All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 321 - Chapter 330

“ไม่นึกเลยว่าพวกเธอสองคนจะรู้จักกัน แต่ว่ารุ่นน้องของเธอน่ารักจริง ๆ เลยนะ”หลี่ฮ่าวเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยคิดอะไรซับซ้อน เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าบรรยากาศระหว่างเราสองคนมีความอึดอัดอยู่เล็กน้อยฉันก็ทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมา จากนั้นซ่งหนิงหนิงก็เดินไปนั่งลงตรงข้ามฉันอย่างเป็นกันเองกู้จือโม่กำลังจะนั่งลงตรงนี้ แต่ตอนนั้นผู้หญิงคนหนึ่งก็ไวกว่ารีบมานั่งข้างฉันทันที ทำให้เขาต้องไปนั่งข้างซ่งหนิงหนิงแทนพอเห็นฉากนี้ ในใจฉันก็พอจะเดาได้แล้ว หรือว่านี่เป็นการใช้โอกาสนี้เพื่อเตือนฉันถึงบางอย่างกันแน่?“เพราะพวกเธอในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนไม่มีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง คงจะยากที่จะได้รับประโยชน์อะไร ดังนั้นฉันหวังว่าเราทั้งสองฝ่ายจะร่วมมือกัน แบบนี้ทุกคนก็จะได้ประโยชน์ไปด้วยกัน”อาจารย์เป็นคนที่ตรงไปตรงมา ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถพูดออกมาได้อย่างเปิดเผยนี่ก็ทำให้ฉันอดรู้สึกกังวลไม่ได้ เพราะสถานการณ์ของพวกเราในตอนนี้นับว่าพิเศษและไม่ธรรมดาจริง ๆ“ก่อนที่จะมา พวกเราได้พูดคุยกันไว้แล้วว่าเรื่องนี้เป็นผลประโยชน์ของทุกคน พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่ก็อยากใช้โอกาสนี้พูดคุยกับเพื่อนร่วมชาติทุกคน สร้างส

“ฉันรู้ว่ารุ่นพี่อาจจะไม่ได้คิดจะกลับไปอยู่กับเขาอีกแล้ว แต่พี่ก็อย่ามาปรากฏตัวในโลกของเขาบ่อยนักเลยนะคะ ยังไงเรื่องเก่า ๆ ก็ควรจะจบลงได้แล้ว พวกคนใหม่อย่างพวกเราถึงจะมีโอกาสบ้าง”ฉันชื่นชมความกล้าหาญของซ่งหนิงหนิง แต่ขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนที่โง่เขลาอยู่ไม่น้อย“ถ้าระหว่างเรายังไม่จบลง เธอคิดว่าจะยังมีที่สำหรับเธองั้นเหรอ? หรือแม้แต่ถ้าเรื่องระหว่างเราจบลงแล้ว เธอคิดว่าจะมีโอกาสสำหรับเธอจริง ๆ ใช่ไหม?”ถ้าสองคนมีโอกาสที่จะอยู่ด้วยกันจริง ๆ ก็คงได้อยู่ด้วยกันไปนานแล้ว ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นคนแบบไหน และก็รู้ด้วยว่าซ่งหนิงหนิงคงจะไล่ตามเขาเหมือนที่ฉันเคยทำมาก่อนกู้จือโม่เป็นคนที่ฉลาดมาก และเป็นคนที่โดดเด่นมากเช่นกัน แต่เขาไม่ได้ขาดผู้หญิงเลยสักนิดเดียว“แม้ว่าเธอจะประสบความสำเร็จในตอนนี้ด้วยการได้เข้าสู่ทีมชาติ และเป็นนักกีฬายิมนาสติกที่ยอดเยี่ยม แต่เธอรู้ไหมว่าตระกูลกู้เป็นสภาพแวดล้อมแบบไหน แล้วเธอมีพื้นฐานอะไรที่จะไปเทียบกับพวกเขาได้?”ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องพวกนี้มากนัก แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งได้รู้ว่าที่แท้ซ่งหนิงหนิงก็คือเด็กนักกีฬาความสามารถพิเศษที่ยอดเยี่ยมในตอนน

