LOGINShare
บทที่ 333
Related chapters
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 334
อวิ๋นซานหูมิใช่คนที่รู้จักบุญคุณคนเช่นนั้นอวิ๋นซานหูถูกเหยากวงตอกหน้าจนถึงกับพูดไม่ออกไม่รั้งรอให้นางคิดหาข้ออ้างใหม่ขึ้นมาอีก เหยากวงจึงสะบัดมือของนางออกอย่างรำคาญ“พระชายาตรัสว่า เรื่องที่พระนางต้องการให้เจ้าทำ เจ้าได้ทำแล้ว ยามนี้ใบหน้าของเจ้าก็รักษาหายดีแล้ว ข้อตกลงอันเป็นสิ้นสุดเท่านี้”“มอบตั๋วเงินให้เจ้าแล้ว เจ้าไปเก็บข้าวของแล้วรีบออกไปแต่เนิ่น ๆ เถิด!”พูดจบ เหยากวงก็ไม่สนใจอวิ๋นซานหูอีก หมุนตัวแล้วเดินจากไปทันทีเพียงแต่หลังจากเดือนออกมาจากตัวเรือนแล้ว เหยากวงจึงยกมือเรียกบ่าวรับใช้ในเรือนมาสั่งคำไว้ว่า “จับตาดูอวิ๋นซานหูทุกคำพูดทุกฝีก้าว หากนางเก็บข้าวของแล้วออกจากที่นี่ไปก็แล้วไป มิอย่างนั้นหากมีความผิดปกติใด ๆ รีบให้คนมารายงานข้าทันที!”บ่าวรับใช้ผู้นั้นรีบรับคำทันทีเหยากวงหันไปมองเรือนที่อวิ๋นซานหูพักอยู่แวบหนึ่ง แล้วแค่นเสียงดูถูกอยู่ในใจเดิมทีคิดว่าผ่านเรื่องราวมากมายขนาดนี้ อวิ๋นซานหูจะได้รับบทเรียน รู้จักว่าง่ายขึ้นมาบ้างนึกไม่ถึงเลยว่าจะโง่เง่าได้ถึงขนาดนี้!ทั้งที่รู้ว่าตนเองถูกพระชายาบีบอยู่ในมือ ทำได้เพียงเชื่อฟังคำเท่านั้นทว่ากลับมีแต่เล่ห์เหลี่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 335
อันที่จริงแล้วในบรรดาบุตรธิดาทั้งสามของอวิ๋นกานซง อวิ๋นหลิงจือต่างหากจึงจะเป็นคนโหดเหี้ยม ทั้งมีใจทะเยอทะยาน ทั้งมีหัวคิด และยังมีความสามารถในการลงมือทำน่าเสียดายเพียงแค่ ในใจของอวิ๋นกานซงนั้น นางเป็นได้เพียงบุตรสาว และเป็นได้เพียงหมากไว้ใช้ประโยชน์ตัวหนึ่งเท่านั้นแม้จะเลี้ยงดูอบรมสั่งสอน ทว่ากลับมิได้ใส่ใจลงไปเต็มที่ และเห็นเป็นความหวัดของตระกูลอย่างที่ทำกับอวิ๋นชิงมู่ท้ายที่สุดแล้ว การที่บุตรสาวคนหนึ่งได้มีการแต่งงานที่ดี เสริมให้ตระกูลแข็งแกร่งขึ้นได้จากแรงสนับสนุนทางการเกี่ยวดองที่เปี่ยมอำนาจ จึงจะบรรลุในคุณค่าในการมีตัวตนของสตรีแม้ว่าอวิ๋นฝูหลิงจะไม่คิดว่าอวิ๋นชิงมู่จะคุกคามอะไรนางได้มากมายนัก ทว่านางก็มิได้วางใจแต่อย่างใดนางกล่าวกับจางซานมู่ว่า “ให้คนคอยสอดส่องทางอวิ๋นชิงมู่ไว้สักหน่อย”“เจ้าให้คนของเจ้าตื่นตัวสักหน่อย คอยดูว่าพอจะสืบข้อมูลน่าเชื่อถือในเรือนครอบครัวอวิ๋นได้หรือไม่”อวิ๋นฝูหลิงรู้ว่าจางซานมู่ได้ซื้อตัวเหล่าอันธพาลเจ้าถิ่นตามท้องถนนมาไว้เป็นพวกดังคำกล่าวที่ว่าแมวมีวิถีของแมว หนูก็มีวิถีของหนู สำหรับอันธพาลเจ้าถิ่นเหล่านี้หากใช้พวกเขาได้ถูกต้อง ก็สาม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 336
