Mag-log inShare
บทที่ 293
Kaugnay na kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 294
ไอเดนเมื่อออกมาจากห้องน้ำ ผมใช้ผ้าขนหนูนุ่มซับผมที่เปียกชื้นอย่างแรง มือสางเส้นผมที่พันกันและช่วยคลายปมออกไปพร้อมกันไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ดูเหมือนว่าผมจะลืมนำผ้าเช็ดตัวมาเอง และพวกที่จัดเตรียมไว้ให้ก็ดูจะเล็กเกินไป หรือบางทีผมคงต้องบอกให้ชัดเจนว่าผมไม่ได้ต้องการแค่ผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้า?เมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก ผมจึงใช้ผ้าผืนน้อยแค่กับเส้นผม ส่วนร่างกายที่เหลือก็ปล่อยให้ลมหอม ๆ ช่วยจัดการไป เพราะยังไงที่นี่ก็มีแค่ผมคนเดียวฝ่าเท้าเปลือยเปล่าจมลงไปในพรมหนานุ่มขณะเดินไปยืนหน้ากระจกติดผนัง พลางใช้ผ้าขนหนูซับผมให้แห้งเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนปล่อยให้มันตกลงมาอย่างเป็นธรรมชาติสายตาของผมเผลอเบนไปที่ผนังฝั่งตรงข้ามสุดของห้อง แล้วสะดุดเข้ากับสิ่งที่ไม่น่าจะมีอยู่ตรงนั้นลูกบิดประตู ที่ดูไม่เข้ากันกับกำแพงห้อที่เรียบเนียนเลย ผมเคยสังเกตมันตั้งแต่ตอนเข้าห้องครั้งแรก ตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นประตูจริง ๆ แค่คิดว่าคงเป็นดีไซน์ของที่นี่มากกว่า และยกย่องผู้ออกแบบที่ทำให้มันดูแนบเนียนเหมือนไม่ใช่ประตูจริง ๆผมเคยเกือบจะเปิดมันดูเพราะความรู้สึกอยากรู้ด้วยซ้ำ แต่โทรศัพท์ดันดังขัดจังหวะเสียก่อนตอนนี้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 295
ผมหัวเราะเบา ๆ แต่ในใจกลับร้อนรนอยากถามให้รู้แน่ว่าเธอโทรมาทำไม จะได้เข้าเรื่องแล้วจบการสนทนาโดยเร็วแต่แทนที่จะเข้าเรื่องเลย ชารอนกลับยู่ปากทำหน้ามุ่ย "เอาน่า ให้ฉันได้มองให้เต็มตาหน่อยสิ ไม่เห็นต้องให้ร้องขอเลย!""คุณน่าจะรู้จักโฟกัสให้มากกว่านี้นะชารอน นี่เป็นหนึ่งในกฎสำคัญของธุรกิจและการใช้ชีวิตอย่างคนธะมทั่วไปนะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดจริงจังนิด ๆ "ตกลง โทรมาทำไม?"เธอกลั้วหัวเราะ ปิดปากตัวเองด้วยฝ่ามือ ก่อนจะกวาดสายตามองหน้าผมแล้วพึมพำ "ดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีกตอนทำหน้าขรึม ๆ แบบนี้" จากนั้นก็ถอนหายใจพลางทำตาละห้อย "ฉันโชคดีขนาดที่ได้ผู้ชายสุดฮอตแบบนี้มาเป็นของฉันเลยเหรอ?"ผมถอนหายใจ "เอาจริงนะชารอน คุณโทรมาทำไม?"เธอยื่นปากออกมาเหมือนเด็กโดนขัดใจ "ว่าที่คู่หมั้นไม่ต้องมีเหตุผลในการโทรหาหรอกนะ ฉันจะโทรเมื่อไหร่ก็ได้ แค่จะโทรมาฟังเสียงคุณเฉย ๆ ก็ยังได้ ต้องเริ่มทำใจแล้วล่ะ""ทำอยู่" ผมพึมพำก่อนจะรีบตัดบท "แล้วตกลงเธอโทรมาเพราะอะไร ตอนนั้นฉันกำลังทำงานอยู่เลยนะ" รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ต้องโกหกออกไปแบบนั้นชารอนกลอกตา "คุณเป็นคนน่าเบื่อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ยอมให้ฉันได้ดูเต็ม ๆ” เ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 296
อนาสตาเซีย"พวกคุณทุกคนต้องทำตามสูตรที่มาจากฟาร์มนี้อย่างเคร่งครัด" ผู้บรรยายกล่าว ดวงตาของเขามองข้ามพวกเราไปขณะที่กล่าวต่อไป เขาหยุดชั่วครู่เพื่อให้พวกเราได้ซึมซับคำพูดของเขา"เพื่อประโยชน์ของพวกคุณเอง กรุณาปฏิบัติตามกฎเหล่านี้ด้วยนะครับ" เขาเตือนอย่างละเอียด"กรรมการจะประเมินผลงานแต่ละชิ้นโดยพิจารณาจากความคิดสร้างสรรค์ รสชาติ การนำเสนอ และความสามารถในการผสมผสานส่วนผสมสดใหม่จากฟาร์ม ว่าเข้ากับผลงานของคุณได้ดีเพียงใด" ชายคนนั้นขยิบตา ทำให้พวกเราส่วนใหญ่ยิ้มไปกับความขี้เล่นของเขา"นั่นเป็นคำใบ้ ดังนั้นคุณควรรู้ว่าต้องทำงานอะไรกับทีมของคุณเพื่อที่จะเป็นผู้ชนะ พิจารณาอย่างรอบคอบว่าจะแสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของส่วนผสมท้องถิ่นเหล่านี้ได้ดีที่สุดอย่างไร""ใครจะรู้ ผลงานของทีมคุณอาจไม่เพียงแต่ได้รับเลือกให้เป็นสูตรอาหารที่ชนะ แต่ยังอาจได้รับการอนุมัติให้ผลิตเป็นอาหารทานเล่นของบริษัทก็ได้" คำพูดของเขาเพิ่มความตื่นเต้น ความเป็นไปได้ที่ผลงานของเราจะถูกนำไปใช้โดยบริษัท จุดประกายเสียงกระซิบด้วยความกระตือรือร้นในหมู่ทีมต่างๆหลังจากพูดคุยให้กำลังใจกันอยู่นาน โดยเน้นถึงความสำคัญ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 297
"แน่ใจนะ?" ฉันถามอย่างลังเลใจ ขณะสับผักชีลาวและสะระแหน่สดเพื่อผสมกับโยเกิร์ตครีมมี่ที่เธอกำลังปั่นอย่างชำนาญเธอหัวเราะ "เชื่อฉันสิ ฉันไม่มีทางทำโยเกิร์ตผิดพลาด" เธอพูดด้วยสีหน้าสดใส อดคิดไม่ได้ว่าเธอคงชอบทำโยเกิร์ตจริง ๆฉันยักไหล่ "ฉันแค่ไม่อยากให้มันมากเกินไปน่ะ รู้ไหม" ฉันมองไปรอบๆ ตัว และเห็นว่าทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างความประทับใจให้กับกรรมการถึงแม้จะไม่มีรางวัล แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ลงมือทำงาน โดยไม่ได้อยู่หลังหน้าจอ นอกจากนี้ เห็นได้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่เป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการทำอาหาร นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงสมัครงานที่เทสต์เทค ฉันพนันว่าพวกเขาคงจะผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าคำว่า เทคในชื่อบริษัทไม่ได้หมายถึงความหรูหราเราทำเรื่องเกี่ยวกับเทคโนโลยีมากกว่าเรื่องเกี่ยวกับครัวจริงๆ แต่มันก็เข้าใจได้ เทคโนโลยีเกี่ยวข้องกับอาหารเสมอ ความรู้ของฉันเกี่ยวกับสูตรอาหาร ส่วนผสม และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับครัวและอาหารก่อนที่ฉันจะเข้าร่วมบริษัทและตอนนี้เทียบกันไม่ได้เลย ฉันได้ขยายความรู้ของฉันอย่างมากเมื่อเวลาผ่านไปฉันมักจะรู้สึกดีว่าฉันได้เปรียบเหนือลูกค้าทั่วไป เมื่อใดก็ตาม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 298
