บทที่ 34

เฟิ่งหลิงหลงถูกนางตำหนิจนชั่วขณะไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร ความโกรธอัดอั้นอยู่ในอก รู้สึกทรมานมาก

นางโมโหจนตัวสั่น โกรธจนแทบสูญเสียสติสัมปชัญญะ

“เฟิ่งเชียนอวี่…”

คำพูดเพิ่งออกมาจากปาก เฟิ่งเชียนอวี่ก็เดินออกมาหนึ่งก้าว เหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้านางอีกหนึ่งที

“เจ้าควรเรียกข้าว่าพระชายาอ๋องหก กล้าเรียกชื่อของข้าตรงๆ สมควรโดนตบ”

“เจ้า…” เฟิ่งหลิงหลงเกลียดจนดวงตาแดงก่ำ ถูกเหลิ่งหนิงคุมตัวไว้ อยากต่อต้านก็ทำไม่ได้

เฟิ่งเชียนอวี่ตบจนเจ็บฝ่ามือ แต่ในใจกลับรู้สึกหนำใจนัก

ครั้งก่อนตอนอยู่ตำหนักเฟิ่งเสียงของฮองเฮา นางเกือบถูกผู้หญิงคนนี้ฆ่าตาย แค้นนี้นางจำฝังใจมาโดยตลอด

ในยุคโบราณ ราชอำนาจอยู่บนจุดสูงสุด เข้มงวดระบบยศถาบรรดาศักดิ์มาก

ตอนนั้นนางก็คิดไว้แล้ว ทางที่ดีเฟิ่งหลิงหลงอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้านาง ไม่เช่นนั้น เฉพาะสถานะของตน ก็สามารถสั่งสอนนางจนหลาบจำแล้ว

เป็นไปตามที่คาด ผู้หญิงคนนี้ส่งตัวเองมาให้ถึงที่แล้ว

อีกทั้งในความทรงจำของเจ้าของร่าง เฟิ่งหลิงหลงเคยรังแกเฟิ่งเชียนอวี่ที่นิสัยอ่อนแอไว้ไม่น้อย ความแค้นของนาง การตายของเจ้าของร่าง พอดีเลย ครั้งนี้ขอเก็บดอกเบี้ยก่อนก็แล้วกัน

เฟิ่งเชียนอวี