ลูกพี่อู๋และคนอื่น ๆ รับคำด้วยใบหน้าเหยเกทว่าพอคิดว่าสามารถเขียนจดหมายกลับไปได้แล้ว หลายคนจึงอดดีใจขึ้นมาไม่ได้เมื่อพูดคุยนอกเรื่องกันเสร็จสิ้น อวิ๋นฝูหลิงจึงวกกลับมาที่ปัญหาหลัก“เปลี่ยนผู้ดูแลที่ดินออกทั้งหมด แล้วเลือกเอาจากในหมู่ชาวนาที่มาเช่าที่ดินให้ขึ้นมาทำหน้าที่นี้ก่อน หากทำดีต่อไปก็ให้เป็นผู้ดูแลที่ดิน หากทำไม่ดีก็เปลี่ยนคนใหม่”“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าพวกชาวนาที่มาเช่าที่ดินพวกนั้นจะเป็นคนของอวิ๋นกานซงไปทั้งหมด”“ตอนนี้ก็เก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ร่วงเสร็จพอดี ข้าจะแบ่งที่มาปลูกสมุนไพรเสียหน่อย”“อย่างไรเสียชาวนาพวกนั้นก็ว่างกันอยู่แล้ว ให้พวกเขาทุกคนไปปลูกสมุนไพรให้ข้า แล้วให้เงินค่าแรงตามอัตราในเมือง”อวิ๋นกานซงซื้อตัวผู้ดูแลที่ดินไปได้หลายคน แล้วยังจะซื้อตัวชาวนาเช่าที่พวกนั้นทุกคนได้อีกหรือ?จำนวนชาวนามีมากกว่าผู้ดูแลที่ดินเสียอีก หนึ่งที่ดินมีหนึ่งผู้ดูแล ทว่าชาวนาที่เช่าที่ดินกลับมีมากกว่าร้อยคนยิ่งไปกว่านั้นพอรวมที่นาสิบกว่าแห่งเข้าด้วยกันแล้ว จำนวนชาวนาก็ยิ่งมากเป็นเท่าตัวเลยทีเดียวนึกดูแล้วต่อให้อวิ๋นกานซงอยากจะซื้อตัวคน แต่ก็คงไม่อาจซื้อตัวคนมากมายขนาดนี้ได้แ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 337
อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า “ถูกต้อง คนเช่นนางจะไปรู้จักบุญคุณคนได้อย่างไร!”อวิ๋นซานหูเป็นคนมีจิตใจคับแคบที่สุด ตอนแรกก็เพราะว่านางตกอยู่ในสภาพจนตรอก ถึงได้ตอบตกลงต่อเงื่อนไขของอวิ๋นฝูหลิง ยอมให้อวิ๋นฝูหลิงบีบอยู่ในกำมือเหยากวงขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ทันใดนั้นจึงกล่าวขึ้นมาว่า “พระชายา นางคงมิได้มีแต่ความเคียดแค้นท่านอยู่ในใจ เลยคิดจะอยู่ต่อเพื่อหาโอกาสแก้แค้นท่านหรอกกระมังเพคะ?”อวิ๋นฝูหลิงคิดเล็กน้อย ก็ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้สักหน่อยแต่ว่านะ...นางเงยหน้าขึ้นมองเหยากวง “นางจะเขลาถึงขนาดนี้จริง ๆ หรือ?”ผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไป ขอแค่มีหัวคิดสักหน่อย ก็ควรรู้ว่าบัดนี้อวิ๋นฝูหลิงมิได้เป็นดังเมื่อวันวานอีกแล้วกระทั่งจวนจี้ชุนโหวกับสำนักช่วยชีพนางยังทวงกลับคืนมาได้ อวิ๋นกานซงไม่เพียงถูกนางขับออกจากจวนจี้ชุนโหว ทั้งยังถูกเปิดโปงเรื่องที่เขามิใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของสกุลอวิ๋นต่อหน้าประชาราษฎร์อีกกระทั่งอวิ๋นหลิงจือก็ถูกเนรเทศไปเป็นนางบำเรอแก่ทหารตามชายแดน อวิ๋นกานซงก็ไร้ตำแหน่งหมอหลวงต่อสู้กันมาถึงขั้นนี้แล้ว เหตุใดอวิ๋นซานหูถึงยังกล้าที่จะเป็นศัตรูกับนาง ถึงขั้นคิดเพ้อเจ้อ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 338
