MasukShare
บทที่ 362
Bab terkait
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 363
ฉันจ้องมองเอมี่ สายตาเธอก็จ้องมองมาที่ฉันเหมือนกันขณะเฝ้ารอคำตอบฉันไม่รู้จะพูดอะไร ไม่สามารถบอกได้ว่าไอเดนไม่ใช่พ่อของเธออีกต่อไป ไม่ใช่หลังจากที่เขาบอกเป็นนัยไปแล้ว หรือจะปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่พ่อของเธอก็ไม่ได้ เผื่อเพราะในอนาคตก็ต้องบอกเธออยู่ดี ว่าผู้ชายที่ฉันเคยบอกว่าไม่ใช่พ่อ ความจริงแล้วเป็นพ่อแท้ ๆ ของเธอนั่นมันโง่มาก และเป็นการโกหก ฉันบอกเธอเสมอว่าอย่าโกหก แล้วฉันเป็นตัวอย่างแบบไหน?นอกจากนี้ ไอเดนอาจจะไม่ต้องการอย่างนั้นด้วยซ้ำใช่ไหม? มันอาจจะทำให้เขาโกรธ และฉันไม่อยากเสี่ยงให้เขากลับคำแต่มันถึงเวลาอันเหมาะสมที่จะบอกเธอหรือยัง?ในแง่ร่างกายภายนอก เธอกำลังทุกข์ทรมาน คงไม่ยุติธรรมที่จะทำให้เธอต้องเผชิญกับความวุ่นวายทางอารมณ์ที่การบอกความจริงอาจส่งผลกระทบต่อเธอ มันเป็นสิ่งที่เธอต้องเผชิญในสักวันหนึ่ง ไม่ว่าวันนี้ฉันจะตัดสินใจแบบไหน แต่ฉันไม่สามารถทำได้ในตอนนี้ ไม่ต้องการให้เป็นตอนนี้เธอรู้จักเดนนิสในฐานะพ่อแล้ว ฉันอยากจะให้มันเป็นอย่างนั้นต่อไป“แม่คะ? พ่อป่วยเหรอ?”ริมฝีปากของฉันโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มตึงเครียด ก่อนจะลูบผมเธอ เส้นผมหลุดร่วงมาตามนิ้วจนฉันต้องกลืนน้ำลาย“พ่อไ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 364
อนาสตาเซียฉันเหนื่อยล้า ส่วนใหญ่เป็นความเหนื่อยล้าทางใจ แต่สุดท้ายฉันก็กลับถึงบ้านขณะที่ฉันลากเท้าไปที่ประตู ฉันก็ทดรายการสิ่งที่ต้องทำไว้ในใจเก็บสมุดภาพระบายสีให้เอมี่…หลังจากที่เราพยายามติดต่อเดนนิสและเขาไม่รับสาย เอมี่ก็ยอมรับว่าเขาอาจจะยุ่งกับงานจริง ๆ อย่างที่ฉันพูดจากนั้นเธอก็พูดว่า “วันนี้แม่จะกลับบ้านใช่ไหมคะ? พอกลับถึงบ้าน บอกพ่อด้วยนะคะว่าหนูคิดถึงพ่อมากเลย! ตอนพ่อมาหา ให้เอาอุปกรณ์ระบายสีของหนูมาด้วยนะคะ ตอนหนูไม่ได้หลับหนูเบื่อจะแย่” จากนั้นเธอก็ยิ้มกว้าง “แล้วก็ หนูสัญญาว่าจะวาดรูปให้พ่อค่ะ”ฉันใช้โอกาสนั้นเพื่อให้กำลังใจเธอ และขอร้องให้เธอบอกว่าเธอคิดจะวาดอะไรให้เขา แต่เธอไม่ยอมบอก พูดแค่ว่า “เป็นความลับระหว่างพ่อกับหนูค่ะ”หลังจากถอนหายใจ ฉันก็มาหยุดอยู่หน้าประตู พยายามไขกุญแจ แต่ก็แปลกใจที่มันไม่ได้ล็อกเดนนิสกลับมาแล้ว? หัวใจฉันอบอุ่น การที่เขาเลือกกลับบ้านเร็วเป็นเรื่องดี บางทีเขาอาจจะอยากไปเยี่ยมเอมี่แต่เช้าตรู่ก่อนจะไปทำงาน และหวังว่าไอเดนจะยุ่งเกินกว่าจะไปเยี่ยมเธอในวันพรุ่งนี้“เดนนิส?” ฉันเรียกขณะที่ฉันผลักประตูเปิด ไฟยังคงดับอยู่เหมือนตอนฉันออกไป ด
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 365
