All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 341 - Chapter 350

เด็กชายขมวดคิ้วก้มมองน้องสาว เขามองไปรอบ ๆ หาสิ่งที่น้องสาวต้องการฉันมองไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีลูกกวาดเหลืออยู่แล้ว “ลูกกวาดหมดแล้วสินะ” ฉันพึมพำ“น่าจะมีอยู่ในห้องเก็บของนะ” เดนนิสตอบ “เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ รอนี่นะ แป๊บเดียว” ฉันบอกเดนนิสแล้วเดินออกมา ไม่กี่วินาทีต่อมาฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลัง ฉันมองอ้อมไหล่ไปและส่ายหัวพลางซ่อนรอยยิ้ม “อะไรเล่า? ผมเองก็อยากได้ลูกกวาดเหมือนกันนะ” “อ๋อ” ฉันลากเสียงพร้อมหัวเราะ เมื่อเราเข้าไปในห้องเก็บของ นิ้วมือของเขาก็เกี่ยวรอบข้อมือของฉันและดึงให้ฉันโถมตัวใส่เขาขณะที่เราสบตากัน สายตาของเขาก็มองสลับไปมาระหว่างดวงตาและริมฝีปากของฉัน ฉันพูดแหย่ “สงสัยว่าลูกกวาดจะอยู่ในดวงตาฉันละมั้ง”เขาหัวเราะคิกคักพลางโน้มตัวลงมาผนึกริมฝีปากของเราด้วยจูบอันวาบหวามฉันกำแขนเสื้อสองข้างเขาไว้แน่นพลางเบียดตัวแนบชิดกับเขาเขาจูบฉันอย่างดูดดื่ม ฉันครางออกมาในตอนที่ร่างกายของเราเสียดสีกัน เขายกตัวฉันขึ้นไว้ในอ้อมแขนของเขา ส่วนฉันเกี่ยวขาของตัวเองไว้รอบสะโพกของเขาทันทีจากนั้นเขาก็ใช้ฝ่ามือประคองบั้นท้ายของฉันไว้พลางนวดเฟ้นและดันให้ตัวฉันแนบแน่นกับเขาเ

ฉันพยักหน้า “ฉันเป็นแม่แท้ ๆ ของเธอค่ะ แต่เขาไม่ใช่”เขาส่ายหัว “ครับ คุณสามารถเป็นผู้บริจาคได้ถ้าไขกระดูกของคุณเข้ากันได้กับของเอมี่ แต่ผมต้องบอกไว้ก่อนว่า เป็นเรื่องยากมากที่พ่อแม่แท้ ๆ จะเข้ากันได้ ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ยอมแพ้ง่ายนะครับ คุณต้องเข้ารับการตรวจหาความเข้ากันได้ก่อนครับ”เขาเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มมาจากกองเอกสารบนโต๊ะ “คุณพร้อมตรวจหาความเข้ากันได้ตอนนี้เลย หรือว่าอยากให้เรานัดวันกันทีหลังล่ะ?”“ตอนนี้เลยเถอะค่ะ” ฉันเช็ดน้ำตาออกจากหน้าและยืดหลังนั่งตัวตรงเขาเปิดแฟ้มเอกสารออกมาและถามคำถามหลายข้อ ระหว่างนั้นเขาก็อธิบาย “เราต้องการข้อมูลทั้งหมดนี้เพื่อดูโอกาสประสบความสำเร็จและผลการทดสอบที่แม่นยำ”“ค่ะ ฉันเข้าใจ” ฉันพยักหน้า เขาถามคำถามและฉันก็ตอบในทันที“โอเค คุณไปตรวจให้เสร็จได้เลยเถอะนะ” เขาลุกจากที่นั่งและมองมายังเดนนิสที่ลุกตามฉันมา ฉันจับมือของเดนนิสไว้ “ฉันอยากให้เขาไปด้วย”หมอพยักหน้าและพาเราไปยังห้องทดสอบประมาณยี่สิบนาที พวกเขาก็ได้ตัวอย่างที่พวกเขาต้องการจากฉันครบ“ผลตรวจออกมาเมื่อไหร่ เราจะติดต่อไปหาคุณทันทีนะครับ” หมอบอกกับเราเดนนิสและฉันอยู่ข้าง ๆ เอมี

