Sa gabi ding iyon, si Maria ay nasa kanyang hotel kasama ang anak nilang si Harry. Pagod na pagod siya mula sa emosyonal na araw na sinapit sa ospital, ngunit pinipilit niyang maging matatag para sa anak. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagod, hindi niya magawang tumigil sa pagmamahal kay Kean. Pinilit niyang ngumiti kay Harry at sinabing, “Anak, matulog ka na ha? Bukas, dadalawin natin si Papa ulit.”Ngunit sa kanyang puso, alam niyang mahirap ang susunod na mga araw. Minsan niyang pinanindigan na hindi susuko, ngunit ang bawat araw na hindi siya nakikilala ni Kean ay parang dagok sa kanyang puso.Samantala, si Mirasol ay kabababa lang sa Singapore airport. Sa bawat hakbang niya, dama niya ang excitement at labis na kasiyahan sa kanyang puso. Alam niyang ito na ang kanyang pagkakataon na bumalik kay Kean. Nakangiti siyang huminga nang malalim at sinabing sa sarili, “Kean, eto na ako. Hindi na kita palalampasin.”Habang tinatahak ni Mirasol ang daan patungo sa ospital, isang babae ang
Kinabukasan, bumalik si Maria sa ospital upang makita si Kean. Ngunit sa kanyang pagdating, tumambad sa kanya ang isang masakit na tagpo: si Kean at Mirasol na naglalampungan, nagtatawanan na para bang sila lamang ang tao sa mundo. Parang sinaksak ang puso ni Maria sa nakita niya. Hindi siya nakagalaw at tumitig lamang sa kanila, hindi makapaniwala sa nangyayari.Nang mapansin ni Kean ang kanyang presensya, agad itong napuno ng inis. Walang pag-aalinlangang sumigaw si Kean, “Ano ba, Maria? Bobo ka ba? Paulit-ulit kong sinasabi sa’yo na hindi kita kailangan! Andito si Mirasol, siya ang mahal ko, at siya ang magiging asawa ko!”Nagpalinga-linga si Maria, umaasang marinig ng iba ang sakit ng kanyang damdamin. “Kean, ano ba ang pinagsasabi mo? Ano ang sinasabi mong magiging asawa mo si Mirasol? Ako ang asawa mo! May anak tayo, si Harry!” Sinabi niya ito ng buong lakas, ngunit sa likod ng kanyang mga salita ay naroon ang pagmamakaawa. Handa siyang magmakaawa at magtiis, basta’t bumalik lam
Ang gabi ay napaka-ospital sa liwanag ng mga fluorescent na ilaw, kung saan ang mga tao ay abala sa kanilang gawain. Sa isang sulok, si Maria ay nakaupo, hawak ang kanyang anak na si Harry, na natutulog sa kanyang mga bisig. Ang puso ni Maria ay puno ng takot at sakit, tila bumabagsak ang kanyang mundo sa kanyang mga paa. Alam niyang nagkakaroon ng hidwaan sa pagitan nila ni Kean, ngunit hindi niya akalain na umabot ito sa ganitong sitwasyon.Mula sa likuran, narinig niya ang mga tawanan ni Kean at Mirasol. Mabilis na umagos ang kanyang luha habang iniisip ang mga sandaling iyon. Sa kanyang isipan, naglalaro ang mga alaala ng kanilang masayang pamilya, ang mga simpleng ngiti at yakap na nagbigay sa kanya ng lakas. Pero sa ngayon, tila lahat ng iyon ay naglaho. Sa dami ng sakit, napagpasyahan ni Maria na dapat siyang magpakatatag para sa kanyang anak.Pumasok si Kean na naka-wheelchair sa silid na kung saan naghihintay si Maria, tulak-tulak ito ni Mirasol tila walang pakialam sa paligi
Malamig ang hangin sa Singapore, ngunit mas malamig ang pakiramdam ni Maria habang naglalakad siya papasok sa ospital kung saan na-admit si Kean. Hindi niya maikaila ang pangungulila at sakit na dulot ng mga huling pag-uusap nila. Ang kanyang puso ay tila nababalot ng yelo, at ang mga alaala ng mga masasakit na salita ni Kean ay sumasalot sa kanyang isip.“Maria, bakit ka nandito?” tanong ni Kean, walang anumang emosyon sa kanyang boses habang nakatingin siya sa kanya mula sa kama. Nakayakap siya sa mga kumot, tila wala siyang pakialam sa kanyang kalagayan.“Kean, nag-aalala ako sa’yo. Sabi ng doktor, kailangan mong magpahinga at...” sinubukan ni Maria na magsalita, ngunit pinutol siya ni Kean.“Wala akong kailangan mula sa’yo. Hindi mo ako matutulungan, Maria. Mas mabuti pang umalis ka na lang,” sagot ni Kean, ang kanyang boses ay puno ng pang-aasar at galit.“Ano bang nagawa ko sa’yo para ganito ang treatment mo sa akin? Mahal natin ang isa't-isa Kean!"umiyak si Maria. Ang mga luha
