All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 331 - Chapter 340

เธอถอนหายใจและเอามือทั้งสองข้างปิดปาก “มีคุณสองคนเลยแหนะ” มือเคลื่อนไปในอากาศข้างศีรษะของผม และเธอก็ถอนหายใจดังขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง “ว้าว คุณเป็นฝาแฝดด้วย!”ผมส่ายหน้าและเลิกพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเธอ คว้ากระเป๋าเธอซึ่งวางอยู่บนโต๊ะซึ่งมีถาดสองใบ และแก้วบนถาดแต่ละใบ“ท่านครับ เธอยังไม่ได้จ่ายค่าเครื่องดื่มรอบที่สี่” บาร์เทนเดอร์แจ้งผม"ถือว่าเป็นบริการของทางร้านแล้วกัน” ผมบอกเขาและจัดแจงอุ้มอาน่าออกไป ขณะที่ผมไขกุญแจประตูและช่วยเธอเข้าไปในรถ เธอก็ยังคงยืนกรานให้ผมเรียก ‘ฝาแฝดของผม’ เข้าไปในรถขณะที่ผมขับรถพาเธอกลับบ้าน เธอก็ยังคงพูดพล่ามคำพูดที่ไม่ปะติดปะต่อกัน จนกระทั่งเธอค่อย ๆ เงียบลงและผล็อยหลับไปผมเหลือบมองเธอและยิ้มให้กับความสงบและสวยงามของเธอในขณะหลับ จากนั้นรอยยิ้มของผมก็หายไปเมื่อสงสัยว่าทำไมเธอถึงปล่อยให้ตัวเองเมามายขนาดนี้ผมจอดรถหน้าอะพาร์ตเมนต์ของเธอ พบกุญแจในกระเป๋า จากนั้นก็อุ้มเธอเข้าไปข้างใน“บ้าเอ๊ย” ผมสบถออกมาเบา ๆ ขณะชนเข้ากับแจกันขนาดใหญ่ข้างบันไดทางยาวที่นำไปสู่ห้องต่าง ๆ จดจำไว้ในใจว่าจะทำความสะอาดมันหลังจากที่พาเธอเข้านอนแล้วผมถีบประตูเปิดและก้าวเ

ขณะที่เดินขึ้นไปตามถนน ผมสังเกตเห็นรถคันเดียวกับที่ผมเคยเห็นในลานจอดรถของบริษัทผมเมื่อไม่นานมานี้มันรู้สึกเหมือนนานมาแล้ว แต่ผมก็ยังจำใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจนผมหยุดเดินกะทันหันเมื่อผมสามารถระบุชื่อให้กับใบหน้านั้นได้ในที่สุดเดนนิส ใช่ ผู้ชายคนนั้นคือเดนนิส เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย เขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก มีเพียงรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวเท่านั้น เราไม่ได้เป็นทั้งเพื่อนหรือคนรู้จัก แต่ผมก็รู้จักเขา ทุกคนรู้จักเดนนิสหัวใจผมแตกสลายในอก และผมก็กัดฟันขณะเดินต่อไปยังประตูหน้า ทำไม? ทำไมเขาถึงได้ลงเอยกับเธอ?อย่าเพิ่งด่วนสรุป ผมเตือนตัวเอง ผมจะหาคำตอบว่าสิ่งที่ผมเห็นและสรุปนั้นเป็นอย่างที่คิดจริงหรือเปล่าประตูหน้าแง้มอยู่เล็กน้อย ผมขัดขืนความต้องการที่จะเดินเข้าไป และเคาะข้อนิ้วกับประตูเบาๆ “สวัสดีครับ?”ไม่มีเสียงตอบรับ ดังนั้นผมจึงลองอีกครั้ง “สวัสดีครับ? มีใครอยู่ไหม?”มีแต่ความเงียบ ดังนั้นผมจึงยอมทำตามความต้องการและค่อย ๆ ผลักประตูเปิดขณะที่ผมเดินเข้าไปในบ้าน ผมก็ยังคงเรียก “สวัสดีครับ? มีใครอยู่บ้านไหม?” แต่ผมก็ไม่ได้รับคำตอบกลับผมยืนห่างจากประตูไม่กี่ฟุตและมองไปร

