All Chapters of ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Chapter 331 - Chapter 340

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลย?พอเอาทรัพย์สินในมืออวิ๋นกานซงมารวมกัน คิดแล้วก็ยังมีแค่แสนกว่าตำลึงเท่านั้นเองหากให้ไปหนึ่งหมื่นตำลึงในตอนนี้ เขาออกจะเจ็บปวดอยู่บ้างจริง ๆอวิ๋นกานซงมิได้พูดออกไปตรง ๆ ว่าจะไม่ให้ ทว่ากลับถามออกไปแทน “พวกเจ้าอยากทำการค้าอันใดเล่า? ถึงได้ต้องการเงินทุนมากมายขนาดนี้? นอกจากเจ้าแล้ว พวกซื่อจื่อซุ่นอ๋องเองก็ออกเงินหนึ่งหมื่นตำลึงด้วยหรือ?”อวิ๋นชิงมู่เห็นว่าหากวันนี้ไม่พูดให้ชัดเจน เกรงว่าเงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้คงมาไม่ถึงมือเขาบรรจงหยิบกล่องกระเบื้องเคลือบน้อยที่แต่งแต้มไปด้วยภาพวาดสีทองออกมาอย่างระมัดระวังกล่องกระเบื้องเคลือบน้อยใบนั้นมีขนาดเพียงแค่ฝ่ามือเด็ก เมื่อเปิดออก ก็เผยโฉมขี้ผึ้งสีเหลืออร่ามดั่งทองคำที่อยู่ด้านในออกมา“ท่านพ่อ ท่านแม่ สิ่งนี้คือขี้ผึ้งทอง เป็นของดีที่บัดนี้กำลังเป็นที่นิยมที่สุดของทางเจียงหนาน”“ของสิ่งนี้มีราคาสูง สูงยิ่งกว่าทองคำเสียอีก ซื่อจื่อซุ่นอ๋องเป็นผู้ให้กล่องนี้กับข้าเอง”“ของสิ่งนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกเบาเหมือนลอยได้ราวกับเทพเซียน ลืมเลือนเรื่องวุ่นวายทุกอย่างบนโลกนี้ ฉะนั้นเจ้าขี้ผึ้งทองนี้จึงได้อีกชื่อว่าขี้ผึ้งเทพ

อวิ๋นซานหูมิใช่คนที่รู้จักบุญคุณคนเช่นนั้นอวิ๋นซานหูถูกเหยากวงตอกหน้าจนถึงกับพูดไม่ออกไม่รั้งรอให้นางคิดหาข้ออ้างใหม่ขึ้นมาอีก เหยากวงจึงสะบัดมือของนางออกอย่างรำคาญ“พระชายาตรัสว่า เรื่องที่พระนางต้องการให้เจ้าทำ เจ้าได้ทำแล้ว ยามนี้ใบหน้าของเจ้าก็รักษาหายดีแล้ว ข้อตกลงอันเป็นสิ้นสุดเท่านี้”“มอบตั๋วเงินให้เจ้าแล้ว เจ้าไปเก็บข้าวของแล้วรีบออกไปแต่เนิ่น ๆ เถิด!”พูดจบ เหยากวงก็ไม่สนใจอวิ๋นซานหูอีก หมุนตัวแล้วเดินจากไปทันทีเพียงแต่หลังจากเดือนออกมาจากตัวเรือนแล้ว เหยากวงจึงยกมือเรียกบ่าวรับใช้ในเรือนมาสั่งคำไว้ว่า “จับตาดูอวิ๋นซานหูทุกคำพูดทุกฝีก้าว หากนางเก็บข้าวของแล้วออกจากที่นี่ไปก็แล้วไป มิอย่างนั้นหากมีความผิดปกติใด ๆ รีบให้คนมารายงานข้าทันที!”บ่าวรับใช้ผู้นั้นรีบรับคำทันทีเหยากวงหันไปมองเรือนที่อวิ๋นซานหูพักอยู่แวบหนึ่ง แล้วแค่นเสียงดูถูกอยู่ในใจเดิมทีคิดว่าผ่านเรื่องราวมากมายขนาดนี้ อวิ๋นซานหูจะได้รับบทเรียน รู้จักว่าง่ายขึ้นมาบ้างนึกไม่ถึงเลยว่าจะโง่เง่าได้ถึงขนาดนี้!ทั้งที่รู้ว่าตนเองถูกพระชายาบีบอยู่ในมือ ทำได้เพียงเชื่อฟังคำเท่านั้นทว่ากลับมีแต่เล่ห์เหลี่

