All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 291 - Chapter 300

อนาสตาเซียระหว่างที่บทสนทนาไหลลื่นไป ไอเดนถามขึ้นมาอย่างสนใจ"คุณเจนกินส์ครับ คุณบริหารที่นี่ให้ดำเนินไปอย่างราบรื่นขนาดนี้ได้ยังไง? ผมหมายถึง ทั้งฟาร์มขนาดหลายไร่และยังมีที่พักอีก? คุณจัดการทุกอย่างแล้วยังไม่หลงลืมจุดประสงค์หลักของที่นี่ได้ยังไง?"ฉันรู้ตัวว่าจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขานานเกินไป รีบเบือนสายตาหนีและหันไปตั้งใจฟังคำตอบของมิสเตอร์เจนกินส์แทนเขาหัวเราะเบา ๆ "อันที่จริงมันเป็นงานของทีม แต่ลูกชายของฉัน อเล็กซ์ เป็นคนช่วยงานเยอะมาก เขาเพิ่งออกไปไม่กี่วัน แต่ปกติเขาจะช่วยฉันดูแลงานที่นี่ตลอด"ไอเดนยังคงถามต่อ "ผมอยากพบเขาสักวัน เขาทำอะไรอยู่เหรอ?"ชายชราฉีกยิ้มด้วยความภูมิใจ ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาขับให้ดูอบอุ่นยิ่งขึ้น "เขาไปแคมป์กับเพื่อน ๆ น่ะ เขาเป็นเด็กที่ขยันและเต็มใจช่วยเหลือทุกอย่าง"บรรยากาศรอบโต๊ะเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น เสียงหัวเราะและเสียงล้อเล่นดังไปทั่ว ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมือและนึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาต้องโทรหาเอมี่ "ขอโทษนะทุกคน ฉันขอออกไปโทรศัพท์สักเดี๋ยวนะ" ฉันกล่าวขอโทษก่อนจะลุกออกจากโต๊ะฉันสัมผัสได้ถึงสายตาของไอเดนที่จับจ้องมา แต่ฉันตัดสินใจไม่หันกลับไปมอง

เธอดูน่ารักและไร้เดียงสาขณะนอนหลับสนิท หัวใจของผมปวดหนึบเมื่อคิดว่าเด็กหญิงตัวน้อยกำลังเก็บงำความคิดอะไรกันแน่ ต่อให้เธอได้เห็นภาพแบบนั้นจริง ๆ อะไรที่ทำให้เธอเลือกจะวาดมันออกมา?"พรุ่งนี้ฉันคงต้องอธิบายอะไรยาวแน่เลย" คลาร่าหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยกมือเกาหัว "ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเธอถามถึงหน้ากระดาษที่หายไป ฉันจะบอกเธอว่ายังไงดี"ผมยักไหล่ พยายามคิดหาข้ออ้างให้เธอ "คุณอาจบอกไปว่ามันทำให้คุณกลัวก็ได้นะ"เธอหันมามองฉัน กะพริบตาปริบ ๆ "จริงเหรอ เดนนิส?""อะไรล่ะ?" ผมไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ "หรือไม่งั้นก็อ้างว่ากำลังดูรูปของเธอตอนกินข้าว แล้วทำหกใส่จนเปื้อน ใช้ได้แน่นอน เชื่อผมเถอะ"เธอส่ายหน้าช้า ๆ ราวกับว่าไม่แม้แต่จะคิดพิจารณาคำแนะนำของผมเลย "ฟังดูไร้สาระมาก""คุณยังไม่ทันคิดเลยนะ""มันจะมีอะไรให้คิดอีกล่ะ เดนนิส?" เธอหลุดหัวเราะออกมา และผมก็ดีใจที่เธอกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง "เชื่อผมเถอะ ต่อให้เป็นเด็กห้าขวบทั่วไปก็คงไม่เชื่อข้ออ้างแบบนั้นหรอก คุณรู้ใช่ไหมว่าเอมี่ฉลาดเกินกว่านั้น"ผมพยักหน้า "เห็นด้วย ถ้าบอกว่าแค่ ‘เด็กห้าขวบ’ ผมอาจจะเถียง แต่ถ้าเป็นเอมี่ล่ะก็ มันคนละเรื่อง

