All Chapters of หย่า…มารักฉันเลย: Chapter 251 - Chapter 260

อนาสตาเซียฉันสูดลมหายใจลึกขณะรอคนขับแท็กซี่ส่งเงินทอนให้ อากาศยามเย็นค่อนข้างเย็นสบายยามปะทะกับผิวกาย ยกเว้นแต่สถานที่ที่ฉันกำลังจะไป ทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย“นี่ครับ คุณผู้หญิง” เขายื่นแบงก์สะอาดเอี่ยมให้พร้อมรอยยิ้มสุภาพ“ขอบคุณค่ะ” ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนก้าวลงจากรถและเดินไปยังอาคารของบริาัทนวัตรกรรมเทสต์เทคฉันหยุดยืนอยู่ห่างจากประตูไม่กี่ก้าว ซึ่งมีชายสองคนในสูทเนี้ยบยืนคุมอยู่ข้างหน้าไม่มีใครบอกพวกเรามาก่อนเลยว่างานปาร์ตี้นี้มีธีมแบบไหน การ์ดเชิญก็คลุมเครือเสียจนฉันอดหงุดหงิดไม่ได้เกี่ยวกับการแต่งกายแล้วถ้าชุดเดรสที่ฉันใส่มันขัดแย้งกับธีมงานล่ะ?ฉันเกือบจะก้มมองชุดเดรสไหมพรมตัวยาวที่ฉันใส่ แต่ด้วยสายตาของบอดี้การ์ดที่จับจ้องมา ฉันก็คิดว่ามันคงดูแปลกไปหน่อยฉันพ่นลมหายใจยาว… ไม่ว่าจะธีมไหน ฉันก็ต้องพยายามปรับตัวเข้ากับมันให้ได้แหละ ด้วยความคิดนั้น จึงเดินมุ่งไปข้างหน้า เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเบา ๆเมื่อก้าวเข้าไปในพื้นที่ต้อนรับ ฉันถึงกับตะลึงกับภาพที่เห็น เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาที่นี่เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ บริเวณต้อนรับที่ปกติเหมือนเดิมทุกวัน ถูกเนรม

อนาสตาเซีย"พระเจ้า! ฉันรู้อยู่แล้วว่าไม่น่าทิ้งเธอไว้เพื่อมางานไร้สาระแบบนี้เลย""ฉันกำลังไปเดี๋ยวนี้" ฉันพูดออกไปด้วยเสียงสั่นเครือพลางคุมความกังวลไม่อยู่ จากนั้นหมุนตัวกลับไปแทบจะชนไอเดนที่มายืนอยู่ด้านข้างโดยไม่รู้ตัว"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?" ไอเดนถามพอดีกับที่สายโทรศัพท์ตัดไปอย่างกะทันหันฉันหยิบกระเป๋าถือจากโซฟา พยายามปลดตัวล็อกกระเป๋าในขณะที่มือสั่นด้วยความเร่งรีบ จากนั้นฉันเดินกลับไปที่ประตูพร้อมพึมพำอะไรบางอย่างคล้ายกับ "ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ แล้วก็พุ่งออกจากประตูไปโดยไม่เหลียวหลังกลับหัวใจของฉันเหมือนจะหลุดออกมาขณะที่ฉันพยายามกดโทรหาคลาร่าอย่างต่อเนื่อง ทำไมสายถึงตัดไปกะทันหันแบบนี้?"อาน่า?" ราเชลโผล่มาตรงหน้า และฉันเกือบทำถาดในมือเธอหล่น แก้วบนถาดส่งเสียงดังกระทบกันฉันเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ สบตากับราเชลที่มองมาด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเธอกว้างขึ้นเหมือนค้นหาคำตอบจากสีหน้าของฉัน"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? จะรีบไปไหน?" เธอถามรัว ก่อนที่ฉันจะทันได้ตอบอะไรเธอก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกระซิบถาม "เกิดอะไรขึ้นในนั้นหรือเปล่า?""ใจเย็น ราเชล" ฉันพูดออกมาอย่างอดทน พยา

