MasukShare
บทที่ 287
Bab terkait
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 288
อนาสตาเซียหัวใจเต้นระรัวจากภาพที่เพิ่งเห็น ร่างกายเปลือยเปล่าของเขาในห้องติดกัน ภาพนั้นติดตาฉันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ความรู้สึกทั้งความอับอาย... และความร้อนวูบวาบพุ่งเข้าจู่โจมมีความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงระหว่างไอเดนที่ฉันเคยเห็นเมื่อหลายปีก่อนกับชายตรงหน้าตอนนี้ ทุกอณูเปล่งพลังแห่งความเป็นชาย เส้นสายของกล้ามเนื้อที่เด่นชัดไปทุกส่วน โครงร่างแกร่งที่ไล่ลงมาตั้งแต่แผ่นหลังไปถึงต้นขาแข็งแรงฉันไม่อาจหยุดจินตนาการถึงความแน่นกระชับของไหล่ที่ทอดกว้างราวกับหน้าผาสูงชัน และกล้ามแขนที่กระตุกไหวทุกครั้งที่เขาขยับร่างกาย โดยไม่รู้ตัวว่ามีสายตาของฉันจ้องมองอยู่ฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองพร้อมรับมือกับโอกาสที่อาจต้องเผชิญหน้ากับเขาในทริปนี้ พยายามระมัดระวังทุกฝีก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ แต่ไม่มีอะไรสามารถเตรียมฉันให้รับมือกับเหตุการณ์นี้ได้ ใครจะไปคิดว่าห้องของเราจะถูกคั่นไว้เพียงประตูบาง ๆ เท่านั้น?แล้วฉันดันลืมไปได้อย่างไรว่าห้องพักบางแห่งมีประตูเชื่อมถึงกัน? แน่นอนแหละ มันเป็นเรื่องปกติที่ควรจะมีอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ไม่ปกติเลยคือคนที่ต้องมาเป็นเพื่อนร่วมห้องติดกัน เป็นใครไม่เป็นกลับเป็น ไอเดนเนี่ยน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 289
ฉันชะงักไปชั่วขณะ รู้สึกติดอยู่ในวังวนของความลังเล แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมาและพาตัวเองไปนั่งที่โต๊ะของราเชล ปฏิเสธคำเชิญตรง ๆ คงจะเสียมารยาทเกินไปสายตากวาดมองไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว ราวกับกำลังมองหาใครบางคน แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ และฉันก็ไม่รับรู้ถึงกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์เลย"สวัสดีจ้ะทุกคน สวัสดีราเชล" ฉันพูดพลางดึงเก้าอี้ออกมานั่ง เสียงพูดคุยรอบโต๊ะกลับมาคึกคักอีกครั้ง และไม่นานฉันก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น สนุกไปกับอาหารอร่อยและบทสนทนาอันมีชีวิตชีวา จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงดนตรีเบา ๆ คลออยู่ในพื้นหลัง มีการแจกตารางงานสำหรับวันถัดไป และมีคนแซวขำ ๆ เกี่ยวกับการต้องทำงานระหว่างทริปพักผ่อนมันรู้สึกดีที่ได้ใช้เวลาร่วมกับเพื่อนร่วมงานโดยไม่ต้องยึดติดกับความเป็นมืออาชีพมากนัก มันเป็นค่ำคืนที่งดงาม และที่สำคัญที่สุดคือ ไอเดนไม่ได้มาเข้าร่วมมื้อค่ำด้วย……เช้าวันถัดมา เราเดินทางไปยัง กรีนเฮเว่น ฟาร์ม เจ้าของฟาร์ม คุณเจนกินส์ ชายชราที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่นแห่งกาลเวลา พยักหน้าเป็นการต้อนรับพวกเราอย่างอบอุ่น รอยยิ้มทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเป็นกันเอง คนงานต่าง ๆ ดูเป็นมิตรยิ้มทักทาย มื
