เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 296
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 297
ที่ใจกลางลานกว้าง มีรูปปั้นขนาดใหญ่ตั้งตระหง่าน ซึ่งดูโดดเด่นเป็นพิเศษเมื่อแสงไฟสาดส่องลงมาพวกเราเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ จึงพบว่าเป็นรูปปั้นที่มีลักษณะเป็นใบเมเปิล ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของวัฒนธรรมและจิตวิญญาณอันเป็นเอกลักษณ์ของประเทศนี้จางเสี่ยวหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความตื่นเต้น แล้วเริ่มถ่ายรูปทั้งรูปปั้นและทิวทัศน์โดยรอบฉันก็ถูกบรรยากาศของที่นี่ดึงดูดไว้ รู้สึกผ่อนคลายและความสุขอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน“เธอไม่ถ่ายรูปเหรอ? เผื่อไว้ให้เพื่อน ๆ ดูไง ที่นี่วิวสวยมากนะ ถ่ายออกมายังไงก็ได้ภาพดี ๆ แน่นอน”เธอส่งรูปที่ตัวเองถ่ายเสร็จแล้วมาให้ฉันดู ซึ่งทำให้หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความสุขในทันทีเฉิงเฉิงเองก็ใส่ใจในความเป็นอยู่ของฉันมาก ฉันก็หวังที่จะแบ่งปันความงดงามของที่นี่ให้เธอได้เห็นเช่นกัน“งั้นฉันก็ถ่ายสักสองสามรูปก็แล้วกัน แต่ฝีมือถ่ายรูปของฉันอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”ระหว่างทางที่เดินไปหยุดไป พวกเราก็ถ่ายรูปออกมาได้ไม่น้อยเลยในเวลาไม่นานไม่นานก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย จึงเก็บโทรศัพท์ลงพวกเราสามคนนั่งล้อมกันอยู่มุมหนึ่งของลานกว้าง คุยกันไปพลาง ชื่นชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนของดินแดนแปลกตาแห่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 298
โชคดีที่ในมือยังมีนกกระเรียนกระดาษตัวนี้ซึ่งสามารถใช้เป็นของแลกเปลี่ยนได้ศิลปินรับนกกระเรียนกระดาษไว้ ดวงตาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย เขายิ้มพลางพูดว่า “นกกระเรียนกระดาษตัวนี้ช่างประณีตจริง ๆ ผมชอบมันมาก ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ หวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกัน”พวกเราแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อกัน ศิลปินท่านนั้นได้เชิญพวกเราให้ไปเยี่ยมชมสตูดิโอส่วนตัวของเขาอย่างอบอุ่นในสตูดิโอของเขา พวกเราได้เห็นผลงานอื่น ๆ ที่เขาสร้างสรรค์ขึ้น ซึ่งแต่ละชิ้นล้วนเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์และแรงบันดาลใจพวกเราพูดคุยกับศิลปินอย่างถูกคอ ราวกับว่าได้ค้นพบภาษาศิลปะที่เข้าใจกันได้ร่วมกันตอนที่ออกจากหอศิลป์ ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดสนิทไปแล้วพวกเราสามคนเดินอยู่บนเส้นทางกลับโรงแรม แต่ฉันกลับไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ตกอยู่ในกับดักที่ถูกวางไว้อย่างแยบยลแล้วจนกระทั่งหลายปีผ่านไป ฉันถึงได้รู้ว่าศิลปินคนนั้นที่เข้าหาฉันก่อน เป็นเพราะเขาได้รับคำสั่งจากคนอื่นและความช่วยเหลือที่ศิลปินคนนั้นมอบให้ฉันก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นในประเทศแปลกถิ่นอีกด้วยเมื่อกลับถึงโรงแรม ฉันล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 299