อวิ๋นซานหูที่เป็นคุณหนูสูงศักดิ์นิ้วทั้งสิบไม่เคยต้องซักผ้าถูทำความสะอาดเรือน ทำอันใดไม่เป็นสักอย่าง ที่ดีเพียงอย่างเดียวก็มีแค่ใบหน้างดงามนั่นก็เท่านั้นคนที่มีเพียงความงามทว่าไร้ซึ่งหัวสมอง มักพบจุดจบไม่ดีตอนนี้เหยากวงถึงเข้าใจเจตนาของอวิ๋นฝูหลิง จึงรีบมองอวิ๋นฝูหลิงด้วยสายตาเลื่อมใสทันที“พระชายาทรงมีพระปรีชายิ่ง เป็นหม่อมฉันเองที่โง่เขลาเพคะ”“เอาละ เจ้าไปทำธุระเถิด” อวิ๋นฝูหลิงยิ้มเล็กน้อย พลางก้มหน้าดูสมุดบัญชีต่อช่วงพลบค่ำ อวิ๋นซานหูประเมินเวลาดูแล้ว ในที่สุดก็เริ่มเคลื่อนไหวนางเพิ่งก้าวออกจากห้อง ก็ถูกสาวใช้ขวางเอาไว้เสียแล้ว “แม่นาง ท่านมีกิจธุระอันใดให้ต้องจัดการสั่งบ่าวไปทำก็ได้เจ้าค่ะ”สาวใช้ยิ้มละไม ทว่าคำพูดที่กล่าวออกมานั้นกลับแฝงไปด้วยความเย็นชาไม่ยอมให้โต้เถียงอวิ๋นซานหูรู้ดีว่าบ่าวรับใช้ในเรือนของนางเหล่านี้นั้นมีหน้าที่คอยรับใช้ปรนนิบัติ ทว่าในความเป็นจริงแล้วล้วนเป็นอวิ๋นฝูหลิงที่ส่งมาคอยจับตาดูนางต่างหากเมื่อก่อนครั้งที่ใบหน้าของนางยังไม่หายดี และนางยังหวังให้อวิ๋นฝูหลิงรักษาหน้าให้นาง ดังนั้นจึงไม่กล้าเนรคุณ เลยได้แต่อยู่ในเรือนอย่างว่าง่าย โผล่หน้าอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 339
อวิ๋นซานหูเคยได้ยินบ่าวรับใช้พูดคุยกัน ไม่ว่าอี้อ๋องจะยุ่งเพียงไร มักจะกลับมากินข้าวเย็นพร้อมกับอวิ๋นฝูหลิงสองแม่ลูกเสมอดังนั้นนางถึงได้คำนวณเวลา แล้วเดินไปตามการประดับเรือนในความทรงจำ ด้วยอยากจะไปขวางอยู่ระหว่างทางที่เซียวจิ่งอี้ต้องเดินผ่านเพื่อไปยังเรือนหลักใครจะคิดว่าตลอดทางมานี้ กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเซียวจิ่งอี้อวิ๋นซานหูอดร้อนใจขึ้นมานิด ๆ ไม่ได้อวิ๋นฝูหลิงออกปากให้นางออกจากจวนเซียวอ๋องแล้ว แต่ทันทีที่นางก้าวออกจากเรือนก็มีสาวใช้คอยติดสอยห้อยตามทุกฝีก้าวอยู่ข้าง ๆ หากวันนี้ไม่เจอตัวเซียวจิ่งอี้ ดึงดูดความสนใจจากเขาไม่ได้ เช่นนั้นหากวันข้างหน้าคิดจะเข้าหาเขาก็ยากกว่าตอนนี้เสียอีกอวิ๋นซานหูกำลังสวดอ้อนวอนต่อสรวงสวรรค์ ใครจะคิดว่าจู่ ๆ จะได้ยินเสียงพูดคุยเข้าทันทีที่ได้ยิน นางก็จำได้ทันทีว่าน้ำเสียงนั้นเป็นของเซียวจิ่งอี้อวิ๋นซานหูอดปลื้มปีติอยู่ในใจไม่ได้ พลางแอบคิดว่าสวรรค์ช่างเอ็นดูนางเสียจริง ๆอวิ๋นซานหูเปลี่ยนทิศทาง เดินไปตามทิศทางที่เสียงดังลอดเข้ามาในทันทีทันใดยามนี้สาวใช้ผู้นั้นก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล นางเปลี่ยนสีหน้าทันที คิดอยากเอื้อมมือออกไปรั้ง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 340
แผนการของอวิ๋นซานหูล้มเหลว ทั้งยังถูกอวิ๋นฝูหลิงเห็นกันจะจะ คาหนังคาเขา ในใจพลันกระวนกระวายไม่เป็นสุข กำลังกลัดกลุ้มคิดไม่ตกว่าควรจะทำเช่นไรดีครั้นได้ยินอวิ๋นฝูหลิงพูดเช่นนั้น นางก็รู้แจ้งราวกับมีน้ำมนต์ราดลงบนศีรษะ พยักหน้าราวกับกำลังตำกระเทียมพลางกล่าวว่า “ใช่แล้ว จวนอ๋องใหญ่เกินไป ข้าเลยหลงทางโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วบังเอิญมาเจอท่านอ๋องเข้า...” ไม่รั้งรอให้นางได้กล่าวจนจบ อวิ๋นฝูหลิงก็หันไปมองสาวใช้ที่คอยตามอวิ๋นซานหูไม่ห่างผู้นั้นสาวใช้ผู้นั้นมีไหวพริบปฏิภาณยิ่ง รีบเอ่ยปากทันทีว่า “กราบทูลพระชายา บ่าวคอยตามแม่นางซานหูมาตลอดทาง ทั้งคอยเตือนนางเรื่องทางไปเรือนหลักอยู่หลายครั้งหลายหน