Semua Bab คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ!: Bab 11 - Bab 20

รายการสุดสยองในคืนวันศุกร์... สยองสมชื่อรายการ หลังจากที่ยื้อแย่งกันอยู่ว่าจะดูรายการตลกหรือรายการผี คนที่มีกำลังมากกว่าได้ครอบครองรีโมทก็ดื้อดึงกดเปลี่ยนมันกลับมาอย่างไม่น่ารักเอาเสียเลยปรเมษฐ์กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะไปจับหนูในห้องน้ำให้ดี ๆ หรือปล่อยให้เธอกลัวอยู่เรื่อย ๆเมื่อเสียงโครมครามดังมาจากห้องน้ำอยู่หลายระลอก ตามด้วยแรงสะดุ้งที่ทำให้ตาคมต้องเหลือบมองเสื้อสีขาวสะอาดเปรอะเปื้อนน้ำส้มอยู่เป็นหยดหย่อม เรียวแขนทั้งสองกอดรัดลำแขนแกร่ง ถูไปถูมาแต่ละที! หนุ่มวัยสี่สิบสองปีผู้ถือศีลอดมานานได้แต่อดทน อดกลั้น...ยุบหนอ พองหนอ... มันก็ยุบยวบ พองขึ้นตามระดับสายตาที่แอบลอบมองอยู่เรื่อย ๆจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนว่าข้างในเรือนกายนุ่มนิ่มกลิ่นหอมจะมีอะไรแอบซ่อนอยู่ ผิวขาวละเอียดนุ่มติดมือเหมือนก้นเด็กน้อยนั้นปั่นป่วนประสาทได้แค่ไหนไม่น่าไหว... และก็ไม่น่าจะดีแน่ ๆ“อืม... พี่ว่าพุดหายกลัว... ก็ไป... อาบน้ำได้แล้วนะ”“พี่เปาบอกจะไปจับหนูในห้องน้ำให้พุดไง... ไปจับเลยนะ ถ้ามันมีหนูพุดจะอาบน้ำได้ยังไง” บ่นอุบอิบ ใบหน้าร้อนผ่าวยิ่งซุกซบวงแขนเป็นล่ำสัน และเธอก็คงจะไม่เลิกราเพราะชอบมันเป็นที่สุด ถึง

นัยน์ตาคู่กลมโตประกายวาววับมองตามแก้มสากของคนที่ค่อย ๆ ผละออกจากข้างหู คำขอแกมบังคับพาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวดังกลองวันกีฬาสี แต่เพียงไม่นานเปลือกตาขาวพริ้มปิดลง สองมือโอบรอบคอดึงผู้ชายตัวโตมาประกบริมฝีปากมันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ และไม่ต้องคิดอะไรมาก ในเมื่อทุกสี่ห้องหัวใจเธอเป็นของเขามาโดยตลอดชายหนุ่มเฝ้ารอเวลานี้มานาน สองเต้าเต่งตึงแต่งแต้มสีชมพูหวานตำตาเมื่อครู่ยังอยู่ในหัวสมอง จนต้องพามือหนาบีบเคล้น กระตุ้นปลายยอดแหลมมนจนได้ยินเสียงครางหวานหลุดรอดตามมาปากของลูกพุทราหวาน... นุ่มละมุนเสียจนไม่รู้ว่าเขาอดทนรอมาถึงวันนี้ได้ยังไงไหว น้ำลายยังกลายเป็นของเอร็ดอร่อยอย่างไม่เคยที่เขาจะคิดอยากดูดกลืนอะไรได้เท่านี้ความอดทนของชายผู้ห่างเหินความหอมหวานมาไม่รู้กี่ปีจึงสิ้นสุดลง จูบไม่ประสีประสาแทนที่ด้วยจูบแสนวาบหวาม ปลายลิ้นหนากระหวัดเกี่ยวเลาะไปตามไรฟันขาว พาลิ้นน้อยออกมาชิมชมอย่างหิวกระหาย เท่าไรที่พร่ำสอนไป หญิงสาวจะโต้ตอบกลับมาในแบบเดียวกันตามสัญชาติญาณฝ่ามืออุ่นร้อนเริ่มที่จะลากไล้ไปตามผิวเนียนละเอียดตามใจต้องการ ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย ยิ่งเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอที

เสียงนาฬิกาปลุกดังเตือนถี่หลายสิบนาที... ในอุณหภูมิห้องเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศที่ทำให้เรือนร่างงามต้องคลอเคลียแผงอกกว้างอยู่พอประมาณอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปรือเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมองเจ้าของท่อนแขนอุ่น พลิกตัวหันกลับไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง “สิบโมง!” โวยวายหน้าตื่นตะลึง ปรายลดาคว้าชุดกระโปรงนอนสีหวานที่กองอยู่บนพื้น ใช้เป็นที่กำบังกายพรวดพราดเข้าห้องน้ำไป แม้แต่ละย่างก้าวจะสะท้านสะเทือนจนต้องห่อริมฝีปากเพราะความเจ็บร้าวระบม ความเป็นคนขี้ลืมยังทำให้เธอวิ่งมาปิดเสียงหนวกหูน่ารำคาญก่อนแล้วเข้าไปใหม่ เธออาบน้ำอย่างรวดเร็วที่สุด อดไม่ได้ที่จะนึกโมโหหนุ่มวัยสี่สิบสองปีที่ทำตัวเป็นเด็กวัยรุ่น ความเร่าร้อนจัดจ้านของเขายังไม่ได้หยุดแค่เตียงนอน ห้องสี่เหลี่ยมที่จัดสรรสัดส่วนเป็นอย่างดีตอนนี้กลายเป็นว่าเล็กแคบลง จากทุกท่วงท่าอารมณ์หนักหน่วงครบถ้วนทุกกระบวนท่าบนเตียงร้อนลุกเป็นไฟ! เสื้อผ้าในตู้ที่พับวางไว้เรียบร้อยถูกรื้อออกมากระจัดกระจาย หนังสือปากกาบนโต๊ะ บนชั้นวางของพ่อคุณก็กวาดลงพื้น เขาอุ้มเธอไปได้ทั่วทุกมุมห้องแม้แต่บนโต๊ะอาหาร คงจะขาดแค่ระเบียง... ที่ไม่ได้ไป มันต้องมีรสนิยมทา

“แม่ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของพุดนะ แม่เป็นแม่ของเปา... พ่อเลี้ยงพุด เคยเจอกันแล้วใช่ไหม?” อนงค์ได้ยินมาจากชายหนุ่มที่เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ในห้องรับแขกกว้างขวางของบ้านหลังใหญ่ธามไทตั้งใจเดินทางมาถามความจริง เพราะมันเป็นสถานที่ ๆ เดียวที่ปรายลดาเคยพามาไหว้ผู้ใหญ่ เขาคงได้แต่หวังว่าจะได้ข่าวคราวของเธอบ้างหลายวันมานี้เธอบล็อกไลน์ บล็อกเฟซ ปิดเครื่องเปลี่ยนเบอร์หนีไปเสียอย่างนั้น ไปตามหาตัวที่คณะก็ไม่เจอทั้งที่เคยส่งเสียงหัวเราะมาตามสายพูดคุยเรื่องสนุก ๆ ทุกคืน ไปรับไปส่งกันตลอดในความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครพูดอะไร นอกจากความรู้สึกดี ๆ ผ่านแววตาเศร้าหมองของหญิงสาวที่ดูมีชีวิตชีวิตขึ้นตอนอยู่กับเขา“แล้ว... ตกลงทั้งสองคนเป็นอะไรกันครับ? ปริมบอกผมว่าพ่อเลี้ยงเลี้ยงพุดมา แต่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”“ตาเปา ลูกชายแม่เป็นน้องชายของพ่อเลี้ยงพุด ก็เป็นอานั่นแหละจ๊ะ เขาเรียกกันแบบนั้น ‘พี่’ ‘พ่อเลี้ยง’ จะให้เรียกอาเลี้ยง มันยังไง ๆ” ในความเข้าใจของอนงค์คือเด็กหญิงพุทราแยกไม่ออกระหว่างพ่อกับอาคืออะไรกันแน่ เมื่อการกระทำของคนทั้งสองสวนทางกัน หล่อนยังเป็นคนบอกเองว่าอาเลี้ยงมันไม่มี...ก็เรียกกันแบบนั้นมาตล

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหนเพราะความหึงหวง ปรเมษฐ์ก็พยายามที่จะเป็นผู้ใหญ่ พอวางร่างบางลงบนเตียง และเห็นว่าเธอกำลังป่าวประท้วงเขาทางสายตา เขาจำเป็นต้องตักเตือน“พุดทำไมไม่ระวังตัว ปล่อยให้ผู้ชายมานั่งใกล้ๆ มาถูกเนื้อต้องตัว แทบจะสิงกันเข้าไปในบ้านพี่ แม่อนงค์ไม่เคยสอนหรือยังไง?” ตะคอกด้วยเสียงโกรธขึ้งออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะกักเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ในเสียงสั่นๆ “พุดไม่ให้เกียรติพี่เลย...”ดวงตาคู่สีฟ้าครามวูบไหวทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก เวลาพ่อเลี้ยงดุหรือแม้แต่แม่อนงค์เองก็ตาม ปรายลดาไม่เคยเถียงผู้ใหญ่“ถ้าพี่มีแฟน พี่ไม่บอกเลิกแฟนพี่ พี่มาทำเรื่องแบบนี้กับพุด พุดจะรู้สึกยังไง?”ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเธอยังคงอยู่ในการกระทำ ยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นประนมแนบอก และน้ำเสียงว่าสำนึกผิด “พุดขอโทษค่ะ คราวหน้าพุดจะระวัง”“ไหว้ทำไม.. พุดยกมือไหว้พี่ทำไม...? พี่ไม่ใช่พ่อเลี้ยงพุดแล้ว!” เสียงตวาดพาร่างบางสะดุ้งเฮือก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจ เขาไม่รู้ว่าดังไปถึงไหน แต่พอรู้ว่าตัวเองยืนในห้องนี้ต่อไปไม่ไหว สองขาไร้เรี่ยวแรงกลับก้าววิ่งออกไปปรเมษฐ์ไม่ได้เป็นคนเอาแต่ใจอย่างเดียว