ฉันลุกขึ้นเดินไปที่ข้างหน้าต่าง สูดอากาศสดชื่นในยามเช้าเข้าไปเต็มปอด พยายามโยนความฝันและความรู้สึกเมื่อคืนออกไปจากความคิดแสงแดดส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านมาสัมผัสใบหน้าของฉัน อบอุ่นและอ่อนโยน ราวกับกำลังบอกฉันว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันควรปล่อยวางอดีตและเตรียมพร้อมรับอนาคตที่กำลังจะมาถึงฉันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว เปลี่ยนเป็นชุดที่สวมใส่สบาย เตรียมตัวออกไปสัมผัสเช้าวันใหม่ในประเทศแห่งนี้ขณะที่ฉันกำลังจะหยิบแหวนบนโต๊ะมาใส่ ก็พบว่านกกระเรียนกระดาษตัวนั้นหายไปแล้ว“เป็นไปไม่ได้!”เมื่อคืนหลังจากกลับมา ฉันไม่ได้เข้านอนทันที แต่หยิบกระดาษสีแผ่นหนึ่งออกมาแล้วพับเป็นนกกระเรียนไว้ตัวหนึ่ง กระดาษแผ่นนี้เป็นสีฟ้าอ่อน ฉันจำได้อย่างชัดเจนว่านกกระเรียนตัวนี้วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงของฉันแต่ตำแหน่งของแหวนกลับถูกขยับไป และนกกระเรียนตัวนั้นก็หายไปด้วยหรือว่าทุกสิ่งเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน เขามาอยู่ตรงหน้าฉันจริง ๆ ใช่ไหม?หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น ฉันรีบมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วเพื่อค้นหาร่องรอยของนกกระเรียนกระดาษตัวนั้นแต่ในห้องกลับไม่มีร่องรอยของใครอื่นนอกจากฉัน ทุกอย่างดูสงบเงียบอย่างบอกไม
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 300
แม้ในใจจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง แต่ฉันก็รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการแสดงความสามารถของตัวเอง และฉันไม่อยากปล่อยให้หลุดลอยไปฉันหันหลังกลับแล้วเขียนชื่อตัวเองลงบนกระดานดำพูดถึงงานอดิเรกและความถนัดของตัวเองอย่างง่าย ๆ พยายามใช้วิธีนี้เพื่อสร้างความใกล้ชิดกับทุกคนเสียงปรบมืออย่างอบอุ่นดังขึ้นในห้องเรียน ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยพวกเขาทั้งสองคนก็แนะนำตัวเองอย่างรวดเร็วเช่นกัน จากนั้นครูคนใหม่ก็ชี้ตำแหน่งที่นั่งให้พวกเรา“ทักษะภาษาต่างประเทศของพวกเธอยอดเยี่ยมมาก แต่เนื่องจากพวกเธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนระยะสั้น ฉันจึงอยากจัดที่นั่งให้พวกเธออยู่ท่ามกลางเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ เพื่อที่พวกเธอจะได้มีโอกาสทำงานร่วมกันในกลุ่มที่สนใจ และได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์มากขึ้นด้วย”อาจารย์ผู้หญิงคิดอย่างรอบคอบมาก และได้จัดพวกเราสามคนให้อยู่ในกลุ่มย่อยคนละกลุ่มเมื่อฉันนั่งลงที่ที่นั่งใหม่ ฉันมองไปรอบ ๆ และพบว่าเพื่อนนักเรียนทุกคนต่างมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจและเป็นมิตรรอยยิ้มของพวกเขาทำให้ความตื่นเต้นในใจของฉันคลายลงไปบ้างเล็กน้อยฉันพยายามปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 301
ฉันชะงักไป หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งลงในชั่วขณะนั้นฉันก้มลงหยิบนกกระเรียนกระดาษขึ้นมาอย่างระมัดระวัง มันนอนนิ่งอยู่ในฝ่ามือของฉัน ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวที่ยังเล่าไม่จบเรื่องราวของนกกระเรียนกระดาษตัวนี้ มีเพียงฉันและเขาเท่านั้นที่เข้าใจ การที่นกกระเรียนกระดาษตัวนี้ปรากฏขึ้นที่นี่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หมายความว่าเขาเคยมา หรือไม่ก็เฝ้ามองการกระทำของฉันจากมุมหนึ่งอย่างเงียบ ๆฉันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ผู้คนเดินขวักไขว่อย่างพลุกพล่าน แต่ละคนต่างวุ่นอยู่กับเรื่องของตัวเอง ไม่มีใครสังเกตเห็นนกกระเรียนกระดาษในมือของฉันเลยสักคนอย่างไรก็ตาม ฉันกลับรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างแรงกล้า ความรู้สึกนั้นสมจริงจนฉันไม่สามารถมองข้ามไปได้เลย“ทำไมเธอถึงเก็บนกกระเรียนกระดาษขึ้นมาล่ะ? หรือว่าเธอชอบของเล็ก ๆ แบบนี้งั้นเหรอ?”หลี่ฮ่าวเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป เขาไม่ได้มีความคิดซับซ้อนอะไร และยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีทางรับรู้ถึงความหมายที่นกกระเรียนกระดาษตัวนี้แฝงไว้ได้เลยดังนั้นเมื่อเขามองนกกระเรียนกระดาษในมือฉัน เขาจึงดูสับสนไม่น้อยฉันสูดหายใจลึก พยายามสงบความตื่นเต้นใน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 302
