All Chapters of คนนี้... พ่อเลี้ยงขอ!: Chapter 21 - Chapter 30

“ขึ้นมาเลยห้องวีแปด มาไม่ถูกถามรีเซฟชั่นหรือมาม่าเอานะ...” เมธพนธ์ส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็ง ๆ เพราะไม่อยากให้เพื่อนกลับก่อนปรายลดารู้จักเพื่อนของพ่อเลี้ยงทุกคน ยังรู้ว่าผู้ชายชอบไปเที่ยวที่ไหนกันคลับละแวกนี้เปิดตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ปิดในเวลาตีสองกว่า เธอสามารถที่จะนั่งเล่นร้านอาหารญี่ปุ่นในบิ๊กซีฝั่งตรงข้าม ไปดูหนังตรงสี่แยกเอกมัยแล้วกลับมาวนเวียนอยู่แถวร้านข้าวต้มโต้รุ่งเพื่อรอ ตีสองตีสามเธอก็รอพ่อเลี้ยงได้ นาน ๆ ครั้งเขาจะเมาจนหลับคาที่จนเธอต้องมาช่วยแบกกลับบ้าน“ปรกติก็รออยู่แถว ๆ นี้ วันนี้นึกครึ้มอะไร ตามถึงที่...” เมธพนธ์บ่น“ตามขนาดนี้ ลูกเลี้ยงหรือเมียวะ?”คนได้ยินถึงกับสำลักน้ำในแก้วที่ไหลผ่านลำคอแห้งผาก กลอกตาซ้ายขวาเหมือนว่ามีความลับบางอย่าง ซึ่งไม่เคยปิดบังอะไรได้จากสายตาอันแหลมคมของจอมพลที่หรี่ตาเล็กลงจนเหยียดตรง“กูว่าท่าทางไอ้เปามันแปลก มันต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่บอกเราสองคนแน่”“อืม... กูว่าน่าจะใช่” เมธพนธ์เออออตาม ยกแก้วตาม หมดแล้วก็มีน้อง ๆ คอยบริการชงเหล้าให้เป็นอย่างดี ในช่วงหัวค่ำที่ลูกค้ายังไม่มากนัก มาม่าซังสาวใหญ่ เซลล์ขายเหล้าคอยอยู่เอาใจ รินเหล้าให้พวกเขาด้วยประตูท

“FWB ใช่ไหมคะ? พุดได้ยินเพื่อนพูดกันอยู่นะ”“เพื่อนกัน มันส์ดีไงน้อง” ปิ่นแก้วหัวเราะอย่างนึกตลกขบขันกับเรื่องในอดีตเมื่อนานมาแล้วความสัมพันธ์ของคนทั้งสองจนถึงทุกวันนี้ ไม่ว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดให้มากมายเท่าไร ปรายลดาพยายามเป็นเด็กดีอยู่เสมอ เธอไม่ทำกริยาให้หญิงสาวอายุมากกว่ารู้สึกว่าเป็นส่วนเกินหรือไม่พอใจอะไรเลย“พุดต้องขอคำปรึกษาจากพี่ปิ่นแล้วล่ะ พุดอยากมีเพื่อนแบบนี้บ้าง”“พี่ว่าระดับพุทราหาไม่ยากมั้ง เอาไว้คุยกัน ปรึกษาพี่ได้เสมอ แต่ว่าเรียนให้จบก่อนนะคะ เรื่องพวกนี้ไว้ทีหลัง”“ขอบคุณนะคะ พี่ปิ่น”“ไม่เป็นไร น้อง” ในแววตาที่มองผ่านกระจกหลังไปยังทั้งสองคน เหมือนคนได้รับชัยชนะ ลึกๆ แล้วหล่อนยังมีความหวงในตัวปรเมษฐ์ ถึงไม่ได้คาดหวังอะไรมาก ก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนโสด“พี่ไม่ได้ยุ่งกับปิ่นเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว... พี่กับปิ่นเป็นเพื่อนกัน พุดจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม?” ไม่จบคำดี มือเรียวขาวสะบัดออกแรง ๆ ตามด้วยเสียงกระแทกประตูใส่หน้าอย่างจัง ชายหนุ่มรีบลงจากรถตามไปไว ๆ ขวางหน้าเอาไว้“พุด... ฟังพี่ก่อน”วงหน้าหวานเชยขึ้นมองกำแพงมนุษย์ ก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงล้วงกุญแจในกระเป๋าสะพาย