“อย่าบอกนะว่าแอบชอบเขาอยู่แล้วเขานัดเธอเหรอ?”จางเสี่ยวมองฉันด้วยสายตาล้อเลียน ทำเอาหน้าของฉันร้อนผ่าวและแดงขึ้นมาทันที“อย่าพูดมั่วไปหน่อยเลย ก็แค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้นเอง”ฉันพยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูสงบที่สุด แต่หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่อาจควบคุมได้ความเศร้าเริ่มแผ่ซ่านออกมาจากใจของฉันอีกครั้ง ในตอนนี้ฉันรู้สึกหลากหลายอารมณ์ปะปนกัน แต่กลับไม่รู้ว่าควรตัดสินใจอย่างไรดีจางเสี่ยวดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ เธอขยับเข้ามาใกล้อีกนิด พร้อมมองฉันด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น ราวกับฉันเป็นจุดศูนย์กลางของข่าวลือทั้งปวง“จริงเหรอ? เพื่อนธรรมดาจะชวนเธอออกไปเดินเล่นเหรอ? ฉันว่า กู้จือโม่น่าจะไม่ได้คิดกับเธอแบบธรรมดานะ”ฉันถอนหายใจอย่างปลง ๆ จางเสี่ยวมักจะจับความรู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ได้อย่างแม่นยำเสมอแต่ว่าครั้งนี้เธออาจจะเดาผิดจริง ๆความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับกู้จือม่อนั้น ซับซ้อนกว่าที่เธอคิดไว้มาก“ความจริงแล้ว...”ฉันกำลังจะอธิบาย แต่โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง กู้จือโม่ส่งข้อความมาอีกแล้ว: “ฉันรู้ว่าระหว่างเรามีเรื่องเข้าใจผิดบางอย่าง แต่หวังว่าจะมีโอกาสได้พูดคุยให้ชัดเจ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา ราวกับว่าคำพูดของฉันทำให้เขารู้สึกทรมานอย่างที่สุดแต่บางครั้งความรักก็มักเป็นเช่นนี้ ในความเป็นจริงเรามักต้องชั่งน้ำหนักระหว่างข้อดีและข้อเสียเสมอฉันรู้ว่าเขาอาจจะจริงใจกับฉันในตอนนี้ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะไปได้ไกลแค่ไหนกัน? ท้ายที่สุดแล้ว ความรักที่ไม่ได้รับพรย่อมไม่มีทางผลิบานและออกผลได้แต่จู่ ๆ แววตาของเขาก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ราวกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง แววตานั้นแฝงไปด้วยความดุดันและรุนแรง“แล้วเมื่อก่อนล่ะ? ความรักที่เธอมีให้ฉันมันเป็นแค่เรื่องโกหกงั้นเหรอ?”บางทีเขาอาจจะปล่อยวางไม่ได้ เช่นเดียวกับที่ฉันเองก็ไม่สามารถลืมช่วงเวลาที่ฉันเคยไล่ตามเขาได้เช่นกันแต่ความรักบางอย่างที่พลาดไปแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะเริ่มต้นใหม่ได้อีกแล้วฉันเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย ในแววตาแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนเล็กน้อย“อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ไม่จำเป็นต้องไล่ตามหาความจริงอีก ฉันคิดว่านายไม่จำเป็นต้องกังวลไปหรอกนะ และไม่ต้องมาหาฉันเพราะเรื่องนี้อีก”จริง ๆ แล้ว เหตุผลที่ฉันมาพบเขาในวันนี้มันเรียบง่ายมาก แค่ไม่อยากให้บางเรื่องมาส่งผลกระทบต่อฉันอีก

ดูเหมือนว่าเขาจะสังเกตได้ว่าฉันกำลังมองเขาอยู่ และในสายตาของเขาก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนเล็กน้อยเช่นกัน“นายกำลังวาดภาพทะเลสาบที่นี่อยู่เหรอ?”ฉันลองถามด้วยท่าทีที่แฝงความลังเลเล็กน้อย พร้อมกับอยากรู้ว่าฝีมือการวาดภาพของเขาเป็นอย่างไร เพราะสำหรับคนที่มีพรสวรรค์แบบนี้ ฉันมักจะอยากทำความรู้จักอยู่เสมอแต่ตอนนั้นเองฉันก็เพิ่งตระหนักได้ว่าเราอาจมีอุปสรรคทางภาษา ขณะที่ฉันกำลังจะลองถามเขาด้วยภาษาที่เขาคุ้นเคย ใบหน้าของเขาก็เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยอาจเป็นเพราะฉันทำตัวเสียมารยาทไปหน่อย ใบหน้าของเขาจึงแสดงความประหม่าออกมาเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยื่นภาพวาดให้ฉันอย่างเงียบ ๆ“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อวาดวิวทิวทัศน์ แต่ตั้งใจจะวาดภาพชุดแต่งกายแบบดั้งเดิมต่างหาก”ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะพูดภาษาจีนได้คล่องแคล่วขนาดนี้ และตอนนั้นเองที่ฉันเห็นภาพวาดของเขา มันเป็นชุดราตรีที่สง่างาม แถมยังแสดงให้เห็นถึงเนื้อผ้าที่มีประกายระยิบระยับอีกด้วยแม้จะเป็นเพียงร่างแบบคร่าว ๆ แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นและประทับใจ ไม่นึกเลยว่าจะมีคนที่สามารถผสานธรรมชาติเข้ากับศิลปะได้จริง ๆนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นงานวาดภาพที