บททั้งหมดของ ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: บทที่ 21 - บทที่ 30

สำหรับอาจารย์ที่เฟิ่งเชียนอวี่พูดถึง ตงฟางจิ่งยอมเชื่อ อย่างไรก็ตาม นี่จึงจะสามารถอธิบายได้ว่าทักษะการแพทย์ที่แปลกประหลาดของนางมาจากที่ไหนแต่เฟิ่งเชียนอวี่บอกว่านางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวตนของอาจารย์เลย ตงฟางจิ่งกลับไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมาย ผู้หญิงคนนี้ยอมบอกแต่โดยดีสิถึงจะแปลกตงฟางจิ่งสั่งให้คนขับรถม้าเปลี่ยนเส้นทาง ไปที่คุกหลวงกรมราชทัณฑ์แทนนักโทษที่กรมราชทัณฑ์กักขัง นอกจากขุนนางบางส่วนที่ถูกสั่งจองจำ ที่เหลือก็เป็นคนในยุทธภพที่เป็นภัยและกระทำความผิดร้ายแรงขุนนางของกรมราชทัณฑ์คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องหกจะมา ต่างพากันออกมาต้อนรับ “พวกเราคำนับท่านอ๋อง”“ลุกขึ้นเถอะ”“ขอบคุณท่านอ๋อง”เฟิ่งเชียนอวี่กวาดมองโดยรอบอย่างอยากรู้อยากเห็น นี่ก็คือคุกหลวงของกรมราชทัณฑ์ในยุคโบราณหรือ ได้ยินมาว่าในวังหลวงยังมีคุกสวรรค์ที่ใหญ่กว่านี้ ไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไรตงฟางจิ่งให้ขุนนางทั้งหลายนำหนังสือหลักฐานของนักโทษที่มีโทษประหาร และได้มีราชโองการให้ตัดศีรษะหลังฤดูใบไม้ผลิร่วงออกมาดูโดยตรงหนึ่งในขุนนางลังเลครู่หนึ่ง รวบรวมความกล้าสอบถาม “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องอยากทำอะไรหรือขอรับ?”อ

“ท่านนักพรตสามารถรักษาลูกชายข้าจริงๆ?” มหาราชครูหานกล่าวถามอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยเฟิ่งเชียนอวี่เลิกคิ้ว “เรื่องนี้แน่นอน”“เยี่ยมไปเลย ลูกข้ามีทางรักษาแล้ว ท่านอ๋อง บุญคุณใหญ่หลวงเช่นนี้ ข้าน้อยไม่รู้ควรตอบแทนอย่างไร”มหาราชครูหานไม่คิดว่าตงฟางจิ่งที่เป็นถึงท่านอ๋องจะมาหลอกเขาเล่น ดังนั้นอารมณ์จึงเป็นตื่นเต้นมากจริงๆตงฟางจิ่งโบกมือ “ข้าเป็นแค่คนกลาง คนที่มีความสามารถจริงๆ คือนักพรตท่านนี้”“ขอรับๆ ไม่ทราบว่านามของท่านนักพรตคือ?”แววตาเฟิ่งเชียนอวี่สั่นไหวเล็กน้อย “ข้าแซ่เฟิง”พูดถึงก็บังเอิญ เดิมทีนางก็ชื่อเชียนอวี่ เพียงแต่เป็นเฟิงเชียนอวี่ มาถึงยุคโบราณ ก็ยังชื่อเดิม แต่นามสกุลเปลี่ยนไปแล้วท่าทางของมหาราชเกรงใจมาก “ที่แท้ก็คือนักพรตเฟิง ไม่ทราบว่าท่านรักษาลูกชายข้า ต้องใช้สมุนไพรล้ำค่าชนิดใดบ้าง ข้าจะได้เตรียมล่วงหน้าได้สะดวก”เฟิ่งเชียนอวี่ล้วงกระดาษแผ่นออกจากแขนเสื้ออย่างคล้อยตาม มีชื่อสมุนไพรยี่สิบกว่าชนิดเขียนอยู่บนนั้นสมุนไพรเหล่านี้มีราคาสูงมาก ทุกอย่างล้วนต้องใช้เงินไม่น้อยจึงจะซื้อได้นี่เป็นของที่เฟิ่งเชียนอวี่เตรียมไว้ล่วงหน้านานแล้ว ที่จริงรักษาหานจวิ้นไม่จำเ