ผมหัวเราะเบา ๆ แต่ในใจกลับร้อนรนอยากถามให้รู้แน่ว่าเธอโทรมาทำไม จะได้เข้าเรื่องแล้วจบการสนทนาโดยเร็วแต่แทนที่จะเข้าเรื่องเลย ชารอนกลับยู่ปากทำหน้ามุ่ย "เอาน่า ให้ฉันได้มองให้เต็มตาหน่อยสิ ไม่เห็นต้องให้ร้องขอเลย!""คุณน่าจะรู้จักโฟกัสให้มากกว่านี้นะชารอน นี่เป็นหนึ่งในกฎสำคัญของธุรกิจและการใช้ชีวิตอย่างคนธะมทั่วไปนะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดจริงจังนิด ๆ "ตกลง โทรมาทำไม?"เธอกลั้วหัวเราะ ปิดปากตัวเองด้วยฝ่ามือ ก่อนจะกวาดสายตามองหน้าผมแล้วพึมพำ "ดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีกตอนทำหน้าขรึม ๆ แบบนี้" จากนั้นก็ถอนหายใจพลางทำตาละห้อย "ฉันโชคดีขนาดที่ได้ผู้ชายสุดฮอตแบบนี้มาเป็นของฉันเลยเหรอ?"ผมถอนหายใจ "เอาจริงนะชารอน คุณโทรมาทำไม?"เธอยื่นปากออกมาเหมือนเด็กโดนขัดใจ "ว่าที่คู่หมั้นไม่ต้องมีเหตุผลในการโทรหาหรอกนะ ฉันจะโทรเมื่อไหร่ก็ได้ แค่จะโทรมาฟังเสียงคุณเฉย ๆ ก็ยังได้ ต้องเริ่มทำใจแล้วล่ะ""ทำอยู่" ผมพึมพำก่อนจะรีบตัดบท "แล้วตกลงเธอโทรมาเพราะอะไร ตอนนั้นฉันกำลังทำงานอยู่เลยนะ" รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ต้องโกหกออกไปแบบนั้นชารอนกลอกตา "คุณเป็นคนน่าเบื่อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ยอมให้ฉันได้ดูเต็ม ๆ” เ

"แน่ใจนะ?" ฉันถามอย่างลังเลใจ ขณะสับผักชีลาวและสะระแหน่สดเพื่อผสมกับโยเกิร์ตครีมมี่ที่เธอกำลังปั่นอย่างชำนาญเธอหัวเราะ "เชื่อฉันสิ ฉันไม่มีทางทำโยเกิร์ตผิดพลาด" เธอพูดด้วยสีหน้าสดใส อดคิดไม่ได้ว่าเธอคงชอบทำโยเกิร์ตจริง ๆฉันยักไหล่ "ฉันแค่ไม่อยากให้มันมากเกินไปน่ะ รู้ไหม" ฉันมองไปรอบๆ ตัว และเห็นว่าทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างความประทับใจให้กับกรรมการถึงแม้จะไม่มีรางวัล แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ลงมือทำงาน โดยไม่ได้อยู่หลังหน้าจอ นอกจากนี้ เห็นได้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการทำอาหาร นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงสมัครงานที่เทสต์เทค ฉันพนันว่าพวกเขาคงจะผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าคำว่า เทคในชื่อบริษัทไม่ได้หมายถึงความหรูหราเราทำเรื่องเกี่ยวกับเทคโนโลยีมากกว่าเรื่องเกี่ยวกับครัวจริงๆ แต่มันก็เข้าใจได้ เทคโนโลยีเกี่ยวข้องกับอาหารเสมอ ความรู้ของฉันเกี่ยวกับสูตรอาหาร ส่วนผสม และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับครัวและอาหารก่อนที่ฉันจะเข้าร่วมบริษัทและตอนนี้เทียบกันไม่ได้เลย ฉันได้ขยายความรู้ของฉันอย่างมากเมื่อเวลาผ่านไปฉันมักจะรู้สึกดีว่าฉันได้เปรียบเหนือลูกค้าทั่วไป เมื่อใดก็ตาม

ไม่มีคำกล่าวอะไร ฉันทำเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าเพื่อรับรู้ถึงความขอบคุณจากเขาเมื่อคิดถึงสถานการณ์ทั้งหมดอย่างลึกซึ้ง ก็รู้ว่าฉันไม่ทันได้คิดจริงๆ ขณะที่ตะโกนให้เขาหยุดอ่า นี่ฉันเป็นอะไรกันแน่นะ? ตอนนี้ทุกคนที่นี่กำลังแอบมองมาที่ฉัน"เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาแพ้งา?" หนึ่งในเพื่อนร่วมทีมของฉันฉวยโอกาสที่เธออยู่ใกล้ฉันและถามมีเพียงวิธีเดียวที่จะหลีกเลี่ยงคำถามนั้นฉันเมินเธอไปเลยและแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ขณะที่ฉันจดจ่ออยู่กับการที่กรรมการชิมอาหาร ราวกับว่าพวกเขากำลังทำอะไรที่เหนือกว่าการอ้าปาก จุ่มช้อนหรือส้อมที่เต็มไปด้วยอาหารเข้าไปในปากแล้วเคี้ยวอย่างมีสติขณะที่พวกเขากำลังคิดรสชาติดวงตาของฉันเลื่อนไปที่ไอเดนอย่างเผลอไผล แต่ก็รีบดึงสายตากลับไป แม้ว่านั่นจะไม่ได้ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิดของฉันฉันขนลุก เมื่อสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าไม่ได้ยินพวกเขาพูดคุยกันเกี่ยวกับการเพิ่มงาลงในขนม? ใครจะรู้ว่าอาการแพ้จะแย่ลงเมื่อเวลาผ่านไปหรือไม่?การจินตนาการว่าเขาตกลงมาจากเก้าอี้สูงลงไปที่พื้น ขดตัวงอ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ทำให้ฉันรู้สึกประหม่า และเป็นเหตุผลเดียวกันตั้งแต่ฉันรู้เรื่อ