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 290
อนาสตาเซียฉันมองดูสายตาของทุกคนที่หันไปจับจ้องไอเดน แววตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยความปกป้องอย่างแรงกล้าจนทำให้หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะ"เธอบอกให้ถอยไป" เขากล่าว น้ำเสียงหนักแน่นแต่ยังคงความสงบ "รู้ขอบเขตของตัวเองไว้ด้วย เธอไม่สนใจนาย"ชายคนนั้นลุกขึ้นจากพื้น ปัดฝุ่นจากเสื้อของตัวเองแล้วแค่นเสียงเยาะ "อย่ายุ่งดีกว่า พวก"ไอเดนก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าว ดวงตาของเขาแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวที่สามารถเผาผลาญอีกฝ่ายได้เพียงแค่จ้องมอง "ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนาย และฉันเลือกที่จะยุ่ง""ฉันจัดการตัวเองได้" ฉันรีบพูดแทรก พยายามจะยุติเรื่องนี้แต่ไอเดนยังคงจับจ้องชายคนนั้นแน่วแน่ "เธอไม่ควรต้องมาจัดการเรื่องแบบนี้เอง" น้ำเสียงเขาหนักแน่น "นายต้องเรียนรู้ที่จะเคารพขอบเขตของคนอื่น ถ้าฉันเห็นนายมายุ่งกับเธออีก ฉันจะรายงานเรื่องนี้"ใบหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอายและโกรธ แต่เขารู้ดีว่าไม่มีทางสู้ได้ จึงแค่ทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะเดินจากไป "ช่างเถอะ" เขาพึมพำ ก่อนจะหายลับไปหลังชั้นวางของความเงียบอันอึดอัดแผ่ปกคลุมกลุ่มของเรา แต่ฉันพยายามสลัดมันทิ้งและกลับไปสนใจงานตรงหน้าแทน"เอ่
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 291
อนาสตาเซียระหว่างที่บทสนทนาไหลลื่นไป ไอเดนถามขึ้นมาอย่างสนใจ"คุณเจนกินส์ครับ คุณบริหารที่นี่ให้ดำเนินไปอย่างราบรื่นขนาดนี้ได้ยังไง? ผมหมายถึง ทั้งฟาร์มขนาดหลายไร่และยังมีที่พักอีก? คุณจัดการทุกอย่างแล้วยังไม่หลงลืมจุดประสงค์หลักของที่นี่ได้ยังไง?"ฉันรู้ตัวว่าจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขานานเกินไป รีบเบือนสายตาหนีและหันไปตั้งใจฟังคำตอบของมิสเตอร์เจนกินส์แทนเขาหัวเราะเบา ๆ "อันที่จริงมันเป็นงานของทีม แต่ลูกชายของฉัน อเล็กซ์ เป็นคนช่วยงานเยอะมาก เขาเพิ่งออกไปไม่กี่วัน แต่ปกติเขาจะช่วยฉันดูแลงานที่นี่ตลอด"ไอเดนยังคงถามต่อ "ผมอยากพบเขาสักวัน เขาทำอะไรอยู่เหรอ?"ชายชราฉีกยิ้มด้วยความภูมิใจ ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาขับให้ดูอบอุ่นยิ่งขึ้น "เขาไปแคมป์กับเพื่อน ๆ น่ะ เขาเป็นเด็กที่ขยันและเต็มใจช่วยเหลือทุกอย่าง"บรรยากาศรอบโต๊ะเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น เสียงหัวเราะและเสียงล้อเล่นดังไปทั่ว ฉันก้มดูนาฬิกาข้อมือและนึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาต้องโทรหาเอมี่ "ขอโทษนะทุกคน ฉันขอออกไปโทรศัพท์สักเดี๋ยวนะ" ฉันกล่าวขอโทษก่อนจะลุกออกจากโต๊ะฉันสัมผัสได้ถึงสายตาของไอเดนที่จับจ้องมา แต่ฉันตัดสินใจไม่หันกลับไปมอง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 292
