LOGINShare
บทที่ 283
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 284
ฉันรีบศึกษารายละเอียดของโครงการอย่างจริงจัง แล้วเริ่มลงมือเตรียมตัวทันทีโครงการครั้งนี้เกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้าระหว่างประเทศนี่คือสาขาที่ฉันหลงใหลมาโดยตลอดฉันรู้ว่านี่คือโอกาสที่หาได้ยาก จึงต้องทุ่มเทอย่างเต็มที่เพื่อสิ่งนี้ ฉันเริ่มต้นการเตรียมงานอย่างเคร่งเครียด ตั้งแต่ค้นคว้าข้อมูลไปจนถึงการเตรียมแผนการออกแบบ ทุกขั้นตอนฉันไม่กล้าประมาทเลยแม้แต่น้อยนี่คือโอกาสเดียวของฉัน จึงไม่มีทางที่จะปล่อยให้เกิดความผิดพลาดได้ฉันเริ่มทุ่มเททำงานออกแบบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หวังว่าจะสามารถโดดเด่นเหนือผู้แข่งขันคนอื่น ๆ ได้ฉันออกแบบชุดเสื้อผ้าสมัยใหม่ที่ผสมผสานองค์ประกอบของวัฒนธรรมดั้งเดิมของจีน โดยพยายามรวมเอาเสน่ห์แห่งตะวันออกเข้ากับกระแสแฟชั่นระดับสากลอย่างลงตัวผลงานทุกชิ้นคือที่ฝากจิตวิญญาณของฉัน และเป็นการไล่ตามความฝันของฉันในเวลาเดียวกัน เงาร่างของกู้จือโม่เหมือนจะเลือนหายไปจากโลกของฉันด้วยฉันเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตโดยไม่มีเขา แม้ว่าบางครั้งจะรู้สึกเหงาเล็กน้อย แต่ฉันก็รู้ว่านี่คือเส้นทางที่ฉันต้องเดินฉันไม่ได้คาดหวังคำขอโทษจากเขาอีก และไม่หวังให้เขาจะกลับมาหาฉัน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 285
“ถ้าพวกเธอไม่สามารถอธิบายจุดเด่นของผลงานและแสดงความตั้งใจออกมาได้มากพอได้ ฉันจะคัดออกทันที”เมื่อมองไปที่สายตาอันเย็นชาของผู้บริหารที่จ้องมองพวกเรา พร้อมน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึกใด ๆ ทำให้ฉันรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาทันที“ฉันมีเพียงเจ็ดที่เท่านั้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องรับให้ครบเจ็ดคน ฉันอาจจะรับเพียงคนเดียว หรืออาจจะไม่รับใครเลยก็ได้”เมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์หลิน หัวใจฉันก็พลันกระตุก รู้สึกถึงความกดดันที่ไม่เคยมีมาก่อนแต่ฉันก็เข้าใจดีว่านี่คือโอกาสที่จะได้แสดงความสามารถของตัวเอง ฉันจำเป็นต้องทุ่มเทอย่างสุดความสามารถฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มั่นคง จากนั้นก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงนี้ พลางมองการนำเสนอของคนอื่น ๆในตอนนั้น มีงานออกแบบสองชิ้นที่คล้ายคลึงกันปรากฏขึ้น ใบหน้าของฉันเผยความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย แต่ทั้งสองงานออกแบบนั้นก็ดูแปลกใหม่และสร้างสรรค์มากฉันเห็นอาจารย์หลินขมวดคิ้ว ก่อนจะนำภาพออกแบบทั้งสองมาวางเปรียบเทียบกัน“ไม่น่าเชื่อว่าในสถานการณ์แบบนี้ยังมีผลงานออกแบบที่คล้ายกันได้ พวกเธอสองคน ฉันคัดออกทั้งคู่”ทั้งสองคนถึงกับลุกขึ้นโวยวายทันที ดูเห
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 286
ท้ายที่สุดแล้วการเสียสิทธิ์เพียงหนึ่งที่อาจจะเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้าต้องถูกไล่ออกจากสถานศึกษาเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นั่นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนเวลาค่อย ๆ ผ่านไปอย่างไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งเหลือเพียงตัวฉันเพียงลำพัง ความรู้สึกกังวลใจยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นตอนนี้ได้สัมภาษณ์ไปแล้วกว่าห้าสิบคน แต่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้รับเลือกฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโชคพอที่จะเป็นคนที่สามหรือไม่ แต่ฉันต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้ในที่สุดก็มาถึงตาฉันแล้ว ฉันสูดลมหายใจลึกเพื่อรวบรวมสติให้มั่นคง จากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า“สวัสดีคณะกรรมการทุกท่าน และสวัสดีอาจารย์ ดิฉันชื่อเฉียวซิงลั่ว นี่คือผลงานของดิฉันค่ะ”ฉันยื่นแบบร่างการออกแบบด้วยความเคารพ แม้ในใจจะรู้สึกตื่นเต้น แต่ในแววตากลับเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและความมุ่งมั่นอาจารย์หลินรับแบบร่างไปพร้อมกับสายตาที่หยุดนิ่งอยู่บนงานออกแบบของฉันครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง“เฉียวซิงลั่ว การออกแบบของเธอมีเอกลักษณ์มาก มองออกว่าเธอตั้งใจอย่างเต็มที่”เสียงของอาจารย์หลินสงบแต่ทรงพลัง คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างมากฉันพยั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 287
