MasukShare
บทที่ 329
Bab terkait
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 330
โครงการเหล่านี้สำหรับตระกูลกู้คงถือว่าเล็กมาก แต่สำหรับฉันแล้ว มันสามารถรับประกันได้ว่าเงินของฉันจะสามารถต่อยอดและสร้างผลกำไรได้อย่างต่อเนื่องและโครงการเหล่านี้ ถ้าตระกูลกู้ไม่ได้เข้ามาทำก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เพราะพวกเขาอาจจะไม่เห็นค่าของมันอยู่แล้ว แต่สำหรับฉัน เปรียบเสมือนกับปลาตัวเล็กที่สามารถว่ายเข้าสู่สระน้ำเล็ก ๆ ได้ ซึ่งเหมาะสมกับฉันอย่างมากอาจเป็นเพราะทัศนคติแบบนี้ของฉัน จึงทำให้สามารถคว้าทุกสิ่งที่ต้องการมาได้อย่างราบรื่นมากขึ้น“การได้รู้จักนักออกแบบที่ยอดเยี่ยมอย่างนาย ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก แต่สิ่งที่ได้มามากที่สุดในคืนนี้ก็คือการได้รู้จักนาย และได้เห็นความคิดที่เป็นเอกลักษณ์ในงานออกแบบเสื้อผ้าของนายด้วย มันล้ำสมัยจริง ๆ และทำให้ฉันรู้สึกถึงความทันสมัยอย่างแท้จริง”ผลงานการออกแบบของซูข่ายเหวินมีความทันสมัยอย่างมาก อีกทั้งยังแฝงไปด้วยแนวคิดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวผลงานของนักออกแบบเปรียบเสมือนวิธีการเชื่อมโยงระหว่างตัวเองกับโลกภายนอก และเสื้อผ้าที่ออกแบบขึ้นมานั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือการตอบสนองความต้องการที่หลากหลายของผู้คนไม่เพียงแค่ตอบสนองความต้องการในการแต่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 331
“ฉันคิดว่าถ้าเธอเพิ่มองค์ประกอบที่เป็นตัวของเธอเองเข้าไป มันจะยิ่งดีขึ้น จริงอยู่ว่าสามารถหยิบแรงบันดาลใจจากธรรมชาติมาใช้ได้ แต่ในหลาย ๆ ครั้งก็ควรใส่ความคิดของตัวเองเข้าไปด้วย เธอเป็นคนฉลาดและมีเสน่ห์เฉพาะตัว หากนำองค์ประกอบแบบตะวันออกมาใส่ในผลงานแบบตะวันตก มันจะเกิดการปะทะทางความคิดที่ทรงพลังมาก”เขาสามารถเข้าใจแนวคิดของฉันได้อย่างดีเยี่ยม นั่นทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ แต่ฉันก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแต่ฉันกลับไม่ได้สังเกตเลยว่าไม่ไกลจากตรงนั้น มีกล้องตัวหนึ่งกำลังถ่ายภาพของเราสองคนไว้ด้วยการได้พูดคุยกับซูข่ายเหวินในระยะเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงนี้ทำให้ฉันเกิดการรับรู้ใหม่ เขาเหมือนกับคนที่สวรรค์ส่งมาเพื่อถ่ายทอดความรู้มากมายให้กับฉันไม่เพียงแต่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ความรู้ที่ไม่สามารถหาได้จากในห้องเรียนเท่านั้น แต่ยังทำให้ฉันได้สัมผัสถึงความงดงามในงานออกแบบแฟชั่นอีกด้วยในฐานะนักออกแบบเสื้อผ้า ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ออกแบบเสื้อผ้าที่คนอื่นชื่นชอบ และเขายังสอนฉันถึงวิธีการออกแบบผลงานที่ตัวเองรู้สึกพอใจได้อีกด้วย“ยินดีที่ได้รู้จักนายนะ ถึงแม้เราจะเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 332
เขามอบสิทธิ์ในการตัดสินใจให้กับฉัน ซึ่งในขณะเดียวกันก็เป็นการทดสอบฉันด้วยว่า ฉันจะเลือกที่จะร่วมมือกับเขาจริงหรือไม่ ที่จริงแล้ว ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเขามาบ้างนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบเขา ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ดูมีท่าทีอึดอัดและไม่สบายใจเล็กน้อย“ไม่รู้ว่าเธอเคยได้ยินเรื่องของบุคคลในตำนานคนหนึ่งที่ชื่อ ซูข่ายเหวิน บ้างหรือเปล่า?”อาจเป็นเพราะคำพูดของฉันค่อนข้างสงบนิ่ง แต่ใบหน้าของเขากลับแสดงอาการตกใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ภาพวาดอย่างไม่ปฏิเสธ ก่อนจะหันกลับมามองฉันอีกครั้งฉันพยักหน้าเพื่อแสดงให้เห็นว่าภาพวาดนี้เป็นของขวัญจากซูข่ายเหวิน ซึ่งทำให้จางเสี่ยวมีอารมณ์ตื่นเต้นขึ้นมาทันที“เธอรู้ไหมว่าซูข่ายเหวินเป็นใคร? เขาเป็นหนึ่งในสิบสุดยอดจิตรกรของประเทศเมเปิลแลนด์ แต่เขากลับตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะทำงานด้านการออกแบบ แถมยังเป็นการออกแบบเสื้อผ้าที่ค่อนข้างแหวกแนวอีกด้วย”เรื่องนี้ทำให้ฉันประหลาดใจมาก ฉันรู้เพียงข้อมูลของซูข่ายเหวินเท่านั้น เคยได้ยินมาว่าเขาเคยจัดนิทรรศการเดี่ยวที่สร้างความฮือฮา แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้และงานแสดงผลง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 333
