บททั้งหมดของ หวนรักหนีลิขิต: บทที่ 311 - บทที่ 320

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ทุกคนเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ยืนอยู่หน้าผลงานเพื่อเตรียมอธิบาย แต่ในขณะแต่ในขณะที่ฉันกำลังจะพูดบางอย่างนั้นเอง ฉันก็เห็นอาจารย์ของฉันเดินขึ้นไปข้างหน้าแทน“คุณลินดา ทราบไหมว่านี่เป็นผลงานที่นักเรียนของผมออกแบบ? การลอกเลียนผลงานของนักเรียนอย่างเปิดเผยแบบนี้ คุณนี่น่าสนใจจริง ๆ”อาจารย์ของฉันเป็นคนที่มีนิสัยเด็ดขาดมาแต่แรก และมักจะแสดงท่าทีต่อหลาย ๆ เรื่องอย่างชัดเจนในทันทีที่เกิดขึ้นลินดาที่เคยมีใบหน้ายิ้มแย้ม ตอนนี้กลับดูหวาดกลัวเล็กน้อยฉันเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้แข็งค้าง ก็รู้ทันทีว่าในใจเธอต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ ๆ“นี่อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้นะคะ นักออกแบบหน้าใหม่ของเราจะไม่มีทางลอกเลียนแบบแน่นอน นักเรียนของคุณอาจจะเก่งมาก แต่ในสถานการณ์แบบนี้คงไม่มีใครลอกเลียนผลงานของเขาหรอกค่ะ”ยังไม่ทันที่ฝ่ายนั้นจะพูดอะไร พนักงานก็รีบแสดงท่าทีออกมาอย่างชัดเจนก่อนแล้วดูเหมือนพวกเขาจะคิดว่าเรากำลังสร้างความวุ่นวาย ดังนั้นสายตาจึงเริ่มดูดุดันขึ้นเล็กน้อยท่าทีที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ แต่สีหน้าของอาจารย์กลับยิ่งดูเคร่งเครียดมากขึ้นกว่าเดิม

ขณะนี้ บรรยากาศในห้องนิทรรศการทั้งหมดเริ่มตึงเครียดขึ้นลินดาและทีมของเธอดูเหมือนจะถูกเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนรอบข้างกลบจนมิด ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจของเธอตอนนี้กลับซีดเผือดไร้เรี่ยวแรงฉันสามารถสัมผัสได้ถึงความมั่นคงของอาจารย์ที่อยู่ข้าง ๆ เขายืนอยู่เคียงข้างฉันอย่างเงียบ ๆ และมอบการสนับสนุนให้ฉันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด“แค่คำพูดไม่กี่คำของคุณก็กล่าวหาว่าฉันลอกเลียนแบบ คุณไม่คิดว่ามันน่าขำเหรอ?”เธอไม่ต้องการให้คนอื่นติดป้ายว่าเป็นคนลอกเลียนแบบกับเธอ และก็ไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นความจริง แต่บางเรื่องมันก็เป็นไปตามความจริงของมันก็อาจเป็นเพราะเธอมักยืนอยู่ในมุมที่สูงกว่า ดังนั้นถึงคิดว่าฉันต่ำต้อยฉันมองผู้หญิงตรงหน้าที่แสดงท่าทีหยิ่งยโสถึงเพียงนี้ แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่สำนึกถึงความผิดของตัวเองเลย“ถ้าคุณไม่ได้ลอกเลียนแบบจริง ๆ แล้ว ทำไมคุณถึงดูหวาดกลัวล่ะ? แล้วทำไมจนถึงตอนนี้ทีมของคุณถึงไม่ยอมออกมาพูดอะไรเลย?”ฉันอธิบายความจริงอย่างชัดเจนในทุกคำพูด ซึ่งทำให้ลินดารู้สึกตกตะลึงอย่างมากอาจเป็นเพราะในสายตาของลินดา ฉันเป็นเพียงแค่นักเรียนตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เธอคงไม่คาด