เดนนิส"โอ้!" เธออุทาน ดวงตาเบิกกว้างราวกับจานรองถ้วยชา "คุณกลับมาแล้ว"ผมจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไร ตั้งใจไม่ตอบสนองต่อเสียงอุทานตกใจของเธออย่างที่เธอคงคาดหวัง เราสบตากันนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้นนานหลายวินาที และตลอดช่วงเวลานั้น แม้ว่าผมจะพยายามแค่ไหน ผมก็ไม่อาจหยุดความคิดที่พุ่งเข้ามาในหัวได้แม้เธอจะพยายามมองผมกลับมาอย่างแน่วแน่ แต่ท่าทางของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด นิ้วมือของเธอกำแน่นรอบกระดาษที่ฉีกออกมาจากสมุดวาดภาพของเอมี่ผมจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม สลับไปมาระหว่างใบหน้าที่พยายามเก็บซ่อนความกังวล กับมือที่กำแน่นของเธอซึ่งสั่นเล็กน้อยราวกับว่ากำลังต่อสู้กับบางสิ่งอยู่เธอดูเหมือนจะเข้าใจคำถามที่ผมไม่ได้พูด เพราะเธอหัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ฟังดูฝืน ๆ มากกว่าจะเป็นเสียงหัวเราะตามธรรมชาติ จากนั้นเธอก็ยกมือที่กำแน่นขึ้นมา เหมือนจะทำให้ดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กลับดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย"โอ้ นี่เหรอ? ไม่มีอะไรเลย" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนเป็นคำโกหกที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะที่จ้องมองเธอด้วยความสงสัยที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 293
เธอดูน่ารักและไร้เดียงสาขณะนอนหลับสนิท หัวใจของผมปวดหนึบเมื่อคิดว่าเด็กหญิงตัวน้อยกำลังเก็บงำความคิดอะไรกันแน่ ต่อให้เธอได้เห็นภาพแบบนั้นจริง ๆ อะไรที่ทำให้เธอเลือกจะวาดมันออกมา?"พรุ่งนี้ฉันคงต้องอธิบายอะไรยาวแน่เลย" คลาร่าหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยกมือเกาหัว "ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเธอถามถึงหน้ากระดาษที่หายไป ฉันจะบอกเธอว่ายังไงดี"ผมยักไหล่ พยายามคิดหาข้ออ้างให้เธอ "คุณอาจบอกไปว่ามันทำให้คุณกลัวก็ได้นะ"เธอหันมามองฉัน กะพริบตาปริบ ๆ "จริงเหรอ เดนนิส?""อะไรล่ะ?" ผมไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ "หรือไม่งั้นก็อ้างว่ากำลังดูรูปของเธอตอนกินข้าว แล้วทำหกใส่จนเปื้อน ใช้ได้แน่นอน เชื่อผมเถอะ"เธอส่ายหน้าช้า ๆ ราวกับว่าไม่แม้แต่จะคิดพิจารณาคำแนะนำของผมเลย "ฟังดูไร้สาระมาก""คุณยังไม่ทันคิดเลยนะ""มันจะมีอะไรให้คิดอีกล่ะ เดนนิส?" เธอหลุดหัวเราะออกมา และผมก็ดีใจที่เธอกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง "เชื่อผมเถอะ ต่อให้เป็นเด็กห้าขวบทั่วไปก็คงไม่เชื่อข้ออ้างแบบนั้นหรอก คุณรู้ใช่ไหมว่าเอมี่ฉลาดเกินกว่านั้น"ผมพยักหน้า "เห็นด้วย ถ้าบอกว่าแค่ ‘เด็กห้าขวบ’ ผมอาจจะเถียง แต่ถ้าเป็นเอมี่ล่ะก็ มันคนละเรื่อง
