Semua Bab ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ: Bab 321 - Bab 330

ณ ห้องรับรองในจวนอี้อ๋องอวิ๋นฝูหลิงคิดไม่ถึงว่าพระชายาองค์ชายห้ากับซื่อจื่อน้อยเซียวลี่จะมาเยือนพระชายาองค์ชายห้ากล่าวอย่างรู้สึกผิด “เดิมทีควรจะส่งเทียบเชิญมาก่อนล่วงหน้า แต่อาลี่งอแงอยากจะมาเล่นกับจิงมั่ว...”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ห้ากล่าวเช่นนี้จะดูห่างเหินเกินไปกระมัง ครอบครัวเดียวกันย่อมมิจำเป็นต้องใส่ใจเรื่องเหล่านั้น”“เมื่อคืนจิงมั่วบอกข้าแล้วเช่นกัน ว่าเขาชอบอาลี่ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขามาก จึงชวนอาลี่ให้มาเล่นด้วย”พระชายาองค์ชายห้าเห็นความสนิทสนมผ่านคำพูดของอวิ๋นฝูหลิง รอยยิ้มในแววตาก็จริงใจขึ้นหลายส่วนองค์ชายห้ามิได้มีพรสวรรค์มากนัก ทั้งยังไม่มีความทะเยอทะยาน พระชายาองค์ชายห้าก็มิได้มีพื้นเพครอบครัวโดดเด่นในหมู่พระชายาเช่นกัน สองสามีภรรยาเพียงแค่ต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบ ไม่ต้องการเข้าไปพัวพันเรื่องการต่อสู้แย่งชิงอำนาจทว่าพระชายาองค์ชายห้ามีความเข้าใจในสถานการณ์เป็นอย่างดี ด้วยสถานะของพวกเขา ต่อให้พวกเขาไม่ต่อสู้แย่งชิง แต่หากไร้ผู้สนับสนุน ผู้อื่นย่อมไม่ปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆมารดาขององค์ชายห้าเสียชีวิตจากภาวะคลอดยาก ฮ่องเต้จิ่งผิงยุ่งอยู่กับราชกิจ

จุดบกพร่องของพระชายาองค์ชายห้ามิได้เป็นมาเพียงวันสองวันนางให้หมอหลวงมาตรวจแล้วเช่นกัน แต่อาการป่วยที่เกิดหลังคลอดเช่นนี้ของสตรีย่อมน่าอายเกินกว่าจะพูดได้ยิ่งไปกว่านั้นหมอหลวงก็มิได้เหมือนอวิ๋นฝูหลิง ที่จะสามารถตรวจอาการหลังเปลื้องผ้า ซักถามอย่างละเอียดได้พระชายาองค์ชายห้าก็เคยได้ยินเรื่องทักษะแพทย์ของอวิ๋นฝูหลิงเช่นกัน หลังจากใคร่ครวญอยู่นาน ก็ตัดสินใจมาขอให้นางรักษายามนี้เมื่อได้ยินอวิ๋นฝูหลิงบอกว่า ‘รักษาได้’ พระชายาองค์ชายห้าก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกต้องอย่างยิ่ง“น้องสะใภ้เจ็ด...”นางจับมืออวิ๋นฝูหลิง ชั่วขณะรู้สึกตื่นเต้นจนพูดไม่จบประโยคอวิ๋นฝูหลิงเป็นหมอมาหลายปีอย่างนี้ ย่อมเข้าใจความรู้สึกตื่นเต้นเพราะความหวังที่จะรักษาโรคที่ทรมานมานานได้นางตบมือของพระชายาองค์ชายห้าเบา ๆ พลางกล่าวว่า “ข้าจะสอนท่าบริหารบางอย่างให้ ท่านทำตามข้าเถิด”อาการปัสสาวะเล็ดหลังคลอดมักเกิดจากการคลายตัวของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานสามารถออกกำลังกายเสริมความแข็งแรงให้กล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน เพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้อหูรูด ซึ่งจะช่วยเพิ่มความสามารถในการควบคุมกระเพาะปัสสาวะได้พระชายาองค์ชาย

เมื่ออวิ๋นฝูหลิงกล่าวจบ ก็เห็นเซียวจิ่งอี้ไม่ตอบสนองอยู่นาน จึงรู้สึกกังวลไปชั่วขณะหนึ่ง“เซียวจิ่งอี้ ข้าพูดสิ่งใดผิดไปหรือ?”“หรือในกองทัพมีข้อห้ามใด ทำให้ข้าไม่อาจจ้างทหารที่เกษียณเหล่านั้นตามอำเภอใจได้หรือ?”เซียวจิ่งอี้เพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ และส่ายศีรษะ ก่อนดวงตาจะเปล่งประกายอย่างประหลาดใจ“ฝูหลิง เจ้าช่วยข้าแก้ปัญหาใหญ่แล้วจริง ๆ”“ข้ากำลังกลุ้มใจว่าจะจัดการกำลังทหารผ่านศึกที่พิการเหล่านั้นอย่างไรพอดี!”เหล่าทหารที่ได้รับบาดเจ็บในสนามรบ โดยเฉพาะทหารที่ได้รับบาดที่แขนหรือขา ความสามารถย่อมลดลงเป็นอย่างมาก จึงไม่อาจต่อสู้ที่แนวหน้าต่อได้เงินเบี้ยเลี้ยงกองทัพจากราชสำนักมีจำกัด การเลี้ยงดูเหล่าทหารที่พิการจึงไม่คุ้มค่าดังนั้นปกติแล้วในช่วงเวลานี้ เหล่าทหารชราหรือทหารที่พิการย่อมล้วนถูกไล่ออก และทหารใหม่ก็จะถูกคัดเลือกจากทั่วทุกที่ เพื่อมาเติมกองทัพสำหรับเหล่าทหารที่ชราหรือทหารพิการที่ถูกไล่ออก แม้ทางราชสำนักจะจ่ายค่าทำขวัญให้จำนวนหนึ่ง และปล่อยให้พวกเขากลับบ้านแต่เงินก็มิได้มากนัก ยิ่งไปกว่านั้นทหารจำนวนมากที่กลับบ้านเกิดจากอาการบาดเจ็บ เป็นเพราะสูญเสียกำลังที่จะทำงานไป

