All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 281 - Chapter 290

ฉันพยักหน้าตอบรับทันที และพูดคุยกับอาจารย์เพิ่มเติมเกี่ยวกับรายละเอียดของการไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศเนื่องจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันไม่สามารถเดินทางไปต่างประเทศพร้อมกับกลุ่มนักศึกษาแลกเปลี่ยนกลุ่มแรกได้อย่างราบรื่น แต่ฉันก็ได้รับโอกาสใหม่ เนื่องจากสถานการณ์ของนักศึกษาแลกเปลี่ยนคนนั้นดูไม่ค่อยสู้ดีนัก“โควตานี้ยังว่างอยู่ ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว ฉันจะยื่นเรื่องขออนุมัติจากผู้บริหารให้โควตานี้เป็นของเธอ เพราะในสายตาของฉัน เธอเป็นนักศึกษาที่โดดเด่นมากและหายากจริง ๆ การที่เธอได้ไปแลกเปลี่ยนถือเป็นเกียรติของมหาวิทยาลัยเราเช่นกัน”อาจเป็นเพราะสิ่งที่ฉันเคยทำมาก่อนหน้านี้ด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ จึงทำให้เธอไว้วางใจฉัน นั่นทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากในทันที หากสามารถคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ได้ อนาคตข้างหน้าก็คงจะยิ่งสดใสกว่าเดิม“ขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยติดตามเรื่องนี้อย่างเต็มที่นะคะ”คนเดียวที่ฉันพึ่งพาได้ก็คือเธอ ดังนั้นฉันจึงแสดงความรู้สึกขอบคุณออกมาอย่างเต็มที่เธอเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ แสงแดดอ่อนโยนส่องกระทบใบหน้า ร่างเสี้ยวหน้าด้านข้างที่อบอุ่นและเปล่งประกายราวกับมีแ

พอดีกับที่เพื่อนร่วมชั้นสองคนเดินถือเอกสารผ่านมา เสียงพูดคุยของพวกเขาดังเข้ามาในหูของฉันทันที และดึงดูดความสนใจของฉันเข้าอย่างจัง“ไม่เคยได้ยินเหรอ? บางครั้งพลังของเงินก็ถือว่าเป็นความสามารถอย่างหนึ่งเหมือนกัน”ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย ฟังคำพูดของพวกเขา ในใจพลันเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาคนโง่ในสายตาพวกเขากลับกลายเป็นว่าประสบความสำเร็จได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนต่างประเทศแล้ว ที่สำคัญ ฟังดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับโอกาสที่ฉันสูญเสียไปอีกด้วยฉันเริ่มนึกย้อนกลับอย่างละเอียด พยายามค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมจากบทสนทนาของพวกเขา“ใช่ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน ได้ยินว่าครอบครัวเขาร่ำรวยและมีอิทธิพล ถึงขั้นแย่งโควตาของคนอื่นไปได้เลย”เพื่อนนักเรียนอีกคนพยักหน้าเห็นด้วย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความอิจฉาเล็กน้อยในใจฉันสะท้านไปวูบ หรือว่าสิ่งนี้จะเป็นเพราะ ‘อำนาจของเงิน’ จริง ๆ?แต่ฉันรีบปฏิเสธความคิดนั้นทันที เพราะฉันยังเชื่อว่ายังมีความยุติธรรมและความถูกต้องอยู่ในโลกใบนี้ฉันตัดสินใจที่จะสืบสวนอย่างลึกซึ้งเพื่อค้นหาความจริงของเรื่องนี้ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินเข้าไปใกล้พวกเขาพร้อมกั

