All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 271 - Chapter 280

แต่ว่าจนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้เขาให้โอกาสฉันได้เข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อให้ฉันไว้ใจเขาจริง ๆ และจากนั้นจึงโจมตีฉันอย่างร้ายแรงที่สุด เมื่อฉันพูดทุกเรื่องจนหมด เขาก็นิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง “ลั่วลั่ว เธอลำบากมามาก แต่เธอต้องเชื่อนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอและคอยสนับสนุนเสมอ” ตอนนี้ฉันทำได้แค่แสร้งทำเป็นมองเขาด้วยท่าทางขอบคุณ เพื่อให้เขารู้สึกว่าหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความอบอุ่น “เดิมทีฉันรู้สึกอึดอัดใจมาก แต่ตอนนี้พอได้คุยกับนาย ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย” ฉันแกล้งทำเป็นเหมือนว่าฉันเข้าใจและโล่งใจแล้ว เพื่อให้เขาพูดความจริงกับฉัน และบอกทุกอย่างที่ฉันอยากรู้ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ไม่ใช่คนโง่ ความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดคือการเงียบใส่กัน แต่เข้าใจความคิดของกันและกัน รถเคลื่อนตัวเข้าสู่เขตเมืองอย่างช้า ๆ ฉันค่อย ๆ ฟื้นตัวจากความรู้สึกสับสนวุ่นวายในจิตใจ ฉันรู้ว่าช่วงเวลาที่เหลือระหว่างเราสองคนมีไม่มากแล้ว แต่บางเรื่องก็จำเป็นต้องพูดให้ชัดเจน “พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดกันนี่นา แล้วนายไม่มีอะไรอยากจะพูดกับฉันเหรอ?” หรือว่าเขาไม่คิดจะบ

“ฉันเข้าใจ แต่ฉันอยากให้เธอจำไว้ว่า ฉันเคยอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริง ๆ” ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ ฉันรู้ว่าเขายังพูดไม่จบ ฉันก็อยากจะกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายกับเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาอาจจะหายไปจากชีวิตของฉันตลอดกาล ฉันจะไม่ยอมให้ใครทรยศฉันในโลกของฉันอีก “บางทีวัตถุประสงค์ที่ฉันเข้าหาเธออาจจะไม่บริสุทธิ์นัก แต่ฉันรักเธอจริง ๆ เพียงแค่ฉันใช้วิธีที่ผิด ฉันหวังว่าเธอจะรักฉันได้ ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่คู่ควร ฉันก็อยากหาวิธีไถ่โทษ เพื่อให้เธอรักฉัน” ทำไมถึงมีคนที่น่าขำขนาดนี้ได้นะ? เหยียบย่ำความจริงใจของฉัน แล้วบดขยี้ศักดิ์ศรีของฉันลงกับพื้นอย่างไร้ปรานี สุดท้ายยังคิดจะให้ฉันรักเขาอีกเหรอ? เขาคิดว่าฉันเป็นคนที่ต่ำต้อยมากขนาดไหนกัน? “ฉันไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นให้ผลประโยชน์อะไรกับนาย แต่นายได้ทำร้ายฉันอย่างแท้จริง ฉันไม่อยากพูดอะไรกับนายอีก ไม่ว่าจะเป็นหรือตายจากนี้ไปเราสองคนอย่าได้เกี่ยวข้องกันอีก”ฉันนั่งอยู่บนรถด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด ที่แท้การถูกทรยศมันเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ฉันควรจะชินกับมันตั้งนานแล้วสิ ทำไมฉันถึงยังรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้อยู่ล่ะ? นั่นก็เพร

“ฉันกับกู้จือโม่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ส่วนเรื่องของเขากับคนอื่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนเคยหลงรักเขาโดยไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ แต่ตอนนี้ฉันมีสติและไม่มีทางรักเขาได้อีกแล้ว”คุณปู่กู้มองมาที่ฉัน ดวงตาสะท้อนความประหลาดใจเล็กน้อย เขาเห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าฉันจะพูดความคิดของตัวเองออกมาอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ เขาเงียบไปชั่วครู่ ขณะที่ฉันคิดว่าเขาคงจะถอนหายใจโล่งอก แต่ไม่คาดคิดว่าเขากลับแค่นเสียงเย็นชาออกมา แล้วมองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกยิ่งกว่าเดิม “คนอย่างเธอที่เป็นแค่แมลงไร้ค่า ต่อให้พยายามยื้อเขาไว้แค่ไหน เขาก็ไม่มีวันรักเธอแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอไม่มีค่าคู่ควรเลยสักนิด” คำพูดของเขาเหมือนมีดคมกริบที่แทงลึกเข้าไปในหัวใจของฉัน ฉันกัดริมฝีปากแน่น กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาไว้ ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันจะอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้ที่นี่ ฉันเงยหน้าขึ้น สบตาเขาด้วยสายตาที่มั่นคงยิ่งกว่าเดิม “คุณปู่กู้คะ ฉันเข้าใจดีถึงสถานะของตัวเอง และไม่เคยฝันลม ๆ แล้ง ๆ ว่ากู้จือโม่จะรักฉันเลยสักครั้ง แต่ฉันก็อยากให้คุณเข้าใจว่า ฉันไม่ใช่แมลงไร้ค่าอย่างที่คุณมอง ฉันมีศักดิ์ศรีแ