ชารอนฉันขยี้ตาขณะที่หาวออกมาขณะหรี่ตาดูเอกสารบนหน้าจอ ยิ่งฉันจ้องมอง ประโยคและตัวเลขก็ยิ่งพร่ามัว เปลือกตายิ่งหนักอึ้งฉันกลัวการเข้านอนไปเลย เพราะทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง สิ่งที่ฉันเห็นก็คือไอเดนและอนาสตาเซียรักกันหวานชื่นทุกช่วงเวลาที่ฉันใช้ไปอย่างไร้ค่าเต็มไปด้วยจินตนาการว่าไอเดนและอนาสตาเซียอยู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากมีความคิดเหล่านั้น ไม่อยากคิดว่าสามีตัวเองกำลังจะกลายเป็นพ่อของลูกกับผู้หญิงคนอื่นฉันไม่ได้ยินข่าวจากไอเดนเลยตั้งแต่นังบ้านั่นกลับเข้ามาในชีวิตเรา ฉันไม่รู้ว่าเขากลับบ้านหรือเปล่า เพราะสิ่งแรกที่ฉันทำในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากคืนที่ฉันเมาคือจองตั๋วเครื่องบิน เก็บข้าวของ และออกจากประเทศฉันทิ้งธุรกิจไว้ที่นี่และบินไปหาไอเดนโดยไม่คิดอะไรมาก คนที่ฉันฝากฝังธุรกิจไว้ให้ทำงานได้ดีพอสมควร แต่ฉันก็ยังไม่พอใจฉันไม่ต้องการแค่ดีพอสมควร แต่มันต้องออกมาดีที่สุด ฉันคงทำได้ดีกว่านี้ถ้าฉันอยู่ดังนั้นฉันจึงออกมาทำงาน งานก็เหมือนเช่นเคย สามารถช่วยฉันขับไล่ความคิดเหล่านั้น รวมถึงความกังวลที่ไม่สิ้นสุดออกไป สิ่งที่ฉันต้องทำคือเติมตัวเลขและตัวหนังสือให้เต็มหัวฉันยังตระหนักว่าตัวเองม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 366
เดนนิสเสียงหัวเราะอันไพเราะของเธอเป็นเสียงแรกที่ผมได้ยินเมื่อผมลืมตาขึ้น แม้จะปวดหัว แต่ริมฝีปากผมก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเสียงนั้น… เพียงพอที่จะทำให้ทั้งวันของผมสดใสผมแอบมองเธอขณะที่สงสัยว่าเธอหัวเราะเรื่องอะไร เธอหันหลังให้ผมขณะที่เธอนั่งอยู่บนขอบเตียง กำลังคุยโทรศัพท์ ผมนึกสงสัยว่าเธอคุยกับใคร เอมี่เหรอ? ผมนึกไม่ออกว่าใครจะทำให้เธอหัวเราะได้อย่างเต็มเสียงขนาดนี้ขณะที่มือของผมเอื้อมออกไปเพื่อดึงเธอเข้ามา ไหล่ของเธอก็สั่นด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ เธอส่ายหน้าและพูดว่า “ไอเดน” ลากพยางค์สุดท้ายรอยยิ้มโง่ ๆ บนใบหน้าผมหายไป ร่างกายเย็นชา มือแข็งค้างอยู่กลางอากาศแน่นอน ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ผมค่อย ๆ ชักมือกลับและวางมันไว้ที่เดิมเหนือใบหน้าตัวเองสัมผัสถึงอารมณ์อันคงที่… ความโกรธ ความขมขื่น ความเศร้า ความหึงหวงที่ผมพยายามกลบมันเมื่อวานค่อย ๆ ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้งผมลืมไปได้ยังไง? ไอเดนกลับมาอยู่ในชีวิตของเธอแล้ว ผมควรจะเดาได้ตั้งแต่แรก เขาคือผู้ชายที่เธอต้องการมาตลอด ผมเป็นแค่ตัวเลือกสำรองเท่านั้นเสียงนั้น… ผมถอนหายใจพยายามที่จะปล่อยผ่าน แต่ผมทำไม่ได้ ผมรู้ว่าอาน่ารักผม แต่ช่วยไม่ได้น
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 367