อนาสตาเซียความคิดของฉันย้อนกลับไปขณะที่เตรียมงานอยู่ และแต่ละทีมเดินไปมาเพื่อรวบรวมส่วนผสมของตนถึงแม้ว่าฉันจะคิดอย่างหนักเกี่ยวกับปริมาณส่วนผสมที่ฉันต้องหยิบและส่วนผสมชนิดไหน ฉันก็ได้ยินคำแนะนำแวบหนึ่งของสมาชิกทีมข้างๆ "ทำไมเราไม่เพิ่มงา?"เพื่อนร่วมทีมของเขาตอบกลับ แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าคำตอบนั้นคืออะไรทว่าต่อมา ฉันได้ยินสมาชิกคนเดิมถามว่า "ผงงาเท่าไหร่ถึงจะพอ?"เพื่อนร่วมทีมคนนั้นตอบด้วยการยักไหล่เบาๆ โดยที่ความสนใจของเธอจดจ่ออยู่กับแครอทที่เธอกำลังแกะสลักเป็นรูปทรงหนึ่ง "ฉันไม่รู้ ใส่ให้พอแล้วกัน เราแค่ต้องการรสชาติ"ในตอนนั้น ความคิดเหล่านั้นได้ถูกบันทึกไว้โดยไม่รู้ตัว ฉันไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับมัน และฉันก็แค่สันนิษฐานว่ามันไม่ใช่เรื่องของฉัน เพราะทุกคนจะอ่านส่วนผสมของตนก่อนที่กรรมการจะชิมขนมแต่ละชิ้น แต่เมื่อพวกเขาบอกรายการส่วนผสม พวกเขาได้ละเว้นผงงาที่เติมเข้าไป ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามขณะที่ไอเดนกำลังจะรับประทานยมันเข้าไป ฉันก็จำได้ขึ้นมาทันทีว่าเขาแพ้ส่วนผสมนั้น และฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเขา แม้ว่าฉันจะสามารถห้ามตัวเองได้ แต่ฉันก็ยังคงหยุดเขาอยู่ดี"อย่า
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 299
ไม่มีคำกล่าวอะไร ฉันทำเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าเพื่อรับรู้ถึงความขอบคุณจากเขาเมื่อคิดถึงสถานการณ์ทั้งหมดอย่างลึกซึ้ง ก็รู้ว่าฉันไม่ทันได้คิดจริงๆ ขณะที่ตะโกนให้เขาหยุดอ่า นี่ฉันเป็นอะไรกันแน่นะ? ตอนนี้ทุกคนที่นี่กำลังแอบมองมาที่ฉัน"เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาแพ้งา?" หนึ่งในเพื่อนร่วมทีมของฉันฉวยโอกาสที่เธออยู่ใกล้ฉันและถามมีเพียงวิธีเดียวที่จะหลีกเลี่ยงคำถามนั้นฉันเมินเธอไปเลยและแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ขณะที่ฉันจดจ่ออยู่กับการที่กรรมการชิมอาหาร ราวกับว่าพวกเขากำลังทำอะไรที่เหนือกว่าการอ้าปาก จุ่มช้อนหรือส้อมที่เต็มไปด้วยอาหารเข้าไปในปากแล้วเคี้ยวอย่างมีสติขณะที่พวกเขากำลังคิดรสชาติดวงตาของฉันเลื่อนไปที่ไอเดนอย่างเผลอไผล แต่ก็รีบดึงสายตากลับไป แม้ว่านั่นจะไม่ได้ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิดของฉันฉันขนลุก เมื่อสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าไม่ได้ยินพวกเขาพูดคุยกันเกี่ยวกับการเพิ่มงาลงในขนม? ใครจะรู้ว่าอาการแพ้จะแย่ลงเมื่อเวลาผ่านไปหรือไม่?การจินตนาการว่าเขาตกลงมาจากเก้าอี้สูงลงไปที่พื้น ขดตัวงอ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ทำให้ฉันรู้สึกประหม่า และเป็นเหตุผลเดียวกันตั้งแต่ฉันรู้เรื่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 300