เรื่องตลกจะเป็นเรื่องตลกก็ต่อเมื่อคนอื่นคิดว่ามันตลก แต่คำพูดของเขากลับทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึก ๆแต่ครั้งนี้ฉันยังคงรักษาความสงบของจิตใจไว้ได้ เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครมารบกวนแนวคิดการออกแบบของฉัน และไม่อยากให้เรื่องของฉันกลายเป็นปัญหาใด ๆฉันหวังเพียงแค่ว่าจะสามารถทุ่มเททำการแข่งขันครั้งนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปได้อย่างมั่นคง และให้ผลงานของฉันได้รับการยอมรับจากผู้คนมากขึ้น เพื่อที่ฉันจะได้รับคำแนะนำและแนวทางพัฒนาจากคนอื่น ๆ มากขึ้นเช่นกันหลังจากเก็บภาพวาดนี้เรียบร้อยแล้ว ฉันไม่ได้รีบร้อนที่จะหาข้อมูลติดต่อของซูข่ายเหวินทันทีเพราะฉันรู้ว่าเควินเป็นคนฉลาด และเขาคงไม่ยอมล้มเลิกได้ง่าย ๆ“ต่อจากนี้ พวกเราสองคนต้องรีบแล้วนะ เวลามีไม่มาก หากยังคงเสียเวลาไปเรื่อย ๆ ก็คงไม่สามารถออกแบบผลงานที่ดียิ่งขึ้นได้แน่นอน”ฉันเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเวลา ในช่วงไม่กี่วันนี้ฉันตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ และเมื่อหมดคาบเรียน ฉันก็ใช้เวลาค้นคว้าข้อมูลอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งฉันพบจุดเช็กอินแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆที่นี่มีนักท่องเที่ยวมากมายที่มาสัมผัสกับบรรยากาศอันแปลกตา ส่วนฉันกลับมองเห็นความเป็นธรรมช
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 334
กลไกแบบนี้อาจจะดูโหดร้ายก็จริง แต่ถ้าไม่มีระบบคัดกรองแบบนี้ แล้วจะทำให้คนที่โดดเด่นได้ก้าวขึ้นมาได้อย่างไร?ทุกครั้งที่มีการแข่งขันและการคัดออก ก็เพื่อให้คนที่ดีกว่าได้ก้าวไปสู่ชัยชนะ และในตอนนี้ ฉันก็เตรียมตัวพร้อมอย่างเต็มที่แล้วฉันเม้มริมฝีปาก พยายามทำให้ตัวเองดูสงบนิ่งที่สุด ไม่ให้ใครมาส่งผลกระทบต่อความคิดของตัวฉันเองฉันไม่ต้องการให้ใครมาส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฉัน และไม่ต้องการให้มีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้นระหว่างการแข่งขันครั้งนี้ เพราะฉันมาเพื่อคว้าอันดับหนึ่งมีเพียงการคว้าอันดับที่ดีกว่าเท่านั้น ที่จะทำให้แผนของอาจารย์เป็นจริง และช่วยให้โครงการร่วมของพวกเราสำเร็จลุล่วงไปได้อาจเป็นเพราะฉันมีเป้าหมายที่เรียบง่ายเช่นนี้ เลยทำให้ฉันดูสงบนิ่ง ไม่ว่าในสถานการณ์ใดก็ตามในการแข่งขันต่อไป ฉันสามารถรับรู้ถึงความเป็นเอกลักษณ์ของวัสดุเหล่านี้ได้จริง ๆ เพราะความพลิ้วไหวที่ฉันต้องการนั้นจำเป็นต้องได้รับการขับเน้นจากวัสดุเหล่านี้กู้จือโม่จ้องมองฉันอยู่ด้านล่างด้วยสายตาที่แน่วแน่ ฉันรับรู้ได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงนี้ แต่ฉันไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่เงียบและเริ่มจัดการกับวัสดุในมืออย่างเงียบ ๆเพ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 335