เดนนิสผมพิถีพิถันมากกับสิ่งที่ผมซื้อ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าในมือคือดอกไม้ที่เธอชอบ และของขวัญที่เธอจะพึงพอใจเท่านั้นผมเหลือบมองดอกไม้และของขวัญตรงที่นั่งผู้โดยสาร ขณะขับรถเข้าไปในบริเวณโรงพยาบาลพลางพยักหน้ากับตัวเอง เธอต้องชอบมัน ผมรีบหาที่จอดและจอดรถก่อนที่ผมจะลงจากรถ ผมเอื้อมมือไปหยิบของที่ผมซื้อให้เธอ แล้วมุ่งหน้าเข้าไปข้างใน“คุณเดนนิส!” พยาบาลคนหนึ่งที่อยู่หลังเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับส่งเสียงเรียก “คุณมาแล้ว ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ”ผมพยักหน้าช้า ๆ ประหลาดใจจริง ๆ “ขอบคุณครับ” ผมพยายามยิ้มขณะพึมพำตอบกลับ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องของเอมี่พอผมผลักประตูเปิด สายตาเอมี่ก็จับจ้องมาที่ประตู ใบหน้าของเธอสว่างขึ้นทันที“พ่อ!”ผมเร่งฝีเท้าเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งมาหาผม แต่เธอก็ยังยืนขึ้นแล้วและก้าวมาสองสามก้าวก่อนที่ผมจะไปถึงตัวเธอ“พ่อ!” เธอพูดซ้ำขณะที่โอบแขนรอบขาผมไว้ ผมวางของในมือลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุด จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน ดึงเธอเข้ามากอดอ่า ผมคิดถึงเธอมากเลย “พ่อคิดถึงลูกมากเลย ลูกรัก”“หนูก็คิดถึงพ่อมากค่ะ ทำไมพ่อไม่มาเยี่ยมหนูเลยล่ะคะ?”“ขอโทษที่พ่อหา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 368
ไอเดนในที่สุดวันปลูกถ่ายก็มาถึง วันนี้ตัวอ่อนจะถูกทดสอบและฝังในตัวอาน่าก่อนถึงวันนี้ มีการเดินทางไป ๆ มา ๆ โรงพยาบาลหลายครั้ง มีการทดสอบและข้อควรระวังมากมาย มันเหนื่อยมาก ถ้าไม่ใช่เพื่อลูกสาวผม ผมอาจจะถอนตัวไปแล้ว ผลการทดสอบยืนยันว่าเราทั้งคู่มีความพร้อมที่จะเข้ารับกระบวนการขณะที่ผมขับรถไปโรงพยาบาล ผมเตรียมใจสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เตรียมพร้อมสำหรับความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับสายตาของเอมี่ซึ่งมักจะมองมาเมื่อไหร่ก็ตามที่สายตาเราสบกัน… ผมเหมือนคนแปลกหน้าที่เธอต้องทำดีด้วย เตรียมพร้อมสำหรับอารมณ์ขัดแย้งกันของความโกรธและความอบอุ่นที่รู้สึกเมื่อใดก็ตามที่มองไปทางอาน่าเมื่อผมมาถึงโรงพยาบาล อาน่าอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว“ไงครับ” ผมพูดกับเธอขณะก้าวเข้าไปในห้องเมื่อเธอหันมามองผม สิ่งที่เธอทำคือยิ้มตอบด้วยความประหม่าเธอพยายามซ่อนเสียงสั่นเครือเอาไว้เมื่อใดก็ตามที่หมอถามคำถามและเธอต้องตอบ เอาแต่ซุกมือไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ต เพราะนิ้วจะกระดิกตลอดเวลา โดยที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้เลยเธอพยายามซ่อนความประหม่าเอาไว้ แต่ผมก็สังเกตเห็นทั้งหมด หลายปีที่ผ่านมานี้ ผมก็ยังสามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่ท
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 369
อนาสตาเซียผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วตั้งแต่การปลูกถ่ายเกิดขึ้น… หลายสัปดาห์เลยนะ!โอ้ พระเจ้า แค่คิดถึงมันก็ทำให้ฉันเครียดมากกว่าที่ควรจะเป็นคุณหมอใจดีบอกว่ามันใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน อย่างมากก็หนึ่งสัปดาห์ก่อนที่เราจะรู้ว่าขั้นตอนนั้นได้ผลไหมหลังจากสัปดาห์แรก ฉันไปหาเขา พยายามกลั้นน้ำตาไว้ขณะถามว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า“ไม่ต้องกังวลครับ คุณผู้หญิง” เขาพูดด้วยรอยยิ้มเห็นอกเห็นใจ “หนึ่งสัปดาห์เป็นอย่างต่ำ ถ้ามันใช้เวลามากกว่าสองสามเดือน นั่นแหละอาจจะมีปัญหา”ฉันหวังจริง ๆ ว่ามันจะไม่ใช้เวลาหลายเดือนขนาดนั้น พร้อมกันนั้นก็สวดภาวนาให้มันไม่กินเวลาไปถึงหนึ่งเดือน แต่ฉันก็ประคองมาได้ตั้งนาน ไม่กี่วันก็จะครบเดือน ยังคงรอด้วยความหวังคุณหมอย้ำว่าฉันไม่ควรเครียด ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ แต่ฉันจะทำแบบนั้นได้อย่างไรเมื่อฉันต้องอยู่เคียงข้างลูกตลอดเวลา?ฉันอยู่กับเอมี่ทั้งวันทั้งคืน เพื่อหลีกเลี่ยงความกังวลไม่รู้จบที่มาพร้อมกับความกังวลว่าขั้นตอนนั้นจะได้ผลหรือไม่ จึงทุ่มเทให้กับการดูแลเอมี่อย่างที่ควรจะทำเดนนิส เมื่อเขารับรู้ถึงความกังวลของฉัน ในที่สุดฉันก็เปิดใจกับเขา เขาบอกว่า “มีความหวังไ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 370
อนาสตาเซีย“คุณคะ คุณผู้หญิง ไหวไหมคะ?”เสียงนั้นลอยมาจากที่ไกล ๆ ฟังดูห่างไกลเหลือเกิน…จากนั้นก็มีอีกเสียงหนึ่ง คราวนี้ใกล้เข้ามาหน่อย “ตายแล้ว ฉันคิดว่าเราไม่ควรรอจนกว่าเธอจะฟื้นนะ โทรหา 911 เถอะ…” มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่เจือด้วยกังวลอย่างมาก“คุณผู้หญิง ลืมตาเถอะ…”“พอแล้ว! ฉันจะโทรหา 911”ทำไมต้อง 911? ฉันสงสัยขณะที่ลืมตาขึ้นทันทีที่ใบหน้าของชายคนนั้นเข้ามาในระยะสายตา เขาก็อุทานว่า “คุณพระ เธอตื่นแล้ว!”ฉันกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขา จำใบหน้าของเขาได้ ตอนที่ฉันรอให้คิวต่อแถวถึงตาฉัน เขามีสีหน้าเบื่อหน่ายขณะให้บริการลูกค้าของธนาคาร แต่ตอนนี้เขากำลังยิ้มแย้ม!“โอ้ ขอบคุณพระเจ้า”ธนาคาร โอ้พระเจ้า! ฉันอยู่ที่ธนาคาร เงินฝากของฉันฉันพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ชายคนนั้นที่อยู่ข้าง ๆ ขยับมาช่วยประคองฉันทันที“ขอบคุณค่ะ” เสียงฉันแหบแห้ง ดังนั้นจึงกระแอมไปทีหนึ่ง“คุณไหวไหม?” ฉันหันไปด้านข้างเพื่อดูพวกเขาทั้งหมดที่มุงอยู่รอบตัว“ไหวค่ะ ขอบคุณนะคะ”“เยี่ยมที่สุดเลย! ทีนี้คุณช่วยบริการพวกเราที่ไม่ได้เป็นลมหน่อยได้ไหม?”บางคนแสดงความเห็นว่าชายคนนั้นใจร้ายแค่ไหนที่ไม่สนใจว่าฉันจะฟื้นขึ
Bab terbaru
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 429
เดนนิสหลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์ เมื่อผมไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้องของเอมี่อีกเลย ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติผมไม่ลังเลที่จะงัดประตูเข้าไปและพบว่าเธอหมดสติ รอบๆ ตัวเธอมีขวดน้ำและอาหารขยะมากมายจนผมสงสัยว่าเธอต้องแอบออกไปซื้อพวกมันตอนที่ผมนอนหลับแน่ๆ นอกจากนี้ยังมีเศษขนมปังปิ้งและกล่องพิซซ่าที่ผมสอดเข้าไปในห้องจากใต้ประตู ผมเดาว่าพวกมันคงไม่พอผมรีบอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน รัดจัสตินไว้ในเบาะรถสำหรับเด็ก และรีบพาเธอไปโรงพยาบาลหลังจากที่เธอถูกพาเข้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง แพทย์ก็ออกมา "เธอโชคดีมากที่คุณพาเธอมาทันเวลา"ผมเอามือลูบหน้าด้วยความโล่งใจ ดีใจที่นี่ไม่ใช่การประกาศการตายอีกครั้ง"ตอนนี้ คนไข้มีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง น้ำตาลในเลือดต่ำ และอวัยวะทำงานหนักเกินไป หากคุณไม่พบเธอทันเวลา เราคงกำลังพูดถึงอาการอ่อนเพลียอย่างรุนแรง อวัยวะล้มเหลว และอาจเกิดบาดแผลทางจิตใจในตอนนี้"ผมควรจะพังประตูเข้าไปเร็วกว่านี้ คำพูดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในความคิดของผม ผมควรจะบังคับเธอออกมาและบังคับให้เธอกิน ผมแค่คิดว่าเธอต้องการเวลาในการโศกเศร้าตามลำพัง"ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่สองสามวันขณะที่เราจัดการกับอา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 428
มุมมองของนักเขียนขณะที่การสอบสวนเข้มข้นขึ้น มีการสอบปากคำมากขึ้น คนขับแท็กซี่และพนักงานร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับที่เกิดเหตุถูกสอบปากคำ กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นทั้งหมดก็ถูกตรวจสอบเช่นกันไอเดนตั้งใจจริงที่จะไม่ละเลยสิ่งใด ๆ แม้แต่น้อยและเมื่อสิ่งต่างๆ ถูกเปิดเผย หลักฐานที่น่าตกใจมากขึ้นก็ถูกค้นพบ เช่น รองเท้าของเอมี่ข้างหนึ่งที่พบอยู่ข้างรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากร้านค้าที่เธออยู่กับแม่ไปไม่กี่ร้านในที่สุด ผู้กระทำผิดก็ถูกพบหัวใจของนักสืบเต็มไปด้วยความสุขขณะที่เขาลงจากรถตู้และนำทีมเข้าไปในอาคาร มั่นใจว่าเขามาถูกทางแล้วในครั้งนี้ที่ทางเข้า พวกเขากระจายตัวออกไป ทีมแต่ละทีมไปยังตำแหน่งที่กำหนด เนื่องจากอาคารถูกเฝ้าติดตามมาหลายวันสิ่งที่พวกเขาต้องการคือลายนิ้วมือบนรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง และคดีที่เหลือก็คลี่คลายไปเองอย่างน่าอัศจรรย์ อย่างน้อย นักสืบก็อยากจะเชื่อเช่นนั้นทันทีที่นักสืบพร้อมทีมของเขาเดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า และผ่านทางเดิน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สถานที่นั้นเงียบสงัดอย่างน่าขนลุกเขาเปิดประตูทีละบานในทางเดิน แต่ละห้องสว่างไสว จนกระทั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 427
มุมมองของนักเขียนยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นนั่นคือคำพูดที่ชารอนบอกตัวเองซ้ำๆ เพื่อลดความรู้สึกผิดที่เพิ่มขึ้นบ่อยครั้งที่เธอคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอแค่พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องตั้งครรภ์ของเธอ และใช้ชีวิตกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น การอยู่กับไอเดนไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกผิด หลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธอกำลังจมลงไปตอนนี้เธอเข้าใกล้กำหนดคลอดปลอมมากขึ้น ไอเดนก็แสดงความรักต่อเธอมากขึ้น พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น บางครั้งเธอสงสัยว่าการตายของเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็ไม่คุ้มค่า เพราะเธอไม่มีความสุข เธอมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ การเอาใจใส่ของไอเดนอย่างเต็มที่ เต็มที่เท่าที่เขาจะทำได้กับการสอบสวนที่เขาทุ่มเทให้เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่ได้อยู่กับชารอน ช่วยเธอทำอาหาร หรือส่งอาหารที่เขาสั่งให้เธอ หรือทำความสะอาดบ้านเพราะเธอไม่ต้องการให้แม่บ้านมาอีกต่อไป เขาก็จะอยู่ที่สถานี ไขคดีของเอมี่ มองหาคำตอบที่อยู่ใต้หลังคาบ้านของตนเองตอนนี้ ชารอนไม่ได้ต่อสู้กับความรู้สึกผิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการตายของเอมี่เท่านั้น แต่เธอยังไม่มี
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 426
ไอเดนผมควรจะฟังอาน่า ผมควรจะซ่อนตัวเฉยๆ ตอนที่ผมตามเธอไป ผมไม่ควรต่อสู้กับคนพวกนั้น ผมควรจะควบคุมความโกรธของตัวเอง... ที่สำคัญที่สุด ช่วงเวลาหยุดชะงักสั้นๆ ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่ผมหยุดและบอกเธอว่าผมเป็นพ่อของเธอ ผมไม่ควรทำแบบนั้น ผมควรจะพาเธอออกจากที่นั่นไปที่ปลอดภัยทันที ถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นอย่างผิดๆ บางทีเอมี่ก็คงยังอยู่ที่นี่ แต่ผมเห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆ ที่ผมอ้างว่ารักและห่วงใยเธอเดนนิสพูดถูก เขาห่วงใยเธอมากกว่าผมนัก เขาเติบโตมากับเธอ เขาเลี้ยงดูเธอและเฝ้าดูเธอเติบโตมาตั้งแต่แรกเกิด ผมไม่มีทางรักเธอได้มากกว่าเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถและควรจะทำแตกต่างออกไป ทำได้ดีกว่านี้ แต่มันสายเกินไปแล้วเธอจากไปแล้วขณะที่ผมจ้องมองภาพถ่ายเพียงภาพเดียวที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่เธอยังอยู่ในโรงพยาบาล มันยังคงยากที่จะเชื่อมันเพิ่งจะเกือบปีเท่านั้นตั้งแต่ผมรู้ว่าเธอเป็นลูกของผม ตั้งแต่ผมสามารถอุ้มเธอและดูเธอหัวเราะและยิ้มและกวนผมเรื่องการพบตัวเอง และตอนนี้เธอจากไปแล้วเหรอ?ผมหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ตลกเป็นบ้าความตายโหดร้ายแบบนี้เหรอ? พันมือเย็นเยียบที่กัดกร่อนรอบตัวคนที่พวกเขาไม
