All Chapters of ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

หลิวซูเม้มปาก ค่อยๆ ขยับเข้ามาคำนับทั้งสอง นางกล่าวอย่างระมัดระวัง “ใต้เท้าเหลิ่งหาน ใต้เท้าเหลิ่งหนิง เหตุใดพวกท่าน พวกท่าน…”เหลิ่งหานกล่าวอย่างเรียบเฉย “ก็แค่ทำงานตามคำสั่ง ระวังปากของเจ้า อย่าเผลอหลุดปากล่ะ”“เจ้าค่ะ” หลิวซูไม่กล้ามีความคิดเห็นใดๆเหลิ่งหนิงกับเหลิ่งหานสบตากันแวบหนึ่ง จากนั้นก็พาหลิวซูไปจวนอ๋องอย่างใจเย็นพวกนางสองคนเป็นคนของตงฟางจิ่ง ในบรรดาองครักษ์ลับที่เป็นกองกำลังของตงฟางจิ่ง ส่วนใหญ่เป็นองครักษ์ลับชาย องครักษ์ลับหญิงมีน้อยมาก พวกนางสองคนก็คือสองในนั้นครั้งนี้ ท่านอ๋องส่งพวกนางมาติดตามพระชายา ต่อไปค่อยปกป้องความปลอดภัยของพระชายาอย่างใกล้ชิด แต่ต้องเก็บตัวตนของพวกนางไว้เป็นความลับส่วนจะได้รับความเชื่อใจจากพระชายาอย่างไร ทำให้พระชายารับพวกนางไว้ ก็ขึ้นอยู่กับพวกนางแล้วด้วยเหตุนี้จึงมีละครขายตัวทำศพบิดาในวันนี้เฟิ่งเชียนอวี่รอเหลิ่งหานสองพี่น้องอยู่ที่เรือนชิงหลาน เมื่อมาถึงก็แนะนำสถานะของตัวเองให้พวกนางรู้จัก“หลิวซูกับอิ้งเสวี่ยเป็นสาวใช้ข้างกายของข้า พวกเจ้าสองคนก็เป็นองครักษ์หญิงข้างกายของข้าก็แล้วกัน ต่อไปข้าไปที่ไหน ก็ตามข้าไปด้วย”“เจ้าค่ะ พระ

เฟิ่งหลิงหลงสวมกระโปรงผ้าแพรบุปผาร้อยวารี คาดสายรัดเอว แลดูเอวบางร่างน้อย เสื้อชั้นนอกเป็นผ้าโปร่งลายเมฆ ผิวพรรณขาวเนียน ริมฝีปากแดง โฉมงามดั่งภาพวาด สง่างามยิ่งนักบุตรสาวภรรยาเอกจวนอัครมหาเสนาบดี ผู้มีความรู้ความสามารถ ยิ่งได้ฉายาว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง หน้าตาย่อมไม่ธรรมดาความงามของเฟิ่งเชียนอวี่นั้นเปล่งประกายสี่ทิศ พร่างพรายสะดุดตา ส่วนความงามของเฟิ่งหลิงหลงนั้นเอียงไปทางเย่อหยิ่งถือตัว ยืนอยู่บนจุดสูงสุดแต่เวลานี้เฟิ่งหลิงหลงเดินเข้ามาอย่างไว เนื่องจากโกรธเคือง ระหว่างคิ้วถึงขั้นมีกลิ่นอายของความเกลียดชังแฝง ทำลายภาพลักษณ์อันบริสุทธิ์และสูงส่งโดยตรงเฟิ่งหลิงหลงมองดูการแต่งตัวที่สูงศักดิ์ของเฟิ่งเชียนอวี่ รูปลักษณ์นั่นไม่ได้ด้อยไปกว่านางเลยสักนิด และถึงขั้นเหนือกว่าหลายส่วน ยิ่งโมโหจนใบหน้าบิดเบี้ยวแล้วนางกัดฟัน หัวเราะอย่างเย็นชาทีหนึ่ง “เฟิ่งเชียนอวี่ ดูไม่ออกจริงๆ ก็เพราะเจ้าใช้ภาพลักษณ์นางจิ้งจอกนี่ล่อลวงท่านอ๋องจิ่ง ครั้งก่อนท่านอ๋องจิ่งถึงได้ช่วยเจ้าพ้นภัยต่อหน้าฮองเฮากระมัง เก่งจริงๆ”เฟิ่งหลิงหลงนึกถึงเรื่องนี้ก็เกลียดจนกัดฟันนางคาดการณ์สถานการณ์ต่า