อวิ๋นฝูหลิงได้ยินก็ยิ้มออกมา เจ้าเด็กน้อยผู้นี้ช่างโลภมากเสียจริงทว่ามีเด็กมากมายเช่นนี้ การให้เลือกเพียงคนเดียวก็เป็นเรื่องที่ยากจริง ๆอย่างไรก็ตามอวิ๋นฝูหลิงก็มิได้เปลี่ยนคำพูด และกล่าวว่า “เลือกคนที่ชอบที่สุดมาคนหนึ่งก่อน”อวิ๋นจิงมั่วสังเกตคำว่า ‘ก่อน’ ที่อวิ๋นฝูหลิงพูดได้ในชั่วพริบตา เขากะพริบตา ก่อนที่สายตาจะกวาดมองไปยังคนที่เรียงแถวอยู่ตรงหน้า หลังจากนั้นก็เดินไปจูงมือเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งมาข้างหน้า และดึงเขาออกมาจากในแถว“ท่านแม่ ข้าอยากเลือกเขาขอรับ”อวิ๋นฝูหลิงมองอวิ๋นจิงมั่วเลือกเด็กผู้ชายอายุเท่ากับเขามาคนหนึ่ง เด็กผู้ชายคนนี้ดูผอมมากท่าทางดูชอบโอนอ่อนผ่อนตามและขี้กลัว ทว่าในแววตากลับแฝงไปด้วยความดื้อรั้นและโดดเดี่ยวอวิ๋นฝูหลิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวนางจำได้ว่ายามที่อีกฝ่ายแนะนำตัว เด็กคนนี้บอกว่าเขาถนัดเรื่องการต่อสู้มากที่สุด!แต่เนื่องจากเป็นคนที่อวิ๋นจิงมั่วเลือก อวิ๋นฝูหลิงจึงไม่ได้เอ่ยคัดค้าน นางพยักหน้า พลางกล่าวว่า “เลือกมาอีกหนึ่งคน”ครั้งนี้ อวิ๋นจิงมั่วเลือกเด็กชายใบหน้ากลมมาคนหนึ่ง ซึ่งมีรูปลักษณ์ยิ้มแย้มโดยธรรมชาติ ดูน่ารักน่าชังเป็นอย่างยิ่งอวิ๋นฝู

เมื่อได้ยินว่าลูกชายกลับมาแล้ว อวิ๋นกานซงกับเซี่ยงซื่อก็หยุดทะเลาะกัน และบนใบหน้าก็เผยความตกใจระคนดีใจออกมาไม่นาน ชายหนุ่มร่างสูงเหยียดตรง ใบหน้าหล่อเหลาก็เดินเข้ามาในเรือนชายผู้นั้นสวมชุดบัณฑิตสีเขียว ผมยาวสีดำขลับถูกรวบขึ้นด้วยกวานหยกสีขาว ที่เอวมีหยกเนื้อขาวนวลรูปปลาห้อยอยู่ ในความสง่างามที่ไม่โดดเด่นเผยความหรูหรามั่งคั่งออกมาชายหนุ่มผู้นี้คืออวิ๋นชิงมู่ผู้เป็นลูกชายคนโตของอวิ๋นกานซงกับเซี่ยงซื่อเมื่ออวิ๋นชิงมู่เข้ามาในเรือน ก็กล่าวว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?”“ข้ากลับไปที่จวนจี้ชุนโหว แต่กลับถูกคนไล่ออกมา และบอกว่าครอบครัวพวกเรามิใช่สายเลือดสกุลอวิ๋น”“โชคดีที่ข้าบังเอิญเจอชุนหรงคนสนิทของท่านพ่อ จึงรู้ว่าครอบครัวของพวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว”“ข้าได้ยินจากชุนหรงว่าอวิ๋นฝูหลิงกลับมาแล้ว นางเป็นคนไล่ท่านพ่อท่านแม่ออกมาจากจวนจี้ชุนโหวหรือ?”ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้อวิ๋นชิงมู่ร่ำเรียนอยู่ที่สถานศึกษาลู่ซานที่ชิงโจว หากไม่ใช่เพราะครานี้กลับมา คงยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นในครอบครัวระยะนี้เซี่ยงซื่อเห็นลูกชาย ก็ราวกับมีคนให้พึ่งพิงอีกครั้ง ยามนี้จึงเริ่