ทว่านางกลับเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทั้งยังพูดว่าก่อนจะไปจากจวนอ๋องก็ขอเดินเล่นในจวนอ๋องสักหน่อย ด้วยวันข้างหน้าคงไม่มีโอกาสอีก”“เมื่อครู่บ่าวได้ยินเสียงพูดคุยของท่านอ๋อง เดิมทีคิดจะหลบเลี่ยงไป แต่พอแม่นางซานหูได้ยินเสียงของท่านอ๋องเข้า นางไม่เพียงไม่หลบเลี่ยง ซ้ำยังตรงดิ่งไปทางท่านอ๋องด้วยเพคะ”“เดิมทีบ่าวอยากจะขัดขวางไว้ ทว่าจนใจที่แม่นางซานหูเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ชั่วพริบตานั้นบ่าวเลยขวางไว้ไม่ทัน”คว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 341
อวิ๋นฝูหลิงมองอวิ๋นซานหูถูกลากไปอย่างเย็นชาจะโทษก็ต้องโทษที่ก่อนหน้านี้ตนใจอ่อนเกินไปนางสามารถเอากิจการของจวนจี้ชุนโหวกลับคืนมา เปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของครอบครัวอวิ๋นกานซง ในนั้นก็มีผลงานของอวิ๋นซานหูอยู่หลายส่วนเช่นกันแม้นี่เป็นเพียงการแลกเปลี่ยน แต่อวิ๋นฝูหลิงก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง ฆ่าคนปิดปากโดยตรงดังนั้นเดิมทีนางได้เตรียมเส้นทางที่เป็นไปตามยถากรรมไว้ให้อวิ๋นซานหูถ้าหากนางมีความสามารถที่จะอยู่รอด ไม่ว่าเลือกเส้นทางใดก็เป็นทางที่นางเลือกเอง จะเป็นหรือร้ายล้วนเป็นชะตากรรมของนางแต่ตอนนี้นางกล้าเล่นกับไฟ อวิ๋นฝูหลิงย่อมเก็บนางไว้ไม่ได้แล้ว!หลังจากจัดการอวิ๋นซานหูเสร็จ อวิ๋นฝูหลิงยังไม่หายโมโหหางตานางเหลือบมองเซียวจิ่งอี้ที่อยู่ข้างๆ แม้รู้ว่าเรื่องในวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา อีกทั้งเขายังหลบเลี่ยงการเข้าใกล้ของอวิ๋นซานหูทันเวลา ทำให้แผนของนางไม่สำเร็จ จัดการได้ดีมากแต่นางก็ยังโมโหเซียวจิ่งอี้อย่างอธิบายไม่ถูก“ล่อผึ้งเรียกผีเสื้อ!”อวิ๋นฝูหลิงจ้องเขม็งใส่เซียวจิ่งอี้แวบหนึ่ง พูดทิ้งท้ายห้าคำนี้จบ ก็หมุนกายเดินจากไปแล้วผ่านไปครู่หนึ่งเซียวจิ่ง
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 500
“เป็นของที่ข้าใช้ยาสมุนไพรล้ำค่ามากมาย และใช้เวลาอยู่นานกว่าจะทำออกมาได้ไม่กี่หยด”“ท่านต้องเก็บให้ดีนะ”“ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บหรือถูกพิษ ไม่ว่าบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ไม่ว่าพิษรุนแรงแค่ไหน ขอแค่ยังมีลมหายใจ เมื่อดื่มมันแล้ว ก็จะไม่อันตรายถึงชีวิต ดังนั้นข้าจึงตั้งชื่อมันว่ายาไม่ตาย”“ยาไม่ตายนี่ท่านเก็บไว้ ถ้าหากไม่ต้องใช้มันย่อมดีที่สุด ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น ท่านก็มีวิธีเอาตัวรอดมากขึ้น!”เซียวจิ่งอี้มองน้ำเต้าหยกที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอก รู้สึกอุ่นใจราวกับแช่อยู่ในบ่อน้ำร้อนเขากอดอวิ๋นฝูหลิงไว้ในอ้อมแขน “วางใจได้ ข้าไปเจียงหนานครั้งนี้จะระวัง หลังจากนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย”อวิ๋นฝูหลิงกอดเขา “ท่านพูดแล้วนะว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย!”