บางทีนี่อาจไม่เรียกว่าความลับก็ได้ เพียงแค่เป็นวิธีที่เราสองคนใช้แสดงความรู้สึกต่อกันในแบบที่แตกต่างออกไปเท่านั้นเองท้ายที่สุดแล้ว อดีตเหล่านั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะรับรู้ได้ สำหรับฉัน อาจเป็นดั่งน้ำตาลที่เคลือบด้วยยาพิษกินแล้วหวานลิ้น แต่ก็อันตรายถึงชีวิต“ดูท่าทางวันนี้เธอเหม่อลอยจังเลย เหมือนมีเรื่องอะไรในใจ บางเรื่องเก็บไว้ในใจก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา ลองเล่าให้พวกเราฟังดูสิ”ในต่างแดน ฉันรับรู้ถึงความใส่ใจของทั้งสองคนเป็นพิเศษ ฉันจึงยิ้มออกมาเล็กน้อยแต่ฉันยากที่จะปกปิดความรู้สึกผิดหวังในใจของตัวเอง ทว่าฉันก็คิดว่า บางเรื่องอาจลองพยายามดูก็ได้“ถ้าพวกเธอไม่มีธุระอะไร ช่วยไปห้องสมุดเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้รึเปล่า?”ฉันลุกขึ้นยืน แล้วเก็บหนังสือใส่กระเป๋า เปรยขึ้นเบา ๆหลี่ฮ่าวกับจางเสี่ยวสบตากันครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าเพื่อแสดงความยินดีที่จะไปเป็นเพื่อนฉันในห้องสมุด ฉันเดินผ่านชั้นหนังสือเพียงลำพัง ค้นหาข้อมูลที่อาจเกี่ยวข้องกับนกกระเรียนกระดาษในมือของฉันฉันรู้ว่านี่ฟังดูเหลวไหลไปหน่อย แต่สัญชาตญาณบอกฉันว่า การปรากฏตัวของนกกระเรียนกระดาษตัวนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ“เธอกำ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 303
อาจเป็นเพราะชาติก่อนฉันผ่านเรื่องราวมากมาย ฉันจึงจดจำบาดแผลที่เจ็บปวดเหล่านั้นได้อย่างแม่นยำ แต่กลับลืมความทรงจำที่แสนหวานชื่นไปเสียหมดพวกเขาทั้งสองจ้องมองฉันเขม็ง ราวกับตัวชะมดในไร่แตงโม ที่อยากจะกินแตงโมลูกโตสักลูก“เมื่อก่อนฉันพับนกกระเรียนกระดาษไม่เป็น จนกระทั่งต่อมาฉันได้เรียนรู้วิธีพับนกกระเรียนกระดาษ ตอนนั้นพี่สาวข้างบ้านที่สอนฉันพับบอกว่านกกระเรียนกระดาษเป็นสิ่งที่ใช้สื่อถึงความคิดถึง”วัยเยาว์ไม่รู้จักความรักคืออะไร จึงไม่เข้าใจว่าความคิดถึงนั้นจะมีพิษร้ายเพียงใดความคิดถึงแต่เดิมก็เป็นยาพิษที่ไร้ทางแก้ และความคิดถึงที่ฝังลึกถึงกระดูกยิ่งยากที่จะถอนออก“ในสมัยที่ฉันยังเป็นนักเรียน ฉันเคยชอบคนที่โดดเด่นมากคนหนึ่ง เขาโดดเด่นในทุกด้าน ฉันรู้สึกละอายใจในตัวเอง แต่ฉันก็ชอบความรู้สึกของการได้อยู่เคียงข้างดวงอาทิตย์ ถึงขนาดที่ฉันอยากจะไล่ตามแสงสว่างของเขา”ตอนนั้นฉันพบว่าเขาชอบอ่านหนังสือต่างประเทศมาก เพราะเขาต้องการฝึกฝนความสามารถพิเศษของเขา จึงเลือกที่จะอ่านหนังสือเหล่านั้นจนกระทั่งต่อมาฉันพบว่าเขาเลือกอ่านหนังสือในภาษาต้นฉบับเล่มหนึ่ง และดูเหมือนเขาจะหวงแหนหนังสือเล่มนี้ม
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 304
