หย่า…มารักฉันเลย의 모든 챕터: 챕터 311 - 챕터 320

อนาสตาเซียไออุ่นจากสัมผัสของไอเดนทำให้ฉันขนลุกซู่ไปทั้งร่าง ฉันเอนกายเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแนบแน่นขึ้น ปลายนิ้วจมลงไปในเส้นผมหนานุ่ม และเมื่อจูบของเราลึกซึ้งขึ้น ฉันก็เปิดทางให้ลิ้นของเขาเข้ามาโดยไม่ลังเลฉันปล่อยเสียงครางแผ่ว เบียดร่างแนบชิดเขายิ่งกว่าที่เป็น มือแผ่ราบลงบนอกของเขา ส่วนมือรั้งฉันให้จมอยู่ในอ้อมกอด ไม่นานนัก ขาก็ขยับไปครอมร่างเขาบนโซฟา ในขณะที่เรายังคงลิ้มรสสัมผัสของกันและกันอย่างเร่าร้อนปลายนิ้วนวดคลึงเบาๆ บนหนังศีรษะของฉัน สอดลึกเข้าไปในเรือนผม ความกดดันอ่อนโยนที่ต้นคอทำให้ฉันแอ่นกายเข้าใกล้เขามากขึ้น ร่างกายของฉันตอบสนองต่อสัมผัสนี้ราวกับว่าเวลาที่เคยพรากเราจากกันไม่เคยเกิดขึ้นยิ่งช่วงเวลานี้เข้มข้นขึ้นเท่าไร ความทรงจำก็ยิ่งไหลทะลักเข้ามาในหัวมากขึ้นเท่านั้น รวมถึงความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยคิดว่ามันจางหายไปแล้ว แต่แท้จริงแล้ว มันไม่เคยเลือนหาย เพียงแค่หลับใหล รอคอยเวลาที่เหมาะสมจะตื่นขึ้นมา ฉันถูกกระตุ้นถึงความลึกซึ้งที่เราเคยมีร่วมกันเสียงในหัวกรีดร้องให้ฉันออกไป ให้ผละออกจากอ้อมแขนของคนทรยศคนนี้ แต่ฉันกลับปล่อยตัวเองจมอยู่กับสัมผัสของเขา มันดีเหลือเกินที่อยู่ใน

ไอเดนผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายยังคงตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขจากการได้มีอาน่าอยู่ในอ้อมแขน ความคิดเต็มไปด้วยหมอกหนาที่ไม่ยอมจางหาย ขณะจ้องมองไปยังประตูที่เธอเพิ่งวิ่งหนีออกไปและปิดมันลงอย่างแรงผมปรารถนาเหลือเกินให้เรากลับมาคืนดีกัน อยากให้ความรักของเราผลิบานอีกครั้ง แต่ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ตรงกันข้าม ผมรักมันทุกวินาที และหวังว่าเธอจะไม่ตื่นตระหนกแล้ววิ่งหนีไป แต่ผมอยากให้เราค่อยๆ ซ่อมแซมสิ่งที่พังทลายไปทีละนิด อยากให้เธอเข้าใจว่าทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดครั้งใหญ่ อยากให้เธอรู้ว่าผมไม่เคยทรยศเธอแบบที่คิด และบางที ผมอาจจะเปิดเสียงบันทึกนั่นให้เธอฟังในตอนที่รู้สึกถึงบางอย่างรอบตัว และรู้สึกถึงสัมผัสที่แตะต้องบนใบหน้า ผมลืมตาขึ้น แล้วต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าเป็นเธอ จนกระทั่งเธอสอดปลายนิ้วเข้ามาในเส้นผมและจูบตอบ ผมถึงได้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝันเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาเบิกกว้าง ในขณะที่ผมยังคงมึนงงจากความตื่นเต้นที่ได้อยู่ในห้องเดียวกับเธอ ผมก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้เลย ในวินาทีนั้น มันรู้สึกเหมือนกับว่าถ้าไม่ได้จูบเธอ ผมอาจจะตายไปตรงนั้นผมก้มล

