บทที่ 270

ไอเดน

ด้วยความขบขันเล็กน้อยและความรู้สึกสูญเสีย ผมมองอาน่าวิ่งออกจากประตูทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เธอวิ่งผ่านชายฉกรรจ์ที่งุนงงและขึ้นบันไดไป เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องอยู่ในช่องบันได พวกเราทุกคนมองจนกระทั่งเธอหายลับไปจากสายตา

ผมรู้จากทุกสิ่งว่าผมคงจะหยุดเธอไว้จากการหนีแบบนั้น ถ้ารู้ว่าเธอจะทำมันตั้งแต่แรก แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะเกิดขึ้น แค่ผมเอามือโอบรอบมือเธอ เธอก็หลุดพ้นจากมือไปง่าย ๆ

มือผมยังคงกำเป็นกำปั้นเบา ๆ ขณะที่ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาสัมผัสที่หลงเหลืออยู่ ความอบอุ่นของผิวและความนุ่มนวลของมือเธอ…ทั้งหมดนั่นรู้สึกเหมือนเป็นความฝันที่เพิ่งจางหาย ตอนนี้ อันที่จริง ถ้าหนุ่ม ๆ ทั้งหลายไม่อยู่ที่นี่ หรือจ้องมองผมเหมือนผมเป็นกวางขวางไฟหน้ารถ ผมคงจะหลับตาลงและสูดกลิ่นของเธอ พยายามจดจำทุกรายละเอียดของการเผชิญหน้าสั้น ๆ ของเรา

ผมก้าวออกจากลิฟต์และหยุดอยู่หน้าพวกเขา โดยที่ใจยังคงจดจ่ออยู่กับอาน่า นั่นคือตอนที่ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความตระหนักรู้ว่าผมเป็นใคร พวกเขาโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งและทักทายผมด้วยคำพูดที่สับสน

“อรุณสวัสดิ์ครับท่าน ต้องขออภัยอย่างสุดซึ้งสำหรับความไม่สะดวกนะครับ