the results of your lab tests are good. In a few days, if your health continues like this," tugon ng doktor "You might be discharged and able to return home to the Philippines."Nang marinig iyon, bahagyang napangiti si Kean, ngunit may biglaang lungkot sa kanyang mga mata na hindi niya maipaliwanag. Parang may kulang. Parang may inaasam siyang hindi niya maintindihan.Nakita ni Mirasol ang pagbabago sa ekspresyon ni Kean, kaya agad siyang lumapit at umupo sa tabi ng kanyang kama. "Kean, masaya ka ba na makakauwi na tayo?" m

Sa bawat hakbang ni Rosemarie palabas ng bahay-ampunan, ang bigat ng nakaraan ay parang buhawi na bumabalik sa kanyang puso. Sa kanyang mga kamay ay ang lumang larawan ng sanggol na si Maria, ang kanyang anak na iniwan niya sa kabila ng kanyang kalooban. Nakatitig siya sa larawan habang ang kanyang mga mata ay luhaang puno ng pagsisisi at pangungulila.Dalawampu’t limang taon na ang nakalipas, ngunit ang bawat detalye ng araw na iyon ay parang kakahapon lang nangyari sa kanyang alaala. Iyon ang araw na pinilit siyang iwan si Maria para protektahan ang buhay ng ama nito, si Julio—ang lalaking totoong minahal niya. Ngunit sa halip na makaligtas si Julio, ipinapatay pa rin ito ng kanyang ama. Ang makapangyarihang si Don Gregorio San Diego, isang taong handang isakripisyo ang buhay ng iba para lamang sa yaman at kapangyarihan.“Patawarin mo ako, anak…” bulong ni Rosemarie sa hangin, mahigpit na niyayakap ang larawan ng kanyang anak. “Hindi ko ginustong iwan ka. Ginawa ko ito para iligtas