Habang patuloy na naglalakad si Maria palabas ng ospital, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Ang bawat salitang binitiwan ni Kean ay tila punyal na sumugat sa kanyang puso. Humihikbi siya, pero pilit niyang pinipigil ang mga luha, alam niyang hindi niya pwedeng ipakita ang kanyang kahinaan—lalo na sa harap ng mga tao sa paligid.Sa kabila ng sakit, naramdaman niyang sinundan siya ni Donya Loida. Hinawakan nito ang kanyang kamay, tila ba nag-aalo. "Maria, anak, alam kong mabigat ang nararamdaman mo. Pero wag kang susuko agad. Hindi mo naman ginusto ang ganito, hindi mo ginusto na magka-ganoon ang relasyon niyo ni Kean. Nakikita ko ang lahat ng sakripisyo mo para sa kanya at kay Harry. Ipaglaban mo ang pamilya mo!""Salamat po, La," sagot ni Maria, pilit na tinatago ang kanyang mga luha. "Pero... baka tama na. Siguro, kailangan ko na siyang palayain. Mahal ko siya, pero kung lagi lang akong masasaktan, baka kailangan ko na rin ipagtanggol ang sarili ko."Nag-alinlangan si Donya Loi
Habang nakaupo si Maria sa gilid ng kama, nakatitig sa natutulog na si Harry, hindi niya maiwasang mapaluha. Bawat alaala ng mga masasakit na salita ni Kean ay tila sumasakit sa kanyang puso. Mahal niya si Kean nang labis, ngunit paulit-ulit siyang binabalewala at tinatanggihan. Ang sakit ng pagtataksil ni Kean—ang pagpili niya kay Mirasol—ay tila walang katapusan. At higit sa lahat, hindi man lang kinikilala ni Kean ang kanilang anak dahil sa amnesia.Buong gabi siyang gising, pinapakinggan ang malalalim na hininga ni Harry, ngunit ang mga mata niya ay hindi matahimik sa kaiiyak. Gaano man niya subukang ipaglaban ang kanilang pamilya, lagi siyang nauuwi sa tanong kung may patutunguhan pa ba ang lahat ng sakripisyo niya para kay Kean. Pero ngayon, parang nawawala na siya sa sarili. Pagod na siya. Hindi na niya kaya ang masaktan pa.Kinabukasan, maaga siyang nagising upang gumawa ng isang desisyon. Kinuha niya ang cellphone at nag-type ng isang maikling mensahe para kay Donya Loida, na
Nasa likod ng isa sa mga makukulay na pader ng Singapore, nakatayo si Maria na tila isang nabigong ibon na naiiwan sa rehas ng kanyang mga alaala. Ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan ni Kean sa ospital ay nakataga sa kanyang puso. Hindi niya maiwasang maiyak habang naaalala ang mga nakaraang araw na puno ng ligaya at pag-asa, na unti-unting naglaho sa kanyang paningin. Ngayon, ang tanging natitira sa kanya ay si Harry, ang kanilang anak, na walang kamalay-malay sa hirap ng pinagdaraanan ng kanyang mga magulang.“Mama, bakit umiiyak ka?” tanong ni Harry, na nakatingin sa kanya ng puno ng pag-aalala habang hawak-hawak ang pisngi niya.“Wala, anak. Nag-iisip lang si Mama,” sagot niya, pinipilit ang ngiti sa kanyang mga labi. Ngunit sa loob niya, tila may isang bagyong rumaragasang puno ng sakit at lungkot.Hindi nagtagal, pinili ni Maria na umuwi sa Pilipinas. Hindi na niya kayang tiisin ang sakit na dulot ng pag-alis ni Kean sa kanilang pamilya. Sa kanyang isipan, nagdesisyon si
Ilang araw nang tahimik si Kean, ang kanyang isip ay abala sa mga iniisip na hindi nag-aalala sa kanyang asawa at anak. Para sa kanya, ang lahat ay tila nasa maayos na kalagayan. Nakatutok siya sa kanyang paggaling sa ospital at sa pagsisimulang relasyon nila ni Mirasol, na sa paningin niya ay tila isang bagong simula. Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may isang nakatagong sakit na hindi niya nakikita—ang paglimot kay Maria. Samantala, si Doña Loida, abala sa kanyang negosyo at sa mga plano para sa expansion ng kanilang kumpanya sa Singapore, ay hindi rin nakapansin sa nagaganap. Sa gitna ng mga meeting at tawagan, isang pangungulila ang nag-ugat sa kanyang puso.“Sana ay makausap ko si Maria at si Harry,” naisip niya, nang bigla siyang mag-alala sa apo sa tuhod na hindi niya nakikita.Pinili ni Doña Loida na tumawag sa cellphone ni Maria upang kumustahin ito. Sa kanyang pag-aalala, sinubukan niyang tawagan ang numero ng kanyang manugang, ngunit palaging lumalabas na out of coverage