บททั้งหมดของ หวนรักหนีลิขิต: บทที่ 301 - บทที่ 310

ฉันชะงักไป หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งลงในชั่วขณะนั้นฉันก้มลงหยิบนกกระเรียนกระดาษขึ้นมาอย่างระมัดระวัง มันนอนนิ่งอยู่ในฝ่ามือของฉัน ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวที่ยังเล่าไม่จบเรื่องราวของนกกระเรียนกระดาษตัวนี้ มีเพียงฉันและเขาเท่านั้นที่เข้าใจ การที่นกกระเรียนกระดาษตัวนี้ปรากฏขึ้นที่นี่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หมายความว่าเขาเคยมา หรือไม่ก็เฝ้ามองการกระทำของฉันจากมุมหนึ่งอย่างเงียบ ๆฉันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ผู้คนเดินขวักไขว่อย่างพลุกพล่าน แต่ละคนต่างวุ่นอยู่กับเรื่องของตัวเอง ไม่มีใครสังเกตเห็นนกกระเรียนกระดาษในมือของฉันเลยสักคนอย่างไรก็ตาม ฉันกลับรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างแรงกล้า ความรู้สึกนั้นสมจริงจนฉันไม่สามารถมองข้ามไปได้เลย“ทำไมเธอถึงเก็บนกกระเรียนกระดาษขึ้นมาล่ะ? หรือว่าเธอชอบของเล็ก ๆ แบบนี้งั้นเหรอ?”หลี่ฮ่าวเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป เขาไม่ได้มีความคิดซับซ้อนอะไร และยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีทางรับรู้ถึงความหมายที่นกกระเรียนกระดาษตัวนี้แฝงไว้ได้เลยดังนั้นเมื่อเขามองนกกระเรียนกระดาษในมือฉัน เขาจึงดูสับสนไม่น้อยฉันสูดหายใจลึก พยายามสงบความตื่นเต้นใน

อาจเป็นเพราะชาติก่อนฉันผ่านเรื่องราวมากมาย ฉันจึงจดจำบาดแผลที่เจ็บปวดเหล่านั้นได้อย่างแม่นยำ แต่กลับลืมความทรงจำที่แสนหวานชื่นไปเสียหมดพวกเขาทั้งสองจ้องมองฉันเขม็ง ราวกับตัวชะมดในไร่แตงโม ที่อยากจะกินแตงโมลูกโตสักลูก“เมื่อก่อนฉันพับนกกระเรียนกระดาษไม่เป็น จนกระทั่งต่อมาฉันได้เรียนรู้วิธีพับนกกระเรียนกระดาษ ตอนนั้นพี่สาวข้างบ้านที่สอนฉันพับบอกว่านกกระเรียนกระดาษเป็นสิ่งที่ใช้สื่อถึงความคิดถึง”วัยเยาว์ไม่รู้จักความรักคืออะไร จึงไม่เข้าใจว่าความคิดถึงนั้นจะมีพิษร้ายเพียงใดความคิดถึงแต่เดิมก็เป็นยาพิษที่ไร้ทางแก้ และความคิดถึงที่ฝังลึกถึงกระดูกยิ่งยากที่จะถอนออก“ในสมัยที่ฉันยังเป็นนักเรียน ฉันเคยชอบคนที่โดดเด่นมากคนหนึ่ง เขาโดดเด่นในทุกด้าน ฉันรู้สึกละอายใจในตัวเอง แต่ฉันก็ชอบความรู้สึกของการได้อยู่เคียงข้างดวงอาทิตย์ ถึงขนาดที่ฉันอยากจะไล่ตามแสงสว่างของเขา”ตอนนั้นฉันพบว่าเขาชอบอ่านหนังสือต่างประเทศมาก เพราะเขาต้องการฝึกฝนความสามารถพิเศษของเขา จึงเลือกที่จะอ่านหนังสือเหล่านั้นจนกระทั่งต่อมาฉันพบว่าเขาเลือกอ่านหนังสือในภาษาต้นฉบับเล่มหนึ่ง และดูเหมือนเขาจะหวงแหนหนังสือเล่มนี้ม