เขาดูตกตะลึง ซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจ ฉันแค่หวังว่าเขาจะไม่สงสัยในตัวเอง เพราะเมื่อคืนนี้เขาเพอร์เฟ็กต์มากเขาส่ายหน้า ดื่มสิ่งที่เหลืออยู่ในแก้วจนหมด “ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”ฉันหยุดชั่วคราว มือแข็งค้างจากการคนชา “มีอะไรเหรอ?”เขาละสายตาและจ้องมองไปที่บางสิ่งข้างหลังฉัน จากนั้นเขาก็หันกลับมามอง “มันเกี่ยวกับไอเดน จริงๆ แล้วมันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน การนอกใจที่ถูกจัดฉากของเขา”“โอ้” ฉันพึมพำอย่างแห้งแล้ง “เรื่องนั้น” มันเป็นความสูญเสียของฉันจริง ๆ ถึงอย่างนั้น ตอนนี้มันก็โอเคแล้ว เขากำลังจะแต่งงานกับคนที่รักและไว้ใจเขา และฉันก็ได้พบกับคนที่ฉันชอบและคนที่รักฉัน มันโอเค นี่คือเส้นทางที่เราถูกกำหนดให้เดิน“ใช่ เรื่องนั้นแหละ” เดนนิสพูดต่ออย่างระมัดระวัง เข้าใจผิดกับสีหน้าที่ฉันแสดงออก "จริงๆ แล้วเขาไม่ได้…”“ฉันรู้ค่ะ” ฉันขัดเขาคิ้วเขายกขึ้นสูง “คุณรู้เหรอ? เรื่องที่เธอทำน่ะเหรอ?”“ใช่ค่ะ!” ฉันพูดขึ้นพลางพยักหน้า ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้จริง ๆ “ถึงฉันจะเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ แต่…” ฉันยักไหล่ “มันไม่สำคัญกับฉันอีกต่อไปแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้ว แต่อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ได้รู

อนาสตาเซีย“เอมี่ลูก…” ฉันบ่นขณะที่ร้องเรียกด้วยเสียงหัวเราะ “ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? แม่เมื่อยมือแล้วนะ”เอมี่หัวเราะคิกคัก “ทำหน้าเหมือนเดิมก่อนสิคะ หนูต้องวาดริมฝีปากของแม่ให้ถูกต้อง”หลังจากถอนหายใจ ฉันก็ยกมือขึ้นกลางอากาศและยิ้มกว้าง ทำไมเธอถึงอยากจะวาดรูปฉันให้เป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจตอนนี้ ในห้องพักผู้ป่วยของเอมี่ ฉันนั่งไขว่ห้างขณะที่ยกมือขึ้นกลางอากาศพร้อมกับรอยยิ้มกว้างฉันยังคงอยู่ในท่านั้นอีกหลายนาทีจนกระทั่งเอมี่ทำสมุดวาดรูปหล่น เธอปรบมือ “เสร็จแล้วค่ะแม่ แม่สวยมากเลย”เอมี่ใช้เวลาฝึกวาดรูปอยู่ที่โรงพยาบาลมากพอสมควร ดังนั้นทักษะการวาดจึงเก่งขึ้น ดังนั้นขณะที่ฉันทรุดตัวลงข้างๆ เธอบนเตียงเพื่อดูตัวเอง ก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งที่มีลักษณะคล้ายแท่งไม้ถูกวาดอยู่บนสมุดวาดรูป มันยกมือขึ้น ขาไขว้กันเป็นรูปตัว X และฟันที่เกือบจะกินพื้นที่เต็มใบหน้าของมันฉันมองหน้าเอมี่ สงสัยว่าเธอจงใจทำอย่างนั้น หรือเธอคิดว่าเธอกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องจริง ๆมันเป็นอย่างหลัง และขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ รอคำวิจารณ์จากฉัน ฉันไม่สามารถปล่อยให้รอยยิ้มหรือสีหน้านั

ฉันเดาว่าพวกเขาทั้งคู่ก็มีส่วนผิดในบางแง่มุม แต่คลาร่าไม่ควรทำแบบนั้น ใช่ เธอไม่ควรทำ เธอทำเกินไป รู้ทั้งรู้ว่าฉันท้องลูกเขาอยู่ และเธอก็ไม่ได้พูดอะไร ถ้าไม่เห็นแก่อะไรเลย อย่างน้อยก็เห็นแก่เด็กก็ยังดี เธอควรจะบอกความจริงกับฉัน แต่เปล่าเลย เธอมองดูฉันดิ้นรนเลี้ยงดูเอมี่เพียงลำพังมาโดยตลอดเธออยู่ที่นั่นตลอดคืนที่ฉันร้องไห้อย่างเงียบ ๆ เพื่อที่เสียงฉันจะได้ไม่ปลุกเอมี่ตื่น นี่มันโหดร้ายเกินไป เธออยู่ที่นั่นตลอดมา อยู่เพื่อเฝ้าดูเอมี่เติบโตขึ้นมาโดยไม่มีพ่ออย่างโหดร้าย พระเจ้า! เธอเคยลูบหัวเธอเพื่อปลอบให้เธอหยุดร้องไห้หาพ่อด้วยซ้ำ!และนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันโกรธมากขึ้น เธอกล้าอ้างว่าตัวเองรักเอมี่ได้อย่างไร ในเมื่อเธอพรากส่วนสำคัญในชีวิตของเด็กไป“เธอไม่มีเหตุผลที่จะแก้ตัวสำหรับการกระทำของตัวเอง คลาร่า” เสียงฉันสั่นเครือ แต่ฉันก็ยังคงพูดต่อไป “ต่อให้ไม่เห็นแก่ฉัน เธอก็ควรจะคำนึงถึงเอมี่ และบอกความจริงกับฉัน แต่เธอทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่มีพ่อ!”“เดนนิสอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ? ฉันอยู่ตรงนี้เพราะฉันรักเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะแย่งผู้ชายคนเดียวที่ฉันเคยรักไปจากฉัน ฉันก็ยังอยู่เคียงข้างเธอมาตลอด เธอต่