บททั้งหมดของ คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ!: บทที่ 31 - บทที่ 40

หลังเสร็จสิ้นการออกบูธในช่วงบ่ายของเหล่านักศึกษาสาขาวิชาการจัดการการตลาด ซึ่งต่างคนได้ช่วยกันระดมความคิดการจัดแสดงงานสินค้าของไทย หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ ได้รับการตอบรับที่ดีจากอาจารย์และผู้บริหาร ผู้ชมทั่วไปที่เดินทางผ่านบริเวณหน้ามหาวิทยาลัยปรายลดายังคงวุ่นวายอยู่กับการเก็บของจุกจิกใส่ลังกระดาษ ทำความสะอาดโต๊ะสีขาวที่วางรายเรียงกันไปเป็นแถวยาว กับเพื่อนนักศึกษาทั้งสามคนรวมไปถึงนัชชา เนื่องจากว่าจะมีนิทรรศการแสงสีเสียงต่อในโซนพื้นที่ของกลุ่มเธอ ขณะที่บางบูธนั้นสามารถที่จะขายของต่อ พวกเขาก็นำเสนอผลงานกันเต็มที่‘ทางนี้ครับ ๆ พี่ป้าน้าอา แวะเข้ามาชม... งานแฮนเมดของเราชาวคณะนิเทศฯ’เสียงโทรโข่งดังจากนักศึกษารุ่นพี่คณะอื่น ๆ เป็นความใจดีของอาจารย์ที่อนุญาตให้เรียกลูกค้าได้แต่ไม่ให้ดังจนมากเกินไป บางบูธมีเพลงสนุก ๆ เปิดอย่างพอเหมาะสมให้นักศึกษาและผู้คนทั่วไปสนุกสนานไปกับบรรยากาศของนิทรรศการ“ดีจัง น้ำผลไม้เราหมดไว้ไว! ไม่ต้องยืนนาน ๆ ให้เมื่อยขา เครื่องประดับทำมือนี่ก็ขายหมดแว้บเดียว เพราะมีคนมาเหมา” นัชชาเอ่ยปากชมเพื่อนสาวที่หลุบตาหนี สาเหตุของการขายดีเป็นเทน้ำเทท่า มีนายปิง หนุ่มนักศึก

เป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วของปรายลดาในสมัยที่เธอได้ครองตำแหน่งนางงามโรงเรียน นางสงกรานต์ นางนพมาศประจำจังหวัดปทุมธานี ไม่ว่าปีไหน ๆ แม่อนงค์มักจะพาไปล่าเงินรางวัลได้ตลอดทว่าพอได้ตำแหน่งชนะเลิศทีไร ดันติดปัญหาอยู่บ่อย ๆ อย่างเช่นว่าขบวนแห่นางนพมาศล่มกลางคัน เพราะมีกลุ่มคนจุดประทัด ขบวนเชิดสิงโตผิดคิว บางปีกรรมการยกรางวัลให้รองชนะเลิศไปเฉย ๆแม่อนงค์เล่าให้ทุกคนบนโต๊ะรับประทานอาหารฟังว่าเป็นฝีมือใคร หล่อนยังบ่นเรื่องหนุ่ม ๆ เพื่อนร่วมชั้นเรียน ที่เป็นแฟนคลับตามเอาอกเอาใจ ซื้อน้ำ ซื้อขนมให้ เพราะแอบชอบพอปรายลดาเป็นการส่วนตัว จะมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นกับพวกเขาเสมอ หนักกว่าสำหรับบางคนที่ย้ายโรงเรียนไปเลยยังมีเรื่องล่าสุด... เมื่อผู้ปกครองโทรโข่งเรียกนักศึกษาให้ไปจดทะเบียนสมรสกลางงานนิทรรศการของมหาวิทยาลัย!เพื่อน ๆ ชาวนักศึกษาลามไปถึงแม่ค้าที่ตลาดละแวกใกล้เคียงนินทากันอย่างสนุกปาก หล่อนไปได้ยินเข้าเพราะต้องไปจ่ายตลาดทุกวัน รู้อีกครั้งหนึ่งตอนลูกชายตัวดีมาบอกว่าจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแม่อนงค์ไม่ได้ดีใจเท่าไรนัก เพราะกำลังโมโห...“ไอ้นี่ นี่มันจริง ๆ นะ ฉันไม่รู้จะทำยังไง? อลัน คุณบอกมาให้หม