อนาสตาเซีย“คุณลืมของน่ะ”“โอ๊ะ!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสูงเกินปกติ “ขอบคุณค่ะ” แล้วฉันคว้าสิ่งนั้นจากมือเขาอย่างรวดเร็วทำไมฉันต้องคว้าแบบนั้นด้วย! ฉันตำหนิตัวเองในใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สังเกตเลย เพราะเขาไม่ได้มองมาที่ฉันอีกเขาจะได้ยินเธอไหมนะ? ฉันสงสัยพลางเพ่งมองด้านข้างใบหน้าของเขา ซึ่งสายตาของเขาจับจ้องไปยังคลาร่าที่กำลังเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในโรงพยาบาล โดยมีเอมี่อยู่ในอ้อมแขนอย่างปลอดภัย ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังมองใครในสองคนนี้ และนั่นยิ่งทำให้ฉันกังวลมากขึ้นแต่ฉันพยายามปลอบตัวเอง เขาดูเหมือนว่าไม่ได้ยินอะไรเลย เอมี่คงพูดเสียงเบาเพราะเธอง่วงจากการนอนระหว่างทาง เขาไม่ได้ยินแน่ ๆ ใช่ไหม? เขาไม่ได้ยินหรอก ฉันพยายามตัดความกังวลออกไป แต่ภาพในหัวของเขาที่รู้ความจริงเกี่ยวกับเอมี่ที่ฉันคิดวนเวียนมาตลอดทางกลับยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกลัวสายตาฉันมองไปยังคลาร่าที่กำลังอุ้มเอมี่เดินเข้าไปในโรงพยาบาล เผลอมองภาพนั้นจนลืมตัว ฉันอยากจะวิ่งไปหาเอมี่และอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดของตัวเองหัวใจของฉันรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันที เอมี่เป็นเด็กที่มักจะมีพลังงานเหลือล้น แม้ว่าเธอจะป่วยก็แทบจะดูไม่ออก เพราะเธอชอบเ

ไอเดนผมพยายามสุดความสามารถเพื่อจดจ่อกับถนนข้างหน้า ดวงตาของผมจับจ้องอยู่ที่เส้นถนนสีเหลืองที่จางหายไปในความมืด ทว่าในหัวของผมกลับเต็มไปด้วยภาพของอนาสตาเซีย ภาพความทรงจำจากอดีตผุดขึ้นมาไม่หยุด และผมอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงสิ่งที่มันอาจจะเป็นไปได้ผมอยากย้อนเวลากลับไป อยากอยู่กับเธออีกครั้ง อยากกอดเธอไว้ให้แน่นและบอกให้เธอรู้ว่าผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน ในขณะเดียวกันผมก็อยากระบายความโกรธที่เธอจากไปโดยไม่แม้แต่จะให้โอกาสอธิบายอะไรเลย มือของผมกำพวงมาลัยแน่นขึ้นเมื่อความคิดจะกลับรถแล้วขับกลับไปหาเธอผุดขึ้นมาในหัวผมอยากจูบเธอ และบอกเธอว่าเมื่อเธอจากไป เธอได้พาส่วนหนึ่งของผมไปด้วย ความเจ็บปวดที่อยู่ในอกยังคงสดใหม่เหมือนเมื่อห้าปีก่อน มันกลายเป็นเครื่องเตือนใจถึงความว่างเปล่าที่เธอทิ้งไว้ ทุกบทเพลงที่ดังจากวิทยุเหมือนกำลังพูดถึงความรักที่สูญเสียไปและโอกาสที่พลาดไป ทำให้ความคิดถึงเธอยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นผมรู้ดีว่าเมื่ออนาสตาเซียจากไป ชีวิตของผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่ผมก็คิดว่าผมได้ก้าวข้ามมันมาแล้วผมเคยเชื่อว่าความรัก ความเจ็บปวด และความโกรธจากการที่เธอจากไปกะทันหันนั้นได้ถูกทิ้งไว้ในอดี

อนาสตาเซียพระเจ้า ไม่นะ…ฉันท่องซ้ำไปซ้ำมาในหัว ขณะที่น้ำตาหยดลงบนฝ่ามือและไหลซึมผ่านนิ้วไม่ใช่เอมี่ของฉัน ไม่ใช่เธอ เด็กน้อยสุดที่รักของฉัน ผู้มีเสียงหัวเราะที่สดใสและพลังงานล้นเหลือ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ?ฉันยังคงซุกหน้ากับมือของตัวเอง เมื่อเสียงของคุณหมอดังขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเห็นใจแต่ยังคงความเป็นมืออาชีพ"ผมเข้าใจดีว่านี่เป็นข่าวที่หนักหนาสำหรับคุณ คุณอนาสตาเซีย แต่ผมอยากให้คุณทราบว่า เรามีทีมแพทย์ที่พร้อมจะช่วยเหลือและแนะนำคุณตลอดกระบวนการรักษา"สมองของฉันดูเหมือนจะไกลห่างจากคำพูดของเขา ราวกับว่าเขากำลังพูดภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันอยากจะเงยหน้าขึ้นและถามเขาว่า ทำไมลูกสาววัยห้าขวบของฉันถึงได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้ายแรงขนาดนี้บางทีอาจมีการสับสนเกิดขึ้น... แต่ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย หากฉันพยายามพูด ฉันรู้ว่าฉันคงปล่อยโฮออกมาและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกเธอยังเป็นแค่เด็ก! ทำไมเธอถึงต้องเผชิญกับความเจ็บปวดเช่นนี้?เช้านี้ ฉันถูกปลุกด้วยเสียงสะอื้นของเอมี่ มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะฝันร้าย แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป เมื่อฉันเอื้อมมือไปหาเธอ ส