ทั้งสองอาลัยอาวรณ์อยู่ครู่หนึ่ง อวิ๋นฝูหลิงกล่าวกะทันหัน “หรือไม่ข้าไปกับท่านด้วย?”เซียวจิ่งอี้ยังไม่รู้ว่าทางเจียงหนานเป็นอย่างไร อีกทั้งไปสืบคดีขี้ผึ้งทองที่เจียงหนานครั้งนี้ ยังเกี่ยวข้องกับชาวแคว้นเยว่ ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายมากมายแน่นอนเขาไม่อยากให้อวิ๋นฝูหลิงตกอยู่ในอันตราย“ทางเมืองหลวงยังต้องมีเจ้าคอยดูแล”“ข้าได้สั่งการลงไปแล้ว เพื่อไม่แหวกหญ้าใ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 499
การลอบสังหารเมื่อครั้งก่อน ถ้าหากทำสำเร็จจริงๆ การตายของเซียวจิ่งอี้ต้องทำให้ฮ่องเต้จิ่งผิงโกรธมากแน่คนฉลาดล้วนมองออก ฮ่องเต้จิ่งผิงได้เลือกเซียวจิ่งอี้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ถ้าหากเซียวจิ่งอี้ตาย เพื่อชิงตำแหน่งผู้สืบทอดราชบัลลังก์ องค์ชายทั้งหลายต้องเอาการตายของเซียวจิ่งอี้มาเป็นเครื่องมือใส่ร้ายกันและกันแน่นอนถึงเวลาเหล่าองค์ชายห้ำหั่นกัน ต้องเกิดความวุ่นวายขึ้นแน่นอนและเหตุการณ์ขี้ผึ้งทองครั้งนี้ยิ่งร้ายแรงถ้าหากขุนนางและชนชั้นสูงของต้าฉีล้วนติดขึ้ผึ้งทอง พวกเขาจะไม่ฟังคำสั่งชาวแคว้นเยว่ที่อยู่เบื้องหลัง มอบต้าฉีออกไปหรือ?ถึงเวลาชาวแคว้นเยว่ไม่เสียทหารแม้แต่คนเดียว ก็สามารถทำความฝันฟื้นฟูแคว้นให้เป็นจริงเมื่อจ้าวเสวียซือตระหนักถึงสิ่งเหล่านี้ อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกล่าว “ชาวแคว้นเยว่พวกนี้น่ารังเกียจจริงๆ!”เดิมทีแคว้นเยว่เป็นแคว้นเล็กๆ ที่อยู่แถบชายแดนฮ่องเต้องค์สุดท้ายโหดร้ายและไร้ความสามารถ ส่งผลให้ราษฎรอยู่อย่างยากไร้ เกิดจลาจลขึ้นทุกหนทุกแห่ง ราษฎรพากันลุกฮือช่วงสุดท้ายของสงคราม กองทัพต่อต้านที่นำโดยฮ่องเต้ไท่จูปะทะกับกองทัพของสกุลหวังแห่งเจียงโจวอย่างสูสีใค
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 498
เขาจะลากคอผู้อยู่เบื้องหลังที่คิดค้นขี้ผึ้งทองมาทำร้ายผู้คน ออกมากระทืบให้ตาย!ตอนที่เซียวจิ่งอี้กลับมา จ้าวเสวียซือเข้ามาขวางเขาระหว่างทาง ทั้งสองเข้าไปในห้องหนังสือหลังจากเข้าห้องหนังสือ เซียวจิ่งอี้มองจ้าวเสวียซือแวบหนึ่ง “เจ้าไม่เป็นไรแล้ว?”จ้าวเสวียซือพยักหน้า “สองวันนี้ไม่อยากเลย พระชายาเอาขี้ผึ้งทองมาถึงตรงหน้าข้า ข้าก็ไม่ได้อยากสูบมากเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”“พระชายาบอกว่าเลิกสำเร็จชั่วคราว”“ข้ามาหาท่าน เพราะอยากถามดูว่าเจ้าตรวจสอบทางเรือนเสินเซียนไปถึงไหนแล้ว?”“คนที่อยู่เบื้องหลังใช้ขี้ผึ้งทองทำข้าเสียอนาถเลย ไม่รู้ว่าในเมืองหลวงยังมีผู้เคราะห์ร้ายอีกกี่คน ข้าไม่ละเว้นเขาเด็ดขาด!”ช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับการเลิกขี้ผึ้งทอง รู้เพียงเซียวจิ่งอี้รายงานเรื่องนี้ต่อฮ่องเต้จิ่งผิง และกำลังสืบแล้วส่วนสืบไปถึงไหนแล้ว เขาไม่รู้แต่ว่าจ้าวเสวียซืออยู่ต่อหน้าเซียวจิ่งอี้ มีอะไรก็พูด ไม่เคยอ้อมค้อมเขาไม่ได้ปกปิดจุดประสงค์ของตัวเองเขาอยากเป็นผู้ช่วยของเซียวจิ่งอี้ ร่วมสืบคดีนี้กับเซียวจิ่งอี้เซียวจิ่งอี้มองจ้าวเสวียซือแวบหนึ่ง เขากำลังขาดคนที่เชื่อถือได้พอดี ในเมื่อจ้าวเสวียซ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 497