จางเสี่ยวและหลี่ฮ่าวสบตากัน พวกเขาดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของฉัน แต่กลับไม่รู้ว่าจะปลอบโยนอย่างไรดีแสงไฟในร้านเหล้าค่อย ๆ หรี่ลง เหลือเพียงแสงจันทร์และไฟถนนจากนอกหน้าต่างที่ส่องเข้ามา ให้ความสว่างแก่มุมเล็ก ๆ ที่พวกเราอยู่เสียงดนตรีก็ค่อย ๆ เบาลง ราวกับว่าทั้งโลกกำลังเงียบงันเพื่อเรื่องราวของพวกเราฉันยกแก้วขึ้นจิบเบา ๆ ของเหลวที่ขมปร่าคลออยู่บนปลายลิ้น ราวกับความขมขื่นในหัวใจของฉัน“ฉันเคยคิดว่าขอแค่ฉันทุ่มเทมากพอ เขาก็จะรับรู้ถึงความในใจของฉัน แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในใจของเขามีคนอื่นอยู่แล้ว” ฉันยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะจางเสี่ยวและหลี่ฮ่าวต่างนิ่งเงียบ พวกเขารู้ว่าตอนนี้คำพูดใด ๆ ก็ล้วนเกินความจำเป็นฉันสูดหายใจลึก ๆ แล้วพูดต่อว่า “หลังจากนั้น ฉันถึงค่อย ๆ เข้าใจว่าความรักไม่ได้เกิดจากการทุ่มเทฝ่ายเดียวเพื่อให้ได้มา มันต้องการความรู้สึกร่วมกันทั้งสองฝ่าย ต้องการความเข้าใจและการให้อภัยซึ่งกันและกัน แต่ฉันกลับจมอยู่ในโลกของตัวเอง ทุ่มเททุกอย่างโดยไม่สนใจความรู้สึกของเขาเลย”พูดมาถึงตรงนี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองปล่อยวางได้แล้วแม้ในใจจะยังมีความเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 341
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ฉันก็รักษาสีหน้าที่อ่อนโยนไว้ทันที เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งรถจอดลงที่นี่ ฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นไปบนชั้นอย่างรวดเร็วขณะอยู่ในลิฟต์ เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจและแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก“ศาสตราจารย์จางเป็นอาจารย์ที่ทุกคนยกย่องมาโดยตลอด การที่เธอได้รับโอกาสนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่หายาก แต่มีบางเรื่องที่ฉันต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาและใสซื่อ“ต่อจากนี้ ศาสตราจารย์จางอาจจะให้คำแนะนำเธอเกี่ยวกับบางประเด็น และยังเสนอวิธีที่ดียิ่งขึ้นให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถก้าวไปได้ไกลขึ้นบนเส้นทางที่เกี่ยวข้องนี้”ฉันย่อมรู้ดีว่า ‘วิธี’ ที่ว่าก็คือการเรียนการสอนตามเส้นทางที่เป็นทางการเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พร้อมกับถามเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา“แล้วทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะคะ? นัดในห้องเรียนไม่ได้เหรอ?”ฉันแสร้งทำเป็นรู้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 340
หลังจากวางสาย ฉันรีบแจ้งเรื่องนี้ให้ซูข่ายเหวินรู้เป็นอันดับแรก แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างที่ฉันคาดไว้เลย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้คงต้องลำบากเธอหน่อย การต้องอยู่กับคนเลวแบบนี้คงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ ๆ เธอต้องทำให้เขาตายใจและลดความระมัดระวังลงให้ได้”ฉันพยักหน้าตอบรับ แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายแค่ไหน และก็รู้เช่นกันว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบให้ดีที่สุด“อุปกรณ์ที่ฉันให้เธอ อย่าลืมใช้ล่ะ เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแน่ ๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าอุปกรณ์ที่ฉันให้ จะสามารถบันทึกหลักฐานความผิดของเขาได้ทั้งหมด”ฉันพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ซูข่ายเหวินให้ฉันนั้นต้องมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอนด้วยแผนการที่รอบคอบของเราทั้งสองคน เชื่อว่าเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามสาว ๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านี้ได้อีกต่อไปเมื่อลมเย็นพัดผ่านตัวฉันในค่ำคืนนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานัดห
