Sa likod ng makulay at masayang tanawin ng kanilang bahay, isang tahimik na kuwarto ang puno ng mga alaala. Sa gitna ng silid, nakaupo si Maria, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakayakap sa kanyang anak na si Harry. Ang liwanag mula sa bintana ay tumatama sa kanilang mga mukha, ngunit sa kabila ng liwanag, tila nagbabadya ang dilim ng takot at lungkot sa kanilang mga puso.Pagkatapos ng kanilang pag-uusap, ang mga alaala ng nakaraan ay nagbalik sa isip ni Maria. Ang tawanan nila ni Kean sa harap ng bintana, ang mga yakap, at ang mga simpleng sandali na nagbigay kulay sa kanilang buhay. Ngunit ang bawat ngiti ay sinasabayan ng luha. Mahirap para sa kanya na bitawan ang mga alaala, ngunit kinakailangan.Maya-maya, dumating ang pagkakataon nilang lumipad. Kinabukasan, maaga silang nagising upang ihanda ang kanilang mga gamit. Napaka-espesyal ng umagang iyon, ngunit sa kanyang puso ay may pangambang sumisiksik. “Minsan lang ito, at napakalayo ng ating pupuntahan,” bulong niya sa sari
Sa katahimikan ng kanilang bagong tirahan sa Manila, si Maria ay hindi pa rin mapakali. Bagama't nakarating na sila ni Harry sa bago nilang tahanan, hindi maalis sa kanyang isipan ang lahat ng iniwan niya—ang mga alaala kay Kean at ang pangarap nilang pamilya. Ngunit, alam niyang sa pagkakataong ito, wala siyang ibang dapat gawin kundi ang tumingin sa hinaharap kasama ang kanyang anak.Nasa isang maliit na silid si Maria kasama si Harry, na tila may kaunting kaba sa kanilang bagong simula. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya habang tinitingnan ang anak. “Anak, alam kong hindi madali ang lahat ng ito para sa’yo, pero gagawin ko ang lahat para maging masaya tayo dito,” wika niya, pilit pinapalakas ang loob ng bata at ang sarili.Hinaplos ni Harry ang kamay ng kanyang ina, ang inosenteng ngiti sa kanyang mukha ay tila nagbibigay ng lakas kay Maria. “Basta’t magkasama tayo, Mama, hindi ako natatakot,” sabi ni Harry, na bahagyang nagpatulo ng luha sa mga mata ni Maria.“A
Sa tahimik na silid ng ospital, palihim na nagbabadya ang kakaibang lungkot sa puso ni Kean. Ilang linggo na ang lumipas simula ng huling makita niya si Maria at si Harry. Kahit hindi pa bumabalik ang lahat ng kanyang alaala, alam niyang may kakaibang puwang sa kanyang puso, isang kirot na tila nagpapaalalang may mahalagang bagay na nawawala sa kanyang buhay.Isang umaga, pumasok ang doktor sa kanyang silid, dala ang magandang balita."Mr. Kean, it looks like all the results of your lab tests are good. In a few days, if your health continues like this," tugon ng doktor "You might be discharged and able to return home to the Philippines."Nang marinig iyon, bahagyang napangiti si Kean, ngunit may biglaang lungkot sa kanyang mga mata na hindi niya maipaliwanag. Parang may kulang. Parang may inaasam siyang hindi niya maintindihan.Nakita ni Mirasol ang pagbabago sa ekspresyon ni Kean, kaya agad siyang lumapit at umupo sa tabi ng kanyang kama. "Kean, masaya ka ba na makakauwi na tayo?" m
Sa mga huling sandali nila sa Singapore, habang mahigpit na hawak ni Kean ang kamay ni Mirasol, tila may mabigat na pangungulila sa kanyang puso na hindi niya maipaliwanag. Nakatingin siya kay Mirasol, ang babae na kanyang kasama ngayon, ang nag-alaga at nagpakita ng tapat na pagmamahal sa kanya. Ngunit bakit tila may kulang? Bakit nararamdaman niya ang isang puwang na kahit ang presensya ni Mirasol ay hindi mapunan?Habang hinahaplos ni Mirasol ang kanyang braso, iniharap niya ito at ngumiti sa kanya, ngunit tila ang kanyang mga mata ay nakatingin sa kawalan, hinahanap ang mga alaala ni Maria. Napangiti siya, ngunit naroon pa rin ang kirot sa puso. “Mahal, okay ka lang ba? Parang malalim ang iniisip mo,” tanong ni Mirasol, ang kanyang mga mata’y puno ng pag-aalala.“Ah, oo naman. Ayos lang ako,” sagot ni Kean, pilit na ngumiti. Pero sa loob-loob niya, alam niyang may kung anong nakatagong damdamin ang gumugulo sa kanya. Ang mukha ni Maria, ang makulit na paraan ng kanyang paglalambin