เฟิ่งเชียนอวี่เลิกคิ้วเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจที่ผู้หญิงคนนี้สามารถอดกลั้นความโกรธคำนับนางจริงๆ นับว่าตนดูถูกนางเกินไปแล้วเหอะ มันก็จริง เมืองหลวงมีสตรีสูงศักดิ์มากมาย คนที่มีความสามารถและหน้าตาดีก็มีไม่น้อย มีเพียงเฟิ่งหลิงหลงที่รู้จักกันไปทั่ว คิดว่านอกจากความสูงศักดิ์ของจวนเฟิ่ง ตัวนางก็พอจะมีความสามารถเช่นกันหากนางแข็งกระด้างไม่ยอมประนีประนอม กลับยิ่งโง่เขลาแล้วหลังจากเฟิ่งหลิงหลงจากไป เฟิ่งเชียนอวี่เหลือบมองขันทีน้อยนำทางข้างๆ ที่ดูอย่างเงียบๆ ตั้งแต่เริ่มจนจบ ทำราวกับหูตาบอดแหม่ คนในวังนี่มันน่าสนใจจริงๆงานเลี้ยงพระราชวังจัดขึ้นในอุทยานหลวง โถงทางเดินคดเคี้ยวเป็นตัวอักษรเหมิน[1] บนพื้นปูด้วยอิฐหยกสีฟ้า และมีโคมชาววัง[2]แขวนอยู่ใต้ชายคาแก้วหลากสีสองฝั่งของโถงทางเดิน จัดที่นั่งตามลำดับขั้นของขุนนาง บนแท่นที่อยู่ด้านหน้าสุดมีเก้าอี้วางเรียงหน้าและหลังสองตัว ย่อมเป็นตำแหน่งของฮ่องเต้กับฮองเฮาที่นั่งข้างล่างถัดจากตรงนั้น ฝั่งซ้ายเป็นตำแหน่งของเหล่าสนม ฝั่งขวาเป็นตำแหน่งของเหล่าองค์ชายขุนนางใหญ่หลายคนได้นั่งลงแล้ว พวกเขาผลัดกันดื่ม บรรยากาศรื่นเริง เหล่านางกำนัลยกอาหารเ

ฮูหยินใหญ่นางหลิ่วขมวดคิ้ว สายตาที่เฉียบคมราวกับมีดมองไป กล่าวเสียงแหลม “เฟิ่งเชียนอวี่ เจ้าบังอาจ”เฟิ่งเชียนอวี่หัวเราะอย่างเย็นชาในใจ กำลังจะอ้าปากพูด ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น “ฝ่าบาทเสด็จ”นางรีบหุบปากทันที และหันไปมองโดยไม่รู้ตัว เห็นร่างเงาสีเหลืองสดสายหนึ่งค่อยๆ เดินมาอย่างที่คิด และข้างหลังยังมีคนเดินตามมาไม่น้อยคนอื่นก็เริ่มหวนคืนสติจากความตกใจ หมุนกายไปทางแท่นสูง คุกเข่ากล่าวพร้อมกัน“ถวายบังคมฝ่าบาท ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี หมื่นหมื่นปี”เฟิ่งเชียนอวี่ก็คุกเข่าลงตามฝูงชนเช่นกัน ในใจกลับบ่นกฎเกณฑ์ที่ล้าหลังของระบบศักดินาราชวงศ์ในฐานะที่เป็นวิญญาณบริสุทธิ์ของยุคปัจจุบัน คนที่เกิดในสังคมประชาธิปไตย คนที่ได้รับการศึกษาระดับสูงยี่สิบกว่าปี เป็นดอกเตอร์สาขาวิชาที่ได้รับความเคารพและนับถือมาโดยตลอด ตอนนี้กลับต้องมารับกรรมเช่นนี้ เฮ้อทว่าแม้ในใจเฟิ่งเชียนอวี่ไม่เต็มใจอย่างไร ก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง คุกเข่าลงไปแต่โดยดี นอกเสียจากนางอยากตาย“ทุกท่านลุกขึ้น”“ขอบพระทัยฝ่าบาท”เฟิ่งเชียนอวี่ลุกขึ้นพร้อมกับฝูงชนอีกครั้ง ยังไม่ทันได้เงยหน้า เสียงของฮ่องเต้เทียนหยวนได้ดังขึ้นอี

“ฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงโปรดวินิจฉัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ หลิงหลงชื่นชมพระองค์ที่สุดตั้งแต่เด็ก นางไม่มีทางจงใจล่วงเกินท่านแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”สายตาที่เฉียบคมของเฟิ่งอวี้เทียนมองไปทางเฟิ่งเชียนอวี่ ลูกสาวคนที่สามคนนี้ วันนี้ทำให้เขาต้องมองนางใหม่จริงๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดบัญชีเขาหลับตาลง รีบก้าวออกไปทันที“ฝ่าบาท วันนี้ลูกสาวกระหม่อมแต่งกายไม่เหมาะสม ล่วงเกินต่อหน้าพระพักตร์ กระหม่อมก็เลินเล่อเช่นกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องบังเอิญล้วนๆ หวังพระองค์ทรงจะประทานอภัย อนุญาตให้ลูกสาวกระหม่อมไปเปลี่ยนชุดด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เห็นสีหน้าฮ่องเต้ก็รู้แล้ว การแต่งกายของลูกสาวคนโต ได้ทำให้ฮ่องเต้ไม่พอใจแล้ว การแก้ต่างไม่มีความหมายใดๆ แล้ว สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือรีบแก้สถานการณ์ให้เบาลงฮ่องเต้เทียนหยวนพ่นลมออกจากจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ โบกมืออย่างรำคาญ “เช่นนั้นก็รีบไป อย่ามาป้วนเปี้ยนต่อหน้าเรา”โชคดีที่เฟิ่งหลิงหลงเป็นลูกสาวภรรยาเอกจวนอัครมหาเสนาบดี สถานะไม่ธรรมดา หากเป็นลูกขุนนางทั่วไปพบเจอเรื่องเช่นนี้ ฮ่องเต้เทียนหยวนไม่มีทางละเว้นง่ายๆ เช่นนี้แน่นอนต่อให้เป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้เทียนหยวนก็ดูรังเกียจอย่างเห็นได้ชั