Semua Bab หย่า…มารักฉันเลย: Bab 361 - Bab 370

อนาสตาเซีย“เขาไม่ใช่พ่อหนูค่ะ” ฉันได้ยินเอมี่พูดด้วยน้ำเสียงปกป้องตัวเองขณะที่ก้าวกลับเข้าไปในห้องพวกเขายังไม่ทันสังเกตเห็นว่าฉันกำลังเดินเข้ามาในห้อง ดังนั้นฉันจึงยืนอยู่ที่นั่น ขณะที่ไอเดนเกร็งและไม่พูดอะไร ทั้งคู่ดูเหมือนเอาแต่จ้องตากันไปมา สายตาของเอมี่เปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตร และไอเดน… เขาดูหมดสภาพพยาบาลก็สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในบรรยากาศ ท่าทางตะกุกตะกักว่าจะพูดอะไรต่อดี สายตาของเธอกะพริบเลื่อนจากลูกสาวไปหาพ่อในที่สุด เธอก็พึมพำออกมาอย่างเขินอาย “โอ้”ฉันเหลือบมองไปที่พยาบาล บางทีเธออาจจะเป็นคนถามคำถามที่ทำให้เอมี่พูดประโยคนั้นออกมา บางที เธออาจไม่เคยเห็นไอเดนมาก่อน จึงถามว่าเขาเป็นพ่อหรือเปล่าฉันไม่ได้ตำหนิเธอหรอก เธอเป็นพยาบาลคนใหม่ ดังนั้นเธออาจจะไม่รู้จักทั้งฉันและเดนนิสบางทีฉันอาจจะเป็นฝ่ายผิดเอง โอ้ ไม่ใช่บางทีสิ ฉันผิดเต็ม ๆ เลยล่ะ ฉันควรจะหาวิธีอธิบายให้เอมี่ฟังว่าเธอมีพ่ออีกคนนอกเหนือจากเดนนิส คนที่เธอมักจะถามหาเสมอ พอเป็นแบบนี้ เรื่องลำบากมากมายอาจแก้ไขได้ง่ายกว่าเดิมฉันสูดจมูกเบา ๆ กดส้นมือลงบนดวงตาเป็นครั้งสุดท้ายในที่สุด ไอเดนก็ละสายตาและยิ้มให้พยาบา

อนาสตาเซียฉันเหนื่อยล้า ส่วนใหญ่เป็นความเหนื่อยล้าทางใจ แต่สุดท้ายฉันก็กลับถึงบ้านขณะที่ฉันลากเท้าไปที่ประตู ฉันก็ทดรายการสิ่งที่ต้องทำไว้ในใจเก็บสมุดภาพระบายสีให้เอมี่…หลังจากที่เราพยายามติดต่อเดนนิสและเขาไม่รับสาย เอมี่ก็ยอมรับว่าเขาอาจจะยุ่งกับงานจริง ๆ อย่างที่ฉันพูดจากนั้นเธอก็พูดว่า “วันนี้แม่จะกลับบ้านใช่ไหมคะ? พอกลับถึงบ้าน บอกพ่อด้วยนะคะว่าหนูคิดถึงพ่อมากเลย! ตอนพ่อมาหา ให้เอาอุปกรณ์ระบายสีของหนูมาด้วยนะคะ ตอนหนูไม่ได้หลับหนูเบื่อจะแย่” จากนั้นเธอก็ยิ้มกว้าง “แล้วก็ หนูสัญญาว่าจะวาดรูปให้พ่อค่ะ”ฉันใช้โอกาสนั้นเพื่อให้กำลังใจเธอ และขอร้องให้เธอบอกว่าเธอคิดจะวาดอะไรให้เขา แต่เธอไม่ยอมบอก พูดแค่ว่า “เป็นความลับระหว่างพ่อกับหนูค่ะ”หลังจากถอนหายใจ ฉันก็มาหยุดอยู่หน้าประตู พยายามไขกุญแจ แต่ก็แปลกใจที่มันไม่ได้ล็อกเดนนิสกลับมาแล้ว? หัวใจฉันอบอุ่น การที่เขาเลือกกลับบ้านเร็วเป็นเรื่องดี บางทีเขาอาจจะอยากไปเยี่ยมเอมี่แต่เช้าตรู่ก่อนจะไปทำงาน และหวังว่าไอเดนจะยุ่งเกินกว่าจะไปเยี่ยมเธอในวันพรุ่งนี้“เดนนิส?” ฉันเรียกขณะที่ฉันผลักประตูเปิด ไฟยังคงดับอยู่เหมือนตอนฉันออกไป ด

