All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 251 - Chapter 260

นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก ไม่เพียงแต่จะช่วยให้ฉันขยายเครือข่ายของตัวเอง แต่ยังทำให้เข้าใจสถานการณ์ในวงการนี้มากขึ้นด้วย"หนูเฉียว ใช่ไหม? ชอบดื่มชาอะไรหรือ?"ผู้อาวุโสโอวหยางที่เงียบขรึมมาตลอดจู่ ๆ ก็เก็บผลงานของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาแหลมคมดูเหมือนเขาจะสนใจฉันไม่น้อย จึงเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้น"ฉันค่อนข้างชอบชาผู่เอ๋อค่ะ แต่จะเอนเอียงไปทางชาดำมากกว่า"ก่อนหน้านี้ฉันเคยเรียนชงชาอยู่ไม่กี่ครั้ง ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายแบบนั้น ฉันจำเป็นต้องเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเอาตัวรอดแม้แต่ศิลปะการชงชาก็เป็นหนึ่งในบทเรียนที่ต้องเรียน และเหตุผลที่พ่อบังคับให้ฉันเรียนสิ่งเหล่านี้ ก็เพื่อให้ฉันหาเงินทองกลับมาสู่ตระกูลเฉียวมากขึ้นแต่สุดท้ายพ่อผู้แสนดีของฉันกลับต้องจบลงด้วยการถูกส่งเข้าคุก คนที่แม้กระทั่งแม่ของตัวเองยังไม่กตัญญู คนแบบนี้ไม่ใช่คนที่มีจิตใจอำมหิตหรอกเหรอ?แล้วคนแบบนั้นจะมีจิตวจแบบไหนในการเลี้ยงดูลูกสาวให้มีความสามารถรอบด้าน?“โอ้ แบบนี้ก็น่าสนใจดีนะ ถ้างั้นช่วยชงชาให้พวกเราดื่มสักถ้วยสิ”ผู้อาวุโสโอวหยางดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่นานสายตาที่มองฉันก็กลับมาเรียบเฉ

เนื่องจากทะเลสาบมีอายุยาวนาน ทำให้บางส่วนแห้งเหือดไป แต่ภายหลังธรรมชาติได้ฟื้นฟูตัวเอง จนค่อย ๆ กลายเป็นภูเขาเล็ก ๆ ที่มีลำธารไหลผ่าน สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติจึงค่อนข้างสมบูรณ์หากนำพื้นที่นี้ไปใช้สร้างอาคารสมัยใหม่ คงต้องถมทะเลสาบจนหมด ซึ่งจะทำให้เสียเอกลักษณ์ดั้งเดิมไปแถมยังต้องใช้เงินจำนวนมากแต่ผลลัพธ์ที่ได้อาจไม่คุ้มค่าแต่หากสามารถผสมผสานกับสถาปัตยกรรมโบราณได้จะช่วยประหยัดงบประมาณไปได้มาก และยังสร้างกลุ่มอาคารที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร“โครงการที่ดีแบบนี้ควรลองดู เรามีสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างดั้งเดิม มันสามารถใช้เป็นพื้นฐานในการสร้างสวนโบราณได้ นอกจากนี้ยังกำหนดขอบเขตที่ชัดเจนสำหรับย่านการค้าใกล้เคียงได้อีกด้วย”ฉันหยิบดินสอที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา แล้วเริ่มลงรายละเอียดเพิ่มเติมบนแบบโครงร่างเดิมของฉัน สีหน้าของผู้อาวุโสโอวหยางค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจหากความร่วมมือครั้งนี้สำเร็จ ฉันก็จะสามารถพัฒนาโครงการได้อย่างก้าวกระโดดเมื่อภาพทั้งหมดถูกเติมเต็ม ฉันส่งแบบร่างให้ผู้อาวุโสโอวหยาง เขาดูพึงพอใจเป็นอย่างมาก“ถ้าฉันได้พบเธอเร็วกว่านี้ และเธอสนใจในสาขานี้จริงๆ ฉันคงยินด