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 294
ไอเดนเมื่อออกมาจากห้องน้ำ ผมใช้ผ้าขนหนูนุ่มซับผมที่เปียกชื้นอย่างแรง มือสางเส้นผมที่พันกันและช่วยคลายปมออกไปพร้อมกันไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ดูเหมือนว่าผมจะลืมนำผ้าเช็ดตัวมาเอง และพวกที่จัดเตรียมไว้ให้ก็ดูจะเล็กเกินไป หรือบางทีผมคงต้องบอกให้ชัดเจนว่าผมไม่ได้ต้องการแค่ผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้า?เมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก ผมจึงใช้ผ้าผืนน้อยแค่กับเส้นผม ส่วนร่างกายที่เหลือก็ปล่อยให้ลมหอม ๆ ช่วยจัดการไป เพราะยังไงที่นี่ก็มีแค่ผมคนเดียวฝ่าเท้าเปลือยเปล่าจมลงไปในพรมหนานุ่มขณะเดินไปยืนหน้ากระจกติดผนัง พลางใช้ผ้าขนหนูซับผมให้แห้งเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนปล่อยให้มันตกลงมาอย่างเป็นธรรมชาติสายตาของผมเผลอเบนไปที่ผนังฝั่งตรงข้ามสุดของห้อง แล้วสะดุดเข้ากับสิ่งที่ไม่น่าจะมีอยู่ตรงนั้นลูกบิดประตู ที่ดูไม่เข้ากันกับกำแพงห้อที่เรียบเนียนเลย ผมเคยสังเกตมันตั้งแต่ตอนเข้าห้องครั้งแรก ตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นประตูจริง ๆ แค่คิดว่าคงเป็นดีไซน์ของที่นี่มากกว่า และยกย่องผู้ออกแบบที่ทำให้มันดูแนบเนียนเหมือนไม่ใช่ประตูจริง ๆผมเคยเกือบจะเปิดมันดูเพราะความรู้สึกอยากรู้ด้วยซ้ำ แต่โทรศัพท์ดันดังขัดจังหวะเสียก่อนตอนนี้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 295
ผมหัวเราะเบา ๆ แต่ในใจกลับร้อนรนอยากถามให้รู้แน่ว่าเธอโทรมาทำไม จะได้เข้าเรื่องแล้วจบการสนทนาโดยเร็วแต่แทนที่จะเข้าเรื่องเลย ชารอนกลับยู่ปากทำหน้ามุ่ย "เอาน่า ให้ฉันได้มองให้เต็มตาหน่อยสิ ไม่เห็นต้องให้ร้องขอเลย!""คุณน่าจะรู้จักโฟกัสให้มากกว่านี้นะชารอน นี่เป็นหนึ่งในกฎสำคัญของธุรกิจและการใช้ชีวิตอย่างคนธะมทั่วไปนะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงติดจริงจังนิด ๆ "ตกลง โทรมาทำไม?"เธอกลั้วหัวเราะ ปิดปากตัวเองด้วยฝ่ามือ ก่อนจะกวาดสายตามองหน้าผมแล้วพึมพำ "ดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีกตอนทำหน้าขรึม ๆ แบบนี้" จากนั้นก็ถอนหายใจพลางทำตาละห้อย "ฉันโชคดีขนาดที่ได้ผู้ชายสุดฮอตแบบนี้มาเป็นของฉันเลยเหรอ?"ผมถอนหายใจ "เอาจริงนะชารอน คุณโทรมาทำไม?"เธอยื่นปากออกมาเหมือนเด็กโดนขัดใจ "ว่าที่คู่หมั้นไม่ต้องมีเหตุผลในการโทรหาหรอกนะ ฉันจะโทรเมื่อไหร่ก็ได้ แค่จะโทรมาฟังเสียงคุณเฉย ๆ ก็ยังได้ ต้องเริ่มทำใจแล้วล่ะ""ทำอยู่" ผมพึมพำก่อนจะรีบตัดบท "แล้วตกลงเธอโทรมาเพราะอะไร ตอนนั้นฉันกำลังทำงานอยู่เลยนะ" รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ต้องโกหกออกไปแบบนั้นชารอนกลอกตา "คุณเป็นคนน่าเบื่อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ยอมให้ฉันได้ดูเต็ม ๆ” เ
Bab terbaru
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