ตอนแรก ฉันไม่ได้คิดว่ามันเป็นเพียงหนทางเดียว แต่พอฟังสิ่งที่หมออธิบายวิธีการทั้งหมดให้ฟัง ฉันก็หวังให้ตัวเองได้ยินผิดไปฉันออกมาจากชีวิตของไอเดนและก้าวไปข้างหน้าได้ด้วยตัวเองแล้วเพื่อที่เขาจะได้กลับมาปรากฏตัวในชีวิตอีกครั้ง ชีวิตตอนนี้เกือบสมบูรณ์แบบเหมือนความฝันที่กลายเป็นจริง ฉันมีผู้ชายที่รักและใส่ใจทั้งฉันและลูก แต่ตอนนี้เขาต้องมามองดูฉันอุ้มท้องลูกของไอเดนอีกครั้ง ชายคนนั้นคงทำได้เพียงต้องเป็นคนที่เข้มแข็งมากฉันหลับตาลงเพื่อกำจัดภาพของตัวเองที่กำลังนั่งตรงหน้าหมอโดยมีไอเดนอยู่ข้าง ๆ แต่เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันก็โดนร่างกายเล็ก ๆ ของเอมี่ย้ำเตือน ภายในระยะเวลาไม่กี่วันดูเหมือนเธอจะน้ำหนักลดไปมากฉันทนนิ่งดูดายเห็นเธอทรุดโทรมลงไม่ได้ในเมื่อฉันยังมีหนทางอยู่ และฉันก็ไม่สามารถทนดูเดนนิสเจ็บปวดได้ด้วยเช่นกัน แต่นี่ก็เป็นหนทางเดียวในการช่วยลูกสาวของฉัน หมอได้บอกชัดเจนแล้วฉันต้องทำ ฉันตัดสินใจอย่างนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้าเพื่อหอบเอาความเจ็บปวดในหัวใจออกมา แต่ถึงอย่างนั้นความเจ็บวดก็ยังคงปรากฏแน่นในอกโดยไม่สลายไปโดยง่าย หลังจากนั้นพักหนึ่ง ฉันก็เช็

ฉันเงยหน้าขึ้น คิ้วของเขาขมวดแน่น ความสับสนและกังวลผสมวนกันอยู่ในดวงตาของเขาขณะมองมายังฉันเหมือนเห็นคนสติไม่ดี“อาน่า ไหวนะ?” เขาถามอย่างเป็นห่วง “เอมี่คือใคร?”“ลูกสาวคุณค่ะ”ความห่วงกังวลหายไป คิ้วของเขาเรียบตรง แต่ดวงตาปกคลุมไปด้วยความสับสน“ลูกสาวเหรอ? ผมมีลูกสาวด้วยเหรอ?”ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ตั้งแต่วันที่ให้กำเนิดเอมี่ ฉันเคยจินตนาการถึงวันที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาแบบนี้มานับพันครั้ง และทุกครั้งก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ทุกอย่างดูยิ่งเลวร้ายเมื่อโชคชะตาพลิกกลับให้เขากลายมาเป็นเจ้านาย ฉันมักจะกังวลอยู่เสมอว่าเขาจะรู้ความจริงเข้าแล้วพรากเธอไปจากฉัน แต่หลังจากที่ฉันแต่งงานกับเดนนิส ฉันก็เชื่อมาตลอดว่าไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว แต่ฉันน่าจะรู้ดีกว่านี้ฉันกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า “ค่ะ”สายตาของเขาดูไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ขณะเดียวกันเขาก็อ้าปากค้าง“ผมมีลูกสาวเหรอ?” เขากล่าวซ้ำหลังจากเงียบไปนาน “อาน่า นี่อำกันเล่นหรือเปล่า?”เสียงของฉันสั่น “ฉันมีลูกสาวค่ะ ไอเดน แล้วคุณก็คือพ่อของเด็กคนนั้น”ดวงตาของเขามีความโกรธ ความเจ็บปวด...“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” ฉันกระซิบแผ่ว สายตามองไปยังนิ้วมือต

“เป็นลูกคุณแล้วยังไง? จากเรื่องที่เกิดขึ้น เธอโกหกไม่เป็นหรือไง?”“เธอจะโกหกไปทำไม? เด็กคนนั้นเป็นลูกของผม ผมมั่นใจ”“ฉันไม่สนว่าเป็นลูกคุณไหม” เธอตะโกนพลางจ้องผมเสียงสั่นขณะเดียวกันเธอก็ควานหากระเป๋าที่เธอวางไว้บนโซฟา “ฉันไม่สนนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไอเดน คุณห้ามทำแบบนั้น ถ้าคุณทำ คุณจะไม่ชอบสิ่งที่ฉันจะทำเหมือนกัน”จากนั้นเธอก็เดินกระทืบเท้าออกไปแล้วปิดประตูตามหลังเสียงดัง ผมได้แต่หวังว่าเธอจะไม่ตามอาน่าไปเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วผมนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นกับระเบิดที่อาน่าเพิ่งโยนใส่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าควรรู้สึกอย่างไร ดีใจที่มีลูกกับอาน่า? หรือเศร้าและโกรธที่เธอเป็นต้นเหตุให้ผมไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิตของลูก? ความรู้สึกของผมสับสนวุ่นวาย ผมรู้สึกไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องการมีลูกอีกคนเพื่อช่วยชีวิตอีกคน โดยเฉพาะในเวลานี้ที่ผมพยายามอย่างหนักเพื่อให้ชีวิตคู่ของผมกับชารอนดำเนินต่อไปได้ ผมพยายามลืมอาน่า พยายามเก็บเธอไว้ในอดีต แต่แล้วเธอก็ปรากฏตัวขึ้นทำลายทุกความพยายามของผมทิ้ง และที่แย่ไปกว่านั้น คือ เธอกลับมาพร้อมกับลูกหนึ่งคน และมาเสนอให้มีเพิ่มอีกคนหนึ่งตลอดเวลาที่ผ่