แต่โชคชะตามักชอบเล่นตลกกับคนเสมอ ตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองได้ตัดขาดกับเขาแล้ว เขากลับเข้ามาในโลกของฉันอย่างเงียบ ๆ และเริ่มโจมตีฉันด้วยวิธีที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนคืนนั้นพวกเราดื่มกันไม่น้อยที่บาร์เล็ก ๆ แม้ว่าจะเป็นไวน์ผลไม้ แต่ก็มีแอลกอฮอล์อยู่พอสมควรพวกเราต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว และสามารถรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองได้ ดังนั้นพวกเราจึงดื่มเพิ่มอีกสองสามแก้วเพื่อทดสอบความกล้ากันจนกระทั่งดื่มจนรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ฉันจึงต้องยอมเลิกดื่ม แต่การกลับไปคนเดียวมันอันตรายมาก พวกเราทั้งสามคนจึงต้องกลับไปด้วยกัน“พวกเธอสองคนรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน แล้วค่อยไปจ่ายเงินพร้อมกัน”ฉันรู้สึกว่าท้องเริ่มอืดเล็กน้อย แถมยังมึนหัวจนมองอะไรไม่ค่อยชัด ถึงขั้นเดินไม่ค่อยมั่นคง ต้องพิงผนังไปตลอดทางจนถึงห้องน้ำเหล้าของประเทศเมเปิลแลนด์ทั้งหวานทั้งอร่อย แต่ก็มีดีกรีที่สูงมาก เหมือนกับกับดักที่หอมหวานฉันพิงอ่างล้างมือ มองตัวเองในกระจก ใบหน้าเผยให้เห็นอาการมึนเมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความเข้มแข็งในใจได้ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไป เงาร่างคุ้นเคยก็ผ่านหน้าประตูไปอย่างรวดเร็ว ฉันชะงัก

ฉันขอบคุณทั้งสองคนที่เป็นห่วง แล้วตัดสินใจไปชงชาร้อนสักแก้ว เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น และปลอบโยนหัวใจตัวเองด้วยฉันเดินเข้าไปในครัว เปิดกาต้มน้ำ แล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เริ่มครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อคืนนั่นไม่เหมือนความฝันเลย ราวกับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง แต่ฉันก็ไม่อยากคิดมากไปกว่านี้แล้วแต่เมื่อกี้ตอนที่ฉันแยกกับพวกเขาสองคน ฉันสังเกตเห็นได้ชัดว่าในสายตาของพวกเขามีความลังเลและท่าทีหลบเลี่ยงอยู่เล็กน้อยหรือว่าพวกเขาสองคนมีความลับบางอย่างปิดบังฉันอยู่?แต่พอฉันคิดถึงคนที่ฉันรัก ซึ่งสามารถพบเจอได้แค่ในความฝันเท่านั้น ฉันก็รู้สึกถึงความเศร้าจับใจแต่ความรักก็เป็นสิ่งที่เลื่อนลอยอยู่แล้ว ยิ่งพยายามจะไขว่คว้า ก็ยิ่งหลุดลอยไปเวลาเพียงแค่พริบตาเดียว ก็ล่วงเลยมาถึงยามค่ำคืนแล้วฉันเพิ่งเก็บข้าวของเสร็จเตรียมตัวที่พัก ก็เห็นแสงสว่างปรากฏขึ้นไม่ไกลทันใดนั้น ฉันก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินอยู่ด้วยกัน“นักศึกษากู้ นายนี่เก่งจริง ๆ เลยนะ!”เด็กสาวที่มัดผมหางม้าสวมชุดกระโปรงสีขาว มองไปที่ชายหนุ่มข้างกายด้วยสายตาอ่อนโยนและชายคนนั้น กลับกลายเป็นกู้จือโม่!สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นเพียงควา

การที่คนสองคนมาที่ชั้นเรียนของฉันไม่ได้ทำให้ชีวิตของฉันเกิดความเปลี่ยนแปลงมากนัก ฉันยังคงรักษาท่าทีของตัวเองไว้เหมือนเดิมตั้งแต่วันนั้นที่ตกลงกันว่าจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย และหลังจากนั้นฉันก็ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการเรียนอย่างเต็มที่อาจารย์ให้โอกาสที่ดีให้ฉัน โดยฉันจะได้เข้าร่วมงานนิทรรศการเดินสายครั้งต่อไป“การมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการออกไปเปิดโลกทัศน์ ฉันได้หาโอกาสให้เธอแล้ว แล้วฉันก็ส่งผลงานของเธอไปด้วย แต่ไม่รู้ว่าจะผ่านการคัดเลือกหรือเปล่า”สถานะของพวกเรา นับว่าค่อนข้างลำบาก หากอยากจะยืนหยัดได้จริง ๆ ก็จำเป็นต้องมีผลงานที่โดดเด่นให้คนยอมรับตอนนี้ฉันยังอยู่ในช่วงฝึกฝนเท่านั้น จึงให้ความสำคัญกับโอกาสแบบนี้มาก ถึงแม้จะไม่ได้รับคัดเลือก แต่การได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดี“ขอบคุณสำหรับโอกาสอันมีค่านี้นะคะ ฉันจะตั้งใจคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ดีที่สุด และในอนาคตฉันจะเดินบนเส้นทางสายการออกแบบในแบบที่เป็นตัวของตัวเองให้ได้ค่ะ”การที่ฉันได้รับโอกาสนี้มาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดังนั้นฉันรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก ซึ่งสิ่งนี