บทที่ 366

เดนนิส

เสียงหัวเราะอันไพเราะของเธอเป็นเสียงแรกที่ผมได้ยินเมื่อผมลืมตาขึ้น แม้จะปวดหัว แต่ริมฝีปากผมก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

เสียงนั้น… เพียงพอที่จะทำให้ทั้งวันของผมสดใส

ผมแอบมองเธอขณะที่สงสัยว่าเธอหัวเราะเรื่องอะไร เธอหันหลังให้ผมขณะที่เธอนั่งอยู่บนขอบเตียง กำลังคุยโทรศัพท์ ผมนึกสงสัยว่าเธอคุยกับใคร เอมี่เหรอ? ผมนึกไม่ออกว่าใครจะทำให้เธอหัวเราะได้อย่างเต็มเสียงขนาดนี้

ขณะที่มือของผมเอื้อมออกไปเพื่อดึงเธอเข้ามา ไหล่ของเธอก็สั่นด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ เธอส่ายหน้าและพูดว่า “ไอเดน” ลากพยางค์สุดท้าย

รอยยิ้มโง่ ๆ บนใบหน้าผมหายไป ร่างกายเย็นชา มือแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

แน่นอน ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

ผมค่อย ๆ ชักมือกลับและวางมันไว้ที่เดิมเหนือใบหน้าตัวเอง

สัมผัสถึงอารมณ์อันคงที่… ความโกรธ ความขมขื่น ความเศร้า ความหึงหวงที่ผมพยายามกลบมันเมื่อวานค่อย ๆ ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ผมลืมไปได้ยังไง? ไอเดนกลับมาอยู่ในชีวิตของเธอแล้ว ผมควรจะเดาได้ตั้งแต่แรก เขาคือผู้ชายที่เธอต้องการมาตลอด ผมเป็นแค่ตัวเลือกสำรองเท่านั้น

เสียงนั้น… ผมถอนหายใจพยายามที่จะปล่อยผ่าน แต่ผมทำไม่ได้ ผมรู้ว่าอาน่ารักผม แต่ช่วยไม่ได้น