ลูกพี่อู๋และคนอื่น ๆ รับคำด้วยใบหน้าเหยเกทว่าพอคิดว่าสามารถเขียนจดหมายกลับไปได้แล้ว หลายคนจึงอดดีใจขึ้นมาไม่ได้เมื่อพูดคุยนอกเรื่องกันเสร็จสิ้น อวิ๋นฝูหลิงจึงวกกลับมาที่ปัญหาหลัก“เปลี่ยนผู้ดูแลที่ดินออกทั้งหมด แล้วเลือกเอาจากในหมู่ชาวนาที่มาเช่าที่ดินให้ขึ้นมาทำหน้าที่นี้ก่อน หากทำดีต่อไปก็ให้เป็นผู้ดูแลที่ดิน หากทำไม่ดีก็เปลี่ยนคนใหม่”“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าพวกชาวนาที่มาเช่าที่ดินพวกนั้นจะเป็นคนของอวิ๋นกานซงไปทั้งหมด”“ตอนนี้ก็เก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ร่วงเสร็จพอดี ข้าจะแบ่งที่มาปลูกสมุนไพรเสียหน่อย”“อย่างไรเสียชาวนาพวกนั้นก็ว่างกันอยู่แล้ว ให้พวกเขาทุกคนไปปลูกสมุนไพรให้ข้า แล้วให้เงินค่าแรงตามอัตราในเมือง”อวิ๋นกานซงซื้อตัวผู้ดูแลที่ดินไปได้หลายคน แล้วยังจะซื้อตัวชาวนาเช่าที่พวกนั้นทุกคนได้อีกหรือ?จำนวนชาวนามีมากกว่าผู้ดูแลที่ดินเสียอีก หนึ่งที่ดินมีหนึ่งผู้ดูแล ทว่าชาวนาที่เช่าที่ดินกลับมีมากกว่าร้อยคนยิ่งไปกว่านั้นพอรวมที่นาสิบกว่าแห่งเข้าด้วยกันแล้ว จำนวนชาวนาก็ยิ่งมากเป็นเท่าตัวเลยทีเดียวนึกดูแล้วต่อให้อวิ๋นกานซงอยากจะซื้อตัวคน แต่ก็คงไม่อาจซื้อตัวคนมากมายขนาดนี้ได้แ

อวิ๋นซานหูที่เป็นคุณหนูสูงศักดิ์นิ้วทั้งสิบไม่เคยต้องซักผ้าถูทำความสะอาดเรือน ทำอันใดไม่เป็นสักอย่าง ที่ดีเพียงอย่างเดียวก็มีแค่ใบหน้างดงามนั่นก็เท่านั้นคนที่มีเพียงความงามทว่าไร้ซึ่งหัวสมอง มักพบจุดจบไม่ดีตอนนี้เหยากวงถึงเข้าใจเจตนาของอวิ๋นฝูหลิง จึงรีบมองอวิ๋นฝูหลิงด้วยสายตาเลื่อมใสทันที“พระชายาทรงมีพระปรีชายิ่ง เป็นหม่อมฉันเองที่โง่เขลาเพคะ”“เอาละ เจ้าไปทำธุระเถิด” อวิ๋นฝูหลิงยิ้มเล็กน้อย พลางก้มหน้าดูสมุดบัญชีต่อช่วงพลบค่ำ อวิ๋นซานหูประเมินเวลาดูแล้ว ในที่สุดก็เริ่มเคลื่อนไหวนางเพิ่งก้าวออกจากห้อง ก็ถูกสาวใช้ขวางเอาไว้เสียแล้ว “แม่นาง ท่านมีกิจธุระอันใดให้ต้องจัดการสั่งบ่าวไปทำก็ได้เจ้าค่ะ”สาวใช้ยิ้มละไม ทว่าคำพูดที่กล่าวออกมานั้นกลับแฝงไปด้วยความเย็นชาไม่ยอมให้โต้เถียงอวิ๋นซานหูรู้ดีว่าบ่าวรับใช้ในเรือนของนางเหล่านี้นั้นมีหน้าที่คอยรับใช้ปรนนิบัติ ทว่าในความเป็นจริงแล้วล้วนเป็นอวิ๋นฝูหลิงที่ส่งมาคอยจับตาดูนางต่างหากเมื่อก่อนครั้งที่ใบหน้าของนางยังไม่หายดี และนางยังหวังให้อวิ๋นฝูหลิงรักษาหน้าให้นาง ดังนั้นจึงไม่กล้าเนรคุณ เลยได้แต่อยู่ในเรือนอย่างว่าง่าย โผล่หน้าอ

แผนการของอวิ๋นซานหูล้มเหลว ทั้งยังถูกอวิ๋นฝูหลิงเห็นกันจะจะ คาหนังคาเขา ในใจพลันกระวนกระวายไม่เป็นสุข กำลังกลัดกลุ้มคิดไม่ตกว่าควรจะทำเช่นไรดีครั้นได้ยินอวิ๋นฝูหลิงพูดเช่นนั้น นางก็รู้แจ้งราวกับมีน้ำมนต์ราดลงบนศีรษะ พยักหน้าราวกับกำลังตำกระเทียมพลางกล่าวว่า “ใช่แล้ว จวนอ๋องใหญ่เกินไป ข้าเลยหลงทางโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วบังเอิญมาเจอท่านอ๋องเข้า...” ไม่รั้งรอให้นางได้กล่าวจนจบ อวิ๋นฝูหลิงก็หันไปมองสาวใช้ที่คอยตามอวิ๋นซานหูไม่ห่างผู้นั้นสาวใช้ผู้นั้นมีไหวพริบปฏิภาณยิ่ง รีบเอ่ยปากทันทีว่า “กราบทูลพระชายา บ่าวคอยตามแม่นางซานหูมาตลอดทาง ทั้งคอยเตือนนางเรื่องทางไปเรือนหลักอยู่หลายครั้งหลายหน ทว่านางกลับเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทั้งยังพูดว่าก่อนจะไปจากจวนอ๋องก็ขอเดินเล่นในจวนอ๋องสักหน่อย ด้วยวันข้างหน้าคงไม่มีโอกาสอีก”“เมื่อครู่บ่าวได้ยินเสียงพูดคุยของท่านอ๋อง เดิมทีคิดจะหลบเลี่ยงไป แต่พอแม่นางซานหูได้ยินเสียงของท่านอ๋องเข้า นางไม่เพียงไม่หลบเลี่ยง ซ้ำยังตรงดิ่งไปทางท่านอ๋องด้วยเพคะ”“เดิมทีบ่าวอยากจะขัดขวางไว้ ทว่าจนใจที่แม่นางซานหูเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ชั่วพริบตานั้นบ่าวเลยขวางไว้ไม่ทัน”คว