Sa bawat hakbang ni Rosemarie palabas ng bahay-ampunan, ang bigat ng nakaraan ay parang buhawi na bumabalik sa kanyang puso. Sa kanyang mga kamay ay ang lumang larawan ng sanggol na si Maria, ang kanyang anak na iniwan niya sa kabila ng kanyang kalooban. Nakatitig siya sa larawan habang ang kanyang mga mata ay luhaang puno ng pagsisisi at pangungulila.Dalawampu’t limang taon na ang nakalipas, ngunit ang bawat detalye ng araw na iyon ay parang kakahapon lang nangyari sa kanyang alaala. Iyon ang araw na pinilit siyang iwan si Maria para protektahan ang buhay ng ama nito, si Julio—ang lalaking totoong minahal niya. Ngunit sa halip na makaligtas si Julio, ipinapatay pa rin ito ng kanyang ama. Ang makapangyarihang si Don Gregorio San Diego, isang taong handang isakripisyo ang buhay ng iba para lamang sa yaman at kapangyarihan.“Patawarin mo ako, anak…” bulong ni Rosemarie sa hangin, mahigpit na niyayakap ang larawan ng kanyang anak. “Hindi ko ginustong iwan ka. Ginawa ko ito para iligtas
Habang pursigido si Rosemarie sa paghahanap kay Maria, hindi niya alam na ang hinahanap niyang anak ay mas malapit sa kanya kaysa sa inaakala. Si Maria, ang kanyang panganay na anak, ay isa palang empleyado sa gadget factory company ng kanyang anak na si Eric. Hindi nito alam ang tunay niyang pagkatao at ang pagkakaugnay niya sa mga may-ari ng kumpanyang kanyang pinagtatrabahuhan. Ang buhay ni Maria ay simple, ngunit puno ng mga sakripisyo at pagmamahal para sa kanyang anak na si Harry.Si Harry ang naging dahilan ng lakas ni Maria sa kabila ng lahat ng kanyang pinagdaanan. Matapos iwanan ng kanyang dating asawa na si Kean, dahil sa amnesia at walang alaala sa kanilang mag-ina at piniling ipagpatuloy ang relasyon kay Mirasol na dati nitong kasintahan, at ngayon kasintahan na, sa halip na manatili sa kanilang mag-ina, nagdesisyon si Maria na bumangon muli at bumuo ng bagong buhay kasama si Harry. Ang kanilang tirahan, isang maliit na inuupahang bahay malapit sa pabrika, ay nagbibigay s
Sa gitna ng alon ng pag-aalala, matiyagang hinahanap ni Donya Loida ang mag-inang Maria at Harry. Ang kanyang puso ay punung-puno ng pagkabahala at pangungulila sa kanyang apo. “Saan ba kayo, anak?” tanong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mga lumilipad na ulap mula sa kanyang bintana. “Nangangailangan na akong makasama kayo.”Wala siyang natanggap na balita mula sa mga taong hinire niya upang hanapin ang mga ito. Laging umaasa si Donya Loida na balang araw ay babalik ang kanyang pamilya, at sa bawat araw na lumilipas, lalo siyang nawawalan ng pag-asa.“Donya, may balita po tayo,” biglang pumasok ang sekretarya ni Kean, na may hawak na mga dokumento. “Galing ito sa attorney at munisipyo.”Nang makita ni Donya Loida ang mga dokumento, tila bigla siyang nakaramdam ng takot. “Ano ang nakasulat diyan?” tanong niya, sabik na binasa ang nilalaman ng mga papeles.Nang buksan ni Kean ang mga dokumento, halos hindi siya makapaniwala sa kanyang nabasa. “Ano ito? Paano ito nangyari?” nagug
Hawak ang base ng kanyang ari, hinayaan niyang dumaan ang tigas ng kanyang mga labi pataas at pababa. Ang mga ungol niya ng kasiyahan ay nagpabatid sa kanya na aprubado niya ang kanyang pamamaraan. Bawat ilang ulos, sinisipsip niya nang malalim, hanggang sa likod ng lalamunan, tinutukso ang mga tonsil! Gustong-gusto niya ito.Ang dila niya ay masayang sumasayaw sa paligid ng ulo at paminsan-minsan, hinahayaan niya ang kabuuan ng kanyang mga labi ay maglagay ng kaunting presyon habang pinapasok at nilalabas niya sa kanyang mga labi.Gusto niyang tumingin ito sa kanya kapag puno ang bibig nito, kaya't matatag niyang itinaga ang kanyang tingin sa kanya. Ang tanging pagkakataon na lumayo ang tingin niya ay upang pahalagahan ang kagandahan ng kanyang ganap na matigas na ari o upang kilalanin ang mga epekto ng kanyang malalim na paghinga sa kanyang tiyan. Napaka-akit!Ang mga mata nito ay nakatuon sa kanya. Talagang nasiyahan siya sa panonood habang kinakain siya ng buo ni Mirasol. Parti