มีคนตั้งคำถามถึงความสามารถของลินดา ฉันรู้ดีว่านักออกแบบทุกคนย่อมมีสไตล์เป็นของตัวเอง แต่เมื่อใดก็ตามที่นักออกแบบเริ่มลอกเลียนแบบผู้อื่น วงการนี้ก็จะไม่มีที่ยืนสำหรับเขาอีกต่อไป“นักออกแบบที่พวกเราให้การสนับสนุนขนาดนี้กลับมีปัญหาเรื่องการลอกเลียนแบบ พวกคุณไม่คิดว่าควรจะให้คำตอบอะไรกับพวกเราบ้างเลยเหรอ? ถึงจะไม่ให้คำตอบ แต่ก็ควรจะมีการตอบสนองอะไรบางอย่างใช่ไหม?”บรรยากาศในงานยิ่งตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ อารมณ์ของผู้คนเหมือนเปลวไฟที่ถูกจุดขึ้นและลุกโชนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตัวแทนผู้จัดงานเห็นได้ชัดว่ารู้สึกกดดัน เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากของเขา และในแววตาก็แฝงไปด้วยความลนลานเล็กน้อยเขาสูดหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้สงบลง จากนั้นจึงค่อย ๆ บอกแผนการของเขาให้ทุกคนได้ทราบอย่างช้า ๆอาจเป็นเพราะถูกกดดันจนถึงจุดนี้ หรือไม่ก็เป็นเพราะจำเป็นต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชี้แจงความจริง“พวกเราเข้าใจถึงความโกรธและความผิดหวังของทุกคนเป็นอย่างดี สำหรับเหตุการณ์ครั้งนี้ พวกเรารู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง และขอสัญญาว่าจะดำเนินมาตรการที่จำเป็นทั้งหมดเพื่อให้นิทรรศการในอนาคตมีความยุติธรรมและเป็นธ

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจชีวิตและความคาดหวังต่ออนาคต ซึ่งทำให้พวกเราได้รับประโยชน์อย่างมาก“จริง ๆ แล้ว ในสายตาของฉัน พวกเธอทุกคนเป็นนักเรียนที่ดีมาก เพียงแต่พวกเธอยังขาดโอกาส โดยเฉพาะเธอ เธอต้องการโอกาสในการฝึกฝนตัวเองจริง ๆ”สายตาของอาจารย์จ้องตรงมาที่ฉัน ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าไปชั่วขณะ แต่พอคิดดูอีกที บางทีนี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของฉันก็ได้ฉันต้องการโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเอง และต้องการโอกาสที่จะพิสูจน์ว่าฉันไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครไม่ใช่เพราะฉันเก่งพอจึงสามารถดึงดูดคนอื่นได้มากขึ้น แต่เป็นเพราะฉันมีความสามารถดึงดูดคนอื่นอยู่แล้ว และความเก่งของฉันก็เป็นคะแนนเสริมเพิ่มเติมเท่านั้นอาจเป็นเพราะทุกคนผ่อนคลายความระมัดระวังลง ในตอนนี้อาจารย์จึงรีบอธิบายความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว“โครงการในตอนนี้ยังไม่ได้คืบหน้าไปถึงขั้นนั้น แต่ฉันต้องการให้พวกเธอแข่งขันกันในระดับบุคคลก่อน แล้วเราถึงจะสามารถรวมทีมกันได้ พวกเธอยินยอมไหม?”“ยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะ อาจารย์!”พวกเราสามคนตอบออกมาพร้อมกันด้วยเสียงเดียวกัน ใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและยินดีอาจารย์พยักหน้าด้วยความพอ

หลังจากพูดคุยกัน เราก็ลงมือทำทันทีทุกคนสมัครเข้าร่วมการแข่งขันแบบเดี่ยว ฉันเองก็กรอกแบบฟอร์มสมัครเรียบร้อยแล้วเพื่อการแข่งขันครั้งนี้ พวกเราพยายามกันมาอย่างยาวนาน เพียงหวังว่าจะสามารถคว้าลำดับที่ดีมาได้อย่างราบรื่นในห้องเรียน อาจเป็นเพราะทุกคนใจจดใจจ่ออยู่กับการแข่งขันครั้งนี้ จึงไม่มีสมาธิในการเรียนมากนักตอนนี้ฉันยังไม่มีไอเดียที่ดีนัก จึงตัดสินใจเรียนตามแนวทางของคุณครู แล้วก็พบว่าเมื่อครูพูดถึงโครงสร้างที่แปลกประหลาดบางอย่าง ฉันรู้สึกสนใจมากขณะที่ฉันกำลังจะถามคำถามคุณครู อยู่ ๆ ฉันก็สังเกตเห็นแววไม่พอใจในสายตาของคุณครู จากนั้นครูก็หันไปมองเพื่อนอีกสองคนของฉันแทน“หรือเพราะพวกเธอสมัครแข่งขันแล้ว จึงคิดว่าจะไม่ต้องตั้งใจเรียนก็ได้อย่างนั้นเหรอ?”คำพูดของคุณครูทำให้ทุกคนรู้สึกกระอักกระอ่วน และตระหนักได้ว่าพฤติกรรมของตัวเองนั้นไม่เหมาะสมจริง ๆสายตาของฉันมองไปที่พวกเขาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นทั้งคู่ก็ก้มหน้าด้วยความละอายใจเล็กน้อยคาบเรียนนี้ไม่ได้เป็นคาบที่น่ารื่นรมย์นัก เพราะสีหน้าของทุกคนดูจะเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนฉันพยายามอย่างเต็มที่ในการออกแบบร่างต้นฉบับในม