All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 281 - Chapter 290

ฉันยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะสนุกสนานของเธออีกครั้ง “เฮ้อ ดีว่าฉันยังมีมือถืออยู่กับตัว ไม่ได้ลืมเอามาด้วย”“ขอบคุณพระเจ้า”“แต่เอาจริง ๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าลืมอะไรไหม จนกว่าจะได้แกะกระเป๋าออกมาดูนั่นแหละ”“โอ๊ยจะบ้า” ฉันยกมือขึ้นกุมขมับ “หวังว่าคงไม่ลำบากเกินไปนะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้ว?”เธอฮึมฮัมในคอครู่หนึ่ง “บอกไม่ถูกเหมือนกันนะ แต่เรายังอยู่บนรถบัสกันอยู่เลยอ่ะ”“เดินทางปลอดภัยนะ ที่รัก”“ขอบใจจ้ะ”“แล้วเอมี่ล่ะ โอ๊ย! คิดถึงหนูน้อยจังเลย หลังจากเธอไปแล้ว เป็นไงบ้างล่ะ?”“พอรับมือไหวนะ จะว่าไปเธอรับมือได้ดีกว่าที่ฉันคิดอีก นึกว่าจะต้องโน้มน้าวกันเยอะกว่านี้ซะอีก แต่เธอกลับไม่มีปากมีเสียงอะไรกลับมาเลยนะ แค่…” เสียงเธอแผ่วลง “เธอยังทำใจไม่ได้ที่ต้องอยู่โรงพยาบาล เอาแต่บอกว่าอยากกลับบ้าน”ฉันถอนหายใจ “น่าสงสารมากเลย แต่ฉันเข้าใจความรู้สึกเลยนะ โรงพยาบาลไม่ใช่สวนสนุกหรือร้านไอศกรีมไง ต้องอยู่ที่นั่นนาน ๆ มันแย่มาก ไหนจะกลิ่นอีกอะไรนั่น?” นั่นส่ายหัวพลางกล่าว “เหมือนฉีดยาฆ่าเชื้อหรือยาอะไรเต็มไปหมด คนที่จะอยู่โรงพยาบาลได้นาน ๆ ต้องเข้มแข็งมาก ๆ และเอมี่ก็เป็นเด็กที่เข้มแข็งมากคน

“ต่อไป ไกด์จะพาทุกคนเยี่ยมชมสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ นะครับ” ว่าจบ เขาก็ถอยออกไปให้ไกด์และเพื่อนร่วมงานอีกสองคนเดินมาด้านหน้า“สวัสดีครับทุกท่าน” ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมพูดขึ้นด้วยสำเนียงไม่คุ้นหู “ผมขอให้ทุกคนแบ่งกลุ่มกันเป็นสามกลุ่มนะครับ จากนั้นไกด์จะเริ่มพาทัวร์”พวกเราถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม โดยไกด์แต่ละคนก็นำกลุ่มของตัวเองทัวร์รอบ ๆ ลอดจ์สไตล์ บ้านไม้ที่ดูสวยคลาสสิก เขาพาเราไปดูห้องอาหารที่มีครัวทำอาหาร ใครสนใจจะปรุงอาหารเองก็ทำได้ เจ๋งมาก แล้วก็พาเราไปดูทะเลสาบใสแจ๋วที่ซ่อนอยู่หลังต้นสนสูงใหญ่กว่าบริเวณอื่น สิ่งอำนวยความสะดวกอีกมากมายถูกหยิบยกขึ้นมาโชว์ จนที่สุดก็มาจบลงที่ห้องพักแสนอบอุ่นที่จัดไว้ให้เราพัก สองคนต่อหนึ่งห้องเมื่อฉันเข้ามาในห้อง ก็พบว่าเพื่อนร่วมห้องที่ได้รับมอบหมายไว้ไม่มาด้วย เธอไม่ได้เข้าร่วมทริปนี้ด้วยกันดีจัง! ฉันคิดด้วยความดีใจ คนเดียวทั้งห้อง เวลาส่วนตัวที่ฉันต้องการอยู่ตรงนี้แล้วฉันทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแรง แขนขากางออกเหมือนไม่ต้องสนอะไรบนโลกนี้ รู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านการเดินทางอันยาวนานและเหน็ดเหนื่อยมาเลย จริง ๆ ระหว่างทางฉันก็อยากจะเอนหลังงีบ

ผมบอกเล่าความหวาดกลัว ความฝัน และความหลงใหลให้เธอฟัง และเธอเองก็มอบโอกาสให้ผมได้พูด เธอเป็นผู้ฟังที่ดีและคอยสนับสนุนอย่างยอดเยี่ยม“อาน่า” วันหนึ่งผมรวบรวมความกล้าเพื่อแสดงความรู้สึกที่มีต่อเธอ “เป็นแฟนกันนะ”เธอยิ้มอ่อนโยน แต่กลับตบไหล่ผมด้วยท่าทีเป็นมิตร “ฉันซาบซึ้งกับทุกอย่างที่คุณทำให้นะคะ และฉันก็รับรู้เป็นอย่างดีเลย แต่ว่าฉันไม่ต้องการเริ่มความสัมพันธ์ในตอนนี้ ความจริงคือคิดว่าคงไม่มีวันนั้นด้วยซ้ำ” เธอพูดเขาว่ากันว่า แม้จะบอบช้ำแต่ไม่ได้พ่ายแพ้ ใช่ไหม? นั่นแหละ คือผมเวลาผ่านไป ลูกสาวของเธอก็โตขึ้น ส่วนผมก็คงอยู่ที่เดิม ไม่คิดจะคบหาหรือให้ใจกับใคร จับจ้องที่อาน่าด้วยความหวังว่าสักวันเธออาจเปลี่ยนใจผมอธิษฐานกับดวงดาวยามค่ำคืน ภาวนากับสวรรค์ หวังอย่างแรงกล้าว่าสักวันทุกอย่างจะเข้าข้างผม เปิดโอกาสให้ผมได้ดูแลทั้งอาน่าและลูกสาวของเธอ เอมี่มันได้ผล ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นเรื่อย ๆ และบอกเลยว่าผมตกหลุมรักเจ้าหญิงน้อยของอาน่าอย่างหมดหัวใจ ผมอยากให้เธอเป็นลูกของผมด้วยซ้ำ จึงเริ่มวางแผนว่าจะขออาน่าคบหากันอีกครั้งแต่ความคิดนั้นเพิ่งก่อตัวได้ไม่นาน แฟนเก่าของเธอก็โผล่มาแบบไม่ท

"ผมชักจะชอบเพื่อนของคุณแล้วสิ""อาน่าเหรอ? แหม น่ารักจัง ใครจะไปคิดว่าคุณจะตกหลุมรักใครได้นะ คุณดูเหมือนเป็นพวกไม่มีหัวใจด้วยซ้ำ"คำพูดของคลาร่าทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเล็กน้อย เพราะมันก็มีความจริงอยู่ในนั้น แต่ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงอดีต ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปแล้ว "ไม่ใช่อีกแล้ว ผมโยนนิสัยแย่ ๆ พวกนั้นทิ้งไปแล้ว และเชื่อเถอะ ผมเปลี่ยนไปจริง ๆ" ผมยืนยัน ก่อนลดเสียงลงให้เบาลง "คุณต้องช่วยผมทำให้อาน่ายอมรับรักผมให้ได้นะ"เสียงหัวเราะของคลาร่าดังขึ้นจนดึงดูดสายตาของคนรอบข้างในคลับ ผมรีบหดตัวกลับเข้าไปในเงามืด รู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี"อาน่ายังโสดอยู่นะ" เธอบอกหลังจากหัวเราะจนพอใจแล้ว "แต่จากสิ่งที่เกิดขึ้นกับความรักครั้งก่อนของเธอ ฉันว่าคงยากที่เธอจะยอมเปิดใจให้ใครอีก โดยเฉพาะกับคุณ""ผมเปลี่ยนไปแล้ว และสามารถเป็นคนที่ดีกว่าเดิมได้ ผม แบบ... เอาเธอออกจากหัวไม่ได้เลย""แปลว่าคุณคลั่งรักเธอเลยงั้นเหรอ?""ไม่ใช่!" ผมกระซิบตะโกนออกมาแทบจะทันที แค่คิดว่าเป็นความหมกมุ่นก็ฟังดูไร้สาระแล้ว "มันเป็นคำที่แรงเกินไป ผมแค่หลงรักเธอมากก็เท่านั้น และคุณยังไม่เห็นภาพขนาดใหญ่ตรงนี้ ผมอยากอยู่ข้างเธ

ฉันชะงักไปชั่วขณะ รู้สึกติดอยู่ในวังวนของความลังเล แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมาและพาตัวเองไปนั่งที่โต๊ะของราเชล ปฏิเสธคำเชิญตรง ๆ คงจะเสียมารยาทเกินไปสายตากวาดมองไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว ราวกับกำลังมองหาใครบางคน แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ และฉันก็ไม่รับรู้ถึงกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์เลย"สวัสดีจ้ะทุกคน สวัสดีราเชล" ฉันพูดพลางดึงเก้าอี้ออกมานั่ง เสียงพูดคุยรอบโต๊ะกลับมาคึกคักอีกครั้ง และไม่นานฉันก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น สนุกไปกับอาหารอร่อยและบทสนทนาอันมีชีวิตชีวา จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงดนตรีเบา ๆ คลออยู่ในพื้นหลัง มีการแจกตารางงานสำหรับวันถัดไป และมีคนแซวขำ ๆ เกี่ยวกับการต้องทำงานระหว่างทริปพักผ่อนมันรู้สึกดีที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเพื่อนร่วมงานโดยไม่ต้องยึดติดกับความเป็นมืออาชีพมากนัก มันเป็นค่ำคืนที่งดงาม และที่สำคัญที่สุดคือ ไอเดนไม่ได้มาเข้าร่วมมื้อค่ำด้วย……เช้าวันถัดมา เราเดินทางไปยัง กรีนเฮเว่น ฟาร์ม เจ้าของฟาร์ม คุณเจนกินส์ ชายชราที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่นแห่งกาลเวลา พยักหน้าเป็นการต้อนรับพวกเราอย่างอบอุ่น รอยยิ้มทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเป็นกันเอง คนงานต่าง ๆ ดูเป็นมิตรยิ้มทักทาย มื