“คุณปู่กู้ คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่ได้ฝันลม ๆ แล้ง ๆ แต่ฉันกำลังไล่ตามความยุติธรรม ฉันเชื่อว่า ตราบใดที่ฉันยังยืนหยัดต่อไป สักวันหนึ่งฉันจะหาหลักฐานมาได้ และฉันจะทำให้ทุกคนรู้ถึงความผิดของคุณและครอบครัวคุณ ฉันจะใช้การกระทำของฉันพิสูจน์พลังแห่งความยุติธรรม!” คุณปู่กู้มองมาที่ฉัน แววตาแฝงไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดเลยว่าฉันจะมุ่งมั่นและยืนหยัดได้ถึงเพียงนี้ แต่กลับมีบางเรื่องที่ฉันลืมไปเสียสนิท ฉันลืมไปว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นนักธุรกิจที่เย็นชาไร้หัวใจ และยิ่งไปกว่านั้น ฉันลืมไปว่าเขาเป็นคนที่ทรงอำนาจจนไม่มีทางมอบความยุติธรรมให้ฉันได้เลย “ถ้าเธอจะพูดแบบนี้ งั้นฉันจะทำให้เธอรู้ความจริง เธอคิดว่าตัวเองฉลาดมากอย่างนั้นเหรอ? แต่จริง ๆ แล้ว การตายของคุณย่าเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นต้นเหตุอย่างนั้นเหรอ?” คำพูดของเขาทำให้ฉันนิ่งอึ้งไปทันที ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรลงไปถึงต้องมาถูกดูถูกแบบนี้ แต่คำพูดต่อมาของเขากลับทำให้เลือดในกายของฉันเย็นเฉียบ เขามองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม ราวกับมองสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง เหมือนกับว่าเขาสามารถดูถูกหรือเหยียบย่ำฉันได้ตามใจ โดยไม่เห็นคุณค่าและพลังใด ๆ ในตัวฉันเลย

“จะให้เงินฉันงั้นเหรอ? คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อเงิน? บางทีพ่อของฉันอาจมองว่าฉันเป็นต้นไม้เงินต้นไม้ทอง แต่ฉันต้องการมันจริง ๆ เหรอ?” ตราบใดที่ฉันต้องการ การหาเงินไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่เขายังคงคิดว่าที่ฉันเกาะติดหลานชายของเขาเป็นเพราะฉันรักกู้จือโม่อย่างแท้จริง ทว่าตอนนี้ฉันรู้ดีแล้วว่าความรักนั้นไม่มีค่าอะไรเลย เมื่อฐานะทางเศรษฐกิจของฉันไม่สามารถกำหนดโครงสร้างที่สูงกว่านั้นได้ สิ่งนี้จะนำไปสู่ความขาดแคลนในด้านวัตถุและความสับสนในโลกแห่งจิตใจยิ่งขึ้น ตราบใดที่ทำให้เขาเข้าใจถึงปัญหาความรู้สึกที่แท้จริงของฉันตอนนี้ เขาก็จะเลิกใช้วิธีสกปรกพวกนั้นมาจัดการฉัน และจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก สายตาแฝงไว้ด้วยความดูแคลนเล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะหัวเราะเยาะออกมาเบา ๆ “บางทีหลานชายของคุณอาจเป็นดั่งสมบัติในสายตาคุณ แต่สำหรับฉัน เขาไม่มีค่าอะไรเลย คนที่แยกแยะถูกผิดไม่ได้ แถมยังปกป้องฆาตกร คุณคิดว่าคนแบบนี้สมควรให้ฉันรักเหรอ?” ยังไม่ทันที่เขาจะตอบสนอง ฉันก็หยุดพูดต่อ ปล่อยให้คำพูดทั้งหมดหลุดออกมา รู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเองอย่างอิสร