เซียวจิ่งอี้กล่าวอธิบาย “ภายนอก เฟิ่งเหนียงเป็นเจ้าของหอชุนเฟิง แต่ความจริงอาศัยหอชุนเฟิงรวบรวมข่าวต่างๆ ให้ข้า”“นางมีทักษะเฉพาะที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ เชี่ยวชาญการทำหน้ากากหนังมนุษย์”อวิ๋นฝูหลิงประหลาดใจเล็กน้อยคิดไม่ถึงว่าหอชุนเฟิงจะเป็นกิจการของเซียวจิ่งอี้หอชุนเฟิงเป็นหอคณิกาที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่ว่าผู้หญิงในหอล้วนเป็นนางคณิกาชั้นสูง นับได้ว่าเป็นสถานที่เริงรมย์ระดับสูงผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงอายุประมาณสามสี่สิบที่มีเรือนร่างเย้ายวนคนหนึ่งถูกคนรับใช้พาเข้ามา นางคำนับอย่างเย้ายวน “เฟิ่งเหนียงคำนับท่านอ๋องและพระชายา!”หน้าตาของผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์มาก แววตายั่วยวนแม้เริ่มมีอายุแล้ว แต่ยังคงเป็นหญิงงามที่มีเสน่ห์หญิงงามเช่นนี้ แม้เป็นอวิ๋นฝูหลิงก็อดมองไม่ได้แต่ว่าเฟิ่งเหนียงคนนี้อยู่ต่อหน้าเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิง ทำตัวเรียบร้อย แววตาสดใสเซียวจิ่งอี้ยกมือ “ลุกขึ้นเถอะ”สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่ได้หวั่นไหวเพราะความงามของเฟิ่งเหนียง ราวกับว่านางไม่ต่างอะไรกับคนทั่วไป“วันนี้ที่เรียกเจ้ามา เพราะมีงานจะให้ทำ”เฟิ่งเหนียงหลุบตา “ท่านอ๋องเชิญสั่ง”เซียวจิ่งอี้
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 496
“แล้วค่อยตรวจสอบดูว่ามีกี่คนที่ติด ดูว่ามีวิธีรักษาหรือไม่”ฮ่องเต้จิ่งผิงพยักหน้า “เรามอบอำนาจให้เจ้าสอบสวนเรื่องนี้ สามารถประหารก่อน รายงานทีหลัง!”“เรารู้สึกว่าความเป็นมาของขี้ผึ้งทองไม่ธรรมดา”“เกรงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังมีแผนการใหญ่”“อี้เอ๋อร์ เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ เกี่ยวข้องกับเมืองหลวงและเจียงหนาน ต้องดำเนินการอย่างระมัดระวัง อยากแหวกหญ้าให้งูตื่นเด็ดขาด”“ต้องรู้คนที่อยู่เบื้องหลังให้ได้ เราก็อยากรู้เช่นกัน ใครกันที่ใช้วิธีชั่วช้าเช่นนี้ อยากทำลายรากฐานของต้าฉี”เซียวจิ่งอี้ประสานมือขานรับเขารับผิดชอบเรื่องสืบสวนคดี แต่เรื่องการรักษา ต้องพึ่งอวิ๋นฝูหลิงแล้วหลังจากเซียวจิ่งอี้ส่งฮ่องเต้จิ่งผิงกลับวัง ตอนที่ออกมา เทียนเฉวียนได้รับคำสารภาพจากการสอบสวนชุยซวี่ตงและคนอื่นแล้วเขาส่งคำสารภาพให้เซียวจิ่งอี้หลังจากเซียวจิ่งอี้ดูคำสารภาพที่หนาเป็นปึก กล่าวออกคำสั่ง “เจ้าพาคนกลุ่มหนึ่งไปเฝ้าเรือนเสินเซียน”“อย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่น”“อีกสองวัน ก็เป็นวันที่ผู้ดูแลเจียงหนานสั่งคนมาส่งของให้เรือนเสินเซียน”“รอถึงวันนั้นค่อยลงมือ”“ใช่แล้ว เรียกเฟิ่งเหนียงมา ข้ามีงานจะให