ความเจ็บปวดนั้นไม่ใช่ความเจ็บที่รุนแรง แต่มันค่อย ๆ แผ่กระจายเหมือนยาพิษเรื้อรังที่กำลังคร่าชีวิตฉันอย่างช้า ๆ จนทำให้จิตวิญญาณของฉันดูพร่องแหว่งไปอย่างสิ้นเชิง“เรื่องของเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะ วันนี้ที่ฉันพานายมาที่นี่ เพราะฉันอยากให้นายได้เห็นว่าคนคนเดียวในโลกนี้ที่รักฉันที่สุด ตอนนี้กำลังนอนอยู่ใต้พื้นดิน คนที่เคยให้ความอบอุ่นกับฉันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตอนนี้กลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณอันเย็นเยียบ และคนที่นายพยายามปกป้องมาตลอดเธอคือฆาตกร”ฉันใช้ความพยายามอย่างยากลำบากกว่าจะได้รับความรักเพียงน้อยนิด แต่คนที่มอบความรักนั้นให้ฉันกลับกลายเป็นร่างเย็นชืดที่ถูกฝังลึกอยู่ใต้ผืนดิน ฉันไม่มีทางได้โอบกอดร่างของคุณย่าอีกต่อไป ไม่มีทางได้สัมผัสความอบอุ่นของท่านอีกแล้วฉันเองก็หวังให้ชีวิตของตัวเองจะได้รับการเยียวยาและไถ่บาป แต่ตอนนี้ชีวิตของฉันกลับตกต่ำจนถึงจุดที่ยากจะก้าวผ่าน“นายอยากให้ฉันยกโทษให้ใช่ไหม? ฉันทำได้นะ ขอแค่นายทำให้คุณย่าของฉันกลับมามีชีวิตๆด้อีกครั้ง แค่คุณย่ากลับมาหาฉันอีกครั้ง ฉันจะไม่ถือสาอะไรอีกเลย ฉันจะเลิกชอบนาย จะออกจากโลกของนายไป และแม้แต่เรื่องของฉันกับเฉินเ

“ขอบคุณศาสตราจารย์ที่มอบโอกาสนี้ให้ค่ะ ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน ฉันจะทำงานนี้ให้ดีที่สุดและในอนาคตก็จะพยายามตอบแทนประเทศอย่างเต็มกำลังด้วย”ศาสตราจารย์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นฉันก็ได้รับโควตานักเรียนแลกเปลี่ยนนี้อย่างราบรื่น หลังจากกรอกแบบฟอร์มเมื่อกรอกใบสมัครเสร็จฉันก็กลับบ้าน หลังฉันกลับมาที่บ้าน และรีบแจ้งข่าวดีนี้ให้เฉิงเฉิงรู้ แม้ว่าเราสองคนจะยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เรายังคงติดต่อกันผ่านการวิดีโอคอลหรือโทรศัพท์เสมอ ซึ่งช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ของเราไว้ได้ดี“ฉันมีข่าวดีจะบอกเธอ ฉันได้รับโควตานักเรียนแลกเปลี่ยนของมหาวิทยาลัยแล้วนะ คราวนี้ฉันจะได้ไปพัฒนาตัวเองที่ต่างประเทศ แถมยังได้ทำงานร่วมกับทีมงานระดับปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงอีกด้วย”ฉันเต็มไปด้วยความยินดี เพราะรู้ดีว่าถ้าสามารถคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ เส้นทางในอนาคตของฉันจะราบรื่นยิ่งขึ้นการไปต่างประเทศจะเปิดโลกทัศน์ที่กว้างขึ้นให้ฉัน และช่วยให้ฉันสามารถผสมผสานองค์ความรู้จากทั้งตะวันออกและตะวันตกได้อย่างลงตัว แต่ฉันจะไม่มีวันลืมรากเหง้าของตัวเอง เพราะประเทศบ้านเกิดคือแผ่นดินที่หล่อเลี้ยงฉันมา ฉันไม่มีวันเนรคุณด้วยการปักหลักอ

ในขณะที่ฉันกำลังสับสน จู่ ๆ ก็มีรถบรรทุกพุ่งตรงมาจากที่ไกล ๆ อย่างรวดเร็ว สิ่งนี้ทำให้ฉันตกใจและประหม่าอย่างมาก ไม่คิดเลยว่าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ฉันไม่มีเวลาพอที่จะหลบ รถบรรทุกคันนั้นพุ่งตรงเข้ามาหาฉันอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด ในช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุดฉันเหมือนจะเห็นใครบางคนเข้ามาเงาร่างนั้นปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ฉันไม่มีเวลาตอบสนองอะไร รู้เพียงว่าชีวิตของฉันอาจมาถึงจุดสิ้นสุดแล้วในขณะที่ไม่มีทางหนี ฉันก็ถูกช่วยเอาไว้ได้ และในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนั้นเอง ฉันมองเห็นกู้จือโม่“นายมาที่นี่ได้ยังไง?”ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพื่อเอ่ยถามออกไป แต่กลับไม่ได้รับคำตอบใด ๆ บางทีตอนนี้ฉันอาจอยู่ในสภาพที่ยากจะตอบสนองได้ แต่สิ่งที่ฉันอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้คือใครกันที่เป็นคนวางแผนเรื่องทั้งหมดนี้?ฉันรู้สึกได้ว่าสติสัมปชัญญะของตัวเองเริ่มเลือนหายไปทีละน้อย ร่างกายทั้งร่างจมดิ่งเข้าสู่ความมืดมิด ฉันไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าสติของตัวเองค่อย ๆ ฟื้นกลับมา พร้อมกับความรู้สึกที่แปลกประหลาดบางอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง กล