“พี่เปาเอาใจพุด เพราะอยากได้อะไรหรือเปล่า?”“ก็ต้องอยากได้สิ พุดเป็นเมียพี่ พี่ชอบกอดพุด หอมพุด จูบพุด พี่ชอบทำเรื่องแบบนั้นกับพุด พี่รู้สึกดี... หรือว่าพุดไม่ชอบ?”ในคำถามที่รู้คำตอบดีเขายิ้ม... คนช่างอายหลุบตาหนีครั้งหนึ่งก็เชยดวงตาคู่หวานขึ้น เมื่อเขาไม่ยอมพูดมันขึ้นมาก่อนเหมือนทุกวันเธอจึงเป็นฝ่ายบอก“พุดรักพี่เปานะ... ขอบคุณที่ดูแลพุดค่ะ...”หลายวันมานี้เธอไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานบ้าน เพราะมีแม่บ้านมาทำความสะอาด กับข้าวที่ต้องไปจ่ายตลาดมาทำอาหารไว้ให้แม่อนงค์ทุกเย็น และจะต้องยกหม้อห่อใส่ถุงไปรับประทานกันอีกบ้านหนึ่งซึ่งมีทั้งเด็กผู้ใหญ่อยู่กันเต็มบ้าน เจ้าของบ้านเป็นธุระไปซื้อมาให้ทั้งหมดหรือเธออาจจะคิดไปเองว่าเขาไม่ใช่คนทำดีหวังผล...“พุดไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก พุดยังมีหน้าที่ต้องทำตลอด” หน้าที่... ปรากฏผ่านแววตาคู่สวยด้วยเช่นกัน แค่ถูกอาวุธคู่กายชายถูไถไปมา กางเกงตัวจิ๋วเปียกชุ่มพาเลือดทั้งกายร้อนลงไปรวมอยู่ในจุดจุดเดียวเหมือนน้ำมันกับไฟ แค่สัมผัสกันก็คงจะเกิดอารมณ์ประหลาด ๆ“กางเกงในน่ะ วันหลังไม่ต้องใส่ อยู่กับพี่... เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี”“จะให้พุดเดินแก้ผ้าแบบพี่เปาเนี่ยนะ”

“นังเด็กร่าน... เป็นลูกเลี้ยงดี ๆ ไม่ชอบ...” เสียงแหลมเล็กสบถด่าผ่านไรฟันขาวที่ขบกัดกัน ขณะสาดอารมณ์เดือดดาลใส่จอสี่เหลี่ยมในมือที่สามารถสร้างเรื่องราวขึ้นมาด้วยปลายนิ้วเคาะพิมพ์ปิ่นแก้วอยู่ในสถานะเพื่อนรู้ใจมาสิบกว่าปี เคยไปหาเขาเมื่อไรก็ได้ กับแม่อนงค์ ลูกหลานทุกคนในบ้านสนิทกันเหมือนเป็นเครือญาติตั้งแต่ปรเมษฐ์เอ่ยปากขอสิ้นสุดความสัมพันธ์เร่าร้อนบนเตียงกับเธอ เพราะความรักที่มีต่อลูกเลี้ยง เขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอีก หัวใจร้อนผ่าวไปทั้งดวงแค่คิดว่าชายหนุ่มกำลังจะถูกแย่งไปในเมื่อความเป็นเพื่อนยังคงอยู่ เธอคงไม่อยู่เฉยกับเรื่องนี้...ในช่วงหัวค่ำของวันหยุด หลังจากที่เปิดหัวข้อสนทนาในโลกโซเชียล ระบายความคับแค้นใจนี้ออกไปให้ผู้คนได้เห็นความชั่วร้ายของเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งแย่งผู้ชายไปจากเธอหน้าด้าน ๆ!เธอไม่ได้เข้าไปจัดการแบบแปลนงานอาคารของบริษัทที่จะต้องส่งกลับไปให้วิศวกรในฟิลิปปินส์ งานซึ่งปรเมษฐ์ทิ้งมาเสียเฉย ๆ ปล่อยให้เป็นภาระของเธอและลูกทีมก่อสร้างโปรเจคใหญ่อีกหลายชีวิต ปิ่นแก้วตรงไปยังห้องพักชานเมืองพอเหมาะสมราคาเดือนละสามพันกว่าบาท เพื่อพบคนที่อดนึกถึงไม่ได้...“ลมอะไรหอบแกมา... นัง

ห้องสี่เหลี่ยมโล่งกว้าง โทนสีขาวสะอาดมีฝุ่นหนาเกรอะเกาะเหมือนไม่มีใครได้เข้ามาทำความสะอาดเป็นเวลานานคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อหยุดปลายเท้าและสายตาที่กวาดมองไปรอบกาย ขณะสำรวจเตียงนอนและตู้เสื้อผ้าบิ้วท์อินขนาดใหญ่ เธอคิดว่าเขาน่าจะเก็บทุกอย่างเอาไว้ในนั้น และก็คงจะต้องขอบคุณปิ่นแก้วที่ให้ของฝากน่ารัก ๆ มากับกระเป๋าเครื่องสำอางร่างบางในชุดคลุมอาบน้ำ ผมเปียกหมาดก้มหน้าลงมองกุญแจดอกใหญ่ในมือ ก่อนจะตรงไปเปิดประตูตู้ไม้สีขาวตู้ไม้ขนาดใหญ่แบ่งแยกของเป็นสะสมเป็นสัดส่วนชัดเจน ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองของทุกอย่างถูกเก็บไว้ในตู้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยรูปถ่ายในกรอบรูปไม้อันเล็กบอกว่าเจ้าของรูปคงตั้งใจสั่งทำมันมาเป็นอย่างดี วางรายเรียงกันไปเป็นชั้นนับได้หลายสิบรูป โปสเตอร์ขนาดใหญ่เป็นรูปของเด็กสาวหน้าตาสะสวยในวัยสิบกว่าขวบ แปะอยู่ข้างหลังเต็มอยู่ทั่วทั้งผนัง ยังมีของที่ระลึกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอทำให้เขากับมือแต่เล็กจนโตนกกระดาษตัวเล็กหลากสีสันในขวดโหลใบใหญ่... คงจะสักหนึ่งพันตัวถัดไปนั้นก็เป็น...การ์ดวันพ่อ... กับดอกกุหลาบสีแดงที่เฉาไปกับกาลเวลาใช่สินะ... ความสัมพันธ์ของเธอและเขา