บทที่ 33

เฟิ่งหลิงหลงสวมกระโปรงผ้าแพรบุปผาร้อยวารี คาดสายรัดเอว แลดูเอวบางร่างน้อย เสื้อชั้นนอกเป็นผ้าโปร่งลายเมฆ ผิวพรรณขาวเนียน ริมฝีปากแดง โฉมงามดั่งภาพวาด สง่างามยิ่งนัก

บุตรสาวภรรยาเอกจวนอัครมหาเสนาบดี ผู้มีความรู้ความสามารถ ยิ่งได้ฉายาว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง หน้าตาย่อมไม่ธรรมดา

ความงามของเฟิ่งเชียนอวี่นั้นเปล่งประกายสี่ทิศ พร่างพรายสะดุดตา ส่วนความงามของเฟิ่งหลิงหลงนั้นเอียงไปทางเย่อหยิ่งถือตัว ยืนอยู่บนจุดสูงสุด

แต่เวลานี้เฟิ่งหลิงหลงเดินเข้ามาอย่างไว เนื่องจากโกรธเคือง ระหว่างคิ้วถึงขั้นมีกลิ่นอายของความเกลียดชังแฝง ทำลายภาพลักษณ์อันบริสุทธิ์และสูงส่งโดยตรง

เฟิ่งหลิงหลงมองดูการแต่งตัวที่สูงศักดิ์ของเฟิ่งเชียนอวี่ รูปลักษณ์นั่นไม่ได้ด้อยไปกว่านางเลยสักนิด และถึงขั้นเหนือกว่าหลายส่วน ยิ่งโมโหจนใบหน้าบิดเบี้ยวแล้ว

นางกัดฟัน หัวเราะอย่างเย็นชาทีหนึ่ง “เฟิ่งเชียนอวี่ ดูไม่ออกจริงๆ ก็เพราะเจ้าใช้ภาพลักษณ์นางจิ้งจอกนี่ล่อลวงท่านอ๋องจิ่ง ครั้งก่อนท่านอ๋องจิ่งถึงได้ช่วยเจ้าพ้นภัยต่อหน้าฮองเฮากระมัง เก่งจริงๆ”

เฟิ่งหลิงหลงนึกถึงเรื่องนี้ก็เกลียดจนกัดฟัน

นางคาดการณ์สถานการณ์ต่า