ฉันมองไปที่อาจารย์หลิน ในแววตาของเขาปรากฏความประหลาดใจวูบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นความชื่นชมขณะที่ฉันคิดว่าฉันสามารถทำให้เขาประทับใจได้ แต่เขากลับส่ายหัวอีกครั้ง“ฉันชื่นชมความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของเธอ และชื่นชมตัวตนของเธอด้วย แต่การออกแบบไม่ใช่เรื่องของสิ่งเหล่านี้ มันขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ หากไม่มีแรงบันดาลใจแม้เพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ต่อให้เธอมีความขยันและความพยายามถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ก็ไม่อาจประสบความสำเร็จได้”ไม่ใช่ทุกสิ่งจะเป็นไปตามความคิดที่ว่าความพยายามของตัวเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ คำพูดที่เหมือนน้ำเย็นสาดเข้ามานั้นทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั้งใจฉะนั้นฉันต้องถูกคัดออกจริง ๆ เหรอ? หรือว่าเขาไม่เห็นคุณค่าในตัวฉันจริง ๆ กันแน่?ในใจของฉันเต็มไปด้วยความสับสนและไม่ยอมแพ้ แต่ฉันก็เข้าใจดีว่าฉันไม่สามารถละทิ้งความฝันของตัวเองเพียงเพราะความล้มเหลวครั้งเดียวได้ฉันสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจลองอีกครั้งแต่ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร เขากลับฉีกแบบร่างการออกแบบของฉันทิ้งทันที“ผลงานของเธอที่ไม่มีสไตล์เฉพาะตัว จะไม่สามารถกลายเป็นผลงานที่แท้จริงได้”ฉันมองเห็นความเย็นชาในแววตา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 288
“ดีมาก เฉียวซิงลั่ว วงการออกแบบนี้ต้องการพรสวรรค์จริงอยู่ แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือความพยายามและความมุ่งมั่น ฉันเชื่อว่า หากเธอรักษาความรักและความตั้งใจนี้ไว้ สักวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นนักออกแบบที่ยอดเยี่ยมได้อย่างแน่นอน”คำพูดของเขาทำให้ฉันมีกำลังใจอย่างมาก ราวกับฉันมองเห็นเส้นทางสู่ความสำเร็จที่อยู่ข้างหน้าฉันมองอาจารย์หลินด้วยความซาบซึ้งใจ ในใจเต็มไปด้วยความขอบคุณและความนับถือเมื่อฉันก้าวออกจากห้องเรียน ความรู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองได้เปิดประตูบานใหม่ที่สดใสขึ้นมาฉันประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันมาตลอด แม้ว่าจะพลาดโอกาสเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไป แต่กลับได้รับโอกาสที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้แทนขณะที่ฉันกำลังดีใจเตรียมตัวจะออกไปทันใดนั้น ฉันก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้า“นายมาที่นี่ทำไม? ฉันคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว”ลั่วอี้ฝานปรากฏตัวตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจทันทีตั้งแต่ฉันรู้ว่าเขารับผลประโยชน์จากคนอื่นเพื่อจงใจเข้ามาใกล้ฉัน หัวใจของฉันก็แตกสลายไปหมดแล้วแต่เขากลับส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะดึงฉันไปอีกมุมหนึ่ง แต่ฉันไม่อยากอยู่กับเขาเพียงลำพังเลย“ป
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 289
