All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 261 - Chapter 270

ฉันสูดน้ำมูกเบา ๆ “ขอบคุณค่ะคุณหมอ” ฉันเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “แล้วหลังจากการรักษาและบำบัด เธอจะหายดีใช่ไหมคะ?”คุณหมอยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น “แน่นอนครับ ถ้าเธอได้รับการรักษาและการดูแลที่เหมาะสม เธอจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมเมื่อการรักษาสิ้นสุดลง”คำตอบของเขาทำให้ฉันมีความหวังขึ้นมา แต่เมื่อคิดถึงการที่ลูกสาวตัวน้อยของฉันต้องเผชิญกับการรักษาและขั้นตอนการบำบัดต่าง ๆ หัวใจก็เหมือนจะสลายลงอีกครั้งหลังจากการพูดคุยที่ยาวนานซึ่งเต็มไปด้วยคำปลอบโยนและการให้ความมั่นใจจากคุณหมอว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี ฉันกล่าวขอบคุณแล้วเดินออกจากห้องไปขณะที่ฉันเดินไปยังห้องพักของเอมี่ ฉันไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มได้เลย รวมถึงเสียงสะอื้นและเสียงหายใจสั่นเครือของตัวเองฉันหยุดยืนที่หน้าห้องของเอมี่ พยายามจะหยุดร้องไห้ และใช้เวลาหลายนาทีในการเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด พลางครางเบา ๆ จนในที่สุด ฉันก็รู้สึกว่าหน้าแห้งและดวงตาไม่พร่ามัวอีกต่อไปฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วแต้มรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องสายตาของเอมี่จับจ้องมาที่ประตูตั้งแต่แรก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มอ

เดนนิสยิ้มกว้างขณะที่เขาก้าวไปด้านหลังเคาน์เตอร์ครัวขนาดใหญ่ พร้อมหยิบอุปกรณ์ทำอาหารขึ้นมา"คุณสามารถเลือกวัตถุดิบเองได้นะ วันนี้ให้คิดว่าผมเป็นเชฟ ส่วนคุณเป็นลูกค้า เลือกมาเลยครับคุณผู้หญิง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ทำให้ฉันหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ"คุณบ้าไปแล้วจริง ๆ" ฉันพูดขำ ๆ แต่ก็เริ่มหยิบวัตถุดิบที่ต้องการ "เนื้อสัตว์… เยอะ ๆ ผัก…ก็ประมาณนี้" ฉันพูดพลางเลือกวัตถุดิบที่วางเรียงรายตรงหน้า"ทราบแล้วครับ คุณผู้หญิง" เขาพูดติดตลกขณะที่ฉันเลือกซอสและเครื่องปรุงรสอย่างตั้งใจ"อาหารจะพร้อมภายในสิบวินาที!" เขาประกาศพลางเริ่มลงมือทำอาหารบนเตาย่างแบนขนาดใหญ่ ท่าทางเกินจริงของเขาทำให้ฉันอดหัวเราะไม่ได้"โอ้โห ฉันนึกว่าอาหารจะเสร็จทันทีเสียอีก" ฉันพูดทำตาโตแสร้งตกใจเดนนิสหัวเราะเบา ๆ "ถ้าผมทำให้มันเป็นจริงได้ ผมจะทำเพื่อคุณแน่นอน"ฉันยิ้มให้เขา รู้สึกอุ่นใจที่เขาพยายามทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะเสมอ ความอบอุ่นของเขาทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า คนที่หัวเราะมากที่สุดเมื่อเขาอยู่ใกล้ ๆ คือใคร... แน่นอนว่าต้องเป็นเอมี่ในเวลาไม่กี่นาที สเต็กย่างของฉันก็เสร็จเรียบร้

“ผมบอกคุณไม่ได้ ได้โปรดปล่อยผมไป ผมจะไม่กลับมาอีกแล้ว”“ฉันจะจ่ายให้สองเท่าของเงินที่นายได้รับมา”ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ราวกับกำลังคำนวณตัวเลขในหัว “สองเท่า?”“สามเท่า”ถ้าลูกตาของเขากลิ้งออกมาจริงๆ ตอนนี้ ผมก็ไม่แปลกใจเลยแล้วจู่ๆ เขาก็ทำท่าจะร้องไห้ “ผมอยากจะบอกมากเลยนะ แต่ผมไม่รู้จริงๆ”ผมขมวดคิ้ว “นายได้เงินมายังไง?”“จ่ายต่อหน้า แต่ผมไม่รู้จัก แล้ว… ”ผมส่ายหัว ไล่ความสับสนออกไปจากหัว “เดี๋ยว...นายเจอกันที่ไหน?”เขาลังเล แล้วจ้องหน้าผม “คุณจะยังจ่ายให้ผมไหม?”“แล้วถ้าไม่ล่ะ?”“งั้นผมก็ไม่บอก!” เขาทำเสียงคร่ำครวญ “แล้วผมจะโทรหาตำรวจหลังจากที่คุณปล่อยผมไป”ถ้าผมไม่ได้เพิ่งสูญเสียความรักในชีวิตตัวเอง ผมคงหัวเราะกับความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้ไปแล้ว“งั้นก็ดีเลย” ผมพูดช้าๆ พลางหยิบโทรศัพท์ออกมา “โทรหาตำรวจกันเถอะ”ดวงตาของเขาเบิกกว้างกว่าเดิม แต่ผมไม่สนใจและแสร้งกดหมายเลขบนหน้าจอโทรศัพท์“อย่าทำแบบนั้น! ผมจะพาคุณไปที่นั่น”เขาพาผมไปยังบาร์โทรมๆ แห่งหนึ่ง ที่เด็กวัยนี้ไม่ควรแม้แต่จะคิดจะก้าวเข้าไปเขาหยุดที่มุมสุดของห้อง “เรานั่งตรงนี้ตอนที่เจอกัน และตอนนั้นมันมืดมาก”ผมส่