ในที่สุด หลังจากการรอคอยอันยาวนาน เสียงของกรรมการก็ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น“ขอแสดงความยินดีกับผู้เข้าแข่งขันยี่สิบห้าอันดับแรกที่ผ่านเข้ารอบในการแข่งขันครั้งนี้ พวกคุณได้ผ่านด่านแรกมาเรียบร้อยแล้ว ต่อไป พวกคุณจะเข้าสู่การแข่งขันรอบที่สองซึ่งจะดุเดือดยิ่งขึ้น หวังว่าพวกคุณจะรักษาฟอร์มและพยายามต่อไป”ฉันเห็นแสงสีฟ้าส่องสว่างขึ้นตรงหน้าฉัน ขณะที่รอบตัวคนอื่นเป็นแสงสีแดงเฉพาะแสงสีฟ้าเท่านั้นที่หมายถึงการถูกเลือกจริง ๆ และผ่านเข้ารอบต่อไปได้อย่างราบรื่น ส่วนแสงสีแดงหมายความว่าพวกเขาถูกคัดออกแล้วบางครั้งความจริงก็เป็นเช่นนี้ คุณจำเป็นต้องยอมรับความจริงว่าถูกคัดออก และต้องยอมรับทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ ยกภูเขาออกจากอกได้เสียทีความพยายามของฉันไม่สูญเปล่า ฉันผ่านเข้ารอบได้สำเร็จ!อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น การแข่งขันที่กำลังจะมาถึงจะยิ่งยากขึ้นกว่าเดิมสายตาของกู้จือโม่ตกลงมาที่ฉันอีกครั้ง ฉันบ่ายหน้าหนีเล็กน้อยด้วยไม่อยากมองเขาฉันไม่ต้องการมีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับเขา และก็ไม่ต้องการมีอะไรที่แตกต่างไปจากเขาเลยฉันรู้ว่าระหว่างเราสองคนยังมีปัญหาอีกมากมาย แต่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 336
พยายามอดกลั้นความรู้สึกอึดอัดในใจ ฉันทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น จากนั้นก็เฝ้ารอให้พวกเขาพูดคุยกันอย่างลึกซึ้ง เพื่อที่ฉันจะได้ค้นหาเบาะแสบางอย่าง“เธออย่าพูดมั่ว ๆ นะ ถ้าผู้จัดการแข่งขันได้ยินเข้าคงไม่ดีแน่ การแข่งครั้งนี้เราแค่โชคไม่ดีเท่านั้นเอง บางทีครั้งหน้าเราอาจจะผ่านเข้ารอบก็ได้”ผู้หญิงอีกคนพยายามปลอบใจอีกฝ่าย แต่ฉันกลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่มากมายฉันเม้มริมฝีปาก พยายามมองหาหลักฐานหรือร่องรอยบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นก็เผยให้เห็นความไม่พอใจอย่างชัดเจน และทันใดนั้น ฉันก็เห็นเธอเตะถังขยะอย่างแรง“ก็เพราะฉันไม่เข้าใจไง! นักแข่งหมายเลขสี่ ออกแบบชุดสีเขียวที่ดูแย่ยิ่งกว่าการโดนสวมเขาอีก ถ้าไม่ได้ถูกซื้อตัวไปแล้วล่ะก็ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?”ฉันรู้สึกประหลาดใจ ไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดที่น่าสนใจขนาดนี้ แต่สิ่งที่พวกเธอพูดต่อไปกลับทำให้ฉันตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม“อาจารย์แซ่จางนั่นน่ะ เธอคิดว่าเป็นคนดีงั้นเหรอ? เขาน่ะเป็นมืออาชีพที่สุด รู้ไหมว่ามืออาชีพเรื่องอะไร? ก็เพราะเขาถนัดเรื่องกฎลับที่สุดไงล่ะ”ฉันรู้สึกแปลกใจไม่น้อย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 337
ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินออกมาจากที่นั่นได้อย่างไร แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุดที่แท้โลกนี้เต็มไปด้วยความมืดมนมากมาย เพียงแต่ว่าฉันสามารถหลีกเลี่ยงมันมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้มองดูเหมือนโชคดี แต่ฉันก็ไม่รู้เลยว่าในครั้งต่อไป ฉันจะถูกดึงเข้าไปในวังวนเหล่านั้นหรือไม่ ดังนั้น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือทำให้ตัวเองดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ยอมให้สิ่งใดมารบกวนจิตใจฉันได้ขณะที่ฉันกำลังเตรียมตัวออกจากสถานที่แข่งขัน ทันใดนั้นฉันก็เห็นเด็กสาวสองคนที่มีใบหน้าหวานถูกพาขึ้นรถสีดำคันหนึ่ง และชายที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ ก็คืออาจารย์แซ่จางคนนั้น!เขาสามารถเป็นผู้รับผิดชอบการแข่งขันครั้งนี้ได้ ทำให้ฉันรู้สึกตกตะลึงอยู่แล้ว คนแบบนี้สมควรจะมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้อย่างไร? แต่ตอนนี้เขากลับพาเด็กสาวสองคนขึ้นรถไปอีก ซึ่งยิ่งทำให้ฉันอดสงสัยในความจริงแท้ของเขาไม่ได้เขาต้องการพาเด็กสาวสองคนไปแล้วทำเรื่องผิดกฎหมาย จริง ๆ เหรอ? แค่คิดก็รู้สึกว่าน่ารังเกียจและไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด!ฉันกัดฟันแน่น ต้องการจะสืบหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ได้ แต่กลับพบว่ากำลังของตัวเองช่างเล็กน้
Bab terbaru
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
