All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 291 - Chapter 300

การช่วยเหลือคนร้ายให้หลบหนีจากการลงโทษตามกฎหมาย เช่นนี้ไม่ใช่อาชญากรรมเหรอ?สิ่งที่พวกเขาทำแต่ละเรื่อง แต่ละอย่าง ได้ฝากรอยแผลที่ไม่มีวันลบเลือนในใจของฉัน เวลานั้นฉันจะทำให้พวกเขาทุกคนต้องชดใช้อย่างสาสม!ฉันเคยคิดว่าการทำแบบนี้จะทำให้คุณย่าสบายใจ แต่ตอนนี้คุณย่ากลับถอนหายใจยาว แล้วใช้ร่างเล็ก ๆ ของท่านมากอดฉันไว้แน่น“ย่าไม่อยากให้หลานสาวคนดีของย่าต้องอยู่แบบเหนื่อยล้า ย่าขอแค่ให้หนูมีชีวิตที่ปลอดภัยและไม่เจ็บป่วยก็พอแล้ว”เธอยื่นมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ เหมือนกับตอนที่ฉันยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในวัยเด็ก คุณย่ามักจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ส่วนฉันก็นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็กข้าง ๆ ท่านตอนนั้นฉันตัวเล็กน่ารักมาก ส่วนคุณย่ามีใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม อาบแสงแดดอ่อน ๆ อย่างอบอุ่นพวกเรานั่งอยู่ที่ลานบ้าน ปล่อยให้สายลมอ่อน ๆ พัดผ่าน รับรู้ถึงบรรยากาศของธรรมชาติที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนมองไปที่แตงกวาและมะเขือเทศที่สุกงอมในลานบ้าน ให้ความรู้สึกสงบสุขและรื่นรมย์แบบวิถีชนบทเธอใช้มือที่เหี่ยวย่นและเปี่ยมด้วยวัยลูบหัวฉันเบา ๆ แล้วจึงหยิบหวีมาหวีผมของฉันใ

ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองถูกแช่แข็งไว้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถละลายมันได้เมื่อมาถึงสนามบิน ฉันจัดการเช็คอินเรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉันการไม่มีคนคุ้นเคยอยู่รอบตัวทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก และในเวลานี้ อาจารย์ที่ปรึกษาก็กำลังจัดการเอกสารต่าง ๆ พร้อมกับเพื่อนนักศึกษาอีกสองคนที่นี่“เสี่ยวเฉียว ครั้งนี้หวังว่าเธอจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันคาดหวังในตัวเธอมากแค่ไหน”อาจารย์หลินคาดหวังในตัวฉันมากจริง ๆ เขาหวังว่าฉันจะสามารถเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ และคว้าชัยชนะอันดับหนึ่งในการแลกเปลี่ยนที่ประเทศเมเปิลแลนด์พวกเราจัดการเอกสารเสร็จอย่างรวดเร็วและขึ้นเครื่องบินไปเรียบร้อยแล้ว เวลานี้พวกเราสี่คนมารวมตัวกันและเริ่มพูดคุยสำรวจเกี่ยวกับแผนการเดินทางที่กำลังจะมาถึงตอนนี้ฉันเพิ่งได้รู้ว่า การเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงการแลกเปลี่ยนทางวิชาการตามที่เห็นภายนอก แต่ยังมีการแข่งขันครั้งใหญ่ ซึ่งเป็นการแข่งขันระดับนานาชาติอีกด้วย“จริง ๆ แล้ว ฉันอยากสร้างกลุ่มแลกเปลี่ยนที่เป็นของตัวเองมานานแล้ว ฉันหวังว่าพวกเธอจะช่วยสร้างชื่อเสียง