อนาสตาเซียฉันข่มตาหลับไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวหลังจากกลับมาที่ห้องซึ่งเต็มไปด้วยน้ำขัง คุณอาจจะคิดว่าห้องที่ถูกน้ำท่วมจะเป็นเรื่องใหญ่ที่รบกวนจิตใจฉัน แต่ความจริงแล้ว มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันคิดถึง ขณะที่ฉันนอนอยู่บนเตียงที่โชคดีไม่ถูกน้ำท่วม ไม่มีที่ไหนให้ฉันไปพักในช่วงกลางดึกแบบนี้ และฉันก็ไม่ได้อยากใช้เวลาที่เหลือของคืนนี้ร่วมกับคนอื่นเลยแม้แต่น้อยฉันไม่สามารถสลัดเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องของไอเดนออกไปจากหัวได้ รวมถึงสิ่งที่ฉันเกือบจะปล่อยให้เกิดขึ้น และในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่อาจหยุดตำหนิตัวเองได้"ทำไมกัน อาน่า? ทำไม?" ฉันพึมพำออกมาในห้องที่เงียบงัน สายตาจ้องขึ้นไปที่เพดานสีน้ำตาล คิ้วขมวดแน่นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงอาการปวดศีรษะเต้นตุบ ๆ ที่ขมับฉันถอนหายใจดัง ๆ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ก่อนจะหยุดเมื่อรู้สึกว่าเลื่อนมาใกล้ขอบเตียงมากเกินไปจนคิดว่าตัวเองอาจจะตกลงไป"นี่มันหมายความว่ายังไง? ฉันคิดว่าฉันลืมเขาไปได้แล้ว คิดว่าการที่เขากลับมาจะไม่มีผลอะไรกับชีวิตฉันอีกแล้ว"ฉันควรจะรู้ตั้งแต่ตอนที่ฉันปฏิเสธการคบหากับทุกคนหลังจากเรื่องในวันนั้น ว่าฉันไม่เคยคิดลืมเขาไปจากใจเลย……เช้าวันรุ

อนาสตาเซียเจ้าของลอดจ์มาที่หน้าห้องในช่วงเที่ยงวัน หลังจากที่ช่างประปาออกไปแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล "เป็นอะไรไหมครับ? ช่างประปาบอกว่าคุณร้องไห้ด้วย"ฉันฝืนหัวเราะออกมา "รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตกใจแน่นอน ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่เป็นช่วงวันนั้นของเดือนน่ะ ฉันมักจะอ่อนไหวแบบนี้นี่แหละค่ะ""อ้อ" เขาอ้าปากเล็กน้อย "ขอโทษด้วยนะ""ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชินแล้ว""ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว ช่างประปาจะขอกลับมาทำงานต่อนะ""ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณเขา และทันทีที่เขาหันหลังเดินจากไป รอยยิ้มที่ฉันฝืนไว้ก็ค่อยๆ เลือนหายไป ความเจ็บปวดในอกเพิ่มขึ้นอีกครั้งขณะที่ฉันปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ต่อไปคืนนั้น เอมี่โทรหาฉัน ใบหน้าซีดลง คิ้วเล็ก ๆ ขมวดเข้าหากันอย่างกังวล "แม่ร้องไห้เหรอคะ?" ฉันส่ายหัว สูดจมูกแล้วฝืนยิ้มทั้งน้ำตา "แม่ไม่เป็นไรจ้ะลูก แล้วหนูล่ะ?" ฉันขมวดคิ้ว เธอดูไม่สดใสเหมือนทุกครั้งที่ฉันจากมา"หนูเหนื่อย ตัวปวดไปหมดเลย" เธอพูดเสียงสั่น ริมฝีปากเม้มเป็นกระจับเล็ก ๆ ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา"แม่ขอโทษนะ คนดีของแม่""แม่จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?""ไม่นานเกินรอจ้ะ" ฉันสัญญากับเธอหลังจากวางสาย ฉันดึงตัวเ

อนาสตาเซียฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลบเสียงสะอื้น เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นยังคงขยับอยู่บนตัวไอเดน ฉันก้าวถอยหลังอย่างไร้ทิศทาง จนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงอีกฝั่งของทางเดินฉันดึงมืออันสั่นเทาออกจากปากตัวเอง กดลงบนอก พยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์ยิ่งมองภาพตรงหน้า หัวใจก็แตกสลายลงเป็นเสี่ยง ๆ และยิ่งเจ็บปวดขึ้นทุกขณะฉันทนดูมันต่อไปไม่ได้อีกแล้ว จึงหมุนตัวกลับแล้วรีบเดินออกจากหน้าห้องทำงานของเขา ก่อนที่เขาจะเห็นฉันและทำให้ฉันต้องอับอายไปมากกว่านี้ ฉันพยายามอย่างที่สุดไม่ให้รองเท้าของฉันส่งเสียงแม้แต่น้อยขณะที่ก้าวออกจากชั้นของเขาไปที่บันได ดวงตาของฉันพร่าเลือนไปด้วยน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ แต่ตอนนี้มันไหลออกมาไม่หยุด มันยิ่งไหลมากขึ้นจนบดบังการมองเห็นขณะที่ก้าวลงบันได ฉันเริ่มเป็นกังวลว่าตัวเองอาจจะพลาดตกบันไดดังนั้น ฉันจึงทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันได ปล่อยให้ศีรษะจมลงไปในฝ่ามือ สะอื้นไห้จนไหล่สั่นสะท้านถึงแม้ว่าจะมีเพียงฉันกับเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่มักจะใช้บันไดเพราะเธอพยายามเผาผลาญแคลอรี แต่ก็แทบไม่มีใครใช้บันไดนี้ ฉันยังพยายามอย่างยากลำบากที่จะกลั้นเส