บททั้งหมดของ After Divorce : Marrying My First Husband Again: บทที่ 31 - บทที่ 40

Dasha's Point Of View.Gusto kong yakapin siya ng mahigpit pagkatapos niyang sabihin iyon, pero pinigilan ko ang aking sarili ng maalalang hindi naman kami ganoon kalapit sa isa't isa."M-Makakalabas na ako?" naiiyak kong tanong at tumango naman siya. "S-Salamat, Elias. Maraming salamat sa'yo!""You're welcome," ang tanging sagot niya.Napalingon naman ako sa aking likuran ng marinig ko ang pagtawag sa akin nila Papa, humahagos sila habang lumalapit sa akin, bakas ang saya sa kanilang mga mukha.Kaagad nila akong niyakap dahilan upang mas lalo akong napaiyak."Thank God! You're finally free!" masayang saad ni Lola Valencia.Ngumiti naman sa akin si Papa. "I know Dawn can't wait to see you."Napangiti ako ng marinig ang pangalan ng aking anak, halos isang buwan na rin pala ang lumipas simula noong huli ko siyang makita. Noong opisyal akong nakulong ay hindi ko na ulit siya pinapunta pa rito, hindi ko talaga kayang magsinungaling sa kaniya."Keep your head down," rinig kong saad ni Elia

Victor's Point Of View."Meeting adjourned," saad ko bago mabilis na lumabas ng conference room. Nang makabalik ako sa aking opisina ay mabilis akong napaupo sa swivel chair.Hindi ko pinansin ang mga gawain na nasa ibabaw ng aking lamesa, pinikit ko ang aking mga mata. Kahit napatunayan ng inosente ang aking anak ay hindi pa rin siya nilulubayan ng mga Valdez, naiinis ako dahil doon. Masayang-masaya ako noong araw na nakilala ko si Dasha, kamukhang-kamukha niya ang kaniyang Ina. Noong makita ko siya ay walang dudang siya ang aking anak.Masakit talaga ang Tadhana dahil pinaglayo niya kaming tatlo, pero masaya akong kasama ko na ngayon si Dasha maging ang kaniyang anak. Kaya labis-labis ang inis na nararamdaman ko sa pamilya ng mga Valdez, bakit hindi na lang sila manahimik? Sila nga itong nanakit sa anak ko.Bakit palagi na lang may gumugulo sa mga buhay namin?Sa gitna ng pag-iisip ay natigilan ako ng maramdaman ang pag-vibrate ang aking cellphone. Nakita ko ang mga missed calls ni

Dasha's Point Of View.Napatakip ako ng aking bibig, gulat sa narinig. Wala akong pakialam kung nakikita na ng pulis na kasama ko ngayon ang luha sa aking mga mata. Ang tanging nasa isip ko ay ang sinabi ng mga suspect.Totoo ba ang sinasabi nila? . . . Kung totoo nga, niligtas ni Samuel ang buhay ko.Mas lalo akong napaiyak noong maisip iyon, nakita ko ang paglingon ni Elias sa gawi ko na para bang nakikita niya ako at alam niyang umiiyak ako. Hindi niya ako nakikita dahil sa materials ng kwarto kung nasaan ako, pero sila, naririnig at nakikita ko sila.Napakagat ako sa ibabang labi ng lumabas siya ng kwarto, ilang segundo ang lumipas ay narinig ko ang pagbukas ng pintuan. Lumabas ang pulis at pumasok si Elias."T-Totoo ba ang sinasabi nila?" naiiyak kong saad at nang tumango siya ay mas lalong lumakas ang pag-iyak ko.Napayuko na lamang ako, hindi alam ang dapat na gawin. "H-Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman," sambit ko.Narinig ko ang paglalakad niya papalapit sa akin, nakita

Dasha's Point Of View.Tahimik lang ang mga sumunod na araw, na nakakapanibago. Siguro dahil hindi ko hinahawakan ang aking cellphone para magbukas ng social media, hindi rin ako nanonood ng TV kaya wala akong balita sa paligid ko.Hindi ko rin alam kung buhay pa rin ba ang issue ko. Ayokong nang malaman, isipin nila ang gusto nilang isipin. Palagi namang manghuhusga ang mga tao, kaya bakit ko pa ipagtatanggol ang sarili ko?Basta, alam ko sa aking sarili na inosente ako at ako ang biktima ng kuwento.Sumilip ako sa crib at nakitang mahimbing pa naman ang tulog ni Dawn kaya nagsuot ako ng jacket at lumabas ng kuwarto."Lola, magjojogging lang po ako, dito lang sa subdivision," paalam ko pagkapasok ng kaniyang kwarto. Wala si Papa dahil maaga siyang pumasok sa kompanya.Lumingon siya sa akin, may binabasa siyang kung ano sa kaniyang laptop. "Jogging? Ayos lang naman sa akin pero nag-alala ako sa kaligtasan mo."Ngumiti naman ako ng marinig iyon. "Hindi ba't sinabi mo po sa aking nagreq

Dasha's Point Of View."Excuse me, what did you say miss?" Napakunot ang aking noo ng magsalita si Elias. . . Teka si Elias ba siya? Magkaiba sila ng boses pero magkamukha sila."What did you call me?" tanong niya pa habang nakatingin sa akin na mukhang hindi niya nga talaga ako kilala.Nilingon ko si Hazel ng marinig ko ang mahina niyang pagtawa."Hindi po si Sir Elias 'yan, Ma'am. Siya po si Sir Jazz Morales. Ang bagong investor ng kompanya."Jazz Morales?"What are you talking about?" nagtatakang tanong noong Jazz kaya naman nilingon siya ni Hazel."Pasensya na, Sir. Napagkamalan po kayo ni Ma'am na Si Sir Elias dahil siguro parehas kayong kulay abo ang mga mata."Napatango ako sa sinabi ni Hazel. "S-Sorry, akala ko kakilala kita," paghingi ko ng paumanhin at bigla naman siyang ngumiti na nagpatunay sa akin na hindi nga siya si Elias dahil hindi naman pala ngiti ang lalaking iyon."It's okay, no problem with that," sagot niya at tumango na lamang ako. Nang mag-umpisa ang meeting a