“แล้วที่นายบอกเรื่องนี้กับฉัน มีจุดประสงค์อะไร? ต้องการให้ฉันไปเอาเรื่องเขาเหรอ?”ฉันจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของลั่วอี้ฝาน พยายามอ่านความตั้งใจที่แท้จริงจากสีหน้าที่ซับซ้อนของเขาสายตาของเขาดูลังเล ราวกับกำลังชั่งใจ แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจพูดออกมาอย่างหนักแน่น“ลั่วลั่ว ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอไปเอาเรื่องกับคุณปู่กู้ ฉันแค่รู้สึกว่า ในฐานะนักออกแบบที่มีพรสวรรค์ เธอสมควรได้รับสิ่งที่เป็นของเธออย่างแท้จริง”สายตาที่เขามองมาที่ฉันแฝงไปด้วยความกังวล ราวกับว่าเขาใส่ใจฉันมาก“โอกาสในการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งที่เธอได้มาด้วยความพยายามของตัวเอง แต่กลับต้องเสียไปเพราะความเห็นแก่ตัวของคุณปู่กู้ สำหรับเธอแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย”ฉันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้เอ่อล้นขึ้นมาในใจฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฉันจะต้องเข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งแบบนี้เพียงเพราะกู้จือโม่แต่เมื่อฉันตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเขาได้จริง ๆ ฉันกลับรู้สึกว่าโลกของตัวเองสว่างไสวและสงบสุขอย่างแท้จริงบางทีความรู้สึกบางอย่างก็สมควรที่จะปิดฉากลง ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ใช่ความจริงใจทุกครั้งที่จะได้รับความจริงใ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 290
เหตุผลที่เขาเลือกจะร่วมมือกับคุณปู่กู้ ก็เพราะอีกฝ่ายให้ผลตอบแทนมากกว่าไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันสามารถให้เงินจำนวนมากขนาดนั้นได้ เขาก็คงจะยอมเหมือนกันบางทีนี่อาจเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ที่เมื่อเผชิญกับการตัดสินใจ ก็มักจะเลือกสิ่งที่ทำให้คนอื่นต้องตกตะลึงแต่พอคิดถึงการลงทุนระหว่างเรา ฉันก็เริ่มมีความคิดขึ้นมา ในเมื่อเรื่องทุกอย่างไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้แล้ว ก็ถือโอกาสนี้จัดการแบ่งแยกทุกอย่างให้ชัดเจนไปเลยจะดีกว่า“ก่อนหน้านี้เราร่วมลงทุนกันไว้ และตอนนี้ก็ถือว่ามีผลกำไรอยู่บ้าง ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันอยากจะใช้โอกาสนี้จัดการบัญชีทั้งหมดให้เรียบร้อย แบบนี้นายกับฉันก็จะไม่มีเรื่องติดค้างอะไรกันอีก”ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้อาจจะดูใจร้ายไปบ้าง แต่ถ้าต้องการตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาอย่างแท้จริง ก็คงต้องใช้วิธีนี้ไม่ใช่เหรอ?บางทีคำพูดของฉันอาจจะเด็ดขาดเกินไป สีหน้าของเขาจึงดูเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อยจากนั้นเขาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับในทันที“ในเมื่อเธออยากจัดการทุกอย่างให้ชัดเจน งั้นเรามาเคลียร์บัญชีกัน พรุ่งนี้ฉันจะโทรหาเธอ เราสองคนค่อยเจอกัน วันนี้ฉันจะตรวจสอบบัญชีทั้งหมดให้เรียบร้อยก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 291
ฉันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ ด้วยท่าทีเรียบเฉย พร้อมจ้องมองเขาด้วยสายตาที่หนักแน่น“ลั่วอี้ฝาน ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนธรรมดาอีกต่อไปแล้ว เราต่างมีเส้นทางของตัวเองที่ต้องเดิน และมีการตัดสินใจของตัวเองที่ต้องทำ”เขาก้มหน้าลง ราวกับกำลังพยายามย่อยความหมายในสิ่งที่ฉันพูดผ่านไปสักพัก เขาก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น“ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ ในเมื่อเราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีก ก็ขอให้ต่างคนต่างเดินตามเส้นทางของตัวเอง ฉันจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อสิ่งที่ฉันต้องการ และหวังว่าเธอจะทำเช่นกัน”ฉันยิ้มน้อย ๆ ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับคำตอบของเขาแต่อย่างใดลั่วอี้ฝานเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานมาตลอด เขาไม่เคยพึงพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่ และมุ่งมั่นไล่ตามเป้าหมายที่สูงกว่าเสมอฉันเองก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราจึงไม่มีทางเป็นเพื่อนกันได้ มีแต่จะต้องเป็นคู่แข่งกันเท่านั้นฉันลุกขึ้น ยื่นมือออกไปพร้อมกล่าวว่า “ขอให้อนาคตของนายสดใสรุ่งเรือง”เขาก็ลุกขึ้น ยื่นมือมาจับมือของฉันพร้อมกล่าวว่า “เช่นกัน ขอให้เธอประสบความสำเร็จอย่างราบรื่น”เราจบการพบกันครั้
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