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 495
เวลานี้สำหรับชุยซวี่ตง แรงดึงดูดของขี้ผึ้งทองอยู่เหนือกว่าเขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย บอกสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมาอย่างหมดเปลือกเรื่องร้ายแรงมีตั้งแต่เฉิงเอินกงอาศัยตำแหน่งของตัวเองซื้อขายยศตำแหน่ง ยักยอกทรัพย์ รับสินบน ยึดที่ดินทำกินเรื่องเล็กน้อยก็มีตั้งแต่น้องเมียเป็นชู้กับพี่สะใภ้ คุณหนูหนีตามผู้ชายไป เรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงต่างๆ ล้วนเป็นเรื่องที่น่าตกใจทั้งสิ้นฮ่องเต้จิ่งผิงฟังจนหน้าบึ้งตึงเซียวจิ่งอี้รู้ว่าชุยซวี่ตงก็มีส่วนกับเรือนเสินเซียน จึงกล่าวถาม “ใครให้พวกเจ้าเปิดเรือนเสินเซียน? พวกเจ้าไปเอาของมาจากไหน?”สีหน้าชุยซวี่ตงซีดมาก แทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองแล้ว“ขี้ผึ้งเสินเซียน…ข้าต้องการขี้ผึ้งเสินเซียน…”เซียวจิ่งอี้หันไปขยิบตาให้เทียนเฉวียน เทียนเฉวียนเดินเข้าไป ส่งกล้องยาสูบของขี้ผึ้งทองให้ชุยซวี่ตงทันทีชุยซวี่ตงรีบใช้สองมือคว้ากล่องยาสูบ สูบแรงๆ ไปหนึ่งทีหลังจากร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย บนใบหน้าเผยให้เห็นถึงอารมณ์ความสุขที่พึงพอใจพริบตาต่อมา เทียนเฉวียนยึดกล้องยาสูบท่าทางของชุยซวี่ตงเหมือนต้องการมากกว่านี้ “ได้โปรด ให้ข้าสูบอีกครั้ง อีกแค่ครั้งเดียว…”
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 494
หลังจากนั้นเขาให้องครักษ์ลับแอบลักพาตัวคนที่อยู่ในรายชื่อมาที่คฤหาสน์ในเมื่อจะให้ฮ่องเต้จิ่งผิงรู้ถึงความอันตรายของขี้ผึ้งทอง และสนับสนุนเขาตรวจสอบเรือนเสินเซียน เพื่อลากตัวคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาลงโทษตามกฎหมายแค่อธิบายด้วยคำพูด มันไม่เสียแรงเกินไปหรอกหรือยังมีอะไรที่น่าตกใจและน่ากลัวกว่าการได้เห็นอาการอยากด้วยตัวเอง?ก็เหมือนกับเมื่อคืน เขาเห็นด้านที่น่าเกลียดของจ้าวเสวียซือตอนอยากด้วยตาตัวเองชุยซวี่ตงคุณชายเจ็ดจวนเฉิงเอินกงจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองนอนอยู่ในห้องนอน แต่วันนี้เช้าพอตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยเขาลุกขึ้นจะเปิดประตูออกไป กลับพบว่าประตูถูกลงกลอนจากข้างนอกไม่ว่าเขาจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน ข่มขู่ อ้อนวอน ก็ไม่มีใครสนใจเขาชุยซวี่ตงทั้งกลัวทั้งตกใจ อดไม่ได้ที่จะคาดเดาว่านี่คือฝีมือของใครกันแน่?คนคนนั้นลักพาตัวเขามาที่นี่ คิดจะทำอะไรกันแน่?หลังจากเวลาค่อยๆ ผ่านไป ชุยซวี่ตงเริ่มหาวบ่อยขึ้น ความรู้สึกฉุนเฉียวผุดออกมาจากส่วนลึกในใจเขายื่นมือไปล้วงขี้ผึ้งทองและกล้องยาสูบของตัวเอง เพื่อเอาออกมาสูบโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่เจออะไรเลยอาการคลั่งและค
