Sa gitna ng alon ng pag-aalala, matiyagang hinahanap ni Donya Loida ang mag-inang Maria at Harry. Ang kanyang puso ay punung-puno ng pagkabahala at pangungulila sa kanyang apo. “Saan ba kayo, anak?” tanong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mga lumilipad na ulap mula sa kanyang bintana. “Nangangailangan na akong makasama kayo.”Wala siyang natanggap na balita mula sa mga taong hinire niya upang hanapin ang mga ito. Laging umaasa si Donya Loida na balang araw ay babalik ang kanyang pamilya, at sa bawat araw na lumilipas, lalo siyang nawawalan ng pag-asa.“Donya, may balita po tayo,” biglang pumasok ang sekretarya ni Kean, na may hawak na mga dokumento. “Galing ito sa attorney at munisipyo.”Nang makita ni Donya Loida ang mga dokumento, tila bigla siyang nakaramdam ng takot. “Ano ang nakasulat diyan?” tanong niya, sabik na binasa ang nilalaman ng mga papeles.Nang buksan ni Kean ang mga dokumento, halos hindi siya makapaniwala sa kanyang nabasa. “Ano ito? Paano ito nangyari?” nagug
Hawak ang base ng kanyang ari, hinayaan niyang dumaan ang tigas ng kanyang mga labi pataas at pababa. Ang mga ungol niya ng kasiyahan ay nagpabatid sa kanya na aprubado niya ang kanyang pamamaraan. Bawat ilang ulos, sinisipsip niya nang malalim, hanggang sa likod ng lalamunan, tinutukso ang mga tonsil! Gustong-gusto niya ito.Ang dila niya ay masayang sumasayaw sa paligid ng ulo at paminsan-minsan, hinahayaan niya ang kabuuan ng kanyang mga labi ay maglagay ng kaunting presyon habang pinapasok at nilalabas niya sa kanyang mga labi.Gusto niyang tumingin ito sa kanya kapag puno ang bibig nito, kaya't matatag niyang itinaga ang kanyang tingin sa kanya. Ang tanging pagkakataon na lumayo ang tingin niya ay upang pahalagahan ang kagandahan ng kanyang ganap na matigas na ari o upang kilalanin ang mga epekto ng kanyang malalim na paghinga sa kanyang tiyan. Napaka-akit!Ang mga mata nito ay nakatuon sa kanya. Talagang nasiyahan siya sa panonood habang kinakain siya ng buo ni Mirasol. Parti
Sa paglipas ng mga araw, masigasig na nagtrabaho si Maria sa gadget company ni Eric Esperanza. Siya ay palaging masipag at walang reklamo sa bawat gawain. Alam niyang sa bawat piraso ng gadget na inaayos at iniipon niya, ay katumbas ang kinabukasan ng kanyang anak na si Harry. Ang pagod niya sa trabaho ang nagiging inspirasyon para magpatuloy, sapagkat ito na lamang ang tanging paraan para mabigyan ng magandang buhay ang kanyang anak.Lingid sa kaalaman ni Maria, ang kanyang boss na si Eric ay hindi lamang isang pangkaraniwang employer. Pareho nilang hindi alam na ang kanilang mga landas ay nagtagpo sa ilalim ng isang bubong — bilang boss at empleyado, ngunit sa likod ng katotohanang iyon, sila pala ay magkapatid. Si Eric ay may mga alaalang matagal na niyang iniwang bukas na tanong sa kanyang puso tungkol sa nawalay niyang kapatid, subalit wala siyang kamalay-malay na ang kapatid niyang iyon ay si Maria. Sa opisina ni Eric, pinagmamasdan niya ang isang larawan ng na binigay kanyang
Habang nakaupo si Rosemarie sa maliit na silid, nakatitig siya sa lumang litrato nila ni Julio, nagbalik ang lahat ng alaala sa kanya. Hindi niya maiwasang maluha habang iniisip ang masakit na nakaraan—ang pagmamahalan nila ni Julio, ang kanilang mga pangarap, at ang pagdurusa nilang dulot ng sariling ama.Lumipas ang maraming taon, ngunit sariwa pa rin sa puso ni Rosemarie Salvador ang mga alaala ni Julio Ramirez. Nakatitig siya sa lumang litrato nilang magkasama, mahigpit ang hawak na tila ito na lamang ang natitirang alaala ng kanyang kabataan at pag-ibig sa lalaking tanging minahal. "Julio…" mahina niyang sambit habang pinipilit pigilan ang muling pagdaloy ng kanyang mga luha.Sa bawat sandali ng kanyang tahimik na pamumuhay, patuloy pa rin ang kanyang pag-aalala sa nawawalang anak na si Jemerose. Isang gabi, naupo siya sa veranda ng kanilang tahanan, tinatanaw ang mga bituin sa kalangitan. Sa kanyang isip, isang pakiusap ang paulit-ulit na sinasambit, “Sana, nasa mabuting kalagay