มองดูภาพจิตรกรรมฝาผนังที่แปลกตาบนกำแพง แต่ละภาพล้วนมีสีสันที่สะท้อนถึงความเป็นเอกลักษณ์แบบดั้งเดิม อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความแปลกใหม่ ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจอย่างลึกซึ้งเดินไปเดินมา พวกเราก็พบว่าที่นี่คือถนนที่เต็มไปด้วยร้านอาหารเล็ก ๆพวกเราเดินเข้าไปในร้านอาหารท้องถิ่นแห่งหนึ่ง การตกแต่งภายในร้านดูเรียบง่ายแต่งดงาม เปี่ยมไปด้วยบรรยากาศทางวัฒนธรรมที่อบอวลอยู่รอบตัวพวกเราสั่งของว่างขึ้นชื่อของท้องถิ่นมาหลายอย่าง พร้อมลิ้มรสความอร่อยในแบบต่างถิ่นอย่างเพลิดเพลินใจ“อาหารของประเทศเมเปิลแลนด์ไม่เพียงแต่อร่อยเท่านั้น แต่ยังมีศิลปะในของหวานที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ แต่ละเมนูของหวานล้วนเหมือนผลงานที่ช่างแกะสลักสร้างสรรค์ขึ้นอย่างพิถีพิถัน” ก่อนหน้านี้ หลี่ฮ่าวเคยศึกษาวัตถุดิบที่เกี่ยวข้องบางอย่างที่นี่มาก่อน จึงมีความคุ้นเคยกับของว่างและของหวานในแถบนี้เป็นอย่างดี“รบกวนช่วยสั่งเมนูอาหารที่มีความพิเศษไม่เหมือนใครให้เราสักสองสามอย่างได้ไหม? ฉันเองก็อยากลองชิมดูเหมือนกัน”เขาตอบรับด้วยความยินดี จากนั้นก็เลือกเมนูอาหารจานเด่นบนเมนูมาหลายอย่าง ทุกคนต่างตื่นเต้นรอคอยอาหารที่ทั้งสีสัน กลิ่น แล

โชคดีที่ในมือยังมีนกกระเรียนกระดาษตัวนี้ซึ่งสามารถใช้เป็นของแลกเปลี่ยนได้ศิลปินรับนกกระเรียนกระดาษไว้ ดวงตาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย เขายิ้มพลางพูดว่า “นกกระเรียนกระดาษตัวนี้ช่างประณีตจริง ๆ ผมชอบมันมาก ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ หวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกัน”พวกเราแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อกัน ศิลปินท่านนั้นได้เชิญพวกเราให้ไปเยี่ยมชมสตูดิโอส่วนตัวของเขาอย่างอบอุ่นในสตูดิโอของเขา พวกเราได้เห็นผลงานอื่น ๆ ที่เขาสร้างสรรค์ขึ้น ซึ่งแต่ละชิ้นล้วนเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์และแรงบันดาลใจพวกเราพูดคุยกับศิลปินอย่างถูกคอ ราวกับว่าได้ค้นพบภาษาศิลปะที่เข้าใจกันได้ร่วมกันตอนที่ออกจากหอศิลป์ ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดสนิทไปแล้วพวกเราสามคนเดินอยู่บนเส้นทางกลับโรงแรม แต่ฉันกลับไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ตกอยู่ในกับดักที่ถูกวางไว้อย่างแยบยลแล้วจนกระทั่งหลายปีผ่านไป ฉันถึงได้รู้ว่าศิลปินคนนั้นที่เข้าหาฉันก่อน เป็นเพราะเขาได้รับคำสั่งจากคนอื่นและความช่วยเหลือที่ศิลปินคนนั้นมอบให้ฉันก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นในประเทศแปลกถิ่นอีกด้วยเมื่อกลับถึงโรงแรม ฉันล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ

แม้ในใจจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง แต่ฉันก็รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการแสดงความสามารถของตัวเอง และฉันไม่อยากปล่อยให้หลุดลอยไปฉันหันหลังกลับแล้วเขียนชื่อตัวเองลงบนกระดานดำพูดถึงงานอดิเรกและความถนัดของตัวเองอย่างง่าย ๆ พยายามใช้วิธีนี้เพื่อสร้างความใกล้ชิดกับทุกคนเสียงปรบมืออย่างอบอุ่นดังขึ้นในห้องเรียน ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยพวกเขาทั้งสองคนก็แนะนำตัวเองอย่างรวดเร็วเช่นกัน จากนั้นครูคนใหม่ก็ชี้ตำแหน่งที่นั่งให้พวกเรา“ทักษะภาษาต่างประเทศของพวกเธอยอดเยี่ยมมาก แต่เนื่องจากพวกเธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนระยะสั้น ฉันจึงอยากจัดที่นั่งให้พวกเธออยู่ท่ามกลางเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ เพื่อที่พวกเธอจะได้มีโอกาสทำงานร่วมกันในกลุ่มที่สนใจ และได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์มากขึ้นด้วย”อาจารย์ผู้หญิงคิดอย่างรอบคอบมาก และได้จัดพวกเราสามคนให้อยู่ในกลุ่มย่อยคนละกลุ่มเมื่อฉันนั่งลงที่ที่นั่งใหม่ ฉันมองไปรอบ ๆ และพบว่าเพื่อนนักเรียนทุกคนต่างมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจและเป็นมิตรรอยยิ้มของพวกเขาทำให้ความตื่นเต้นในใจของฉันคลายลงไปบ้างเล็กน้อยฉันพยายามปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่