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 493
หลังจากอวิ๋นฝูหลิงต้มยาเสร็จ ยกมาให้จ้าวเสวียซือดื่มแล้ว จึงจะกล่าว“ช่วงนี้เจ้าก็พักอยู่ที่จวนอี้อ๋องไปก่อน ข้าจะสั่งให้คนเฝ้าเรือนหลังนี้ไว้ จะให้เจ้ามีโอกาสเข้าใกล้ขี้ผึ้งทองไม่ได้”“ตอนนี้เจ้ายังไม่ติดยาเสพติดขั้นรุนแรง ยังมีโอกาสเลิกพึ่งพาขี้ผึ้งทอง”“ข้าจะใช้การฝังเข็มกับยามาช่วยเจ้าเลิก สามารถลดความเจ็บปวดระหว่างที่เจ้าเลิกได้”“แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือความตั้งใจของเจ้า เจ้าต้องผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ด้วยตัวเอง”“ถ้าหากความตั้งใจของเจ้าไม่แน่วแน่ ผ่านมันไปไม่ได้ คนรอบข้างช่วยแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์!”จ้าวเสวียซือพยักหน้า สีหน้าตื้นตัน “พี่สะใภ้ วันนี้ขอบคุณมาก!”อวิ๋นฝูหลิง “ท่านอ๋องเห็นเจ้าเป็นพี่น้อง คนครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจกันเช่นนี้”เซียวจิ่งอี้ยกมือตบไหล่จ้าวเสวียซือ “ฟังพี่สะใภ้ของเจ้า เจ้าต้องเลิกขี้ผึ้งทองให้ได้!”“นอกจากชีวิตที่เหลือของเจ้าอยากถูกมันควบคุม”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวเสียงเย็น “ครึ่งชีวิตที่ไหนล่ะ ถ้าหากสูบเป็นเวลานาน อย่างมากสองสามปีก็ตายแล้ว!”จ้าวเสวียซือได้สัมผัสความร้ายกาจของขี้ผึ้งทองแล้ว เขารู้สึกเกลียดมันมากแค่นึกถึงอาการกำเริบก่อนหน้านี้ ฉุนเฉ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 492
อย่างไรก็ตามจ้าวเสวียซือเคยสูบแค่สองครั้ง เขาอาจจะไม่ติดก็ได้ให้จ้าวเสวียซืออยู่จวนอี้อ๋อง ก็แค่เพื่อความมั่นใจเท่านั้นคิดไม่ถึงว่าเขาจะติดจริงๆดูเหมือนขี้ผึ้งทองนั่น ร้ายกาจยิ่งกว่าที่อวิ๋นฝูหลิงรู้เวลานี้นางรู้สึกโชคดีมากรู้สึกโชคดีที่พบทันเวลา ยังสามารถช่วยจ้าวเสวียซือ ไม่เช่นนั้นภายใต้สถานการณ์ที่นางไม่รู้ จ้าวเสวียซือสูบขี้ผึ้งทองต่อไป เกรงว่าเขาคงหมดทางเยียวยาแล้วจริงๆและรู้สึกโชคดีที่วันนี้นางให้จ้าวเสวียซืออยู่จวนอี้อ๋องถ้าหากไม่ใช่เพราะสั่งให้คนเฝ้าไว้ จ้าวเสวียซือเกิดความอยาก ต้องแอบออกไปซื้อขี้ผึ้งทองสูบแน่นอนจ้าวเสวียซือเห็นเซียวจิ่งอี้ไม่ขยับเขยื้อน สายตาของเขาหันไปมองทางอวิ๋นฝูหลิงแทนเขานึกถึงขี้ผึ้งทองในกล่องของตัวเองถูกอวิ๋นฝูหลิงเอาไป รีบยื่นมือออกไปคว้าชายกระโปรงของอวิ๋นฝูหลิงทันที“พี่สะใภ้ เอาขี้ผึ้งทองให้ข้า…”“ได้โปรด!”“ให้ข้าสูบอีกครั้งเถอะ แค่ครั้งเดียวก็พอ”“ข้าสาบาน ข้าสูบครั้งนี้เสร็จ ต่อไปจะไม่แตะต้องอีกแล้ว!”“พี่สะใภ้ ได้โปรด…”อวิ๋นฝูหลิงไม่ขยับ หันไปกล่าวกับเซียวจิ่งอี้ “จับเขาไว้”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า ไปจับตัวจ้าวเสวียซือตามที่
