Lahat ng Kabanata ng A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO: Kabanata 81 - Kabanata 90

Isang malamig na dagok sa puso ni Maria ang narinig mula sa sariling asawa—mga salitang tila nagpatigil sa kanyang mundo. Hindi siya makapaniwala, ngunit nandoon siya, hawak-hawak ang kamay ni Kean, humahagulhol habang pinipilit labanan ang takot at sakit sa kanyang dibdib.“Kean… ako ito, si Maria… asawa mo,” pabulong niyang sabi, ngunit puno ng emosyon ang bawat salitang binibitawan niya. Sa kabila ng sakit, pinilit niyang ngumiti, umaasang bumalik ang alaala ng kanilang pagmamahalan. Ngunit sa halip na maantig, nanatiling malamig at walang bakas ng pagkilala si Kean.“I don’t know you,” madiin niyang sagot, mabilis na binawi ang kamay mula sa pagkakahawak ni Maria. “And I don’t understand why you’re here. Where am I, and why does it feel like… like I’m in a nightmare?”Pakiramdam ni Maria’y parang bumagsak ang mundo niya sa mga narinig. Ang lalaking mahal niya nang buong puso, ang lalaking pinaglaban niya sa kabila ng lahat, ay nagising na hindi siya kilala. Halos ayaw niyang paniw

Sa kabila ng mga sugat sa kanyang puso, araw-araw pa ring bumabalik si Maria sa ospital para alagaan si Kean. Dalang-dala niya ang kanilang paboritong pagkain at ang mga litrato nilang mag-anak, umaasa na ang bawat munting alaala ay makakatulong sa pagbalik ng alaala ni Kean. Ngunit bawat balik niya ay tila isang laban sa matinding pagsubok na lalong nagpapahina sa kanyang loob.Isang umaga, nang dumating si Maria sa ospital, bitbit ang kanilang anak na si Harry, sumalubong agad sa kanya si Donya Loida na may malalim na pag-aalala sa mga mata. "Maria, alam kong mahirap ang pinagdadaanan mo. Alam kong mahirap sa’yo ang hindi ka niya maalala, pero sana’y huwag kang bibitaw," sabi ni Donya Loida, hawak ang kamay ni Maria bilang pagsuporta.Ngumiti si Maria, kahit na ang kanyang mga mata ay puno ng luha. "Hindi po ako bibitaw, La. Para kay Kean at kay Harry, handa akong magtiis." Ngunit sa puso niya, hindi niya mapigilang magtanong kung hanggang saan niya kayang tiisin ang sakit na dulot

Sa gabi ding iyon, si Maria ay nasa kanyang hotel kasama ang anak nilang si Harry. Pagod na pagod siya mula sa emosyonal na araw na sinapit sa ospital, ngunit pinipilit niyang maging matatag para sa anak. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagod, hindi niya magawang tumigil sa pagmamahal kay Kean. Pinilit niyang ngumiti kay Harry at sinabing, “Anak, matulog ka na ha? Bukas, dadalawin natin si Papa ulit.”Ngunit sa kanyang puso, alam niyang mahirap ang susunod na mga araw. Minsan niyang pinanindigan na hindi susuko, ngunit ang bawat araw na hindi siya nakikilala ni Kean ay parang dagok sa kanyang puso.Samantala, si Mirasol ay kabababa lang sa Singapore airport. Sa bawat hakbang niya, dama niya ang excitement at labis na kasiyahan sa kanyang puso. Alam niyang ito na ang kanyang pagkakataon na bumalik kay Kean. Nakangiti siyang huminga nang malalim at sinabing sa sarili, “Kean, eto na ako. Hindi na kita palalampasin.”Habang tinatahak ni Mirasol ang daan patungo sa ospital, isang babae ang

Ang gabi ay napaka-ospital sa liwanag ng mga fluorescent na ilaw, kung saan ang mga tao ay abala sa kanilang gawain. Sa isang sulok, si Maria ay nakaupo, hawak ang kanyang anak na si Harry, na natutulog sa kanyang mga bisig. Ang puso ni Maria ay puno ng takot at sakit, tila bumabagsak ang kanyang mundo sa kanyang mga paa. Alam niyang nagkakaroon ng hidwaan sa pagitan nila ni Kean, ngunit hindi niya akalain na umabot ito sa ganitong sitwasyon.Mula sa likuran, narinig niya ang mga tawanan ni Kean at Mirasol. Mabilis na umagos ang kanyang luha habang iniisip ang mga sandaling iyon. Sa kanyang isipan, naglalaro ang mga alaala ng kanilang masayang pamilya, ang mga simpleng ngiti at yakap na nagbigay sa kanya ng lakas. Pero sa ngayon, tila lahat ng iyon ay naglaho. Sa dami ng sakit, napagpasyahan ni Maria na dapat siyang magpakatatag para sa kanyang anak.Pumasok si Kean na naka-wheelchair sa silid na kung saan naghihintay si Maria, tulak-tulak ito ni Mirasol tila walang pakialam sa paligi

Habang patuloy na naglalakad si Maria palabas ng ospital, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Ang bawat salitang binitiwan ni Kean ay tila punyal na sumugat sa kanyang puso. Humihikbi siya, pero pilit niyang pinipigil ang mga luha, alam niyang hindi niya pwedeng ipakita ang kanyang kahinaan—lalo na sa harap ng mga tao sa paligid.Sa kabila ng sakit, naramdaman niyang sinundan siya ni Donya Loida. Hinawakan nito ang kanyang kamay, tila ba nag-aalo. "Maria, anak, alam kong mabigat ang nararamdaman mo. Pero wag kang susuko agad. Hindi mo naman ginusto ang ganito, hindi mo ginusto na magka-ganoon ang relasyon niyo ni Kean. Nakikita ko ang lahat ng sakripisyo mo para sa kanya at kay Harry. Ipaglaban mo ang pamilya mo!""Salamat po, La," sagot ni Maria, pilit na tinatago ang kanyang mga luha. "Pero... baka tama na. Siguro, kailangan ko na siyang palayain. Mahal ko siya, pero kung lagi lang akong masasaktan, baka kailangan ko na rin ipagtanggol ang sarili ko."Nag-alinlangan si Donya Loi