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด” ฉันพูดแก้ด้วยรอยยิ้มแข็งทื่ออีกครั้ง“ก็เรื่องเมือคืนวันศุกร์ไง?” เขาเลิกคิ้ว “เหตุฉุกเฉินที่คุณเจอที่โรงพยาบาล เด็กผู้หญิงคนนั้น… ดูเหมือนเธอจะไม่สบายมาก เธอเป็นไงบ้าง?”“อ้อ” ฉันพูดลากเสียง รู้สึกประหลาดใจ หลบสายตาจากเขา “อ่อค่ะ” ฉันกระแอม “เธอ เอ่อ ใช่…” ฉันเงยหน้ามองเขาพร้อมกับเลิกคิ้ว “หมายถึงลูกของคลาร่าน่ะใช่ไหมคะ? เธอสบายดี ลูกเธอสบายดีมาก ขอบคุณค่ะ”ฉันพูดจบก็หุบปาก หวังจริง ๆ ว่าลิฟต์จะเหวี่ยงฉันออกไป แต่รู้สึกได้ว่าเขายังมีคำถามอีก แต่ด้วยวิธีที่ฉันจบการสนทนาและจ้องมองไปข้างหน้าคงจะหยุดเขาไว้ และฉันก็ดีใจที่กลยุทธ์ของตัวเองได้ผล สิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการคือการรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในหัวของเขาและเริ่มกังวลโดยไม่จำเป็น ฉันมีเรื่องให้กังวลมากพอแล้วตราบใดที่ฉันขีดเส้นให้ชัดเจนว่าเอมี่ไม่ใช่ลูกของฉัน นั่นน่าจะทำให้เขากลืนคำถามอะไรก็ตามและกำจัดความสงสัยออกไป เพราะผู้ชายก็เหมือนกัน ทันทีที่เขาได้กลิ่นความสัมพันธ์ของเอมี่กับฉัน เขาจะไม่สนใจว่าเราจะแยกกันมากี่ปีแล้ว เขาจะเริ่มขุดคุ้ยและสอดแนมทันที และก่อนที่ฉันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็จะอยู่ในศาลต่

“ผมรู้ว่าคุณทำอะไรก็ได้” เขายืนกราน “แต่อย่าลังเลที่จะมาหาผมถ้าคุณต้องการ” เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อยแล้วก็เสริมว่า “…หรืออยากมา”พลังที่มองไม่เห็นบางอย่างกระตุ้นให้ฉันหันไปหาเขา และฉันก็ทำ และหัวใจของฉันติดอยู่ที่ลำคอ แม้ว่าบรรยากาศกึ่งมืด ความอ่อนโยนที่ฉันเห็นในดวงตาเหล่านั้นกลับชัดเจนมากเขาหมายถึงอะไร ‘…มาหาผม?’ ฉันคิดขณะที่ฉันรีบหลบสายตาจากเขา มีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของเขาหรือเปล่า?ฉันกลืนน้ำลายเมื่อความคิดอื่นผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ใช่ ต้องเป็นสถานการณ์ของเราอยู่แน่นอน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่คิดว่า ‘มาหาผม’ ของเขาอาจหมายความว่าเขากำลังขอให้ฉันกลับไปหาฉันส่ายหัวและหลับตาลงเพื่อกำจัดความคิดไร้สาระทั้งหมดที่ผุดขึ้นมาในหัว เขาแค่เป็นเจ้านายที่ดี อาจจะยังต้องการชดเชยให้พนักงานเก่าสำหรับวิธีที่เขาเข้ายึดบริษัทขณะที่ฉันครุ่นคิดอยู่ในหัวและคำพูดของเขาเริ่มสมเหตุสมผล ไฟโทรศัพท์ของเขาก็ดับลงไอเดนพึมพำ “อะไรเนี่ย… บ้าจริง ดับไปแล้ว”ความตื่นตระหนกที่ลดลงเพิ่มขึ้นในพริบตา การหายใจของฉันถี่ขึ้น มือที่กำเข่าของฉันแน่นขึ้นอย่างเจ็บปวดแ…มือใหญ่อันอบอุ่นของเขาทาบทับมือฉัน ฉันอยากจะดึงออกเหมื