เดนนิสเสียงหัวเราะอันไพเราะของเธอเป็นเสียงแรกที่ผมได้ยินเมื่อผมลืมตาขึ้น แม้จะปวดหัว แต่ริมฝีปากผมก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเสียงนั้น… เพียงพอที่จะทำให้ทั้งวันของผมสดใสผมแอบมองเธอขณะที่สงสัยว่าเธอหัวเราะเรื่องอะไร เธอหันหลังให้ผมขณะที่เธอนั่งอยู่บนขอบเตียง กำลังคุยโทรศัพท์ ผมนึกสงสัยว่าเธอคุยกับใคร เอมี่เหรอ? ผมนึกไม่ออกว่าใครจะทำให้เธอหัวเราะได้อย่างเต็มเสียงขนาดนี้ขณะที่มือของผมเอื้อมออกไปเพื่อดึงเธอเข้ามา ไหล่ของเธอก็สั่นด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ เธอส่ายหน้าและพูดว่า “ไอเดน” ลากพยางค์สุดท้ายรอยยิ้มโง่ ๆ บนใบหน้าผมหายไป ร่างกายเย็นชา มือแข็งค้างอยู่กลางอากาศแน่นอน ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ผมค่อย ๆ ชักมือกลับและวางมันไว้ที่เดิมเหนือใบหน้าตัวเองสัมผัสถึงอารมณ์อันคงที่… ความโกรธ ความขมขื่น ความเศร้า ความหึงหวงที่ผมพยายามกลบมันเมื่อวานค่อย ๆ ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้งผมลืมไปได้ยังไง? ไอเดนกลับมาอยู่ในชีวิตของเธอแล้ว ผมควรจะเดาได้ตั้งแต่แรก เขาคือผู้ชายที่เธอต้องการมาตลอด ผมเป็นแค่ตัวเลือกสำรองเท่านั้นเสียงนั้น… ผมถอนหายใจพยายามที่จะปล่อยผ่าน แต่ผมทำไม่ได้ ผมรู้ว่าอาน่ารักผม แต่ช่วยไม่ได้น

ไอเดนในที่สุดวันปลูกถ่ายก็มาถึง วันนี้ตัวอ่อนจะถูกทดสอบและฝังในตัวอาน่าก่อนถึงวันนี้ มีการเดินทางไป ๆ มา ๆ โรงพยาบาลหลายครั้ง มีการทดสอบและข้อควรระวังมากมาย มันเหนื่อยมาก ถ้าไม่ใช่เพื่อลูกสาวผม ผมอาจจะถอนตัวไปแล้ว ผลการทดสอบยืนยันว่าเราทั้งคู่มีความพร้อมที่จะเข้ารับกระบวนการขณะที่ผมขับรถไปโรงพยาบาล ผมเตรียมใจสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เตรียมพร้อมสำหรับความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับสายตาของเอมี่ซึ่งมักจะมองมาเมื่อไหร่ก็ตามที่สายตาเราสบกัน… ผมเหมือนคนแปลกหน้าที่เธอต้องทำดีด้วย เตรียมพร้อมสำหรับอารมณ์ขัดแย้งกันของความโกรธและความอบอุ่นที่รู้สึกเมื่อใดก็ตามที่มองไปทางอาน่าเมื่อผมมาถึงโรงพยาบาล อาน่าอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว“ไงครับ” ผมพูดกับเธอขณะก้าวเข้าไปในห้องเมื่อเธอหันมามองผม สิ่งที่เธอทำคือยิ้มตอบด้วยความประหม่าเธอพยายามซ่อนเสียงสั่นเครือเอาไว้เมื่อใดก็ตามที่หมอถามคำถามและเธอต้องตอบ เอาแต่ซุกมือไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ต เพราะนิ้วจะกระดิกตลอดเวลา โดยที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้เลยเธอพยายามซ่อนความประหม่าเอาไว้ แต่ผมก็สังเกตเห็นทั้งหมด หลายปีที่ผ่านมานี้ ผมก็ยังสามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่ท

อนาสตาเซีย“คุณคะ คุณผู้หญิง ไหวไหมคะ?”เสียงนั้นลอยมาจากที่ไกล ๆ ฟังดูห่างไกลเหลือเกิน…จากนั้นก็มีอีกเสียงหนึ่ง คราวนี้ใกล้เข้ามาหน่อย “ตายแล้ว ฉันคิดว่าเราไม่ควรรอจนกว่าเธอจะฟื้นนะ โทรหา 911 เถอะ…” มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่เจือด้วยกังวลอย่างมาก“คุณผู้หญิง ลืมตาเถอะ…”“พอแล้ว! ฉันจะโทรหา 911”ทำไมต้อง 911? ฉันสงสัยขณะที่ลืมตาขึ้นทันทีที่ใบหน้าของชายคนนั้นเข้ามาในระยะสายตา เขาก็อุทานว่า “คุณพระ เธอตื่นแล้ว!”ฉันกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขา จำใบหน้าของเขาได้ ตอนที่ฉันรอให้คิวต่อแถวถึงตาฉัน เขามีสีหน้าเบื่อหน่ายขณะให้บริการลูกค้าของธนาคาร แต่ตอนนี้เขากำลังยิ้มแย้ม!“โอ้ ขอบคุณพระเจ้า”ธนาคาร โอ้พระเจ้า! ฉันอยู่ที่ธนาคาร เงินฝากของฉันฉันพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ชายคนนั้นที่อยู่ข้าง ๆ ขยับมาช่วยประคองฉันทันที“ขอบคุณค่ะ” เสียงฉันแหบแห้ง ดังนั้นจึงกระแอมไปทีหนึ่ง“คุณไหวไหม?” ฉันหันไปด้านข้างเพื่อดูพวกเขาทั้งหมดที่มุงอยู่รอบตัว“ไหวค่ะ ขอบคุณนะคะ”“เยี่ยมที่สุดเลย! ทีนี้คุณช่วยบริการพวกเราที่ไม่ได้เป็นลมหน่อยได้ไหม?”บางคนแสดงความเห็นว่าชายคนนั้นใจร้ายแค่ไหนที่ไม่สนใจว่าฉันจะฟื้นขึ