“ถ้าพวกเธอไม่สามารถอธิบายจุดเด่นของผลงานและแสดงความตั้งใจออกมาได้มากพอได้ ฉันจะคัดออกทันที”เมื่อมองไปที่สายตาอันเย็นชาของผู้บริหารที่จ้องมองพวกเรา พร้อมน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกใด ๆ ทำให้ฉันรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทันที“ฉันมีเพียงเจ็ดที่เท่านั้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องรับให้ครบเจ็ดคน ฉันอาจจะรับเพียงคนเดียว หรืออาจจะไม่รับใครเลยก็ได้”เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์หลิน หัวใจฉันก็พลันกระตุก รู้สึกถึงความกดดันที่ไม่เคยมีมาก่อนแต่ฉันก็เข้าใจดีว่านี่คือโอกาสที่จะได้แสดงความสามารถของตัวเอง ฉันจำเป็นต้องทุ่มเทอย่างสุดความสามารถฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มั่นคง จากนั้นก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงนี้ พลางมองการนำเสนอของคนอื่น ๆในตอนนั้น มีงานออกแบบสองชิ้นที่คล้ายคลึงกันปรากฏขึ้น ใบหน้าของฉันเผยความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย แต่ทั้งสองงานออกแบบนั้นก็ดูแปลกใหม่และสร้างสรรค์มากฉันเห็นอาจารย์หลินขมวดคิ้ว ก่อนจะนำภาพออกแบบทั้งสองมาวางเปรียบเทียบกัน“ไม่น่าเชื่อว่าในสถานการณ์แบบนี้ยังมีผลงานออกแบบที่คล้ายกันได้ พวกเธอสองคน ฉันคัดออกทั้งคู่”ทั้งสองคนถึงกับลุกขึ้นโวยวายทันที ดูเห

ฉันมองไปที่อาจารย์หลิน ในแววตาของเขาปรากฏความประหลาดใจวูบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นความชื่นชมขณะที่ฉันคิดว่าฉันสามารถทำให้เขาประทับใจได้ แต่เขากลับส่ายหัวอีกครั้ง“ฉันชื่นชมความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของเธอ และชื่นชมตัวตนของเธอด้วย แต่การออกแบบไม่ใช่เรื่องของสิ่งเหล่านี้ มันขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ หากไม่มีแรงบันดาลใจแม้เพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ต่อให้เธอมีความขยันและความพยายามถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ก็ไม่อาจประสบความสำเร็จได้”ไม่ใช่ทุกสิ่งจะเป็นไปตามความคิดที่ว่าความพยายามของตัวเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ คำพูดที่เหมือนน้ำเย็นสาดเข้ามานั้นทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั้งใจฉะนั้นฉันต้องถูกคัดออกจริง ๆ เหรอ? หรือว่าเขาไม่เห็นคุณค่าในตัวฉันจริง ๆ กันแน่?ในใจของฉันเต็มไปด้วยความสับสนและไม่ยอมแพ้ แต่ฉันก็เข้าใจดีว่าฉันไม่สามารถละทิ้งความฝันของตัวเองเพียงเพราะความล้มเหลวครั้งเดียวได้ฉันสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจลองอีกครั้งแต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร เขากลับฉีกแบบร่างการออกแบบของฉันทิ้งทันที“ผลงานของเธอที่ไม่มีสไตล์เฉพาะตัว จะไม่สามารถกลายเป็นผลงานที่แท้จริงได้”ฉันมองเห็นความเย็นชาในแววตา

“แล้วที่นายบอกเรื่องนี้กับฉัน มีจุดประสงค์อะไร? ต้องการให้ฉันไปเอาเรื่องเขาเหรอ?”ฉันจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของลั่วอี้ฝาน พยายามอ่านความตั้งใจที่แท้จริงจากสีหน้าที่ซับซ้อนของเขาสายตาของเขาดูลังเล ราวกับกำลังชั่งใจ แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจพูดออกมาอย่างหนักแน่น“ลั่วลั่ว ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอไปเอาเรื่องกับคุณปู่กู้ ฉันแค่รู้สึกว่า ในฐานะนักออกแบบที่มีพรสวรรค์ เธอสมควรได้รับสิ่งที่เป็นของเธออย่างแท้จริง”สายตาที่เขามองมาที่ฉันแฝงไปด้วยความกังวล ราวกับว่าเขาใส่ใจฉันมาก“โอกาสในการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งที่เธอได้มาด้วยความพยายามของตัวเอง แต่กลับต้องเสียไปเพราะความเห็นแก่ตัวของคุณปู่กู้ สำหรับเธอแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย”ฉันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้เอ่อล้นขึ้นมาในใจฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฉันจะต้องเข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งแบบนี้เพียงเพราะกู้จือโม่แต่เมื่อฉันตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเขาได้จริง ๆ ฉันกลับรู้สึกว่าโลกของตัวเองสว่างไสวและสงบสุขอย่างแท้จริงบางทีความรู้สึกบางอย่างก็สมควรที่จะปิดฉากลง ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ใช่ความจริงใจทุกครั้งที่จะได้รับความจริงใ