ตงฟางจิ่งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ “นักพรตตรวจชีพให้หม่อมฉันแต่อาการป่วยของหม่อมฉันทิ้งเอาไว้นานจนเกินไป แม้ว่าจะเป็นนักพรต ก็หมดหนทางเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”ทันทีที่ฮ่องเต้เทียนหยวนได้ยิน ก็รู้สึกหมดหวังทันที แต่ก็อยู่ในการคาดเดาเช่นกัน อาการป่วยของเจ้าหกเป็นมานานสิบกว่าปีแล้ว โรคเรื้อรังนี้ จะสามารถรักษาได้อย่างง่ายดายเสียที่ไหนกันละ? เฮ้อ“จิ่งเอ๋อร์อย่าได้ทุกข์ใจไป ใต้หล้านี้คนมีความสามารถมากมาย เราเชื่อว่า สุขภาพของเจ้าจะต้องมีหนทางรักษาจนหายดีได้แน่นอน”ฮ่องเต้เทียนหยวนทำได้แค่เพียงพูดปลอบใจตงฟางจิ่งเท่านั้นตงฟางจิ่งนิ่งเงียบไม่พูดจาเมื่อฮ่องเต้เทียนหยวนเห็นดังนั้น ก็ไม่อยากจะหารือหัวข้อนี้อีกต่อไป “จิ่งเอ๋อร์ นักพรตท่านนั้นยังอยู่ที่จวนของเจ้าหรือไม่?”ตงฟางจิ่งกล่าว “หม่อมฉันกับนักพรตเฟิงได้เจอกันโดยบังเอิญ หม่อมฉันบังเอิญช่วยชีวิตนักพรตเอาไว้ นักพรตจิตใจเมตตา ต้องการจะตอบแทนหม่อมฉันถึงแม้ว่าจะไม่สามารถรักษาอาการป่วยของหม่อมฉันได้อย่างหายขาด แต่ก็ช่วยปรับสมดุลสุขภาพร่างกายของหม่อมฉันพอไหวพ่ะย่ะค่ะ”“นักพรตไม่ได้อยู่ในจวน ไปเก็บสมุนไพรที่บริเวณใกล้ ๆกับภูเขาอวิ๋นเสีย

เรื่องที่แพร่ออกมาตอนหลังว่า เจ้าหกกับลูกของอนุภรรยาคนนั้นรักกันมาตั้งนานแล้ว เรื่องแต่งงานแทนจึงเป็นเรื่องที่ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว พวกเขาไม่เชื่อเลยสักนิดถึงแม้จะไม่รู้ว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร แต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ก็เพื่อไว้หน้าเจ้าหกก็เท่านั้น จึงจงใจเผยแพร่ออกไปก็เท่านั้น“ปกติน้องหกมักจะเก็บตัวอยู่ในบ้าน ยากที่จะได้เจอสักครั้ง วันนี้ได้เจอกัน พวกเราพี่น้องกินข้าวด้วยกันสักมื้อดีหรือไม่?” ตงฟางฉี่เสนอความคิดเห็นตงฟางจิ่งเหลือบมองทั้งสองคนแวบหนึ่ง กล่าวเสียงเรียบ “ความหวังดีของพี่สามกับพี่ห้าข้ารับเอาไว้ด้วยใจแล้ว แต่ว่าสุขภาพของข้าไม่แข็งแรง ไม่เป็นไรดีกว่า”เมื่อทั้งสองคนได้ยินก็ไม่สนใจ ตงฟางจิ่งสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เด็ก ร่างกายอ่อนแอ คลุกอยู่ภายในจวนมาหลายปี ปรากฏตัวน้อยมาก นิสัยก็เย็นชาเหมือนน้ำแข็งมาโดยตลอดตงฟางเย่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ยิ้ม “น้องหก ได้ยินมาว่าที่จวนของเจ้ามีนักพรตเฟิง ฝีมือการรักษาน่ามหัศจรรย์ แม้แต่ตาที่บอดของหานจวิ้นก็สามารถหายกลับเป็นปกติได้?”“เรื่องนี้จริงหรือไม่?”เมื่อตงฟางฉี่ได้ยิน หัวใจหวั่นไหวทันที แล้วก็มองตงฟางจิ่งตงฟางจิ่งหยักห

สาวใช้ทั้งสองหยุดชะงัก กัดริมฝีปากไม่กล้าเอ่ยปากพูด ขี้ขลาดไปทันที ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ไปพูดไป เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเฟิ่งเชียนอวี่ ก็ยิ้มอย่างดีใจทันที ลากแม่นางที่อยู่ด้านข้างให้ลุกขึ้น“ขอบพระคุณคุณชาย ท่านเป็นคนดีมากจริง ๆ”“คุณชาย ข้าชื่อเหลิ่งหนิง ท่านนี้คือพี่สาวของข้า ชื่อว่าเหลิ่งหาน ต่อจากนี้พวกข้าสองพี่น้องก็คือคนของคุณชายแล้ว”“ช้าก่อน คือว่า ข้าออกเงินสิบตำลึงแล้ว แต่พวกเจ้าสองคนก็ช่างมันเถอะ ที่จวนของข้าไม่ขาดแคลนสาวใช้” เฟิ่งเชียนอวี่รีบปฏิเสธเหลิ่งหนิงกล่าวพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ “คุณชาย ท่านรับเลี้ยงพวกเราเอาไว้ไม่ขาดทุน พวกเราทำเป็นทุกอย่าง แล้วก็ยังต่อสู้เป็นด้วย”เฟิ่งเชียนอวี่ตกตะลึง ประหลาดใจ “พวกเจ้าต่อสู้เป็นด้วย?”“ถูกต้อง ข้ากับพี่สาวของข้าเก่งกาจมาก วิชาตัวเบาอาวุธลับ ศิลปะการต่อสู้สิบแปดชนิด ทุกอย่างเป็นเรื่องเล็กน้อย” เหลิ่งหนิงกล่าวอย่างยิ้มแย้มเฟิ่งเชียนอวี่ดวงตาเปล่งประกาย “เก่งกาจขนาดนี้”นางครุ่นคิด จ้องมองกำแพงสูงที่อยู่ตรงหน้าของตรอกนี้ ชี้ไปที่มัน “เจ้าลองแสดงให้ดูหน่อย ว่าสามารถใช้วิชาตัวเบา พาข้าข้ามจากตรงนี้ไปได้หรือไม่?”นัยน์ตา