Nagising si Kean sa umagang iyon na tila wala sa sarili. Hindi niya mawari ang lungkot na bumabalot sa kanyang puso, parang may hinahanap siyang hindi niya maipaliwanag. Paglingon niya, nakita niya si Mirasol na nakaupo sa gilid ng kama, nakayuko at tila nag-iisip ng malalim. "Mirasol, good morning," bati niya, habang pinilit ngumiti kahit may bigat na hindi niya alam kung saan nagmumula. Hindi tumingin si Mirasol; sa halip, nagpatuloy lang siya sa pagtitig sa kanyang mga kamay na nasa kanyang kandungan.“Bakit parang ang tahimik mo?” tanong ni Kean, ang mga kilay ay bahagyang nakakunot.Bumuntong-hininga si Mirasol bago nagsalita. "Kean... kahit panaginip si Maria na naman?" tanong niya nang may halong pagkabigo at pagkahiya.Napapitlag si Kean sa tanong. “Maria?” ulit niya, halatang nagulat. “Bakit mo naman natanong 'yan?”Saglit na katahimikan ang namagitan sa kanilang dalawa. Tumingin na si Mirasol sa kanya, ang mga mata’y punong-puno ng lungkot at pagkasakit.“Kagabi... habang
Si Doña Loida ay naupo sa kanyang malaking upuan sa balkonahe, ang kanyang tingin ay nakatanaw sa malayo habang pinipigilan ang pangingilid ng kanyang mga luha. Muli niyang sinariwa ang alaala nina Maria at Harry, ang kanyang apo, na tila musmos pang humahagikhik habang tumatakbo sa kanyang hardin. Ngunit ang mga alaala’y tila nagiging panaginip na lamang ngayon—isang panaginip na unti-unting naglalaho sa kanyang mundo."Maria... Harry..." bulong niya sa hangin, hinahaplos ang iniwang mga alaala ng dalawa. Malalim na ang kanyang pananabik, isang pananabik na sinasakal ang kanyang dibdib.Dumating ang kanyang butler na si Mang Carlos at tahimik na tumabi sa kanya. “Ma’am, may balita na po ba kayo kina Maria at Harry?”Umiling si Doña Loida, hindi niya matanggap ang matagal na nilang pagkawala. “Sinubukan ko na lahat, Carlos. Kinausap ko na ang mga kaibigan ko sa Cebu, pati mga kakilala sa ibang lugar. Pero tila ba tinangay na sila ng hangin. Wala na sila doon. Wala na ang apo ko…”Tahi
Isang mabigat na katahimikan ang bumalot sa paligid ng silid matapos ang mga salitang binitiwan ni Mirasol. Hindi siya makatingin kay Doña Loida; alam niyang puno ng galit at poot ang mga mata nito, ngunit may halo rin ng awa at sakit na tila hindi kayang ipaliwanag.Sa kabila ng lahat, si Mirasol ang unang bumasag sa katahimikan. “La, bakit hindi niyo na lang matanggap na ako na ang kasama ni Kean ngayon? Ako na ang mahal niya. Hindi niyo ba nakikita kung gaano siya kasaya sa piling ko?” Kahit pilit niyang pinapalakas ang kanyang boses, hindi maitatago ang panginginig nito.Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Doña Loida bago siya sumagot. “Mirasol, hindi mo naiintindihan,” mariing sabi nito, pilit pinapakalma ang kanyang sarili. “Ang kasiyahan ni Kean, ang kaligayahan niya, hindi nakukuha sa ganitong paraan. Alam kong ikaw ang kasama niya ngayon, pero tanungin mo ang sarili mo: siya ba talaga ang tunay na masaya?”Hindi nakapagsalita si Mirasol. Napayuko siya, ngunit
Habang nakaupo si Doña Loida sa kanyang silid, tila bumabalik sa kanya ang lahat ng masasayang alaala kasama sina Maria at ang apo niyang si Harry. Sa bawat sulok ng bahay, animo’y naririnig niya ang tawanan ni Harry, ang malambing na boses ni Maria habang tinatawag siya, at ang mga paglalambing ng kanyang apo.Napalunok si Doña Loida, pinipilit na pigilan ang mga luhang gustong pumatak. *Ano nga bang nagawa kong mali? Bakit ganito ang nangyari sa aking pamilya?* Tahimik niyang tanong sa kanyang sarili.Nabigla siya nang makarinig ng mahihinang katok sa pintuan. Napalingon siya at bahagyang nag-ayos ng sarili, pilit itinatago ang bakas ng kalungkutan sa kanyang mukha.“ Ma'am Loida…” tinig ni Mang Carlos ang umalingawngaw sa tahimik na silid. “Nais ko lamang sanang kamustahin kayo.”Isang mapait na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Doña Loida. “Salamat, Carlos. Alam kong ikaw ang laging nandiyan, kahit ano’ng mangyari. Pero alam mo ba… araw-araw kong ipinagdarasal na sana, kahit sa isa