เดนนิส"เธออยู่ที่อีคลิปส์เหรอ?" ผมพูดติดตลก "ไม่ได้ดูถูกนะ แต่แน่ใจหรือเปล่าว่าข้อมูลของคุณถูกต้อง?"นักสืบยิ้ม "ใช่ครับ คุณเดนนิส เราจะไม่มาที่นี่ถ้าเราไม่แน่ใจเสียก่อน""บอกผมได้ไหมว่าคน ๆ นี้เป็นใคร? ผมอาจจะรู้ว่าพวกเขามาที่นี่บ่อยหรือเปล่า"เขาส่ายหัวเชิงขอโทษและประสานมือบนโต๊ะ "ผมไม่สามารถบอกคุณได้มากกว่านี้ แต่ผมรับรองว่าคุณไม่มีอะไรต้องกังวล คุณไม่ได้อยู่ในปัญหาใด ๆ และการที่เรามาที่นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดแน่นอน เราแน่ใจในเรื่องนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่มีหลักฐานว่าฆาตกรที่ฆ่าเธออยู่ในคลับนี้ แต่ก็มีโอกาสสูงครับ"ขณะที่ฟังนักสืบ ผมรู้สึกระหว่างโล่งใจและยังคงกังวล เขาแค่บอกว่ายังไม่มีหลักฐาน แต่เขาก็บอกว่ามีโอกาสสูง"คุณต้องการอะไรกันแน่?"เขาคลายมือและวางราบลงบนโต๊ะ "ตอนนี้ เราต้องการภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อหกปีก่อน"เขาหยิบแผ่นกระดาษเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา เขาเปิดมัน ดูผ่านมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะอ่านวันที่และเวลาของภาพที่พวกเขาต้องการเขาเก็บหนังสือกลับเข้าไปที่เดิมที่หยิบมันออกมา และเงยหน้าขึ้นมาที่ผมเมื่อทำเสร็จ "นั่นคือภาพที่เราต้องการในตอนนี้ แต่หลังจากตรวจสอบเ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 301
จากนั้นหัวหน้าทีมก็ก้าวไปข้างหน้า "ยังพอเป็นไปได้ที่จะได้ภาพมานะครับ" เขาให้ความมั่นใจกับผม "มันไม่ง่าย แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เรามีแผนที่จะติดตามภาพ ค้นหาในเอกสารเก่า และสร้างชิ้นส่วนขึ้นมาใหม่ ต้องใช้เวลาและความพยายาม แต่เรามั่นใจว่าเราทำได้"ผมพยักหน้า"วันนี้จะได้ไหม?" นักสืบถามขณะที่เขามองไปรอบ ๆ ห้องหัวหน้าทีมเหลือบมองกลับไปที่ทีมของเขาที่ยังคงทำงานเพื่อดึงภาพ จากนั้นเขาก็หันไปหานักสืบและพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ใช้เวลาประมาณหนึ่งหรือสองชั่วโมง น่าจะได้ภายในวันนี้ครับ"ถึงแม้ผมจะสงสัยว่าตำรวจทำอะไรตั้งหลายชั่วโมง แถมพวกเขายังปฏิเสธที่จะจากไปจนกว่าจะได้รับไฟล์ ผมก็รู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยผมก็ไม่รู้สึกเหมือนกำลังซ่อนเอกสารอีกต่อไป"เอาล่ะ ทำงานเถอะครับ" ผมบอก ต้องขอบคุณสำหรับความมุ่งมั่นของพวกเขาขณะที่พวกเขาดำดิ่งลงไปในงานของตัวเอง ห้องก็เต็มไปด้วยเสียงคลิกคีย์บอร์ดและหน้าจอที่สว่างขึ้นเป็นฉากต่าง ๆ ในเวลาที่ต่างกันไม่กี่นาทีต่อมา ผมเสนอให้นักสืบไปเดินเล่นข้างนอกในขณะที่ให้เวลาพวกเขาคิด แต่นักสืบปฏิเสธอย่างหนักแน่นโชคดีที่ประมาณสามสิบนาทีต่อมา ภาพก็ถูกค้นพบทันใดนั้น นั
Pinakabagong kabanata
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