หลายวันมานี้ เจ้าของบ้านมีเหตุจำเป็นให้ต้องไปสะสางงานในฟิลิปปินส์ ไม่สามารถปฏิเสธหรือส่งงานช่องทางออนไลน์ได้ ด้วยเป็นหน้าที่ของสถาปนิกที่ปรึกษาโครงการก่อสร้างอาคารโปรเจคใหญ่ของรีสอร์ตหรูริมทะเล ซึ่งเขาต้องไปเข้าประชุม เพื่อประสานงานกับวิศวกรโดยตรงปรายลดาจึงใช้เวลาทั้งหมดในวันหยุดอยู่กับการส่งรายงานและทำเรื่องขอจบการศึกษาในเดือนหน้า เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ทำงานของตัวเองต่อในช่วงบ่ายเธอจ้างคนมาเพิ่มทั้งแอดมินตอบคำถามลูกค้าทางช่องทางโซเชียล คนส่งผ้า แม่ค้าขายของออนไลน์ การเริ่มต้นเป็นเจ้าของกิจการครั้งแรก เธอจึงกังวลตามประสา กลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำโดยไม่รู้ตัว มือกดโทรศัพท์ หยิบมันขึ้นดูแล้วดูอีกแต่สุดท้ายแล้วเธอกลับหยุดสายตาไว้ที่สติ๊กเกอร์น่ารักรูปเล็กบริเวณมุมจอโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรดที่พ่อเลี้ยงซื้อให้เธอเมื่อหลายปีก่อนใบหน้าหวานระบายยิ้มตื้นตันใจ อดคิดถึงบางคนไม่ไหว ถึงได้รับสายผ่านวิดิโอคอลเช้าเย็น ทั้งที่เขาไม่ค่อยจะได้ทำมันเมื่อคราวที่ทิ้งเธอไปอยู่บ่อย ๆเรื่องที่เขาได้พูดเอาไว้คือลูก... มันคงจะเป็นวินาทีอันแสนอัศจรรย์ใจ พอได้รับรู้ว่ากำลังจะมีเด็กตัวน้อย ๆ ที่หน้าตาเหมือนเธอหรือเขา..

คำว่าเบา ๆ ของเขาเริ่มต้นด้วยจุมพิตแสนวาบหวาม แรงสั่นสะเทือนจากของเล่นอันจิ๋ว ลากไล้ไปตามเรือนกายเปลือยเปล่า ชุดนอนสีชมพูหวานที่ถูกเลิกขึ้นกองไว้เหนือสองเต้าเต่งตึง ทรวงอกงามเคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงหอบหายใจเสียงหนุบหนิบจากริมฝีปากคราวผละกันแต่ละครั้ง สร้างความรู้สึกรัญจวนประหลาดอย่างที่ว่าจูบของพ่อเลี้ยงเร่าร้อนขนาดไหน ยังไม่ลดระดับความร้อนลงแม้แต่น้อย แม้แต่มือหนาหยาบที่หยุดตัวสั่นสีชมพูลงบนปลายยอดแหลมมน“อื้ม...” สุ้มเสียงผ่านปากที่ถูกประกบปิดไว้ และถอดถอนออกไปอย่างนวยนาด เขายังสนุกอยู่กับปลายยอดสีชมพูหวานบนเต้าอวบอัดขยับตามกายสาวที่แอ่นขึ้นรับแรงสั่นสะเทือนใต้ร่างหนาที่หยัดกายคร่อมเท้าข้อศอกทั้งสองไว้เหนือพันธนาการของปลอกข้อมือสีดำสนิท เธอไม่ได้นึกรังเกียจหรือหวาดกลัวของเล่นสำหรับผู้ใหญ่ พอได้เปิดใจที่จะเรียนรู้เรื่องราวแปลกใหม่จากชายหนุ่มทีละน้อยร่างบางบิดเร่าไปมา ความเสียวซ่านเกิดขึ้นราวพายุลูกใหญ่เมื่อมันกระตุ้นจุดอ่อนไหวอยู่อย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ช่องท้องวูบวาบเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ถึงชอบมันอยู่ แต่ด้วยความคิดถึงที่มีต่อเขา เสียงเรียกร้องของร่างกายและจิตใจคงอยากจะถูกเติมเ

“เมื่อไรมึงจะเอาเงินมาจ่ายเฮีย?” น้ำเสียงแฝงไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด หลังจากที่ชายหน้าเหี้ยมสามคนถีบประตูไม้ของห้องเช่าสภาพเก่าตามราคาจนพังยับเยิน เจ้าของพาร์ทเม้น หรือแม้แต่เพื่อนบ้านคงไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งชายร่างกำยำหนึ่งในสามคน คนละแวกนี้รู้จักกันดีว่าเป็นนักมวยเก่า อีกสองคนนั้นเป็นนักทวงหนี้บ่อนยังทำงานให้ ‘เฮียซ้ง’ มานาน“กูบอก... เดือนหน้างาย... กูจ่ายทุกเดือน...” เสียงอ้อแอตอบ ในความหวาดกลัวที่เหมือนจะไม่มีอยู่เพราะไร้สติสัมปชัญญะ แววตาคู่คมฉายแววอ้างว้างว่างเปล่า กลิ่นเหล้าคละคลุ้งรอบกายชายร่างผอมเกร็ง ขณะปรือตาขึ้นมองชายหนุ่มที่มีหนวดเครารกรุงรัง วางท่าเผด็จการ“กูพูดถึงเดือนนี้! เฮียกู... ไม่ใช่องค์กรการกุศล มึงจ่ายมาแค่สองพัน มึงส่งเงินทำบุญบริจาคโลงศพ...?”“เออ ๆ เดี๋ยวเอาให้ อีกสามพัน...” หนุ่มวัยห้าสิบปีบอกปัดความรำคาญ มือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์หาน้องชาย... แต่ปลายนิ้วก็หยุดลงไปครู่ปรเมษฐ์ให้เงินเขาใช้เป็นเดือนไป เกินกว่านั้นไม่เคยที่จะโอนมาเพราะรู้ว่าพี่ชายอย่างเขาใช้ชีวิตเส็งเคร็งอยู่เท่าไร รับจ้างทำงานก่อสร้างพอแค่ค่าเช่าห้อง ได้เงินมากินเหล้าเข้าบ่